Литаратурныя творы з казачными матывами (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

Ня умее мушачка

Працаваць,

Толькi ўмее з хлопцамi

Жартаваць;

Анi выткаць кросенкi,

Анi шыць,

Анi стравы хораша

Наварыць.

Паштурхаў камарычак

Галаву:

Як я з гэткай жонкаю

Пражыву?

Дзе я вочы, брацiкi,

Меў свае,

Як сабе за жонкаю

Браў яе?

Паляцеў ён плакацца

У лясок.

Сеў на дуб зялёненькi,

Пад лiсток.

Пахiнуў галовачку,

Уздыхнуў

Песьню сумна, жудасна

Зацягнуў.

- Выйду ў поле ды разважу тое гора,

Гэй, гаротнае, маркотнае!

Ты шырока, маё полейка,

Ад кусточка да кусточка разьлягаешся,

Ты глыбока, сэрца, краешся.

Дзе цяпер я сьмерць сваю спаткаю:

Цi у моры, цi у рэчцы, цi ў ставочку,

Што капытам пры дарозе быў прабiты

I да краю буйным дожджыкам налiты?"

V

- Ды i што-ж там за шум учынiўся?

- А камарык там з дубу звалiўся.

Грымнуў ён на зямлю з высакосьцi

I пабiў - паламаў сабе косьцi.

Цесьлi дошкi з дубоў пiлавалi,

Габлявалi, труну змайстравалi.

Ўсю чырвонай кiтайкай аббiлi,

Стужкай чорнай з краёў адтачылi.

Гэй, кладуць камара ў дамавiну,

Заклiкаюць сяброў i радзiму.

Камары над труной затрубiлi,

Сьветлячкi лепш за зорак сьвяцiлi.

- "Вы пацiху, музыкi, зайграйце,

Майго сэрца у край не ўражайце!"

Горка мушка-ўдава галасiла,

Борздай сьмерцi у Бога прасiла:

- "Мой мужочак, мой камарочак,

Ты падай мне з труны галасочак.