Палеския рабинзоны   ::   Мавр Янка

Якое ж гэта падарожжа?!

Калі яны сказалі аб сваім плане некаторым з таварышаў, дык тыя паднялі іх на смех:

– Ну і выдумалі! Якая карысць ад такога падарожжа, які сэнс?

– Нічога вы не разумееце! –пакрыўдзіліся сябры і больш ужо ні з кім не распачыналі гаворкі на гэтую тэму.

Але цвёрда пастанавілі выканаць свой намер чаго б гэта ні каштавала, каб даказаць усім, што незвычайнае падарожжа цікавей, чым звычайнае.

І вось нашы падарожнікі апынуліся ў чоўне сярод бязмежнага мора. І пакуль што былі задаволены.

– Давай вычарпаем ваду шапкамі, – прапанаваў Мірон.

– Ды нічога іншага не застаецца, – згадзіўся Віктар. – Толькі баюся, што ты пачнеш варочацца, як мядзведзь, і перакуліш лодку.

– А я баюся, каб яна не перакулілася ад руху твайго языка, – спакойна сказаў Мірон і, зняўшы шапку, пачаў вычэрпваць ваду.

Зараз жа далучыўся Віктар, і вада хутка была вычарпана. Можна было ехаць далей.

– А да таго лесу, мусіць, далёка, – прамовіў Мірон.

– А што, можа, спалохаўся? Можа, назад хочаш ехаць? – упікнуў Віктар.

– Каб толькі ты не спалохаўся, – насмешліва адказаў Мірон.

– Ну, гэтага, брат, не дачакаешся! – свіснуў Віктар. – Першы раз па моры еду.

– Толькі карабель наш псуе падарожжа, – уздыхнуў Мірон.

– А ты сядзі спакойна, і ўсё будзе добра, – сказаў Віктар і ўзяўся за вясло.

– Ды навошта ты зноў становішся? – крыкнуў Мірон. – Дай лепш буду я, а ты адпачні.

– Паглядзім, – усміхнуўся Віктар і аддаў вясло.

Мірон асцярожна, але цвёрда прыладзіўся на каленях і пачаў веславаць.

– Ну, і якая ж розніца? – засмяяўся Віктар, – Ты на каленях стаіш нават вышэй, як я на нагах.