Асинае гняздо (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

А каб магчы панаваць, то трэба другiх заправiць служыцьсабе. Дык дзе ж наш грунт? У чым наша сiла?

Восы маўчалi.

Я пэвен у тым, што некаторыя з iх ведалi адказ на гэта пытанне, прынамсi, такi, якi вымагаў асiны цар, але маўчалi: яны хацелi паказаць, што iх самы галоўны i ёсць самы разумны. Колькi часу маўчаў i самы галоўны.

Пераканаўшыся, што нiхто з яго залежных не сцямiць адказаць, асiны цар павярнуўся да сваiх залежных задам, паставiў угару вусы, вынуў джала i сказаў:

- Во ў чым наша сiла!

Усё асiнае гняздо так i загуло ад радасцi.

I пачалi восы гадаваць свае джалы. Пайшла трывога па ўсiм царстве ўсялякiх кузурак: нядобрае, вiдаць, задумляюць гэтыя разбойнiкi восы.

На каго ж яны першыя накiнуцца? На каго рыхтуюць свае джалы?

Пчолы думалi, што на iх. Пакiдалi i яны збiраць мёд, давай таксама вастрыць джалы. Няма чаго есцi зiмою, прыходзiцца часамi з голаду пухнуць.

Чмель, той самы спакойны i разважны чмель, што так хораша звiнеў вясною над краскамi, пастанавiў:

- На нас, чмялёў, точаць свае зубы чортавы восы. Дык хвароба ж вам i скула ў бакi!

Давай i чмялi глыбей рыцца ў зямлi, таўшчэй высцiлацца мохам.

- Будзе бура, бiцца будзем, - гуў цяпер сярдзiта чмель.

Мухi лёталi, як шалёныя, не ведаючы, за што ўляпiцца, i давай без толку грызцi жывёлу i чалавека. Нават камар i той збiраў сiлы, не ведаючы сам навошта.

Цяжка стала мошкам. Восы, бачачы ўсё гэта, яшчэ больш захванабэрылiся.

Каб крапчэй чуць пад нагамi грунт, схаўрусавалiся яны з шэршнямi.