Аздоба (на белорусском языке)   ::   Де Мопассан Ги

Калi яны выйшлi на вулiцу, свабодных брычак там не было, яны пачалi шукаць, крычалi наўздагон рамiзнiкам, але тыя былi ўжо далёка.

Яны спускалiся да Сены, змерзлыя, не спадзеючыся ўжо нi на што. Нарэшце, каля рэчкi, iм трапiўся адзiн з тых лядашчых начных вазочкаў, якiя можна сустрэць у Парыжы толькi ўночы, нiбыта яны саромеюцца свайго ўбоства, каб ездзiць па горадзе днём.

Ён прывёз iх дадому, на вулiцу Пакутнiкаў, i яны самотна паднялiся да сябе. Для яе ўсё было скончана. А ён думаў пра тое, што а дзесятай гадзiне яму трэба быць у мiнiстэрстве.

Яна падышла да люстра i зняла паўкажушок, каб яшчэ раз убачыць сябе ва ўсiм харастве. Але раптам ускрыкнула. Караляў на шыi не было!

Муж, ужо паўраздзеты, спытаўся:

- Што там у цябе?

Вельмi разгубленая, у роспачы, яна павярнулася да яго:

- У мяне... я... я згубiла каралi панi Фарэсцье.

Ён збянтэжана падскочыў:

- Што!.. Як?.. Гэтага не можа быць!

Яны кiнулiся шукаць у складках сукенкi, у складках паўкажушка, у кiшэнях, паўсюль. Але нiчога не знайшлi.

Ён запытаўся:

- Ты ўпэўнена, што, калi адыходзiла з балю, яны ў цябе яшчэ былi?

- Але, я iх кратала ў вестыбюлi мiнiстэрства.

- Але каб ты iх згубiла на вулiцы, мы б пачулi, як яны ўпалi. Мусiць, яны засталiся ў фiякры.

- Хутчэй за ўсё. Ты запомнiў нумар?

- Не. А ты? Таксама не паглядзела?

- Не.

Яны ўзiралiся адно ў аднаго, прыгнечаныя сваiм горам. Тады Люазэль пачаў зноў адзявацца.