Аздоба (на белорусском языке)   ::   Де Мопассан Ги

- Пайду, - сказаў ён, - прайдуся, дзе мы iшлi пешкi, пагляджу, можа, яшчэ пашанцуе знайсцi.

I ён выйшаў. А яна так i засталася сядзець у вячэрнiм убраннi, не могучы нi пайсцi спаць, нi падняцца з крэсла, каб запалiць агонь, не могучы нi пра што думаць.

Муж вярнуўся пад сёмую гадзiну. Ён нiчога не знайшоў.

Зранку ён пабег у палiцэйскую прэфектуру, хадзiў па рэдакцыях газет, даваў аб'явы, абяцаючы ўзнагароду, завiтаў у вазоўнi да рамiзнiкаў - хадзiў паўсюль, куды толькi яго штурхала надзея.

Яна чакала ўвесь дзень, у такiм самым здранцвеннi, прыбiтая жахлiвай бядою, што iх напаткала.

Люазэль вярнуўся ўвечары, змарнелы, са збялелым тварам; даведацца ён нiчога не здолеў.

- Трэба напiсаць тваёй сяброўцы, - сказаў ён, - што на каралях зламаўся замочак, i ты iх аддала адрамантаваць. Гэта нам дасць яшчэ крыху часу, а тады, можа, выкруцiмся.

Яна напiсала лiст пад яго дыктоўку.

Праз тыдзень яны страцiлi ўсе надзеi. I Люазэль, якi выглядаў пастарэлым на пяць гадоў, заявiў:

- Трэба пастарацца iх неяк замянiць.

Назаўтра яны ўзялi футарал, у якiм некалi ляжалi каралi, i пайшлi да ювелiра, iмя якога было пазначана на накрыўцы. Той прагартаў свае кнiгi:

- Гэтыя каралi, панi, куплены не ў мяне. Мусiць, я прадаў толькi футарал.

Тады яны пачалi хадзiць ад ювелiра да ювелiра, спадзеючыся знайсцi дакладна такую ж аздобу, капалiся ў памяцi, прыгадваючы, як выглядала згубленая, ужо ледзь дыхалi, змардаваныя абодва праз скруху i гора.