Фиялки ы сераду (на белорусском языке)   ::   Моруа Андрэ

- Тады ўвесь Жакей-клуб перабяжыць у Жэннi-клуб, - пажартаваў Анры.

- Лiцэiсты мне падабаюцца больш, чым аматары верхавой язды. О! I гэты канчае паэзiяй... Слухайце, мой друг:

Даруйце мне, што вершам вам пiшу,

Прабачце за радкi, што я няўмела склаў.

Я шчыра вас люблю i вельмi вас прашу,

Каб наш дырэктар гэтага не знаў.

Мiла... да немагчымасцi!..

- Вы будзеце яму адпiсваць?

- Вядома, не! Такое мне на дзень разоў дзесяць прыносяць. Адурэць можна, адпiсваючы... Але гэта мяне акрыляе... Паклоннiкi ў шаснаццаць гадоў... яны будуць захапляцца мною доўга.

- Наўрад!.. У трыццаць гадоў яны будуць натарыусамi.

- А чаму натарыусам нельга мною захапляцца?

- I гэта яшчэ вам, - сказаў бiлецёр, падаючы ёй букецiк фiялак цаною ў два су.

- О! Любата!.. Гляньце, Анры... А запiска ёсць?

- Не, мадмуазэль, запiскi няма... Дзяжурны гаварыў, што кветкi яму паклаў студэнт з Полiтэхнiчнай вучэльнi, у форму быў апрануты.

- Вiншую, мая дарагая, - прамовiў Анры Сталь... - Закруцiць галовы гэтым iксам у квадраце - справа нялёгкая.

Яна доўга нюхала фiялкi.

- Цудоўна пахнуць... Адзiныя знакi ўвагi, ад якiх мне радасна... Я не люблю сытай бывалай публiкi, што прыходзiць паглядзець, як я памiраю ў поўнач, гэтак жа, як у поўдзень бяжыць у Пале-Раяль паслухаць, як страляюць з гарматы.

- Публiку вабiць вострае, - заўважыў Анры. - Так заўсёды было... Крывавыя баi гладыятараў...