Фиялки ы сераду (на белорусском языке)   ::   Моруа Андрэ

Калi жадаеце, я схаджу да дзяжурнага.

- Схадзiце... Альбо лепш, не трэба. Выходзячы, я пабачу Бернара сама.

Яна пачала здзекавацца з сябе: "Ну i жывёлiны ж мы! Месяцаў шэсць я амаль не звяртала ўвагi на яго бескарысную адданасць i раптам, не знайшоўшы паднашэння ад занядбанага мною паклоннiка, растрывожылася, як нявеста, страцiўшы жанiха. Ах, Селiмена, пашкадуеш ты Альцэста, калi ён з вялiкiм болем адыдзе ад цябе!"

Пасля спектакля яна спусцiлася ў дзяжурку:

- Ну што, Бернар? Як мой кавалер? Вы не пасылалi яго да мяне?

- Усё роўна як назнарок, мадмуазэль... Сёння ён не прыходзiў. Першы раз, калi вы мелi ласку згадзiцца прыняць яго, у першую сераду цераз паўгода - на табе, не з'явiўся.

- Дзiўная рэч! Можа, яго хто папярэдзiў i ён спалохаўся? |

- Напэўна, не, мадмуазэль. Апроч вас i мяне, пра гэта нiхто не ведаў... Вы ж нiкому не гаварылi? Ну, а я тым болей... Я нават сваёй жонцы нi слова.

- Тады як вы гэта тлумачыце?

- А нiяк не тлумачу, мадмуазэль... Бываюць выпадкi... Можа, надакучыла... Альбо захварэў... Блiжэйшая серада пакажа.

Але ў наступную сераду не было нi студэнта, нi фiялак.

- Што рабiць, Бернар? Як на вашу думку, мо яго таварышы знойдуць яго?.. Альбо запытацца ў iнспектара вучэльнi?

- А якiм гэта чынам, мадмуазэль? Мы ж нават не ведаем яго iмя.

- Праўда... Як гэта сумна, Бернар! Прапалi мае надзеi!..

- Ды не, мадмуазэль... Такi быў год удачны для вас!.. А хутка гастролi новы поспех... Нiчога не прапала, усё наперадзе.

- Разумныя словы.