Казки (на белорусском языке)   ::   Киплинг Редьярд

Слонiк (зноў-такi вельмi ветлiва!) адступiўся назад, бо новыя грымакi не цiкавiлi яго.

- Падыдзi блiжэй, мая крошка! - сказаў Кракадзiл. - Табе, уласна кажучы, навошта гэта патрэбна?

- Прабачце, калi ласка! - сказаў Слонiк вельмi ветлiва. - Мой бацька бiў мяне, i мая мацi бiла мяне, мая даўганогая цётка Страўсiха бiла мяне, i мой даўганогi дзядзька Жыраф бiў мяне, мая другая цётка, тоўстая Бегемоцiха, бiла мяне, i другi мой дзядзька, калматы Павiян, бiў мяне, i Пiтон Двухкаляровы, Скалiсты Змей, вось толькi што бiў мяне балюча-балюча i цяпер - не ў крыўду хай вам будзе сказана - я не хацеў бы, каб мяне бiлi зноў.

- Падыдзi сюды, мая крошка, - сказаў Кракадзiл, - бо я i ёсць Кракадзiл.

I ён заплакаў кракадзiлавымi слязамi, каб паказаць, што ён i сапраўды Кракадзiл.

Слонiк страшэнна ўзрадаваўся. У яго захапiла дух, ён упаў на каленi i крыкнуў:

- Вось вы мне i трэба! Я гэтулькi дзён шукаю вас! Скажыце мне, калi ласка, хутчэй, што вы ясце ў абед?

- Падыдзi блiжэй, мой маленькi, я шапну табе на вушка.

Слонiк нагнуў галаву блiзка-блiзка да зубастай, iкластай кракадзiлавай пашчы, i Кракадзiл схапiў яго за маленькi носiк, якi да гэтага самага тыдня, да гэтага самага дня, да гэтай самай гадзiны, да гэтай самай хвiлiны быў нiколькi не большы за чаравiк.

- Мне здаецца, - сказаў Кракадзiл, i сказаў гэта скрозь зубы, вось так:-мне здаецца, што сёння на першую страву ў мяне будзе малады Слонiк.