Лявон Бушмар (на белорусском языке)   ::   Черный Кузьма

- Гык! - абазваўся адно Вiнцэнты i ўткнуўся плечуком у снег, шапка з галавы яго з'ехала, i галава лягла на яе.

Бушмар па-вар'яцку глянуў на Вiнцэнтага i, усё таксама не спяшаючы, сеў на воз i свiснуў над стаеннiкам пугаю.

IХ

Бушмара ўзяў одум тады, калi ён ужо ўз'ехаў на свой двор. Тут ён затрапятаўся. "Забiў цi так адно прыглушыў, але гатова пачацца ўсё як пасля таго райвыканкомаўца". I як нi находзiла цяпер на яго часта абыякавасць да ўсяго, у гэтую вострую хвiлiну ён мацней, як заўсёды, цяпер пачуў прынаднасць i водыр гэтага сiняга снегу, i гэтага дубовага шуму, i смольнага паху з зiмовага лесу.

Бушмар кiнуўся да стайнi, выпраг каня i вымасцiў вазок у далёкую дарогу. З вялiкай нецярплiвасцю чакаў ён вечара. Быў сам не свой, выбягаў з хаты глядзець, цi не меркне над лясамi дзень, колькi разоў падсыпаў каню перад дарогаю аўса...

- Я паеду да брата, - сказаў ён Галене.

- Чаго гэтак раптоўна?

- З'еду на нейкi час.

- Чаго? - устрывожылася яна.

- Трэба мне з'ехаць адсюль.

Яна застыла перад iм у маўклiвым чаканнi.

- Я цi не забiў гэта адно Вiнцэнтага.

- Калi?

- От цяпер.

- Дзе?!

- Ай!

Ён адмахнуўся ад яе рукою, як ад якой назолы, сярдзiта пранiзаў яе зiркам.

- Ты заўсёды сам сабе бяды наробiш. Сам заўсёды няшчасце на сваю галаву...

- Маўчы! - грукнуў ён страшным голасам.