На ысё ёсць прычына (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

- Маеце рацыю! Маеце рацыю! - пацвердзiла сiваваронка.

Напалоханы грукам, шумам i ўсiм гэтым гармiдарам зайчык пабег да дубовага пня, прысеў на заднiя лапкi, а пярэднiя скрыжаваў, як самы шчыры каталiк у касцёле, i стаў варушыць носам i губамi, як бы гаворачы пацеры па нябожчыку.

- Чорт ведае, што пачало тварыцца! - у страху сказаў ён сам сабе, перакiнуўся на заднiх лапах i пакiльгiкаў балотам, каб быць далей ад усякага лiха. Кiльгiкаючы, разважаў аб мудрых паводзiнах у жыццi, якiмi i належыць кiравацца: мая хата з краю, я нiчога не знаю.

Тым жа часам каля зваленага дуба, навокала таго месца, дзе пачало дымiцца балота, збiўся вялiзарны тлум усялякага птаства, звяркоў, машкарэчы i народу iншае пастацыi. Страху i здзiўленню канца не было тут, калi пасля гарачай дыскусii было даведзена, што агонь сапраўды перакiнуўся ў нутро балота.

- А-а-а! вось праява дык праява! Ну, што вы скажаце? Чаму гарыць зямля? здзiвiўся шпак.

- Не зносiць галава! - згаджаўся дрозд.

- Дзiвота! дзiвота! - пiлiкаў камар, уцякаючы ад дыму.

- Пайшла пiсаць! - пiскнула мыш.

- Ратуйцеся! - не сваiм голасам крыкнуў крот, выскачыўшы з балота, i тут жа памёр, як вiдаць, ад разрыву сэрца.

- Бедненькi! - нахiлiлася над iм варона. - Вось смерць налучыла цябе!

Яна скрывiла нос набок, як бы збiраючыся заплакаць, i пацiханьку з'ела першую ахвяру гэтай нечуванай праявы.

- Канцы прыйшлi! - закiгiкала кнiгаўка, невядома да каго адносячы гэтыя словы.

- Я сказаў - сканчэнне свету! - зноў свiснуў бакас, высунуўшы з куста галаву.