Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Цягнi мачанку, мацi, з печы!

За стол, малы, за стол, старэчы!

Гаворыць дзядзька, сам сядае

I стол абрусам засцiлае.

Памiж дзвюх лаў пад абразамi

Тулiўся стол з двума кастрамi

Аладак грэцкiх, як пампушак,

Ды хлеба з зайчыка краюшак.

Мiхал з Антосем, як старыя,

Займалi месцы канцавыя

I iх трымалiся выключна,

Бо тут сядзець iм больш спадручна,

I ў кут старым трудней залезцi,

А на пачэсным гэтым месцы

Садзiўся госць - i то не кожан;

А як цяпер кут быў парожан,

То там Алесь прымайстраваўся,

Сядзеў на кукiшках, гайдаўся,

Цiшком шчыкаючыся з братам.

Кастусь сядзеў мiж iм i татам;

Ён да яды не так быў падак,

Бо ўжо намазаўся аладак,

Але сядзеў i мяў аладку

Ды штурхаў бацьку пад лапатку.

Уладзiк быў у дзядзькi збоку...

Дзяцей, як тых снапкоў на току!

Сямейка, праўда, немалая:

Чатыры хлопцы, тры дзяўчацi

Ды бацька з дзядзькам, трэцця мацi;

I кожны месца сваё мае.

Тым часам мацi даставала

Чыгунчык з печы, лыжку брала

I верашчаку налiвала.

А за сталом на верашчаку

Падгатаўлялi ўжо атаку,

На гэта хлопцы былi хваты,

Аладкi кроiлi ў квадраты

(Хоць геаметрыi не зналi)

I на вiдэльцы iх чаплялi,

Як бы на тычкi тыя вешкi,

Каб не адстаць, не мець замешкi

У часе дружнае яды.

Чуць мiска ткнулася сюды,

Дык у яе, як па прыказу,

Вiдэльцаў з восем лезе зразу.