Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Страница: 219 из 243



Стаiць наш дзядзька ў задуменнi,

Не смее ўзняцца на ступенi:

Баiцца ён мужычым ботам,

Прапахлым дзёгцем, здорам, потам,

Тут наслядзiць або наплямiць,

Лепш iх не знаць, няхай iх цямiць!

Ступi не так, падымуць сварку

Ды на барыш дадуць па карку.

I гэта "iх", як здань лiхая,

Спакой ад дзядзькi адганяе;

"Iх" - нешта злое, цемень-сiла,

Што душу дзядзькаву муцiла;

"Iх" - гэта тое, што варожа

I ў рог баранi сагнуць можа.

Ды дзядзька страх перамагае,

Ён шапку загадзя знiмае,

Па ўсходах чыстых, як мурашка,

Паўзе ўгару, ступае цяжка.

Забiты дух яго вякамi

Ўжо чуе страх перад панамi.

Ў прасторнай, чыстай, светлай залi

Паны туды-сюды снавалi,

Развязна, моцна гаманiлi,

Цыгары доўгiя курылi,

А дзе каторы шарганецца,

Каля яго прыслужнiк трэцца

I падае яму адзенне,

А сам - пакора i жычэнне;

А пан той руку ткне ў кiшэню,

Яму "дзесёнтку" суне ў жменю;

Прыслужнiк, ну, чуць не прысядзе,

Аж смех бярэ, на гэта глядзя.

Але й паны не ўсе тут роўны:

Адны з iх круглыя, як броўны,

Iдуць спаважна, ўперавалку;

Другiя выпетрылi ў палку;

Адны трымаюць нос высока,

Другiя ў дол спускаюць вока.

Апроч паноў, у гэтай залi

I мужыкi ў кутках стаялi,

I людзi простага больш звання

Таўклiся ў банку ўжо ад рання.

Мiж iмi гоман цiха вiсне,

Туды i дзядзька Антось цiсне.

|< Пред. 217 218 219 220 221 След. >|

Java книги

Контакты: [email protected]