Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

I ў абразах тых самавiтых

Палёў, задумаю спавiтых,

Пачулiсь родныя павевы

I дарагiя сэрцу спевы

Для мужыкоў, сыноў заўзятых

Палёў, лясоў, лугоў багатых;

Там iх душа i там iх думы,

Iм далей хочацца ад шуму

Траскучых вулiц, перавулкаў,

Ад пылу, смроду закавулкаў,

А на гары было спакойна.

Чуць далятаў сюды нястройна

Далёкi шум i той змякчаўся,

Сюды нейк боязна ўрываўся.

Гара спакойна пазiрала,

Маўклiвасць важную хавала,

Як сведка той вялiкай справы,

Што для пустой людской забавы

Нiколi вусн не раскрывае

I моцна тайнасць ахраняе.

- Ну, што, Антонi: надзiвiўся?

Ад думак Верас абудзiўся.

Цi не пара б пасiлкавацца,

Бо трубiць чэрава, прызнацца?

- Так, час iсцi, глядзець даволi,

Бо не нагледзiшся нiколi.

Сябры назад з гары звярнулi,

Шырокiм крокам сцiганулi.

- Пастой! а там што? - Там - гармата.

- Чаму ж няма пры ёй салдата?

Пытае дзядзька. - Мо старая,

А мо фальшывая якая,

Не буду спрэчвацца заўзята.

З такой гаворкай да гарматы

Прыйшлi яны i важна сталi,

Гармату доўга разглядалi,

Глядзелi ззаду i з бакоў,

Аб ёй сказалi колькi слоў.

Калёсы дзядзька разглядае

I блiжай-блiжай падступае,

Хацеў яе яшчэ пагладзiць.

- Ой, не чапай, а то рассадзiць!

Няхай яна, брат, лепей спрахне!

Зачэпiш, падлу, ды як гахне!

I вочы высмалiць, i кiшкi

Шпурне, глядзi, аж на Лукiшкi.

О, з ёю, брат, такiя штукi!

Спужаўся дзядзька, борзда рукi

Рвануў назад, як ад гадзюкi,

Ды так, што Грышка стаў смяяцца.

- Хадзем, брат, лепей сiлкавацца!

XXX. СМЕРЦЬ МIХАЛА

Канец...