Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Якпроста гэта слова

I мнагазначна, заўжды нова!

Як часта мы пад крыжам мукi

Ў тамленнi духу ўзносiм рукi

I вочы, поўныя гарэння,

I прагнем мiгу вызвалення!

Шчаслiвы мiг, бо палi путы!

Канец - i нейкi круг замкнуты

У небыццё iдзе i гiне,

Каб месца iншай даць часiне;

I вера ў той канец няўхiльны

Знiшчае тлен гнiлы, магiльны.

Канец!.. Як многа разважання

I засмучонага пытання

У гэтым простым, страшным слове

Пры iншым з'явiшчы i ўмове,

Калi астатняю мяжою

Канец кладзецца мiж табою

I тым, што дорага i мiла,

Што душу грэла i хiлiла

I сэрца моцна парывала,

Як гiмн у вуснах перавала,

Калi змутнелаю вадою,

Дзе сонца цешыцца сабою,

Шумiць ён вольны i iмкненны

I гучна-звонны й бела-пенны!

I ты, маё апавяданне,

Жыцця адбiтак, разважання,

Нязжыты след прасцяцкай долi,

Адвечны водгук праўды, волi,

Ўжо бачыш дзень свайго змяркання.

I сцiхне лiры звон тужлiвы,

Бо блiзак захад той маўклiвы,

Апошнi крок твайго блукання.

I смутна мне: я жыў з табою

Адною думкаю, душою,

Насiў цябе, як носiць мацi

Няясны воблiк той дзiцяцi.