Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Ды ты, вiдаць, не ў мiг шчаслiвы

На свет радзiлася бурлiвы

Яшчэ далёкаю вясною

За мураванаю сцяною

Ў няволi жудаснай астрога,

Калi над намi ноч-аблога

Навiсла цемраю густою

I гнула цяжкаю пятою,

Як неадхiльная навала,

Усё, што жыцце асвятляла.

Ды ноч мiнулася памалу

Ў агульным жыцця перавалу,

А там дарога, зноў дарога,

Разлука з краем i трывога

I паднявольнае блуканне

I гэта нуднае змаганне

За iнтарэсы жывата,

Ды зноў варожая пята...

Як часта я жывiў табою

Ў разлуцы з роднаю зямлёю

Гадзiну смутку, летуцення

I момант радасцi - натхнення!

Святым агнём душа палала,

I злучнасць-згоду адчувала

Таемных чараў-сугалосся

I чула шум тады калоссяў

На родных гонях на далёкiх

I песнi жнеек яснавокiх.

А выгляд горак крутабокiх,

Лясочкаў, хвоек кучаравых,

Такiх прыветных i ласкавых,

Як дабрадушныя бабулi,

I грэлi сэрца i гарнулi,

Ў вачах стаялi, як жывыя.

Дрыжалi струны гаваркiя,

Ў агульны тон суладдзя гралi

I на нявiдныя скрыжалi

Трох неажыццеўленых слоў

Пiсалi напiсы вякоў...

Дык так: часiна развiтання,

Апошнi крок твайго блукання!

З зямлёю клопат быў вялiкi,

Прыйшлося ездзiць да Хадыкi

Ды варушыць i галавою

Над гэтай справай грашавою.

А грошы йшлi, плылi, як слiна,

Аж высякалася чупрына

I брала нейкая нудота,

I адпадала ўся ахвота

Зямлю купляць i нават жыць

Такая хваля набяжыць.