Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

А колькi гэтай валакiты!

I ўсе на грошы прагавiты:

Таму рубель, таму дваццатку,

А ўсё няма ладу-парадку,

Куды нi кiнься i нi ткнiся;

Бадай яны былi звялiся

I ўсе натарусы, канторы

I iх пiсакi-кручкатворы!

Вандруеш, бы ў той Чартавiцы;

Цi дурань сам, цi ўсе дурнiцы,

Цi проста кпяць з цябе, дурнога,

Бо ты не ведаеш нiчога,

А толькi грошы выцягаюць,

Але на грош не памагаюць.

Прыйшлося дзядзьку весцi справу

I папацець-такi на славу.

Бывала, вернецца з дарогi,

Бяда i смех з яго, нябогi:

Сярдзiты, чорны, як махнуша,

I нават нос той, дуля-груша,

Вiдаць, таксама не ў гумору

I задзярэцца больш угору;

Малыя шэранькiя вочкi

Яшчэ больш звужваюць куточкi,

Глядзяць з-пад броў зусiм панура,

I ўся выраза яго хмура.

У хаце ў першыя часiны

Маўчыць, не кажа пра навiны,

Зямлi не лае i не хвалiць,

Але канторы агнём палiць

I крэпасць купчую без меры

Кляне i жычыць ёй халеры

Ды злосна кiдае паперы

На стол з кiшэнi i бубнiць.

Да дзядзькi страшна прыступiць,

Але патроху i памалу

Ён трацiць iмпаты запалу,

Ў яго душы сцiхаюць громы,

Ён зноў такi, як нам вядомы:

Лагодны, добры, клапатлiвы,

На ўсё спагадны i руплiвы.

Праз нейкi час сямейка ў зборы.

Тут мацi сходзiць да каморы,

Нясе збанiшча тварагу,

Каб скрасiць дзядзькаву тугу.

Залье туды яшчэ смятаны,

I дзядзьку хоць кладзi да раны!

Смятана гэта з тварагом

Краса-дзяўчына з жанiхом!

Хоць зараз iх вядзi да шлюбу.