Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

I вось маўклiвасцi той шрубу

Адкруцiць дзядзька з галавы,

Вясёлы робiцца, жывы,

I ўсе прыгоды, ўсе нягоды,

I ўсе парогi-перашкоды

Пачне апiсваць сакавiта

I пераймаць таленавiта

Пiсцоў, iх закiды-намеры

За тыя копii-паперы

Ў тваю сярмяжную кiшэню

Спрытней, глыбей засунуць жменю.

Ох, трэба ведаць iх, псялытак!..

Сказаць жа - гэта iх прыбытак.

Сядзiць, расказвае Антонi,

Што чуў, што бачыў у Заблоннi,

Хадыку высмее часамi

I яго "мухi з камарамi".

А скончыць тым апавяданне,

Што многа трэба вандравання

I гэтай нуднай цяганiны,

Каб дацягнуць да палавiны...

Так, многа клопатаў з зямлёю!

Як цяжка голаю рукою

Рабiць, вясцi такiя справы!

I больш той гутаркi i славы,

I гэтай зайздрасцi i плётак

Дзядзькоў дасужых i iх цётак

I ўсiх наогул сваякоў,

Бо чалавек ужо такоў,

Ну, больш галасу, чым карысцi.

Ох, цяжка, цяжка ў людзi выйсцi

I моцна стаць на свае ногi,

Бо многа ў свеце вас, парогi.

I часта роздараж iх быту

Над iмi зляжа, як навала,

I гэта даль падчас пужала,

Як нейкi лёс пусты, сярдзiты.

I засмуткуеш паняволi

Ад гэтых думак цёмнай долi,

Калi набытак i скарб хатнi

Iдуць на звод на той астатнi.