Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Быў смешны дзядзька той часiнай

З пустою лыжкаю, з тычынай,

Якою трэскi ён варочаў.

А тут Алесь як зарагоча!

За iм адзiн, другi паехаў.

Такiх было тут жартаў, смехаў,

Што ўсiх трасло i калацiла

I дзядзьку смехам захвацiла.

- Ну, дзядзька, як на смак, прызнайся?

- Пакудства, брат, i не пытайся!

VIII. СМЕРЦЬ ЛЯСНIЧАГА

- Мiхал! Мiхале! О, Мiхале!

Пачуўся голас як бы здаля

Каля зямлянкi ранiчкою

I часты стук у шкло рукою.

- Ўставай, Мiхале, адзявайся!

- А хто там? - Я! хутчэй збiрайся:

Памёр ляснiчы наш! - Да можа?!

Мiхал ускочыў - моцны Божа!

I хто б мог думаць, спадзявацца!

Ўжо стаў ачуньваць, папраўляцца...

Каб хто сказаў - не даў бы веры,

Ды то аб'ездчык, пан Ксавэры,

Прынёс навiну гэту, смуту!

- Няхай пан зойдзе на мiнуту!

Сказаў Мiхал, адмкнуўшы дзверы.

Цераз парог ступiў Ксавэры,

Вайшоў у хатку i спынiўся,

Бо зразу ў ёй ашаламiўся,

I дальш не ступiш нi на крок:

Не хатка - проста катушок,

Няма дзе нават павярнуцца,

Як у сабачай цеснай будцы.

- Сядайце дзе-небудзь, сядайце!..

Эх, хата наша, выбачайце...

Мiхал калодку падстаўляе.

Уздыхнуў Ксавэры i сядае.

То быў мужчына ўжо паджылы.

- Ах, мой ты Божа добры, мiлы!

Ото ж як выбраўся ён скора!

Яшчэ не дальш як пазаўчора

Са мною гутарыў, смяяўся

I аба ўсiм мяне пытаўся,

Мiхал гаворыць i ўздыхае.