Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Садок быў, праўда, невялiчкi:

Дзве верабiны ды тры дзiчкi

Ды мiж верб лiпка маладая,

Бы iх унучка дарагая.

Але як весела i мiла

Тут пчолка ў вуллях гаманiла!

I як прыемна пахла мёдам!

Пладзiлiсь пчолкi з кожным годам:

Штолета вулляў прыбывала

На пчолкi вельмi шанцавала.

Гул iх стаяў i ўдзень i ўночы.

Бывала, ўлетку, ў час рабочы

Не раз там чуўся крык вясёлы:

- Го, тата! дзядзька! выйшлi пчолы!

На вiшнi селi каля плоту!

Мужчыны кiдалi работу,

Касьбу над рэчкай за кустамi,

I беглi шыбка, каб часамi

На лес дзе пчолкi не зляцелi,

Дык iх там пiльненька глядзелi.

На прыгуменнi, поруч з садам,

Павець з гумном стаяла радам,

А пад паветкаю прылады:

Вазок, калёсы, панарады,

Старыя санi, восi, колы

I вулляў некалькi на пчолы,

Яшчэ някончаных; судзiна,

Стары цабэрак, паўасмiна

I розны хлам i лом валяўся,

Ад сонца, дожджыку хаваўся

Патрэбны рэчы, ёсць вядома!

Гуменца, крытае саломай,

Ад доўгiх часаў пасiвела;

Салома кудламi вiсела,

Яе вятры параздзiмалi,

А трохi хлопцы пасцягалi,

На стрэху лазячы, бывала,

Iх гэта забаўка займала.

А пад шчытом на павуцiне

Нiшчымны колас-сiрацiна

Ў зацiшку лёгенька гайдаўся;

З якiх ён часаў там трымаўся,

То Бог яго святы ўжо знае!

Будоўля, больш яшчэ старая,

З гнiлой, вагнутаю страхою

Стаяў хлявец якраз напроцi

I чуць лiпеў, як бы на плоце

Гаршчок, разбiты качаргою.