Пани Парыс (на белорусском языке)   ::   Де Мопассан Ги

- Цi не хочаце чарачку шартрэзу?

- З ахвотаю, мой камандзiр.

Яны чокнулiся, выпiлi залацiстага лiкёру, i капiтан Грыбуа пайшоў.

III

Марсельскi цягнiк прыбыў на вакзал роўна а дзевятай, высадзiў на перон двух пасажыраў i пайшоў далей - у Нiцу.

Адзiн з iх, высокi i худы, быў пан Сарыб - алейнiк, другi, маленькi i тоўсты - пан Парыс.

Узяўшы ў рукi сакваяжы, яны шпарка папраставалi ў горад, да якога было з кiламетр.

Але калi яны апынулiся перад партовай брамай, варта скрыжавала штыкi i загадала iм iсцi адсюль.

Разгубленыя, збянтэжаныя, аслупянелыя ад здзiўлення, яны адышлiся параiцца i, пашаптаўшыся, рахманыя вярнулiся, назвалiся i хацелi пачаць перамовы.

Але ў салдатаў, мусiць, былi жорсткiя загады, бо яны прыгразiлi стрэлiць, i ад перапуду, забыўшыся на свае занадта цяжкiя рэчы, падарожнiкi кiнулiся наўцёкi.

Яны абмiнулi ўмацаваннi i апынулiся перад Канскай брамай. Яна таксама была зачыненая i ахоўвалася грозным пастом. Паны Сарыб i Парыс, людзi асцярожныя, не рызыкнулi iсцi далей i вярнулiся пад вакзальны дах, бо начное блуканне вакол крэпасцi было небяспечнае.

Сонны служка здзiвiўся i дазволiў iм пераначаваць у зале пасажыраў.

У цемры яны леглi на абабiтую зялёным аксамiтам канапу, занадта напалоханыя, каб думаць пра сон. Ноч цягнулася бясконца.

А палове сёмай iм сказалi, што брамы расчынены i дарога ў Анцiбы, нарэшце, свабодная.

Яны зноў пайшлi ў горад, але не знайшлi на дарозе сваiх кiнутых сакваяжаў.