Прыгода Вальтэра Шнафса (на белорусском языке)   ::   Де Мопассан Ги

А што ж тады? Не можа ж ён заставацца ў гэтым яры i чакаць, пакуль скончацца ваенныя дзеяннi. Вядома, не. Каб не трэба было есцi, такая перспектыва не вельмi засмуцiла б яго, але есцi было трэба, i кожны дзень.

А ён быў адзiн, са зброяй, апрануты ў унiформу, на варожай тэрыторыi, далёка ад тых, хто мог бы яго абаранiць. Дрыготка прабягала па яго целе.

Раптам ён падумаў: "Хай бы мяне ўзялi ў палон!"

I яго сэрца забiлася ад жадання, шалёнага, нястрымнага жадання стаць палонным французаў. Трапiць у палон! Тады ён будзе ўратаваны, накормлены, прытулены, схаваны ад куль i шабляў, пазбаўлены ўсякага страху, у добрай турме, з добраю вартай! Трапiць у палон! О якая мара!

I рашэнне было прынята адразу:

- Я здамся.

Ён падняўся з рашучым намерам не адкладаючы нi на хвiлiну здзейснiць свой план. Але так i застаўся стаяць, апанаваны прыкрымi думкамi i новымi засцярогамi.

Дзе ж ён здасца? Як? Каму? I жахлiвыя карцiны, карцiны смерцi напоўнiлi яго душу.

Яго можа чакаць страшэнная небяспека, калi ён вось так, у сваёй касцы з шышаком, пойдзе адзiн па палях.

Раптам ён натрапiць на сялян? Гэтыя сяляне, калi яны ўбачаць прусака, заблуднага i безабароннага прусака, - яны заб'юць яго, як бадзяжнага сабаку! Яны папрапорваюць яго сваiмi вiламi, пасякуць матыкамi, рыдлёўкамi, парэжуць косамi! Яны зробяць з яго катлету, кашу, будуць бiць апантана, з роспаччу, як гэта робяць пераможаныя людзi.