JК
Споведзь Тэадзюля Сабо (на белорусском языке) :: Де Мопассан Ги
Страница: 1 из 2---------------------------------------------
Де Мопассан Ги
Споведзь Тэадзюля Сабо (на белорусском языке)
Гi дэ Мапасан
Споведзь Тэадзюля Сабо
Пераклад: Сяргей Мурашка
Калi Сабо заходзiў у Мартэнвiльскую карчму, усе загадзя пачыналi смяяцца. Няўжо ж гэты памаўза Сабо быў такi блазан? Не, проста ён не любiў святароў! От не любiў дык не любiў! Цярпець iх не мог, весялун.
Сабо (Тэадзюль), сталяр, прадстаўнiк у Мартэнвiлi перадавой партыi, быў высокi хударлявы чалавек з шэрымi ўсмешлiвымi вачыма, прылiзанымi скронямi i тонкiмi вуснамi. Калi ён казаў "Наш найсвяты айцец Попа" i рабiў адпаведны рух, усе падалi ад смеху. Па нядзелях падчас набажэнства ён браўся за работу. У панядзелак вербнага тыдня ён заўсёды калоў свiнню i еў крывянку да велiкоднай. А кожнага разу, як мiма яго ў карчме праходзiў плябан, ён жартам казаў: "Яшчэ адзiн глынуў свайго бога за стойкай".
Мажны i высокi плябан баяўся Тэадзюлевых досцiпаў, бо яны надавалi таму папулярнасцi. Святар Марыцiм быў чалавек дабiтны i закiдваў свае сеткi. Дзесяць гадоў памiж iмi цягнулася патаемная, бязлiтасная i няспынная вайна. Сабо быў местачковы раднiк. Усе лiчылi, што ён стане мэрам, а гэта, напэўна, азначала канчатковы заняпад царквы.
Наблiжалiся выбары. Мартэнвiльскiя багамольцы трэслiся. I вось адной ранiцы плябан паехаў у Руан, сказаўшы пакаёўцы, што хоча сустрэцца з арцыбiскупам.
Ён вярнуўся праз два днi радасны i задаволены. А назаўтра ўсе ведалi, што царкоўныя хоры будуць аднаўляцца.
Де Мопассан Ги
Споведзь Тэадзюля Сабо (на белорусском языке)
Гi дэ Мапасан
Споведзь Тэадзюля Сабо
Пераклад: Сяргей Мурашка
Калi Сабо заходзiў у Мартэнвiльскую карчму, усе загадзя пачыналi смяяцца. Няўжо ж гэты памаўза Сабо быў такi блазан? Не, проста ён не любiў святароў! От не любiў дык не любiў! Цярпець iх не мог, весялун.
Сабо (Тэадзюль), сталяр, прадстаўнiк у Мартэнвiлi перадавой партыi, быў высокi хударлявы чалавек з шэрымi ўсмешлiвымi вачыма, прылiзанымi скронямi i тонкiмi вуснамi. Калi ён казаў "Наш найсвяты айцец Попа" i рабiў адпаведны рух, усе падалi ад смеху. Па нядзелях падчас набажэнства ён браўся за работу. У панядзелак вербнага тыдня ён заўсёды калоў свiнню i еў крывянку да велiкоднай. А кожнага разу, як мiма яго ў карчме праходзiў плябан, ён жартам казаў: "Яшчэ адзiн глынуў свайго бога за стойкай".
Мажны i высокi плябан баяўся Тэадзюлевых досцiпаў, бо яны надавалi таму папулярнасцi. Святар Марыцiм быў чалавек дабiтны i закiдваў свае сеткi. Дзесяць гадоў памiж iмi цягнулася патаемная, бязлiтасная i няспынная вайна. Сабо быў местачковы раднiк. Усе лiчылi, што ён стане мэрам, а гэта, напэўна, азначала канчатковы заняпад царквы.
Наблiжалiся выбары. Мартэнвiльскiя багамольцы трэслiся. I вось адной ранiцы плябан паехаў у Руан, сказаўшы пакаёўцы, што хоча сустрэцца з арцыбiскупам.
Ён вярнуўся праз два днi радасны i задаволены. А назаўтра ўсе ведалi, што царкоўныя хоры будуць аднаўляцца.