Вяртанне (на белорусском языке)   ::   Де Мопассан Ги

А дзевятай старэйшая дачка Мартэн, якая хадзiла па хлеб, прыбегла напалоханая i крыкнула:

- Мама, зноў ён!

Мацi захвалявалася, збялела i сказала мужу:

- Пагавары зiм, Левек, хай не пiльнуе нас, бо мне страшна.

I Левек, высокi марак з цагляным тварам у густой рыжай барадзе, з блакiтнымi, у чорную крапiнку вачыма i дужай, заўсёды захутанай шалiкам шыяй каб акрыцца ад марскога дажджу i ветру - спакойна выйшаў да валацугi.

Яны загаварылi.

Мацi з дзецьмi трывожна i палахлiва здалёк паглядала на iх.

Раптам незнаемы падняўся i разам з Левекам пайшоў да хаты.

Мартэн спалохана адступiлася. Муж сказаў ёй:

- Дай яму хлеба i шклянку сiдру. Ён не еў два днi.

Мужчыны, а следам за iмi жанчына з дзецьмi ўвайшлi ў хату. Жабрак сеў i, схiлiўшы галаву пад позiркамi сям'i, пачаў есцi.

Мацi стоячы ўглядалася ў яго, дзве дачкi Мартэн - адна з немаўлём на руках - прагна сачылi за кожным яго рухам, нават двое малых, што сядзелi ў попеле, кiнулi гуляць з чорным чыгуном, каб паглядзець на чужынца.

Левек сеў у крэсла i спытаўся:

- Дык вы здалёк?

- З Сэта.

- Вось гэтак, пеша?

- Але, пеша. Як грошай Бог не даў, дык што ж.

- I куды ж гэта вы?

- Сюды.

- Цi ёсць тут у вас хто?

- Можа.

Мужчыны змоўклi. Бадзяга еў нетаропка, хоць i быў галодны, i кожны кус хлеба запiваў глытком сiдру. Яго запалы твар быў скрозь у маршчынах, драпiнах, i здавалася, што чалавек шмат пакутаваў. Нечакана Левек спытаўся:

- Як вас завуць?

Той, не падымаючы галавы, адказаў:

- Мяне завуць Мартэн.

Мацi неяк дзiўна скаланулася.