Хрышчэнне (на белорусском языке)   ::   Де Мопассан Ги

Парадзiха самотна трэслася адхоладу ў сваiм ложку, была галодная, бо суткi як не ела.

- Дзе ж, халера, яны падзелiся? - спытаў я.

Жанчына без усякага подзвiгу i злосцi адказала:

- Мусiць, зайшлi недзе выпiць. Такi звычай.

Тут я прыгадаў свае дзесяць франкаў, пазычаныя на царкву i прапiтыя ў карчме.

Я загадаў прынесцi мацi булёну i добра напалiць у камiне. Занепакоены i злы, я паабяцаў сабе прагнаць гэтых нягоднiкаў i са страхам падумаў пра лёс беднага хлапчаняцi.

А шостай вечара яны яшчэ не вярнулiся. Загадаўшы слузе дачакацца iх, я лёг спаць. Заснуў адразу, бо сплю як сапраўдны марак. На золку мяне разбудзiў слуга, якi прынёс цёплай вады галiцца.

Я спытаўся ў яго, як толькi расплюшчыў вочы:

- Што з Керандэк?

Стары вагаўся, а потым прамармытаў:

- О! Пане, ён вярнуўся апоўначы п'яны як гразь. Кермаган з нянькай таксама. Веру, што яны начавалi ў канаве, а малое памерла, яны i не заўважылi.

Я з крыкам падскочыў:

- Дзiця памерла?

- Памерла, пане. Яны паказалi яго мацi Керандэк. Тая ў слёзы. I яе напаiлi, каб суцешыць.

- Як гэта, напаiлi?

- Так, пане. Але пра ўсё я даведаўся ранiцай, толькi цяпер. Як у мужа не засталося нi гарэлкi, нi грошай, ён налiў бензiну з лямпы, што дала iм вашэцi; яны выпiлi на чацвярых колькi там заставалася ад лiтра. Ды так насцябалiся, што парадзiха цяпер ляжыць хворая.

Я паспешлiва адзеўся, схапiў кiй, прагнучы забiць усю гэту нелюдзь, i кiнуўся да садоўнiка.