JК
Жабрак (на белорусском языке) :: Де Мопассан Ги
Страница: 1 из 7---------------------------------------------
Де Мопассан Ги
Жабрак (на белорусском языке)
Гi дэ Мапасан
Жабрак
Пераклад: Нiна Мацяш
Ён ведаў i лепшыя днi, хоць быў жабраком i калекам.
Яму было пятнаццаць гадоў, калi на гасцiнцы ў Варвiлi яму раструшчыла ногi брычка. З таго часу ён i пайшоў у старцы, бадзяўся па дарогах i сядзiбах фермераў, чыкiльгаючы на мылiцах, ад якiх плечы ў яго ўзнiмалiся ажно да вушэй. Галава яго здавалася ўтуленай памiж iмi, як памiж дзвюма гарамi.
Падкiдыш, - кюрэ з Бiет знайшоў яго ў рове напярэдаднi Дня ўсiх святых i ахрысцiў таму Нiкаля Тусэнам, - сiрата, якому з жалю давалi есцi, але анiчому не вучылi, потым калека - ён трапiў брычцы пад колы, выпiўшы некалькi чарак гарэлкi, якою дзеля смеху пачаставаў яго вясковы пекар, i з той пары бяздомны бадзяга, ён нiчога не ўмеў рабiць, адно выцягваў руку, каб узяць мiласцiну.
Некалi баранеса д'Авары дазволiла яму начаваць у будцы, поўнай саломы, каля птушнiка на ферме, якая стаяла пры замку; i ён ведаў, што ў тыя днi, калi ўжо надта пачне даймаць голад, яму заўсёды знойдзецца на кухнi кавалак хлеба i шклянка сiдру. Нярэдка яму перападала i некалькi медзякоў, якiя старая панi кiдала яму з высокага ганка цi праз акно з свае спальнi. Але яна даўно памерла.
Цяпер у вёсках яму нiчога не давалi: усе занадта прывыклi да яго; ён усiм ужо абрыд за тыя сорак гадоў, што сноўдаўся ад халупы да халупы, цягаючы на дзвюх дзеравячынах сваё знявечанае, акрытае лахманамi цела.
Де Мопассан Ги
Жабрак (на белорусском языке)
Гi дэ Мапасан
Жабрак
Пераклад: Нiна Мацяш
Ён ведаў i лепшыя днi, хоць быў жабраком i калекам.
Яму было пятнаццаць гадоў, калi на гасцiнцы ў Варвiлi яму раструшчыла ногi брычка. З таго часу ён i пайшоў у старцы, бадзяўся па дарогах i сядзiбах фермераў, чыкiльгаючы на мылiцах, ад якiх плечы ў яго ўзнiмалiся ажно да вушэй. Галава яго здавалася ўтуленай памiж iмi, як памiж дзвюма гарамi.
Падкiдыш, - кюрэ з Бiет знайшоў яго ў рове напярэдаднi Дня ўсiх святых i ахрысцiў таму Нiкаля Тусэнам, - сiрата, якому з жалю давалi есцi, але анiчому не вучылi, потым калека - ён трапiў брычцы пад колы, выпiўшы некалькi чарак гарэлкi, якою дзеля смеху пачаставаў яго вясковы пекар, i з той пары бяздомны бадзяга, ён нiчога не ўмеў рабiць, адно выцягваў руку, каб узяць мiласцiну.
Некалi баранеса д'Авары дазволiла яму начаваць у будцы, поўнай саломы, каля птушнiка на ферме, якая стаяла пры замку; i ён ведаў, што ў тыя днi, калi ўжо надта пачне даймаць голад, яму заўсёды знойдзецца на кухнi кавалак хлеба i шклянка сiдру. Нярэдка яму перападала i некалькi медзякоў, якiя старая панi кiдала яму з высокага ганка цi праз акно з свае спальнi. Але яна даўно памерла.
Цяпер у вёсках яму нiчога не давалi: усе занадта прывыклi да яго; ён усiм ужо абрыд за тыя сорак гадоў, што сноўдаўся ад халупы да халупы, цягаючы на дзвюх дзеравячынах сваё знявечанае, акрытае лахманамi цела.