Жули Рамэн (на белорусском языке)   ::   Де Мопассан Ги

Яна паглядзела на свой партрэт, якi ўсмiхаўся сваёй старой жывой карыкатуры; паглядзела на мужчын - на пагардлiвага паэта i натхнёнага музыканта, якiя быццам казалi адзiн аднаму: "Чаго хоча ад нас гэта старая руiна?"

Невымоўная, пякучая, неадольная туга сцiснула мне сэрца, туга па колiшнiх людзях, чые ценi б'юцца часам ва ўспамiнах з тым самым адчаем, што i чалавек у глыбокiм вiры.

З свайго крэсла я бачыў дарогу, па якой з Нiцы ў Манака праносiлiся блiскучыя экiпажы. У iх сядзелi маладыя, прыгожыя, багатыя, шчаслiвыя жанчыны з вясёлымi задаволенымi мужчынамi. Яна перахапiла мой позiрк, здагадалася, пра што я думаю, i прашаптала з пакорлiвай усмешкай:

- Цяжка жыць i ведаць, што скончыўся твой час.

Я сказаў:

- Якое добрае жыццё было ў вас!

Яна цяжка ўздыхнула:

- Добрае i лёгкае. Вось чаму я так смуткую па iм.

Я зразумеў, што ёй хацелася расказаць пра сябе, i вельмi далiкатна, быццам дакранаўся да незагоеных ран, пачаў распытваць.

Яна расказала пра свае радасцi i нягоды, пра сяброў i пра ўсё сваё пераможнае жыццё.

- Самай вялiкай радасцю, сапраўдным шчасцем вы абавязаны тэатру?

Яна не задумваючыся адказала:

- О не!

Я ўсмiхнуўся, а яна сумна паглядзела на два партрэты i дадала:

- Iм.

Я не вытрымаў i зноў спытаўся:

- Якому?

- Абодвум. Мая старая памяць нават блытае iх, а што да аднаго, дык мяне i сёння мучыць сумленне.

- Тады, панi, шчасцем вы абавязаны не iм, а каханню. Яны былi толькi носьбiты яго.

- Можа.