Звер васпана Бэлёма (на белорусском языке)   ::   Де Мопассан Ги

Усе пасажыры былi ў сiнiх блузах паўзверх дзiвакаватых старадаўнiх свiтак з чорнага альбо зеленаватага сукна - святочных строях, у якiх сяляне пакажуцца толькi на вулiцах Гаўра; на галаве ў кожнага вежай узвышалася шаўковая каскетка - вяршыня элегантнасцi ў нармандскай вёсцы.

Сезэр Арлавiль зачынiў дзверцы ў будзе, ускараскаўся на сваё сядзенне i ляснуў пугай.

Канякi толькi матлянулi галовамi, i глуха зазвiнелi шамкi.

Тады фурман на ўсё горла нокнуў i наводмаш сцебануў па конях. Яны занепакоiлiся, тузанулiся i няроўным, няспешным трушком рушылi ў дарогу. А ззаду, калоцячыся ўсiмi расхiстанымi шыбкамi ды рысорным жалеззем, з жахлiвым бляшана-шкляным грукатам закалывалася карэта, i абодва рады пасажыраў, раскалыханыя, нiбы хвалi, заматлялiся то ў адзiн, то ў другi бок.

Напачатку ўсе маўчалi - з павагi да кюрэ, прысутнасць якога стрымлiвала вылiванне пачуццяў. Чалавек гаваркi i свойскi, ён першы падаў голас.

- Ну, як вы маецеся, васпан Канiво?

Волат-падарожны, якога прыемна лучыла з царкоўным служкам аднолькавасць росту, плячэй i жывата, адказаў з усмешкай:

- Памаленьку, пане ойча, памаленьку. А як вы?

- Ды ў мяне заўсёды ўсё добра.

- А вашы справы як, васпан Пуарэ? - пацiкавiўся абат.

- Ат, у мяне - як у мяне. Рапс нiяк не ўрадзiў сёлета, дык трэба неяк выкручвацца.

- Што зробiш, часы цяжкiя.

- А ўжо ж пэўна што нялёгкiя, - пацвердзiў жандарскi голас пышнацелай паловы васпана Рабо.

Яна была родам з суседняга сяла, i кюрэ ведаў яе толькi па iменi.

- Гэта вы, Блёндэль? - папытаўся ён.

- Ага.