Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

Пайшлi яны зь лiсiцай ды к медзьвядзю, пачалi медзьвядзя прасiць:

- Мядзьведзiнка, бацiнка, - хадзi, памажы нашай бядзе, паглядзi, хто гэта ў лiсiнай норцы сядзiць.

Паслухаў мядзьведзь, пайшоў зь iмi да норкi, прыйшоў, ды пытаецца:

- А хто там? А баран яму:

- Я баран, бок абадран, чатыры нагi, два рагi, - як дам рагамi, дык ты паляцiш уверх нагамi!

Мядзьведзь спужаўся, ды ўцёк.

Iдуць яны, iдуць каля саду, ды бачаць - ляцiць пчолка. Давай яны гэтую пчолку прасiць.

- Пчолка, душачка, - хадзi, паглядзi, хто гэта ў лiсiнай норцы сядзiць.

Паляцела пчолка зь iмi, прыляцела i пытаецца:

- А хто там?

- Я баран, бок абадран, чатыры нагi, два рагi, - як дам рагамi, дык ты паляцiш уверх нагамi!

А пчолка ня спужалася, - у норку, ды давай кусаць барана за абарваны бок.

Баран спалохаўся, выскачыў з норкi, ды давай уцякаць.

ВОЛ

Быў сабе вол, баран, гусак i пеўнiк. Надыходзiла зiма, дык вол кажа:

- Ведаеце што? - зiма надыходзiць, холад будзе, - пастаўма хатку.

Дык тыя на яго як напалi:

- Выдумаў лiха знае што! Дык стаў сам, калi такi майстра. У нас ёсьць пер'е, у барана - воўна, то й не памерзьнем.

- Ну, як сабе хочаце, а я сваё зраблю.

Як тыя пайшлi, вол паставiў хатку, нанасiў сена, саломы й ляжыць сабе, як пан.

Вось надыйшла зiма з марозам. Прыбягаюць да яго пеўнiк, баран i гусак.

- Пусьцi нас, дзядзька, у хатку, бойся Бога, такi мароз, мы памерзьнем!

А гусак падняў ножку й кажа:

- Бач, дзядзька, якiя ў мяне ножкi чырвоныя! - зараз паадпадаюць.