---------------------------------------------


 Колас Якуб
 Новая зямля (на белорусском языке)

 Якуб Колас 
 Новая зямля 
 Паэма 
 I. ЛЕСНIКОВА ПАСАДА 
 Мой родны кут, як ты мне мiлы!.. 
 Забыць цябе не маю сiлы! 
 Не раз, утомлены дарогай, 
 Жыццём вясны мае убогай, 
 К табе я ў думках залятаю 
 I там душою спачываю. 
 О, як бы я хацеў спачатку 
 Дарогу жыцця па парадку 
 Прайсцi яшчэ раз, азiрнуцца, 
 Сабраць з дарог каменнi тыя, 
 Што губяць сiлы маладыя, 
 К вясне б маёй хацеў вярнуцца. 
 Вясна, вясна! не для мяне ты! 
 Не я, табою абагрэты, 
 Прыход твой радасны спаткаю, 
 Цябе навек, вясна, хаваю. 
 Назад не прыйдзе хваля тая, 
 Што з быстрай рэчкай уплывае. 
 Не раз яна, зрабiўшысь парам, 
 На крыллях сонца дойдзе к хмарам 
 Ды йзноў дажджом на рэчку сыдзе 
 Нiхто з гранiц сваiх не выйдзе, 
 З законаў, жыццем напiсаных, 
 Або на дол спадзе ў туманах. 
 Але хто нам яе пакажа? 
 На дол вадой цi снегам ляжа? 
 Не вернешся, як хваля тая, 
 Ка мне, вясна ты маладая!.. 
 Вось як цяпер, перада мною 
 Ўстае куточак той прыгожа, 
 Крынiчкi вузенькая ложа 
 I елка ў пары з хваiною, 
 Абняўшысь цесна над вадою, 
 Як маладыя ў час кахання, 
 Ў апошнi вечар расставання. 
 I бачу лес я каля хаты, 
 Дзе колiсь весела дзяўчаты 
 Спявалi песнi дружным хорам, 
 З работ iдучы позна борам. 
 Няслiся зыкi песень здольных, 
 Ў лясах раз-пораз адбiвалiсь, 
 I iм узгоркi адклiкалiсь, 
 I радасць бiла ў песнях вольных. 
 А хвоi, елкi векавыя 
 Пад зыкi песень маладыя 
 Маўчком стаялi ў нейкай думе, 
 I ў iх цiхусенечкiм шуме 
 Няслось вячэрняе маленне 
 Ўгару, святое аддаленне. 
 Каля пасады леснiковай 
 Цягнуўся гожаю падковай 
 Стары, высокi лес цянiсты. 
 Тут верх асiны круглалiсты 
 Сплятаўся з хвоямi, з дубамi, 
 А елкi хмурымi крыжамi 
 Высока ў небе выдзялялiсь, 
 Таемна з хвоямi шапталiсь. 
 Заўсёды смутныя, бы ўдовы, 
 Яны найбольш адны стаялi, 
 I так маркотна пазiралi 
 Iх задуменныя галовы! 
 Лес наступаў i расступаўся, 
 Лужком зялёным разрываўся; 
 А дзе прыгожыя загiбы 
 Так мiла йшлi каля сядзiбы, 
 Што проста iмi б любаваўся. 
 А знiзу гэты лес кашлаты 
 Меў зелянюсенькiя шаты 
 Лазы, чаромхi цi крушыны, 
 Алешын лiпкiх, верабiны. 
 Глядзiш, бывала, i здаецца, 
 Што скрозь сцяну галiн жывую, 
 Скрозь гэту тканку маладую 
 Нi мыш, нi пташка не праб'ецца. 
 Цякла тут з лесу невялiчка 
 Травой заросшая крынiчка, 
 Абодва берагi каторай 
 Лазняк, ракiтнiк абступалi; 
 Бруiлiся ў цяньку iх хвалi 
 I ў луг чуць значнаю разорай 
 Iшлi спакойна мiж чаротаў, 
 Рабiлi многа заваротаў, 
 Аж покi ў Нёман не ўцякалi. 
 Зялёны луг, як скiнуць вокам, 
 Абрусам пышным i шырокiм 
 Абапал Нёмна рассцiлаўся 
 За хатай зараз пачынаўся 
 Ды йшоў квяцiстай раўнiною 
 З мурожнай слаўнаю травою 
 I ззяў на сонцы ў пералiвах 
 Пяшчотных тонаў. Як на нiвах 
 Жыта збажынкi лёгка гнуцца 
 I людзям радасна смяюцца 
 Сваiм прыемным, мiлым спевам 
 Пад лёгкiм ветрыку павевам, 
 Так гнуцца, гойдаюцца травы, 
 Як пройме ветрык iх ласкавы, 
 I пойдуць хвалi травяныя 
 З прыемным спевам чарадою, 
 Зашэпчуць краскi мiж сабою, 
 Нiбы дзяўчаткi маладыя. 
 Эх, луг шырокi! Як жывы, ты, 
 Праменнем сонейка залiты, 
 Увесь стаiш перад вачыма, 
 Ты мiл i смуцен, як радзiма, 
 Як наша цiхая старонка, 
 Дзе смугi сiняя пялёнка 
 У летнi час дымком звiсае 
 I даль задумай спавiвае. 
 Хоць я няволяй цяжка змучан 
 I з родным берагам разлучан, 
 Ды я душою ажываю, 
 Як вокам мыслi азiраю 
 Цябе, мой луг i бераг родны, 
 Дзе льецца Нёман срэбраводны, 
 Дубы дзе дружнай чарадою 
 Стаяць, як вежы, над вадою 
 Даўнейшых спраў вартаўнiкамi 
 I ззяюць грозна жараламi. 
 I толькi тут, пад iх чародкай, 
 Улетку, добраю пагодкай, 
 Касьбой утомлены, спачынеш 
 I думкi клопату пакiнеш, 
 Заснуўшы крэпка i салодка. 
 Тут так прахладна, так прывольна! 
 А пташкi голасна i здольна 
 Смяюцца мiлым шчабятаннем 
 I поўняць луг сваiм спяваннем. 
 А на дубах, як шапкi тыя, 
 Чарнеюць гнёзды буславыя. 
 Буслы клякочуць, бусляняты 
 Пiшчаць жалобна, як шчаняты, 
 Насы закiдваюць угору 
 I просяць есцi ў сваю пору. 
 А там, дзе буслiкi ўздужалi, 
 Iх пачынаюць вабiць далi; 
 Яны пачулi ў сабе сiлы, 
 Яны разводзяць ужо крылы, 
 Ўгару на локаць падлятаюць, 
 Паветра ловяць, заграбаюць 
 I неуклюднымi нагамi 
 Танцуюць смешна над дубамi. 
 Там, у падсуседзях з бусламi, 
 I вераб'i, шпакi вядуцца; 
 Клапотна шчэбеты нясуцца 
 I моўкнуць позна вечарамi. 
 Ў дубах крычаць сiваваронкi, 
 I свiст над лугам рэзкi, звонкi 
 Каршун маркотна так раняе 
 I нейкi смутак закiдае. 
 Эх, луг шырокi! Як жывы, ты, 
 Травой мурожнаю закрыты, 
 Стаiш зялёны прада мною 
 I ззяеш дзiўнаю красою! 
 Як дзве старэнькiя кабеткi, 
 К каторым старасць неўзаметкi 
 Падкраўшысь злодзеем срэдзь ночы, 
 Як смачны сон змыкае вочы, 
 Красу i крэпасць забiрае 
 I ўсю iх жывасць выкрадае 
 Ды кiне iх адных, старэнькiх, 
 Адных, як перст, i чуць жывенькiх 
 I непатрэбных анiкому 
 На цягасць жыццю маладому, 
 Так каля хаты, у садочку, 
 Схiлiўшысь цiхенька ў куточку, 
 Стаялi дзве вярбы старыя, 
 А навакола маладыя 
 Дзярэўцы пышна красавалi, 
 На свет вясёла пазiралi. 
 Галлё спусцiўшы над парканам, 
 Расла тут грушка з тонкiм станам; 
 Па-над парканам пышным валам 
 Стаяў вiшняк густы, прыўдалы. 
 Садок быў, праўда, невялiчкi: 
 Дзве верабiны ды тры дзiчкi 
 Ды мiж верб лiпка маладая, 
 Бы iх унучка дарагая. 
 Але як весела i мiла 
 Тут пчолка ў вуллях гаманiла! 
 I як прыемна пахла мёдам! 
 Пладзiлiсь пчолкi з кожным годам: 
 Штолета вулляў прыбывала 
 На пчолкi вельмi шанцавала. 
 Гул iх стаяў i ўдзень i ўночы. 
 Бывала, ўлетку, ў час рабочы 
 Не раз там чуўся крык вясёлы: 
 - Го, тата! дзядзька! выйшлi пчолы! 
 На вiшнi селi каля плоту! 
 Мужчыны кiдалi работу, 
 Касьбу над рэчкай за кустамi, 
 I беглi шыбка, каб часамi 
 На лес дзе пчолкi не зляцелi, 
 Дык iх там пiльненька глядзелi. 
 На прыгуменнi, поруч з садам, 
 Павець з гумном стаяла радам, 
 А пад паветкаю прылады: 
 Вазок, калёсы, панарады, 
 Старыя санi, восi, колы 
 I вулляў некалькi на пчолы, 
 Яшчэ някончаных; судзiна, 
 Стары цабэрак, паўасмiна 
 I розны хлам i лом валяўся, 
 Ад сонца, дожджыку хаваўся 
 Патрэбны рэчы, ёсць вядома! 
 Гуменца, крытае саломай, 
 Ад доўгiх часаў пасiвела; 
 Салома кудламi вiсела, 
 Яе вятры параздзiмалi, 
 А трохi хлопцы пасцягалi, 
 На стрэху лазячы, бывала, 
 Iх гэта забаўка займала. 
 А пад шчытом на павуцiне 
 Нiшчымны колас-сiрацiна 
 Ў зацiшку лёгенька гайдаўся; 
 З якiх ён часаў там трымаўся, 
 То Бог яго святы ўжо знае! 
 Будоўля, больш яшчэ старая, 
 З гнiлой, вагнутаю страхою 
 Стаяў хлявец якраз напроцi 
 I чуць лiпеў, як бы на плоце 
 Гаршчок, разбiты качаргою. 
 Стары, паедзены чарвямi, 
 Набок пахiлены вятрамi, 
 Глядзеў хлеў гэты старычынай, 
 Пахiлай доляй жабрачынай; 
 А збоку, ў полi, недалёка 
 Стаяў прыгрэбнiк адзiнока, 
 Пахiлкам, горкiм сiратою, 
 У дол упёршыся страхою. 
 Ў глыбi двара стаяла хата 
 I выглядала зухавата 
 Памiж запушчанай будовы, 
 Як бы шляхцянка засцянкова, 
 Што ў дзень святы каля касцёла, 
 Чуць-чуць падняўшы край падола, 
 Так важна ходзiць з парасонам, 
 Спаднiцай верцiць, як агонам, 
 З дарожак пыл, пясок зганяе 
 I ў вочы хлопцам заглядае. 
 За хатай поле пачыналась, 
 Дзе жыта хораша гайдалась 
 I рос авёс, ячмень i грэчка, 
 Было прытульнае гняздзечка!.. 
 Мой родны кут, лугi, крынiца! 
 Цяпер для вас я - чужанiца. 
 Той самы лес, палеткi тыя, 
 Ды людзi там жывуць другiя. 
 Мне душу смуткам напаўняе, 
 Што ў прошласць канулi гадочкi, 
 Мае шчаслiвыя дзянёчкi, 
 Прайшла, вясна ты маладая! 
 Цяпер разгорнем часаў шаты, 
 Блiжэй прыгледзiмся да хаты, 
 Да Мiхася i да Антося, 
 Як там вялося, як жылося. 
 II. РАНIЦА Ў НЯДЗЕЛЬКУ 
 Дзень быў святы. Яшчэ ад рання 
 Блiнцы пяклiся на сняданне, 
 I ўжо пры печы з чапялою 
 Стаяла мацi... Пад рукою 
 Таўклiся дзецi, замiналi 
 Або смяялiся, спявалi. 
 Услон заняў сваё ўжо места, 
 На iм стаяла дзежка цеста, 
 I апалонiк то i дзела 
 Па дзежцы боўтаў жвава, смела 
 I кiдаў цеста ў скавародкi. 
 Давала пiск яно кароткi, 
 Льючыся з шумам на патэльнi, 
 I ў жар стаўлялася пякельны; 
 I там з яго ўжо ўвачавiдкi 
 Пяклiся гладзенькiя плiткi 
 Блiнцоў, спаднiзу наздраватых, 
 Угору пышна, пухла ўзнятых, 
 I ўжо адтуль рукою маткi 
 На ўслон шпурлялiся аладкi, 
 А дзецi iх даўно сачылi 
 I на ляту блiнцы лавiлi, 
 Заядла мазалi iх здорам. 
 Стаяў асобна ў мiсцы скорам 
 Сяго-таго для верашчакi. 
 Хоць невялiкiя прысмакi 
 Цыбуля, перчык, лiст бабкоў 
 Ды сальца некалькi брускоў, 
 Мука i квас - i ўся прыправа, 
 Але ўсё ж снеданне цiкава; 
 А для дзяцей найбольша свята 
 Абы наесцiся багата. 
 I звон аб прыпек скавародны, 
 Так блiзкi сэрцу, так iм родны, 
 У нейкiм радасным настрою 
 Спяваў iм песняю святою 
 I лашчыў сэрцы iх i вушы 
 I поўнiў радасцю iм душы, 
 Такi прыемны, мiлагучны, 
 У той прыемнасцi выключны, 
 Ён разлiваўся па ўсiм целе 
 I ўмомант iх знiмаў з пасцелi. 
 Недарма ж дзядзька iх, бывала, 
 Каб пабудзiць каго з iх жвава 
 Пагнаць каровак ранiчкою, 
 У прыпек бiў скаварадою. 
 Цяпер, здаволiўшысь ядою, 
 Дзяцiнай цешылiсь гульнёю. 
 Хто бегаў з кiем каля хаты 
 Ганяў курэй. Як парасяты, 
 Ў пяску капалiся сястрычкi. 
 Алесь хадзiў каля крынiчкi, 
 Што з лесу тут жа выцякала 
 I дужкай хату агiбала, 
 Хадзiў, свiстаў пад голас птушак, 
 Збiраў ён ягадкi ў гарнушак. 
 Ўсе парасходзiлiся з хаты, 
 I кожны дзелам быў заняты: 
 Мiхал у лес пайшоў ранютка 
 Рабiць звычайныя абходы; 
 Антось спаць доўга не меў моды, 
 А як надарыцца мiнутка 
 Часiны вольнай цi святы дзень, 
 Ну хоць адзiн разок на тыдзень 
 Хадзiў на Нёман цi на тонi 
 Рыбак быў дзядзька наш Антонi, 
 Як i работнiк, адмысловы; 
 А Ўладзiк пасвiў дзесь каровы, 
 Травiў чужыя сенажацi; 
 А дома з дзецьмi была мацi. 
 Яе жаночая работа 
 I гэта вечная турбота 
 То каля печы, то на полi, 
 Сказаць, не зводзiцца нiколi. 
 Адно прыпынiш - там другое, 
 Глядзiш, як бачыш, набяжыць, 
 I ручак некалi злажыць 
 Жыццё жаночае такое! 
 Так i цяпер: печ зачынiла, 
 Работу ў хаце прыпынiла 
 Iдзi ў гарод ты па бацвiнне: 
 Другi раз есцi просяць свiннi. 
 А гэты Юзiк-шалянiца, 
 Малы яшчэ, зусiм дурнiца, 
 Так пад нагамi i таўчэцца 
 Або, як хвост той, валачэцца 
 I ад работы адрывае 
 I толькi сэрца ад'ядае. 
 Ўжо сонца ўгору падхадзiла, 
 На лiсцях роску асушыла; 
 У небе хмарачкi дзянныя 
 Плылi, як гускi маладыя, 
 Чародкай белай над лугамi, 
 Над свежым лесам i палямi. 
 А гэты ветрык дураслiвы 
 Траве зялёнай чэша грывы, 
 Ў садку жартуе з верабiнай, 
 Як голец-хлопец той з дзяўчынай, 
 I валасы зялёным стрэхам 
 У лесе гойдае са смехам. 
 А круглаверхiя асiны 
 Разносяць нейкiя навiны 
 I так гутораць, так смяюцца, 
 Што аж iх лiсцiкi трасуцца, 
 Вiдаць, такая iх урода. 
 Прыйшла i мацi з агарода. 
 - Алесь, сынок... iдуць кароўкi! 
 Бяжы хутчэй, рассунь засоўкi, 
 Каб не штаўхалiся дарма... 
 Ну, я лепш збегаю сама! 
 Куды ты, Юзiк, безгаловы? 
 З-за рэчкi цiснуцца каровы. 
 Iдзе паперадзе Красуля, 
 За ёю Лысая, Рагуля, 
 Ды дзве пярэзiмкi-цялушкi 
 Iдуць у згодзе, як дзве дружкi; 
 А збоку чмыша бык Мiкiта, 
 Хвастом матаючы сярдзiта. 
 А аваднi, як рой пчалiны, 
 Сляпiцай лезуць да скацiны, 
 Гудуць драпежна, тнуць балюча, 
 Бы крапiва тая пякуча, 
 Дыхнуць каровам не даюць. 
 Каровы злосныя бягуць, 
 Адна другую б'юць рагамi 
 I толькi тухкаюць нагамi; 
 I сам пастух бяжыць, гукае 
 I гэту заедзь праклiнае; 
 Няма за поганню парадку, 
 Сярдуе сам i злуе статка, 
 Барзджэй, як можа, ў хлеў пражэцца 
 I горш у веснiцах таўчэцца. 
 Каля хлява рух-суматоха: 
 - Куды ты, чортава Панчоха?! 
 Крычыць Уладзя, свiшча пужка 
 ("Панчоха" - Лысае мянушка). 
 Назло Рагуля ўжо ў варотах 
 Цялушку рогам капарнула, 
 Аж тая, бедная, раўнула; 
 Тут Галас выскачыў з-пад плота 
 I ўжо па ўласнаму пачыну 
 Знайшоў зачэпку i прычыну 
 Свае тры грошыкi прыткнуць, 
 За хвост Мiкiту пацягнуць. 
 Ну, словам, шум тут быў вялiкi, 
 I танцавалi без музыкi. 
 Загнаўшы ў хлеў на месца статка, 
 Насеўся Ўладзя на аладкi, 
 Шпурнуўшы лапцi i анучы 
 Сярод двара ў пясок сыпучы; 
 Iх мацi зараз падабрала, 
 Нiчога сыну не сказала, 
 Пайшла ў крынiцы спаласнула, 
 Сушыцца ўскiнула на шула. 
 - Унь дзядзька йдзе! - гукаюць дзецi. 
 Забылi ўсё яны на свеце 
 I як мага бягуць, смяюцца, 
 Аж iх валосiкi трасуцца. 
 - А, дзядзька! дзядзечка, саколiк! 
 Насып мне ягад у прыполiк! 
 - Дай мне дубец! - А мне дай вуды! 
 Крычаць малыя шалапуды, 
 Бягуць i скачуць, б'юць у ладкi, 
 А дзядзька мерна йдзе з-за кладкi, 
 Iдзе без шапкi, круцiць носам 
 Гаворыць пацеры з засосам; 
 Для смешак твар яго зацяты, 
 Дык моў не лезьце, парасяты. 
 I дзецi змоўклi, больш нi слова: 
 Няхай канчаецца размова 
 Антося дзядзькi са святымi, 
 Тады пагутарыць i з iмi. 
 А покi кончыць ён малiцца, 
 То можна ў Свержнi апынiцца: 
 Псалмоў адкоцiць з паўдзесятка, 
 Ды так выразна, ды так гладка, 
 Што дзяк i той не ўсякi зможа, 
 Як рэпу грыз, - даруй грэх, Божа! 
 Не гаварыў, а сек языкам! 
 Малiўся дзядзька з тым разлiкам, 
 Каб кончыць модлы каля дома, 
 Бо ў хаце нельга, ёсць вядома, 
 Малiцца хораша, як трэба: 
 Тут глупства кожнае ад неба, 
 Ад Бога думкi адкiдае, 
 То тое-сёе замiнае, 
 I не намолiшся - нагрэшыш 
 Ды чорта лысага пацешыш. 
 I толькi дзядзька на двор ступiць, 
 Дык кулаком у грудзi лупiць, 
 Тры разы хрысцiцца, ўздыхае, 
 Тады ўжо шапку накiдае 
 I ставiць вуды ўсе ў парадак. 
 - Ну, што? наелiся аладак? 
 Жартуе дзядзька тут з малымi 
 Ды йдзе ўжо ў хату разам з iмi. 
 Яны, замест таго адказу, 
 Бубняць па пузу для паказу. 
 - Эх, брат Алесь! - гаворыць дзядзька. 
 Вось быў шчупак - усiм iм бацька! 
 Век я такога не забуду, 
 Але парваў мне, падла, вуду. 
 I падчапiў быў нават спраўна. 
 "Ну, - думаю, - пажыва слаўна!" 
 Цягну, а ён аж гне вудзiльна, 
 Ну, чуць не вырве яго з рук! 
 А тоўсты, падла, бы япрук, 
 I доўгi ж, доўгi, як цапiльна. 
 Шчупак, брат, ёмкi: на паўпуда, 
 Але сарваўся. Ах, паскуда! 
 I натамiў як мае быць, 
 I пастка ўжо з вады тырчыць, 
 Як змей, варочае зянкамi, 
 Ну, вось ён, вось! хватай рукамi! 
 А потым, брат, калi рвануўся, 
 Ўсё к чорту - вуда i кручок, 
 Пайшоў гуляць мой шчупачок! 
 А я, брат, толькi аблiзнуўся! 
 - Ах, вось шкада! З кручком i з дротам? 
 Дык ён жа здохне! - Ну чаго там! 
 Шчупак - жывучая, брат, юха! 
 Такi жывучы - дзяржы вуха! 
 Ён пяць кручкоў глыне - й не знайся; 
 Ты ў Янчура пра iх спытайся: 
 Янчур iх лужа, як арэхi, 
 Iх знае прожары-прарэхi. 
 А мне ўсяе, брат, тэй уцехi, 
 Што падчаплю зноў юху тую, 
 Тады, брат, дудкi: не спудлую! 
 Ўжо снедаць час, i поўдзень скора, 
 Ды з гэтым бацькам адно гора! 
 Як пойдзе ён у лес той зрання, 
 Як цукар у вадзе растане: 
 Няма й няма, чакаць абрыдне. 
 Якога выхадзiш там злыдня? 
 Цi надта выслужышся ў пана? 
 Ўсё роўна знойдзецца загана; 
 Як ты нi падай, нi гайсай, 
 Не пападзеш да пана ў рай 
 З сваёй патрэбай, iнтарэсам. 
 А лес, як быў, то й будзе лесам, 
 Дык i дарэмна ўся турбота 
 Бяда з iм проста i згрызота! 
 Няма яму нядзелькi, свята 
 Iдзе ды йдзе ён, як закляты; 
 У шчэпку высах з той хады, 
 Ад сну адбiўся, ад яды. 
 I хто ўжо служыць гэтак дбала? 
 Антось i мацi на Мiхала 
 Не раз у злосцi нападалi. 
 Але таго яны не зналi, 
 Як лёгка хлеб той дастаецца. 
 Не сцерпiць часам, адсячэцца 
 Мiхал ад гэтакiх нападак: 
 Якi ж бы толк быў i парадак, 
 Каб ён служыў, спусцiўшы рукi? 
 Свае ж сябры - майстры на штукi: 
 Так удадуць i так падкусяць 
 Цягнуцца нехаця прымусяць. 
 А вось папробуй на цiкавасць 
 Стрымай службовую рухавасць, 
 Служы спусцiўшы рукавы 
 I выкiнь службу з галавы, 
 Такiя ў лесе выйдуць справы 
 Пажар, парубкi i патравы 
 Не адкараскацца ад лiха. 
 А хочаш ты, каб было цiха, 
 На чым сядзiш, таго глядзi ты! 
 Казаў Мiхал не раз сярдзiта: 
 - Маўчы, калi ёсць хлеб у роце! 
 I што сказаць на гэта процi? 
 А бацька з стрэльбай за плячамi 
 Iшоў дадому хвайнякамi, 
 Iшоў паволi, не спяшаўся, 
 Часамi, стаўшы, азiраўся 
 I прыслухоўваўся да зыкаў 
 Ляснога шуму, яго крыкаў 
 Ды нюхаў дух той, поўны вару: 
 Такая суш - крый бог пажару! 
 Скрозь лапкi хвоек i галiнкi 
 Сiнела неба гладзь. Хмурынкi 
 Стаялi грудкамi на ўсходзе. 
 Было так цiха ўсё ў прыродзе! 
 Ўгары над хвойнiкам зялёным 
 Снуюцца пчолкi з цiхiм звонам, 
 Кузуркi розныя i мушкi 
 Свае спраўляюць гулi-гушкi 
 I так танюсенька гудуць, 
 Што ледзьве-ледзьве можна ўчуць. 
 А на прагалiнках на голых 
 Гулянне конiкаў вясёлых. 
 I толькi ступiш там нагою 
 Так i заскачуць прад табою, 
 Вось так i пырскнуць у надзем'е, 
 Як бы сявец той сыпне сем'е. 
 А матылькi сваiм убраннем 
 Касуюць тут усiх дазвання 
 I не лятаюць - танцы правяць, 
 Ну, каго хочаш, зацiкавяць. 
 А як прыгожы пуцявiнкi 
 Ў шаўках зялёнае травiнкi! 
 Якiя мяккiя iх рысы 
 I павароткi iх, абрысы! 
 Iдуць, звiваюцца, лучацца... 
 Эх, слаўна ў лесе, слаўна, братцы! 
 Памалу, мерна, крок за крокам 
 Ў сваiм раздум'i адзiнокiм 
 Дадыбаў бацька скора к дому. 
 Зачуўшы татаў ход знаёмы, 
 Малыя з хаты высыпалi. 
 За брамай бацьку сустракалi. 
 Алесь браў стрэльбу, шапку з цэшкай 
 I нёс з шчаслiваю усмешкай 
 (Схаваўся ў шапку ўвесь з вушамi); 
 А Костусь - торбу з кутасамi 
 I знак блiшчасты стражнiкоўскi. 
 - Барзджэй вы там, кiрмаш такоўскi! 
 Гукае дзядзька з ноткай злосцi: 
 Iдуць, як тыя шляхты ў госцi!.. 
 III. ЗА  СТАЛОМ 
 - Ну, небажаты, будзем снедаць 
 Ў людзей садзяцца ўжо абедаць. 
 Цягнi мачанку, мацi, з печы! 
 За стол, малы, за стол, старэчы! 
 Гаворыць дзядзька, сам сядае 
 I стол абрусам засцiлае. 
 Памiж дзвюх лаў пад абразамi 
 Тулiўся стол з двума кастрамi 
 Аладак грэцкiх, як пампушак, 
 Ды хлеба з зайчыка краюшак. 
 Мiхал з Антосем, як старыя, 
 Займалi месцы канцавыя 
 I iх трымалiся выключна, 
 Бо тут сядзець iм больш спадручна, 
 I ў кут старым трудней залезцi, 
 А на пачэсным гэтым месцы 
 Садзiўся госць - i то не кожан; 
 А як цяпер кут быў парожан, 
 То там Алесь прымайстраваўся, 
 Сядзеў на кукiшках, гайдаўся, 
 Цiшком шчыкаючыся з братам. 
 Кастусь сядзеў мiж iм i татам; 
 Ён да яды не так быў падак, 
 Бо ўжо намазаўся аладак, 
 Але сядзеў i мяў аладку 
 Ды штурхаў бацьку пад лапатку. 
 Уладзiк быў у дзядзькi збоку... 
 Дзяцей, як тых снапкоў на току! 
 Сямейка, праўда, немалая: 
 Чатыры хлопцы, тры дзяўчацi 
 Ды бацька з дзядзькам, трэцця мацi; 
 I кожны месца сваё мае. 
 Тым часам мацi даставала 
 Чыгунчык з печы, лыжку брала 
 I верашчаку налiвала. 
 А за сталом на верашчаку 
 Падгатаўлялi ўжо атаку, 
 На гэта хлопцы былi хваты, 
 Аладкi кроiлi ў квадраты 
 (Хоць геаметрыi не зналi) 
 I на вiдэльцы iх чаплялi, 
 Як бы на тычкi тыя вешкi, 
 Каб не адстаць, не мець замешкi 
 У часе дружнае яды. 
 Чуць мiска ткнулася сюды, 
 Дык у яе, як па прыказу, 
 Вiдэльцаў з восем лезе зразу. 
 Гаворка моўкне, смех сцiхае: 
 Цяпер мiнуцiна другая, 
 Бо ўсiх займае мiска стравы; 
 Другiя моманты, праявы, 
 Усе пафукваюць ды студзяць 
 I верашчаку тую вудзяць 
 I толькi чаўкаюць губамi 
 Ды зрэдку скрыгаюць зубамi, 
 Як бы на бераг тыя хвалi 
 У часе ветру наступалi. 
 Малыя - Гэля, Юзiк, Ганна 
 Асобна елi пастаянна. 
 Парадку дзецi не трымалi, 
 I iх нiколi не сцiскалi, 
 Абы насоў не разбiвалi; 
 Так, Юзiк пальцам поркаў страву 
 I верашчакай мазаў лаву, 
 Але тут сёстры сердавалi 
 I залаб Юзiка цягалi. 
 Тады iх згода прападала, 
 Мiж iмi бойка вынiкала. 
 Пускаў тут Юзiк лыжку ў дзела; 
 Не раз лабацiна трупцела 
 Ў сястрычак Гэлi цi Ганулi. 
 А сёстры Юзiка цягнулi 
 За вушы з двух бакоў i бiлi. 
 Але iх старшыя мiрылi, 
 На пожар злосцi лiлi воду 
 I замацоўвалi так згоду: 
 - Ну, пацалуйцеся ж вы з браткам! 
 I ўсё йшло зноў сваiм парадкам. 
 А за сталом маўчком сядзелi. 
 Там хлопцы гыркацца не смелi, 
 Бо там парадак вельмi строгi, 
 Там падпiлуюць табе рогi, 
 Калi парушыш дысцыплiну, 
 Ды пад нядобрую часiну 
 Дадуць там "лэмбуся" i "квасу", 
 Каб не круцiлiся без часу. 
 I чуць калi што вынiкала, 
 То бацька кiдаў так, бывала, 
 На хлопцаў погляд выразлiва, 
 Што тыя ў лаву баязлiва 
 Траха са страху не ўпаўзалi, 
 Бо гэты погляд добра зналi. 
 Там i цяпер, як i заўсюды, 
 Макалi ўсе з адной пасуды 
 I елi дружна, не драмалi; 
 Нарэшце ўсе па скварцы бралi. 
 Як верашчака ў дно спадала, 
 То мацi есцi пакiдала 
 Ды йшла ў камору па другое, 
 Яшчэ больш смачнае, ядкое, 
 I тарабанiла сюды 
 Для заканчэння ўжо яды 
 Тварог, запраўлены смятанай 
 (Нясла з вялiкаю пашанай). 
 За ёю хлопцы адставалi 
 I бацьку з дзядзькам пакiдалi 
 Над верашчакай завiхацца. 
 Мужчыны бралi па аладцы 
 I аж пацелi, небаракi. 
 З аладкi дзядзька рабiў трубку, 
 Каб лепш здаволiць сваю губку 
 I больш зачэрпаць верашчакi. 
 А бацька браў блiнцом спавагу, 
 Бо на Антося меў увагу: 
 Антось жа правiў гаспадарку, 
 Рабiў за двух, на сваiм карку 
 Цягнуў ярэмца хлебароба, 
 Ну, словам, дзядзька наш - асоба! 
 А пападалася там скварка, 
 Была мiж iмi чуць не сварка: 
 - Бяры, Антось! - Я намакаўся, 
 Бяры, брат, ты: ты больш цягаўся, 
 I спрэчку тым яны канчалi, 
 Што гэту скварку разразалi. 
 Другая мiска, мiска-яма, 
 Апаражнялася таксама, 
 I ўжо к канцу таго снядання 
 Хлапцы здаволiлi жаданне, 
 I ад мужчын яны адсталi. 
 Павольней скiвiцы жавалi, 
 Крышылi страву, як нарокам. 
 I бацька кiдае вiдэльцы, 
 Рукою гладзiць па камзэльцы, 
 На абразы ўскiдае вокам 
 I шэптам хрысцiцца набожна. 
 Тым часам мiска i парожна, 
 I мацi стол ужо прыбрала, 
 Пасуду, лыжкi паласкала. 
 А дзядзька сеў курыць на ўслоне. 
 Злажыўшы шчыльненька далонi, 
 Мiхал сядзеў, не варушыўся 
 I ў мыслi нейкiя ўглыбiўся. 
 Ды мацi з дзядзькам добра зналi, 
 Дзе тыя мыслi вандравалi, 
 Што iх гарнула, што тулiла 
 I дзе было iм гэтак мiла. 
 Даўно ўжо бацька жыў думою 
 Разжыцца ўласнаю зямлёю 
 I не належаць нi да кога, 
 Не знаць начальства нiякога. 
 I калi бацька каго стрэне, 
 Не прапускае ўжо здарэння 
 Спытаць, праведаць аб зямельцы: 
 Дзе прадаецца, як багата, 
 Якiя выгады i плата, 
 Як блiзка рэчка цi крынiцы? 
 I чым больш служба дакучала, 
 Тым болей бацьку прыцягала 
 Свая зямелька, свая хата 
 (Няўжо яна яму заклята?), 
 Прытулак свой, куток уласны; 
 Такi ён мiлы быў i красны, 
 Што наш Мiхал там жыў душою, 
 Не знаў улады над сабою, 
 Апроч зямельнай той улады. 
 Завёў бы там сабе прылады 
 Ды жыў бы панам i не гнуўся, 
 Шырока б там ён разгарнуўся. 
 I бацька ў вольныя часiны 
 Расказваў дома ўсе навiны 
 I чуткi ўсе наконт зямелькi. 
 Так i цяпер, у час нядзелькi, 
 Аддаўся бацька светлым марам 
 I вёў размову з такiм жарам, 
 Што бацьку ў хаце ўсе дазвання, 
 Як бы ксяндза таго казанне, 
 Так шчыра слухалi, маўчалi, 
 Што й нос абцерцi забывалi. 
 - Пытаўся я ў людзей, брат, сёння 
 Наконт зямлi каля Заблоння, 
 Так бацька мову расчынае 
 I вочы весела ўскiдае 
 На ўсiх, хто толькi быў у хаце, 
 Там, брат, гароды - чуеш, мацi? 
 (Ён гэтым жонку падкупляе) 
 Так ураджайны, так багаты, 
 I блiзка, тут жа каля хаты! 
 Сама зямля без гною тлуста, 
 I надта родзiцца капуста: 
 З вядро галоўкi вырастаюць, 
 З трох коп кадушку накладаюць! 
 А мак! а рэпа! морква, бручка! 
 А буракi, гуркi, пятрушка 
 Ўсяго, ўсяго, ну, проста - страх! 
 Ўсё там расце, як на дражджах. 
 I рэчка ёсць. А рыбы, рыбы! 
 Вось дзе, Антось-брат, пажыў ты бы! 
 Пад дзядзьку бацька падвёў мiну: 
 Лавi лiны i еж самiну 
 Самы жывуць там, як цяляты! 
 А дзядзька быў рыбак заўзяты, 
 Рыбак у iм тут абудзiўся, 
 Як сонца, твар яго свяцiўся, 
 I ад прыемных цiхiх смехаў 
 Чуць не да вуха вус заехаў. 
 - Ну, ўсе выгоды каля бока, 
 Тае ж зямлi якраз валока, 
 Мiхал распiсваў з жарам далей: 
 А чорны грунт - дванаццаць цалей! 
 Жыта там родзяцца надзiва: 
 Як едзеш мiж хлябоў вясною, 
 Ў iх конь хаваецца з дугою! 
 А з ячмянёў вары хоць пiва. 
 Грэчка, аўсы растуць, як лозы, 
 Не то што ў нас: адны занозы 
 Пад кiпцi ты панаганяеш, 
 Пакуль дзве жменi нажынаеш. 
 I ўся зямля ў адным адрубу; 
 I лес там ёсць, найболей дубу, 
 А дуб расце на добрай глебе; 
 Не клапацiўся б там а хлебе... 
 Адкуль нi глянь - усё ўпадобна: 
 Перш-наперш жыў бы там асобна, 
 А не ў галдзе, страшэнным сцiску, 
 I лбоў не бiлi б там за мiску, 
 Як гэта водзiцца ў народзе; 
 Там зможаш быць з суседзьмi ў згодзе. 
 Другое дзела - воласць блiзка. 
 I то не дробная, брат, рыска; 
 Там школка ёсць, а дзецям трэба 
 Даўно навука i вучэба, 
 А то растуць, на лес вось глядзя; 
 Зiрнi: унь дуб якi ўжо Ўладзя! 
 На зэдлi Ўладзiк схiсянуўся, 
 Алесю хiтранька ўсмiхнуўся. 
 - Ну, а я, тата, цi вялiкi? 
 Спытаў Алесь. - Ты? салапяка! 
 Нос абатры йдзi, разявяка! 
 Ўсё грае носам, бы музыкi 
 У гэтай кiрпе завялiся. 
 Вазьмi анучу, абатрыся! 
 Алесь не рад быў, што спытаўся, 
 I ў кут ён борздзенька хаваўся. 
 I бацька моўкне i чакае, 
 Што скажа дзядзька або мацi, 
 I цiха стала ўраз у хаце: 
 Чутно, як муха пралятае. 
 - Пасада, кажаш, вельмi ўдатна, 
 Ўсяго там родзiцца аж надта. 
 Чаму ж яе там не купляюць? 
 На нас, цi што, людцы чакаюць? 
 Пытае мацi. - Каб такая 
 Была зямля гэта прыўдала, 
 Яна б дагэтуль не гуляла. 
 Або аб ёй нiхто не знае? 
 Цi тыя людзi ўсе паснулi, 
 Якiм зямелька трэба пiльна?.. 
 Ой, каб яна была прыхiльна, 
 Яе б даўно ўжо прыгарнулi. 
 - Чакаць не будзе, ёсць вядома, 
 Калi сядзець ты будзеш дома 
 Каля свайго збана, карыта, 
 Сказаў Мiхал крыху сярдзiта, 
 Сама зямля не прыйдзе, чуеш, 
 А сам за ёю павандруеш. 
 Калi сядзець ды так гадацi, 
 Не выседзiш нiчога, мацi. 
 Не бойся: людзi не сядзяць, 
 Зямля не будзе нас чакаць, 
 Не запустуе, не згуляе! 
 - А пэўна, - дзядзька пацвярджае. 
 - Ды як яно ўжо нi было б там, 
 Зноў кажа бацька, - а пад плотам, 
 Зямлю купiўшы, не валяўся б, 
 Ды як бы жыў яшчэ! Не знаўся б 
 Нi з панскай ласкай, нi з панамi, 
 Жылi б сабе гаспадарамi. 
 А што за шчасце тут, спытаем? 
 Якi прыбытак мы тут маем? 
 Вуглы падпёрты пiрагамi? 
 Што грыб падымеш тут часамi? 
 За ўсё iх голаву, з грыбамi!.. 
 Яно б чаму? служыць бы можна, 
 Каб не валяўся так нязбожна 
 У вочы гэты Рак-вар'ят. 
 Цi ж чалавек ён? азiят, 
 Душа зацятая, лiхая, 
 Такiх паноў i свет не знае. 
 Ды хоць бы пан, а то - зараза, 
 Так, шалахтун, байструк, пралаза, 
 Няшчасны вырадак, пастух... 
 А колькi гонару i мух! 
 Ды як тут жыць? Няма ахвоты, 
 I марны ўсе твае турботы. 
 Жывеш, лiпiш, як на калу ты, 
 I ногi й рукi ўдзеты ў путы. 
 А подзьме вецер, i ўсё бухне, 
 I ўсё старанне тваё рухне. 
 А дзе дзявацца? Пакукуеш, 
 А век на службе не звякуеш. 
 I ўсе тужлiва замаўкалi, 
 I думкi кожнага займалi 
 Аб тым, што тут жывеш дачасу, 
 Жывеш сяк-так, пакуль жывецца. 
 Калi ж нiбудзь, а давядзецца 
 Шукаць свайго хлябка i квасу. 
 IV. НА  ПЕРШАЙ  ГАСПАДАРЦЫ 
 - То як жа быць? - спытаў Антонi. 
 Давай, брат, думаць хоць сягоння 
 Цi так цi сяк, каб даць параду 
 I к аднаму ўжо прыйсцi ладу 
 Раз назаўсёды, аканчальна. 
 Вядома, служба - рэч гадальна, 
 А ў гэтым пекле i тым болей: 
 Не пэўна жыць пад панскай воляй. 
 Але з чаго пачаць, мой браце? 
 Бо невялiкае багацце, 
 I як ты знойдзеш канцы тыя, 
 Калi кiшэнi ў нас пустыя? 
 - Ну, ты заглядваеш далёка, 
 Дык трохi хiбiць тваё вока 
 Вось гэта раз; а па-другое 
 У нас ужо ёсць сёе-тое: 
 Ну, пляц, зямлi на чвэрць надзела; 
 Лiчы пад тысячу iх смела. 
 А там зямельны банк паможа, 
 Быка, карову прадамо... 
 Чаго палохацца? дармо! 
 Абы ахвоту меў, нябожа! 
 А пры жаданнi, пры ахвоце 
 Сам чорт не страшан у балоце! 
 Сказаў Мiхал на словы брата, 
 Сказаў рашуча i заўзята. 
 А мацi слухае маўклiва, 
 Аб чымся думае тужлiва; 
 Сказаць штось хоча i ўздыхае, 
 Штось за язык яе трымае. 
 - Вось як пачнеш так разважанне, 
 Агоркне ўсё табе дазвання, 
 Нарэшце мацi не ўтрывала: 
 - Таго няма, другога мала; 
 А як жывеш ды не гадаеш, 
 То й лiха тога не зважаеш... 
 Так... хоць зямлi свае нямнога, 
 Але ўсё ж лепей, як нiчога. 
 А збудзь яе - пачуеш страту, 
 Бо дзе паставiш тую хату, 
 Калi няшчасце напаткае? 
 Бо гэта служба ўжо такая. 
 А там, за светам, на чужыне 
 Нiхто цябе, ой, не прыхiне! 
 I як там будзе з той зямлёю? 
 Не хвацiш голаю рукою, 
 Няпэўна ўсё i невядома, 
 Дык больш пiльнуйцеся вы дому! 
 - Ну, вось кабецiна дзiўная! 
 Мiхал на жонку нападае. 
 Цi ж мы зямлю сваю збываем? 
 Мы на рахункi прыкiдаем. 
 Ды што, скажы, ну хоць бы й пляц? 
 Падумаць - выстраiш палац! 
 Па часе будзе i развага, 
 Калi ў лоб стукне табе шляга! 
 - Вядома, бацькаўшчыны шкода, 
 Сказаў Антось у тоне згоды. 
 Але ж i трэба меркавацца 
 I аднаго чаго трымацца; 
 I не чужым, а сваiм вокам 
 Агледзець трэба ненарокам, 
 Як мае быць Заблонне тое; 
 А можа, выйдзе што-якое. 
 Рабiць тут трэба - адно слова, 
 Не то што - цуп-луп! - i гатова, 
 Бо гэта справа - не пустая; 
 Людскi ж язык касцей не мае. 
 Я так бы раiў: выбраць час 
 I аглядзець усё зараз, 
 А там сама пакажа справа, 
 Цi варта шуму ўся аблава, 
 Бо мо ваўкi ўсе пасхадзiлi. 
 На том яны i парашылi. 
 Я тут спыню апавяданне, 
 Каб значны крок ступiць назад, 
 Зрабiць уважлiвы агляд 
 Прычын iмкнення, парывання 
 На новым грунце сесцi стала, 
 I чым жыла душа Мiхала. 
 А поруч з гэтым мiмаходам 
 Жыццё мiнулае крануць 
 I ў цёмны кут яго зiрнуць, 
 Дзе пад халодным яго лёдам 
 Назло лiхiм яго прыгодам 
 Крынiцы свежыя цякуць. 
 Мiхал... вы лепш спытайце самi 
 Пра палясоўшчыка Мiхала: 
 Яго ўся воласць наша знала, 
 Ён быў вядомы мiж панамi! 
 Ды што паны?! сам князь Антонi, 
 Я памятаю, як сягоння, 
 Не раз з Мiхалам меў размову. 
 I знаў жа службу леснiкову! 
 Ён ведаў, як свае пяць пальцаў, 
 Ну, да мала ўсiх мiкалаўцаў. 
 Патрава здарыцца, пакража, 
 Як бачыш, вызнае, дакажа 
 I дойдзе ўжо да галубочка, 
 Як бы па нiтцы да клубочка. 
 Дык i не дзiва, што Мiхала 
 У нас любiлi вельмi мала. 
 Мiхал сам гэта чуў i ведаў, 
 Ды што ты зробiш? Так з прадзедаў 
 Было-вялося i вядзецца, 
 I ўсё ўпустую люд таўчэцца; 
 Ды будзе час паразумення 
 Таўкне пад самае карэнне... 
 I вось што, братцы, дзiўна ў свеце, 
 Вы толькi добра паглядзеце: 
 Той чалавек, што першы, збоку, 
 Ўжо без таго не ступiць кроку, 
 Каб не ткнуць пальцам на другога, 
 Як на заклятага, лiхога, 
 Ён тое самае ўчыняе, 
 За што другога бэсцiць-лае, 
 Як толькi скуру яго ўздзене 
 Цi чуць кранецца яго кiя 
 Такiм яшчэ ваўком завые, 
 I дзе ён добрасць толькi дзене? 
 На што вада, але i тая 
 Не ўсюды роўны нораў мае: 
 Спакойна ў ямах i заторах, 
 Але капае дол у горах 
 I страшна пенiцца, бушуе, 
 I грунт каменны там свiдруе. 
 А сiла ў тым, на мой пагляд, 
 Якi выконваеш загад. 
 Мiхал, як толькi ажанiўся, 
 Тады ж ад бацькi аддзялiўся, 
 Бо стала цесна. З той прычыны 
 Хадзiў на сплаў ён, на вiцiны, 
 Разоў са два схадзiў у Прусы 
 Куды не трапяць беларусы? 
 Але абрыдла гэта справа, 
 I адвярнуўся ён ад сплава; 
 Пайшоў на службу таўкануцца, 
 Бо дома недзе разгарнуцца. 
 Наўперад ён праз час каторы 
 Быў пры падлоўчым на каморы. 
 Стары ляснiчы па-сваему 
 Цанiў Мiхала, як служаку: 
 Ганяў усюды небараку, 
 Як бы скацiну тую нему. 
 Не раз на жалабы Мiхала 
 Ляснiчы так казаў, бывала: 
 - Што ж? добры конь i цягне дужа! 
 I не пускаў Мiхала з гужа. 
 Мiхал яму рабочых ставiў, 
 I сенакосы яго правiў, 
 I догляд меў за панскiм статкам, 
 А службу нёс сваiм парадкам, 
 Бо што ты зробiш тут? стараўся. 
 Ў другое месца перабраўся 
 Яму уважыў пан ляснiчы, 
 I сеў Мiхал у страшнай дзiчы, 
 Дзе лес адзiн, хмызняк ды поле 
 Ды ветру посвiсты на волi. 
 Было зямелькi там валока, 
 Дзе можна б моцна i глыбока 
 Пусцiць карэннi ў грунт, абжыцца 
 Было на чым разварушыцца. 
 Але бязгнойная, пустая 
 Зямлi валока была тая, 
 Дзе рос сiвец ды пырнiк густа 
 I дзе спакойна каля куста 
 Ляжаў шарак, бо там нiколi 
 Саха зямлi не бараздзiла. 
 Было маркотна i нямiла 
 У тым пустым, здзiчэлым полi. 
 Мiхал наехаў без нiчога. 
 I вось жывi тут, разжывайся, 
 Хоць сам у соху запрагайся, 
 Ўпрагай i жонку на падмогу 
 З трыма малымi хлапчукамi. 
 Але стаў цвёрдымi нагамi 
 Мiхал на гэты грунт няплодны. 
 - Не плач: не будзем тут галодны; 
 Бог дасць, сяго-таго прыдбаем, 
 Дабра якога дачакаем, 
 Так разважаў ён сваю жонку. 
 Жывым не кiнешся ў палонку! 
 Зямлi - зiрнi - як скiнуць вокам. 
 За гаспадарку ненарокам 
 Мiхал на новым месцы ўзяўся: 
 Каня, кароўку расстараўся, 
 Завёў свiней, дзве-тры авечкi. 
 Тым часам з дому для падмогi, 
 Саху забраўшы i нарогi, 
 Антось прыехаў i на грэчку 
 Узняў маргоў са два папару. 
 I ажывiлiся амшары, 
 Запахла свежаю раллёю, 
 Як бы сам Бог тут над зямлёю 
 Прайшоў i глянуў мiласцiва. 
 Антось заложна i цярплiва 
 У землю ўкладваў свае сiлы. 
 На божы свет, як бы з магiлы, 
 З зямлi травiнкай далiкатнай, 
 Густою шчотачкаю здатна 
 Выходзяць дробныя зярняткi. 
 Як у калысачцы дзiцятка, 
 Калi ўжо трошкi акрыяе, 
 Сваю галоўку падымае 
 I навакол глядзiць здзiўлёна, 
 Так гэта збожжайка зялёна 
 Да сонца цягнецца лiсткамi, 
 Бы к матцы дзiцятка рукамi. 
 Тым часам хлопцы падрасталi, 
 Старэйшым дома памагалi. 
 Прайшоў гадок, мiнуў другi, 
 Ў касьбу запахлi мурагi. 
 На полi ветла, самавiта 
 У рад стаялi копкi жыта, 
 Так аздабляючы загоны. 
 А ў агародзе мак чырвоны, 
 Раскрыўшы гожыя лiсточкi, 
 З iх ткаў прыўдалыя вяночкi 
 Вакол галоўкi маладзенькай, 
 Такой прыгожай, зеляненькай. 
 I часта ў добрую пагоду 
 Iдзе Мiхал дамоў з абходу, 
 I хоць чуваць, што ныюць ногi, 
 Але зварочвае з дарогi 
 I робiць крук, бо як стрымацца, 
 Каб не зайсцi палюбавацца 
 I ярыною i жытамi? 
 Iдзе, а ветрык з каласкамi 
 Вядзе прыемную размову 
 I цешыць душу леснiкову. 
 Мiхал падыдзе i прыстане 
 I лаву жыцейка агляне 
 Ды возьме ў пальцы асцярожна 
 Яшчэ няспелы i парожны 
 Ён колас жытнi i паглядзiць, 
 Рукою лёганька пагладзiць, 
 Нiбы сынка свайго малога, 
 I ў сэрцы дзякаваў ён Бога. 
 У тым кутку, глухiм i дзiкiм, 
 Стараннем дзядзькавым вялiкiм 
 I цяжкай працай хлебароба 
 Набыта розная надоба; 
 Ўсё зацвiло, загаманiла, 
 Бы жыватворчая тут сiла 
 Ад сну прыроду абудзiла. 
 Гумно паўнела з кожным годам, 
 I багацеў хлявец прыплодам, 
 I грош стаў лiшнi завадзiцца, 
 Было што есцi, чым акрыцца, 
 I быў парадак, лад у хаце. 
 Ўжо з тым кутком зжылася мацi, 
 Даўно прывыкшы к адзiноце; 
 А цэлы рад збаноў на плоце 
 Казаў аб тым, што гаспадыня 
 Была ўжо ў моцнай каляiне 
 I што яе таксама справа 
 Вялася добра i рухава, 
 Бо тут збаны не так стаялi: 
 Яны за тое ўжо казалi, 
 Што малака было даволi. 
 Ў пастаўнiку, пры самым полi, 
 Свiння, як хворая, стагнала, 
 Хоць гэтай хворасцi не знала, 
 Яе такая ўжо натура: 
 Стагнаць i лыч трымаць панура, 
 Як бы ёй цяжка жыць на свеце. 
 А парасяткi, яе дзецi, 
 Ўсяму дзiвiлiсь несканчона, 
 Бо надта рохкалi здзiўлёна. 
 Другi гурток другой жывёлы, 
 Дзесятак кур, пявун вясёлы 
 Каля платоў чарвей шукалi; 
 Квактуха голасна квактала, 
 А кураняткi чарадою 
 Паслушна ўсюды йшлi за ёю. 
 Тут кожна рэч аб тым казала, 
 Што маладая гаспадарка 
 Iшла ўпярод паспешна, шпарка 
 I большы круг яна займала. 
 Часамi хмурнаю вясною 
 Цяплом павее, цiшынёю, 
 I хмарак сiвыя фальбоны 
 Падуць, апусцяцца нанiз, 
 I неба яснага абрыс 
 Зiрне скрозь цяжкiя заслоны, 
 I дзень тужлiвы, засмучоны 
 Аздобiць сонцаў агняпiс, 
 I ўсё вакол павесялее, 
 На момант сцiшыцца, замлее, 
 На ўсё адбiтак ляжа згоды, 
 I нiкнуць подыхi нягоды. 
 Зямельцы неба усмiхнецца. 
 Глядзiш - тады табе здаецца, 
 Што холад згiнуў назаўсёды. 
 Але цi ж так? Эх, негадана 
 Вятруга ўсходзiцца паганы, 
 I даль палёў маркотна стане, 
 Жалобы цень яна апране, 
 I ўсё нейк смутна пазiрае, 
 Чагось нядобрага чакае. 
 Так i ў жыццi: бягуць часiны, 
 Лiхiя, добрыя хвiлiны, 
 Адна змяняецца другою. 
 Не ўспеў Мiхал з сваёй сям'ёю 
 I пяць гадкоў спазнаць спакою, 
 Як сталi чуткi пачувацца 
 Ляснiчы сам даваў намёкi 
 Праз час не вельмi так далёкi 
 Ў другi куток перабiрацца. 
 I гэта вестка ўсiх смуцiла, 
 Рабiць ахвоту ўсю адбiла: 
 Рабi, працуй, кладзi ты сiлы 
 У гэты дол чужы, пастылы 
 I горкiм потам аблiвайся; 
 Зрабiў парадак - выбiрайся 
 Ды йзноў iдзi адсюль у госцi... 
 Эх вы, паны! Эх, ягамосцi!.. 
 V. ПЯРЭБАРЫ 
 Вясны чакаў Мiхал з сям'ёю, 
 Чакаў з трывогаю: вясною 
 Ў ляснiцтве йшла ператасоўка 
 Служачых нiзшых, пераходы 
 Тут так вялося з году ў годы, 
 I як нi думае галоўка, 
 Нiчога выдумаць не можа; 
 Нiяка просьба не паможа, 
 Калi на чым ляснiчы ўпрэцца. 
 - А можа, дасць Бог, ператрэцца. 
 I тут гадок цi два пабудзем, 
 Сабе не верачы i людзям, 
 Мiхал так думаў, сумняваўся 
 I тут астацца спадзяваўся. 
 Ды раз у сесiю Мiхася 
 К сабе ляснiчы заклiкае. 
 "Ну, гэта нешта азначае", 
 Ў Мiхала думка праняслася. 
 I ў канцылярыю ўваходзiць, 
 Вачэй з ляснiчага не зводзiць, 
 Чагось-та важнага чакае. 
 - Ага, ты тут! Ну, чалавеча, 
 Збiрай манаткi i ў Парэчча 
 За добры час перабiрайся! 
 Перад Вялiкаднем старайся 
 Туды, на месца, перабрацца. 
 Жывi там, нечага баяцца. 
 - Панок, за што? - Мiхал пытае. 
 Што за прычына ёсць такая? 
 Цi я па службе правiнiўся? 
 Цi на мяне пан угнявiўся? 
 Я не прадаў, не ўкраў нiчога... 
 Скажы, панок, на лiтасць Бога, 
 За што нас пан перамяшчае? 
 Ляснiчы строга пазiрае. 
 - Мне чалавек там добры трэба, 
 А не гультай якi, нязгрэба; 
 Такi ляснiк, як ты, каторы 
 Не будзе спаць п'яны ў разоры... 
 Парэчча - месца неблагое, 
 I поле там не так пустое, 
 Хоць менш яго, затое ж - паша! 
 Дык будзе хлеб табе i каша. 
 Пакуль я жыў, i ты не згiнеш, 
 Свае сям'i нябось не кiнеш 
 Куды ты дзенешся? трымайся, 
 Жывi i з Богам разжывайся. 
 Пайшоў Мiхал наш у задуме, 
 А па дарозе к цётцы Хруме 
 Ён трапiў з гора выпiць чарку, 
 Каб галаве яго на карку 
 Было лягчэй крыху трымацца. 
 - I што за страх перабiрацца? 
 Мiхал дарогай разважае. 
 Мяне ляснiчы паважае!.. 
 А месца, праўда, не лiхое... 
 "I г-э-э-эй ты, наша жыццё зло-оо-е!" 
 Мiхась у лесе песню цягне 
 I тахты стрэльбай выбiвае, 
 Назад, наперад выкiдае, 
 Зайсцi скарэй дадому прагне 
 Навiнай важнай падзялiцца. 
 Iдзе ён смела, не баiцца 
 Праборкi дома за гарэлку: 
 Вялiка важнасць, што кватэрку 
 Ён з гора тога перакiнуў! 
 I на Мiхася жаль нахлынуў 
 I нейкi смутак навязаўся, 
 А ўрэшце ён усердаваўся, 
 А на каго? за што? - не знае, 
 А можа, так злосць напускае, 
 Каб дома жонка не крычала, 
 Тым болей што ўжо выглядала 
 Яго пасада з-за узгорка 
 I трохi рупiла праборка. 
 Мiхал вайшоў не зразу ў хату: 
 Каля хлява перш затрымаўся 
 I на свiнню так углядаўся, 
 Як бы за гэта браў ён плату. 
 Ад хлевушка ў гумно заходзiць, 
 З Антосем гутарку заводзiць, 
 I ўжо адтуль, раўней, як можна, 
 Iдзе дахаты асцярожна. 
 Але як бацька нi стараўся, 
 А ўсё ж ён лёганька хiстаўся. 
 Антось даўно замецiў гэта: 
 "Плыве, як панская карэта!" 
 I чуць ад смеху не качаўся. 
 А каб прымусiць i паверыць, 
 Што ён гарэлкi i не нюхаў, 
 Ў садок зайшоў i пчол паслухаў, 
 А ў сенях стаў сабаку перыць, 
 Што ўночы кепска дом пiльнуе, 
 Што мала брэша, кепска чуе, 
 Зайцоў не гонiць i не ловiць, 
 А толькi знае i наровiць, 
 Каб як у хату зачасацца. 
 - А, лiха матары i батцы! 
 А, дурань, воўча тваё мяса! 
 На двор брахаць, стары дурнiца! 
 Гаршчэчнiк, чортава ты пыца! 
 I, на сабаку накрычаўшы, 
 Тады ўжо стрэльбу з плеч знiмае 
 I на сцяну яе чапляе, 
 У хату ўходзiць, торбу зняўшы, 
 Садзiцца там, гаворыць мала, 
 Каб жонка зразу не пазнала, 
 Бо толькi скажа адно слова 
 Прапала хiтрасць, i гатова! 
 - I дзе ты гэтак налупiўся, 
 Каб ты смалы ўжо быў напiўся! 
 Ото натура! - жонка лае, 
 А ён смяецца, не шманае. 
 - Няма табе граху, нi посту! 
 Хоць у палонку кiдай з мосту! 
 - А ў пост, скажы, сварыцца можна, 
 Калi ты гэтака набожна? 
 Мiхал у жонкi запытаўся. 
 Або я п'яны цi валяўся?.. 
 От не крычы ты i не лайся! 
 Лепш у дарогу ты збiрайся! 
 - Куды ў дарогу? Што пляцеш ты? 
 Прапiў свой розум, цi што, ўрэшты? 
 З трывогай жонка ўжо пытае 
 I тон сярдзiты свой мяняе, 
 Бо ёй у голасе Мiхася 
 Адразу праўда пачулася; 
 I дзецi блiжай селi к тату, 
 Якраз вайшоў i дзядзька ў хату. 
 - Дык так, Антось, пераязджаем, 
 Апошнi час тут дажываем. 
 - Куды? - Ў Парэчча, у балота!.. 
 - Бадай ты спрахла! от брыдота! 
 Цягнiся зноў, а глуш такая! 
 Антось Парэчча праклiнае. 
 Ўздыхнула цяжка-цяжка мацi, 
 I зразу стала смутна ў хаце, 
 Як бы з усiх куткоў i шчылiн, 
 З усiх чуць-чуць заметных звiлiн 
 Сюды бяда панапаўзала 
 I гэтак прыкра пазiрала 
 На ўсiх, ад мала да вялiка, 
 Бязжаласна i без'языка, 
 Зрабiўшы ўмомант замяшанне, 
 I змоўклi ў хаце ўсе дазвання. 
 Знячэўку мацi аж прысела 
 Так пераборка ўжо дадзела! 
 Апроч таго, тут абжылiся, 
 На ногi трохi паднялiся; 
 Яшчэ б гадочак пажыць цiха, 
 Але найгоршае тут лiха 
 Збiрай зноў цапстрыкi, трасiся 
 Па каранях з дабром, з сям'ёю, 
 У саму бездараж вясною. 
 - Дзе наша, брат, не прападае! 
 Мiхал гаворку зачынае. 
 Цi ж толькi свету, што ў аконцы? 
 Або так мiла тут бясконца? 
 I там мы будзем жыць таксама; 
 Няма ўжо горшай, як тут яма. 
 А сенакос тут дзе? за светам! 
 А там блiзютка, каля дома 
 Парэчча добра мне знаёма! 
 А колькi зеленi там летам! 
 Як у вяночку, стаiць хата. 
 Грыбоў i ягад - страх багата!.. 
 Там выгад болей, чалавеча!.. 
 - Паедзем, татачка, ў Парэчча! 
 Ось там грыбоў папазбiраю! 
 Ой, iх збiраць ахвоту маю! 
 Схапiўся Костуська i скача, 
 А мацi з гора чуць не плача. 
 - Згараць яны няхай з грыбамi! 
 Але цi будзе хлеб часамi? 
 Антось пытае ўжо сярдзiта. 
 А колькi там пасеем жыта? 
 Зямлi, як бабе старой сесцi. 
 Папробуй сядзь на гэтым месце... 
 - А дзе ты дзенешся? i сядзеш! 
 Нiчога, браце, не парадзiш. 
 - Яму, як выпiў, гора мала! 
 На бацьку мацi зноў напала. 
 - А мне, ты думаеш, салодка? 
 Ды справа проста i каротка: 
 Не будзеш ты з ляснiчым спорыць, 
 Рабi вось тое, што гаворыць. 
 А не - йдзi вон: варона з куста, 
 А пяць на куст, бо хлеба луста 
 Нялёгка ўсiм, брат, дастаецца. 
 Пустым той кут не астанецца: 
 Не будзе нас - другi там сядзе, 
 I не зважаючы, не глядзя, 
 Якое месца i выгода. 
 - Што так, то так, ды працы шкода, 
 Якую мы тут палажылi; 
 Зямлю так добра мы ўгнаiлi. 
 А на каго мы працавалi? 
 Каму пасаду гатавалi? 
 Так, чорту лысаму з балота. 
 Прыпрэцца нейкая галота 
 Тваёю працай карыстацца, 
 Тваiм мазолем нажывацца. 
 Не толькi "дзякую" не скажа, 
 А хвiгу ў нос табе пакажа. 
 - Ну, што паробiш, як такая 
 Ужо нам доля выпадае? 
 На трэцi дзень прыйшлi падводы. 
 Ўсе сваякi папрыязджалi 
 I двор вазамi паўстаўлялi, 
 Як бы прыехалi ў калоды 
 Цi на кiрмаш каля калядак. 
 Тут быў страшэнны непарадак 
 На тое час быў перабору. 
 Была адчынена камора 
 I сенi насцеж. Як папала 
 Надоба розная стаяла. 
 Было ўсё зрушана, сарвана: 
 Крыжы з дзяжой каля паркана 
 На час кароткi прыхiлiлiсь; 
 Збаны, гаршкi мiж iх тулiлiсь, 
 I тры цабэркi там стаялi 
 I чарады свае чакалi; 
 I тут жа збоку, як той п'яны, 
 Ляжаў навой стары, драўляны; 
 Варстат, на часткi разабраны, 
 На трэскi кiнуты, валяўся; 
 А на вяроўцы мех гайдаўся, 
 Стары, скараўлены ад гною, 
 Забыты ўсiмi пад страхою. 
 Пусцела хата, сцены, лавы 
 I мелi погляд нецiкавы: 
 Ўсё тут было параскiдана, 
 Ўсё не на месцы, не прыбрана, 
 Як бы зусiм не тая хата. 
 Качэргi, вiлы i лапата 
 Ў кутку адным цяпер стаялi. 
 Гвазды то тут, то там тырчалi 
 Па ўсiх сцянах, як бы шчацiна. 
 Снавалi дзецi i мужчыны, 
 З сяней, з каморы скарб сцягалi 
 I на вазы яго складалi. 
 А мацi скрыню пакавала 
 I дробязь розную збiрала. 
 Ўсе варушылiся, снавалi, 
 Як бы мурашнiк раскапалi 
 Такая тут была трывога. 
 Вуглы счышчалi да нiчога 
 I забiралi ўсё да нiткi. 
 Падводы пухлi ўвачавiдкi. 
 А як закончылi складацца, 
 Зайшлi ўсе ў хату сiлкавацца. 
 Мiж голых сцен, несамавiтых, 
 Такiх панурых, абабiтых, 
 Астаўся стол адзiн на месце, 
 Каб у апошнi раз накрыцца 
 I даць мужчынам прыпынiцца, 
 На час кароценькi прысесцi 
 I выпiць чарачку, другую 
 За жыцце, долю маладую. 
 Тут быў Базыль, Антось Тацянiн, 
 Карусь Дзiвак (ён мiж парканiн 
 Схаваў трайню, рагач, дзве восi, 
 Тайком узяўшы ад Антося), 
 Яшчэ Карусь, Паўлюк Куртаты, 
 Сцяцок, Казюк Скарабагаты 
 Ды брат Мiхася i Антося, 
 Мужчын нямала набралося. 
 Пайшла ўкруг чарка i другая, 
 Гаворка ў хаце ажывае. 
 Адзiн Антось ужо смяецца 
 Сваiм закатным дробным смехам, 
 Аж галава з шырокiм плехам 
 I з сiвым воласам трасецца. 
 - Ды ты, брат Ганка, не смуцiся! 
 Вось выпi чарку, не журыся, 
 Няхай дае Бог спосаб новы. 
 - Ну, будзьце ж крэпенькi, здаровы! 
 - Э, выпi чыста! от кабета! 
 - Ды выпi, Ганна! Ну, што гэта? 
 Мужчыны ўсе тут загудзелi, 
 Ды дружна так яны населi, 
 Што Ганна тройчы прыгубiла 
 I чарку ўсю перакулiла. 
 - Ну, во гэтак, малайчына, 
 Хай будзе ж добрая часiна! 
 - Ой, буду п'яна - ашаломiць. 
 - Касцей гарэлка не паломiць! 
 Крычыць Базыль. 
 Здароў будзь, Павал! 
 I галаву ён закiдае 
 I спрытна чарку асушае, 
 Ды ломiць хлеба цэлы кавал, 
 Ды так жуе, што вушы ходзяць. 
 Мужчыны дарма час не зводзяць 
 I хутка чаркi асушаюць, 
 Гаспадарам дабра жадаюць 
 I добрай долi ўсiм дазвання 
 I цiснуць рукi на расстанне. 
 Карусь Дзiвак часiнай тою 
 Насiўся з восямi, з трайнёю, 
 У воз iх глыбей запакоўваў, 
 Ў сярэдзiну рагач засоўваў 
 I накрываў яго цабрамi, 
 Каб не знайшоў Мiхась часамi. 
 I воз ён свой у кут стаўляе, 
 Астацца ззаду патрапляе. 
 Мужчыны выйшлi на двор з хаты. 
 - Ну, варушы, Скарабагаты! 
 Сказаў Базыль свайму суседу. 
 Я за табою, брат, паеду. 
 I рад нагружаных хурманак 
 Паволi зрушыў, мiнуў ганак 
 I ў лес чуць значнаю трапою 
 Пацягся мернаю ступою. 
 I цяжка, цяжка Ганне стала, 
 Як бы ў грудзях там што апала, 
 I сэрца жаласцю заныла; 
 I ўсё тут стала так нямiла, 
 Што ўжо тут больш ёй не цярпелась 
 I бегчы ў свет адтуль хацелась, 
 Абы не бачыць сцен тых голых, 
 Куткоў пустых i невясёлых. 
 Ўжо конь запрэжан i чакае, 
 Капытам дол б'е нецярплiва. 
 Тым часам мацi тараплiва 
 Закон дзядоў сваiх спаўняе: 
 Кладзе кусочак хлеба з соллю 
 Пад красны кут у завуголле, 
 Апошнi раз глядзiць на хату, 
 Дзе многа дробязi на страту 
 Пайшло ў час гэты перабору. 
 - Ану, ты, мацi, iдзеш скора? 
 Мiхась з двара яе пытае; 
 I мацi хату пакiдае, 
 Бо ёй самой тут не цярпiцца, 
 I з плачам хрысцiцца, садзiцца, 
 Дзе дзецi дробныя сядзелi 
 I скарб быў зложан даражэйшы. 
 Алесь i Ўладзя, сын старэйшы, 
 Пайсцi пяхотам захацелi 
 I з дзядзькам лесам гналi статка. 
 Апошнi раз пустая хатка 
 З-за груш высокiх паказалась 
 Ды за узгорачкам схавалась; 
 I толькi комiнак гаротна 
 Над дахам высiўся маркотна 
 Ды студнi вочап адзiнока 
 Тырчаў над хатаю высока; 
 Гуменца смутна пазiрала 
 I быццам поглядам пытала: 
 "Куды яны ад нас з'язджаюць? 
 Чаму адных нас пакiдаюць?" 
 VI. КАЛЯ ЗЯМЛЯНКI 
 Я буду рады, калi ўдасца 
 Маiм людцам у вашай ласцы 
 Хоць на кароценькi часочак 
 Заняць хоць цесненькi куточак. 
 Жыццё iх, праўда, нецiкава, 
 Пра iх нiдзе не ходзiць слава, 
 Аб iх гiсторый не складаюць, 
 Пра iх i песень не спяваюць, 
 Апроч вятроў, што нудна ў плоце 
 Зiмой у горкай адзiноце 
 Халодны снег нясуць-здзiраюць 
 I бедным людзям байкi баюць 
 Аб жыццi, долi iх пахiлай 
 I плачуць-стогнуць над магiлай, 
 Дзе косцi iх у праху тлеюць 
 Адны вятры iх пажалеюць. 
 Але не кожны сцямiць мовы 
 I жальбы ветру мiж будовы: 
 Чаго ён жаласна спявае, 
 Каму ён песенькi складае? 
 I бацьку скора сын забудзе 
 Каротка памятка аб людзе, 
 Аб простым людзе. I такая 
 Ўсiм бедным доля выпадае: 
 Прайсцi свой круг, прамарнавацца 
 I невядомымi астацца 
 Ды быць забытымi тут ўсiмi 
 I сваякамi i чужымi. 
 I мне заўсёды горка стане, 
 Калi я ўбачу на кургане 
 Пад шэрым прыкладам драўляным 
 Прыпынак вечны селянiна. 
 Стаiць там крыжык-сiрацiна, 
 Сiвенькiм мохам ўвесь убраны, 
 З павязкай белай, даматканай. 
 Пытаю: хто тут пачывае? 
 Дзяўчына, можа, маладая 
 У поўным цвеце красы-сiлы 
 Сышла без часу да магiлы? 
 Цi здатны хлопец-малайчына? 
 Маўчыць магiла селянiна. 
 А хто пахован, я не знаю 
 I смутак моцны ў сэрцы маю. 
 А тут закопаны навекi 
 Надзеi, радасць чалавека 
 I гора схована лiхое 
 Жыццё бядачае людское. 
 Мае знаёмыя няўзрачны, 
 Нiчым не слаўны i не значны, 
 Ўсё людзi простыя, малыя, 
 Хоць па-сваему i ўдалыя, 
 Але ўдалымi iх не лiчуць. 
 Жывуць, цярплiва долю смычуць 
 I крыж нясуць мужычы цiха, 
 Дабра не бачачы з-за лiха. 
 Ды што зрабiць? Я б сам быў рады 
 Не ведаць крыўды той i здрады, 
 Што просты люд нясе вякамi 
 Сваiмi ўласнымi гарбамi. 
 Ды горкай праўды не схаваеш, 
 Яе нiяк не ашукаеш. 
 Ды i навошта? Крый нас, Божа! 
 А праўда мне ўсяго дарожай, 
 I бацька праўдзе вучыў змаля, 
 Дык з гэтай праўдай ступiм далей. 
 Дзень добры, новая мясцiна! 
 Спаткай ты нас, як мацi сына 
 Па часе доўгае разлукi, 
 I разгарнi прыветна рукi 
 Для тых, хто змушаны ў няволi 
 Жывiцца хлебам твайго поля; 
 Зiрнi ты светлым вокам ласкi, 
 Авей крылом прыгожай казкi, 
 Каб гэта жыцце-пуцявiна 
 Была нам светлая часiна; 
 Узброй надзеямi нам грудзi, 
 Бо мы твае, зямелька, людзi! 
 На першы погляд нецiкава 
 Парэчча тое выглядала, 
 I смуткам сэрца калыхала 
 Старых бярэзiн гэтых лава, 
 Што на балоце мiж лясамi 
 Шумела голымi вярхамi. 
 Было ўсё тут параскiдана: 
 I праслы нiзкiя паркана 
 З трухлявых шул павыязджалi, 
 I трэскi кучамi ляжалi 
 Па ўсiм двары i на дрывотнi; 
 Стары хлявец без падваротнi, 
 Гумно са стрэшкай пасiвелай, 
 Абросшай мохам, абапрэлай, 
 Прыгрэбнiк, хата - ўсё дачыста 
 Казала ясна, галасiста 
 Аб непарадку, запусценнi, 
 Аб гаспадарскiм нерадзеннi. 
 Слязьмi Мiхашча залiлася 
 Такою ямаю здалася 
 Старая хата ў тры аконцы! 
 Парог яна пераступiла 
 О, Божа добры, як нямiла! 
 Цi свецiць тут калi хоць сонца? 
 Было так цёмна, непрытульна, 
 Ў гразi-балоце ўсё агульна: 
 Як печ, як столь, i сцены, лавы, 
 I дух пракiслы, дух трухлявы 
 З усiх куткоў дыхнуў сярдзiта. 
 Зямля на ямы ўся пабiта. 
 Было вiдаць, што тут лiпелi 
 Да часу людзi i не дбалi, 
 Гразi нiколi не знiмалi, 
 Рабiць парадку не хацелi, 
 Жылi па-свiнску, кацьмакамi 
 I ў добрай згодзе з прусакамi. 
 Вясна была яшчэ ўпачатку, 
 Але снягi ўжо раставалi, 
 I дружна ў полi балбаталi 
 Раўкi, рачулкi, i ў грамадку 
 Яны ваду сваю злiвалi, 
 Ад сну гаi, лясы будзiлi 
 I людзям душу весялiлi. 
 I ўсё патрошку ажывала: 
 На дрэве покаўка таўшчала, 
 Ў сабе лiсточак далiкатны, 
 Пахучы, свежанькi, прыўдатны 
 На добрым сонцы гадавала. 
 Старыя хвоi i ялiны, 
 Далёка кiнуўшы галiны, 
 Глядзелi хораша, любоўна, 
 Як iх патомкi згодна, роўна 
 Стаялi гожай чарадою, 
 Схiлiўшысь к сонцу галавою. 
 Ў лясах, гаях дразды спявалi, 
 Ў балотах кнiгаўкi крычалi; 
 А ў небе ўдзень i вечарамi 
 Высока роўнымi шнурамi 
 Злятаўся вырай жураўлiны, 
 I амярцвелыя далiны 
 Будзiлi звонкiм сваiм крыкам, 
 Як бы прыветным гэтым зыкам 
 Вiталi родныя балоты, 
 Густыя лозы i чароты. 
 I на душы нейк весялела, 
 I сэрца радасцi хацела, 
 А думкi цiхiя i мары 
 На душу клалi свае чары. 
 Хацелась жыць, ушыр разняцца, 
 За долю лепшую змагацца; 
 Ўзнiмалiсь грудзi: чулiсь сiлы, 
 I божы свет здаваўся мiлы. 
 Памалу, звольна i ў Парэччы 
 (Такая ўрода чалавеча) 
 Зжывалiсь з месцам, прывыкалi, 
 Гняздо старое забывалi, 
 I праз якiх дзве-тры нядзелi 
 Ўжо весялей на свет глядзелi 
 Будынкi гэтыя старыя 
 Яны зрабiлiсь як не тыя. 
 Агледзеў iх Антось, падправiў 
 I шулы новыя паставiў 
 Ў гнiлы паркан, i лом сабралi, 
 Ды шыбы ў вокны паўстаўлялi, 
 Бо не любiлi непарадку, 
 I пачалi жыць зноў спачатку. 
 Ды йзноў бяда: праз год вясною 
 Згарэла хата з варыўнёю 
 I ўвесь набытак, што быў ў дому. 
 Пажар той выбухнуў, як з грому, 
 Хоць ён i меў свае прычыны. 
 Як на бяду, пайшлi мужчыны 
 I Ўладзiк з iмi ўрассыпную: 
 Адзiн у лес, той да адбору, 
 З сахою трэцi ў гэту пору 
 Араў дзесь пасеку старую; 
 Дык што магла з дзяцьмi малымi 
 Зрабiць жанчына адзiнютка? 
 I ўсё згарэла дачысцютка, 
 Прапала марна ў чорным дыме. 
 Зазнала жалю гаспадыня: 
 Ў агнi згарэла яе скрыня 
 З усiм пасагам i набыткам; 
 Прапалi хусты яе, свiтка, 
 Згарэлi кросны, рад багоў 
 I грошай сорак сем рублёў. 
 Хоць, праўда, Костусь не збаяўся 
 I смела з пожарам змагаўся: 
 Звалок гарошыны з пасцелi, 
 Тады, як вопраткi гарэлi, 
 I з iмi доўга ён насiўся, 
 Аж покi зруб не павалiўся. 
 Бяда, хоць плач, i дзе дзявацца? 
 Куды ад холаду схавацца? 
 I мацi з дзеткамi малымi 
 Нядзелi дзве жыла з сваiмi. 
 А на пажарышчы часова 
 З'явiлась новая будова 
 Зямлянка-будачка малая, 
 Ў адно акенечка, крывая, 
 Але да часу добра й гэта. 
 Тым часам сонца йшло на лета, 
 Дык так-сяк кiдалiсь, качалiсь, 
 Хоць дужа з горам спазнавалiсь. 
 Каля зямлянкi тут прыветна 
 Гарэў агоньчык чуць прыметна, 
 Абы не звёўся. Вечарамi 
 Тут мацi ўходжвалась з гаршкамi, 
 Сям'i вячэру гатавала, 
 Тады зямлянка ажывала: 
 Смяялiсь дзецi, мiтусiлiсь, 
 Як рыба ў букце, варушылiсь, 
 Бярвенцы, трэсачкi сцягалi 
 Ды на агоньчык падкiдалi. 
 Шугала полымя праворна, 
 Як бы чагось каму смяялась 
 I то свавольна ўгору рвалась, 
 То рассцiлалася пакорна. 
 А ветрык, злодзей, не стрывае, 
 З-за хаткi хiтра налятае, 
 Ў агоньчык раптам уварвецца; 
 Агонь туды-сюды матнецца 
 I дымам ветра адбiвае, 
 Як бы тых жартаў не прымае. 
 А на дварэ ўжо вечарэе, 
 I ночка блiзка, змрок гусцее, 
 Агоньчык колер свой мяняе 
 I счырван-жоўты блеск прымае; 
 I моўкнуць птушкi ў цёмным лесе; 
 Баранчык божы ў паднябессi 
 Бляе маркотна над балотам, 
 Як бы шукае ён каго там, 
 I гэта смутнае бляянне 
 Ў цiшы балот у час змяркання 
 На сэрцы жалем аддаецца, 
 I ў душу журбаю лiецца, 
 I мары розныя наводзiць. 
 I думка вынiкне - праходзiць, 
 Як тыя хмаркi на заходзе, 
 Што без слядочка, быццам ценi, 
 У смутным нiкнуць задуменнi. 
 Маўклiва-сцiшна ўсё ў прыродзе! 
 Напрацаваўшысь, спачываюць 
 Усе старэйшыя - хто ў хатцы, 
 А хто ў гумне ва ўсёй апратцы 
 I гэтак ночкi прасыпаюць. 
 I вось, бывала, вечарамi 
 Каля агоньчыку часамi 
 Алесь i Костусь засядзяцца. 
 А як ужо пачне змяркацца 
 I зоркi ў небе замiгаюць, 
 Пужаць iх страхi пачынаюць. 
 Тады браты радком садзяцца, 
 Плячо ў плячо, але прызнацца, 
 Што страшна iм, нiхто не хоча. 
 - Алесь! ты чуеш, як рагоча 
 Ў беразняку баранчык божы? 
 Але цi ведаеш, з чым схожы 
 Той дробны рогат? Мне здаецца, 
 Антось Тацянiн так смяецца! 
 I хлопцы ўраз зарагаталi, 
 Ды ўраз жа смех той абарвалi: 
 Вакол было ўсё так спакойна, 
 Дык гэты смех нейк непрыстойна 
 Сюды, ў пакой начны, ўрываўся 
 Самiм iм дзiкiм ён здаваўся. 
 Маўчаць яны. Касцёр палае, 
 Вакол усюды цьма густая 
 Пiльнуе плямку агнявую 
 I гэту норку залатую, 
 Што ў нетрах цьмы агонь свiдруе, 
 Каб знiшчыць блеск. Агонь сярдуе 
 I цьме нiяк не паддаецца; 
 Часамi полымя прарвецца, 
 I цьма сярдзiта схiсянецца, 
 Адскочыць далей напаўкрока. 
 Агонь блiшчыць, як воўча вока. 
 Паволi дрэўцы дагараюць, 
 I цiха iскрачкi ўзлятаюць 
 I гаснуць борзда без слядочка. 
 Ўжо позны час, глыбока ночка, 
 А хлапчукi сядзяць маўклiва 
 I навакол глядзяць пужлiва. 
 У iх фантазii дзяцiнай, 
 Затканай страху павуцiнай, 
 Ўстаюць начныя страхi, зданi, 
 I зыкi чуюцца паганi, 
 Чараўнiка i чараўнiцы, 
 I лопат крыллямi начнiцы. 
 А кожны куст iм дзеда родзiць 
 Таго, што ўсюды лазiць, ходзiць 
 З мяшком i мылiцай-кульбою 
 I з доўгай сiвай барадою, 
 Iдзе i дзетак забiрае, 
 След барадою замятае. 
 На полi неба лес страхлiвы 
 Стаiць зацяты, нерухлiвы. 
 Што ён ў сабе цяпер хавае? 
 Снуецца нечысць там лiхая, 
 Мярцвяк пад елкай прытулiўся, 
 На iх цяпер утарапiўся 
 I зараз мёртваю рукою 
 Пачне хрысцiць перад сабою, 
 Каб рух адняць, скаваць iх сiлу, 
 Каб зацягнуць iх у магiлу. 
 Там ходзiць страшны воўк-бадзяга, 
 Разбойнiк крадзецца, туляга, 
 З акрываўлёнаю рукою 
 I з страшнай цяжкай булавою. 
 Шалёны бегае, пужае, 
 Каго нi стрэне - ўсiх кусае... 
 - Ну, што, брат Костусь, цi баiшся? 
 Куды так пiльна ты глядзiш ўсё?! 
 Алесь пацiхеньку пытае 
 I руку брата не пускае. 
 - Цi бачыш што? - Не, так, нiчога! 
 Гаворыць Костусь, а ў самога 
 На лоб кучомка напаўзае... 
 - Мо пойдзем, братка? - ён гаворыць. 
 Алесь ахвоцен i не спорыць, 
 Браты за рукi пабяруцца, 
 Ў зямлянку вобцас панясуцца. 
 VII. ДЗЯДЗЬКА-КУХАР 
 Наш дзядзька, мiлы наш Антонi, 
 Ў дзiцячым часта быў палоне: 
 Вось так гуртом яго абсядуць 
 I час работы яго крадуць; 
 Насi "катла", кажы iм казкi, 
 Iдзi на поплаў з iмi ў краскi, 
 Давай адказы на пытаннi, 
 Тлумач ты iм усё дазвання: 
 Адкуль, з чаго дзе што бярэцца, 
 Вось гэта, тое як завецца 
 I чаму так, чаму не гэтак? 
 Прыхiлен дзядзька быў да дзетак. 
 Ён быў настаўнiкам, суддзёю, 
 Калi, бывала, мiж сабою 
 Паспораць дзеткi цi паб'юцца, 
 Дык да каго тады звярнуцца, 
 Як не да дзядзькi, да Антося? 
 Ох, слаўна з дзядзькам iм жылося! 
 Яшчэ замецьце, што з малымi 
 Ён размаўляў, як са старымi, 
 I з iмi радзiўся, спрачаўся 
 Як роўны з роўнымi трымаўся! 
 Калi ж хто часам з iм не зладзiць, 
 То дзядзька толькi вус пагладзiць, 
 Але не скажа ён нiчога, 
 Бо ведаў, чым даняць малога, 
 Гаворыць з тым, з кiм дзядзька ў згодзе: 
 - Калi такi ён, ну, то годзе! 
 I дзядзька змоўкне, пачакае, 
 Кiсет дастане i закурыць 
 I вочы чутачку прыжмурыць, 
 Як бы i ў памяцi не мае 
 Таго, што з хлопцам пасварыўся. 
 - А як авёс наш урадзiўся? 
 Схадзiць бы ў Лiпава пабачыць! 
 Ўжо знаюць дзецi, што то значыць 
 Гаворка дзядзькава такая, 
 Куды ён вуды закiдае: 
 У Лiпава пайсцi з iм! Божа! 
 I хто ўстаяць прад гэтым зможа? 
 Ды гэта ж - свята, ягамосцi! 
 Набок тут норавы i злосцi! 
 I мяккiм робiцца паганы 
 Хоць ты яго кладзi да раны. 
 Адно вазьмi яго з сабою, 
 Усюды пойдзе за табою 
 I ўсё забудзе, ўсё даруе, 
 На дзядзьку больш не засярдуе. 
 А чым жа Лiпава так мiла? 
 Чым так дзяцей яно манiла? 
 I што за Лiпава такое? 
 А гэта - поле маладое 
 Сярод лясоў, як скiнуць вокам; 
 На тым абшары, на шырокiм, 
 Раскошна нiвы красавалi, 
 А ў iх мiльёны красак ззялi, 
 Як бы на небе тыя зоркi; 
 Лужкi, дарожкi, i пагоркi, 
 I купкi хвоек маладыя, 
 Дзе матылёчкi залатыя 
 На сонцы крыльцамi блiшчалi, 
 Жучкi i конiкi трашчалi 
 I ў стройны звон свой зык злiвалi. 
 Былi там пасекi. Штогоду 
 Тут сотнi блiзшага народу 
 Дзялянкi лесу карчавалi 
 I на трацяк iх засявалi 
 Капу да скарбу, дзве дадому... 
 Ну, як тут вытрываць малому, 
 Таму, хто з дзядзькам пасварыўся? 
 Як бачыш, з дзядзькам ён гадзiўся. 
 А пойдзеш ў Лiпава лясамi, 
 Напэўна стрэнешся з ласямi 
 I зайца ўгледзiш, i вавёрку, 
 I норы воўчыя на ўзгорку 
 Сярод трушчоб мiж ельнякамi, 
 I "чортаў камень", што вякамi 
 Над Азярком ляжыць, як хата... 
 Ну, ўсякiх дзiў там ёсць багата! 
 А дзядзька ўсё табе пакажа, 
 Цiкавасць тваю ўсю развяжа. 
 А найважнейшая тут мэта 
 Звярнуць з дарогi i да цёткi 
 Зайсцi на час якi кароткi 
 Тарэсяй звалась цётка гэта. 
 Яна так ветла сустракала 
 I надта ж добра частавала: 
 Спячэ "цалкоў" на скавародцы, 
 I так, бывала, наясiся, 
 Што хоць на пупiку круцiся; 
 Усiх цягнула ў госцi к цётцы: 
 Так узмацуе на дарогу 
 Было што есцi, дзякуй Богу! 
 О, дзядзька спосабаў меў многа 
 Даняць працiўнiка малога! 
 Пайсцi ў грыбы цi ў тую ж рыбу, 
 Або паехаць у сялiбу 
 Цi ў млын малоць на хлеб збажынку 
 Ўсё гэта квапiла хлапчынку, 
 Цягнула крэпенька, бывала, 
 I, як рукою, злосць знiмала. 
 I дзядзька майстар быў на штукi 
 I быў механiк на ўсе рукi: 
 I дудку скруцiць вам, i стрэлку, 
 I нарысуе нават елку, 
 Такую выштукуе цацку, 
 А ў Свержань пойдзе - купiць пляцку... 
 Дык i не дзiва, што любiлi, 
 Што на руках яго насiлi. 
 А жывучы каля зямлянкi, 
 Памiж лясоў, сярод палянкi, 
 Яшчэ крапчэй яны здружылiсь, 
 Адзiн к другiм цясней хiлiлiсь. 
 - Ану, давай, брат, запрабуем, 
 Хоць на цiкавасць пакаштуем, 
 Якi тут сок на новым месце? 
 Мо з хлебам можна яго есцi? 
 - А дзядзечка! мой залаценькi! 
 Пастаў нам соку, дарагенькi! 
 - Вазьмi, вазьмi мяне з сабою! 
 Тут каля дзядзькi чарадою, 
 Як чэрвi, дзецi мiтусяцца. 
 А дзядзька моўчкi стаў збiрацца: 
 Дастаў сякерку i свярдзёлак, 
 Пад паху сунуў ён аполак 
 На латакi i на падстаўкi 
 Ды вынуў два гаршкi з-пад лаўкi. 
 - Ну, хто са мною йдзе? - пытае. 
 - Я! 
 - Я! 
 - I я! - крычыць малая 
 Ў канцы дзяўчынка Мiхалiна. 
 - Куды табе? ото скачыха! 
 На печ залезь i сядзi цiха! 
 Напалi хлопцы на дзяўчынку; 
 А тая ў слёзы, ў плач, як бачыш. 
 - Ну, сцiхнi, ша! Чаго ты плачаш? 
 Антось пляменнiцу ўцяшае 
 I нос крысом ёй абцiрае. 
 - Няхай iдзе! А хлопцам брыдка 
 Так нападаць на дзеўку швыдка, 
 Гаворыць дзядзька, бровы хмурыць, 
 I бальшуноў ён злёгку журыць. 
 Тады i хлопцы тон мяняюць; 
 Iдуць у лес, крычаць, гукаюць, 
 Як вучнi, вырваўшыся з школы, 
 I ўсе давольны i вясёлы, 
 А дзядзька ўперадзе тралюе 
 I галаву ўгару ўскiдае, 
 Бярозу добрую шукае 
 З салодкiм сокам, баравую, 
 Дзе б бобам кропелькi сачылiсь. 
 Знайшлi бярэзiну, спынiлiсь. 
 Залысiў дзядзька дрэва злёгку 
 (Сякерка востра, кара крохка), 
 Зрабiў заруб, латак прыправiў, 
 А пад латак гаршчок паставiў. 
 I соку кропелькi, як слёзы, 
 Як град, пасыпалiсь з бярозы, 
 Аж шкода нейк было дзярвякi: 
 Здавалiсь ранай тыя знакi, 
 Адкуль палiўся сок халодны 
 I пакiдаў свой комель родны. 
 Я помню дзень той. Вечарэла, 
 Зайшло ўжо сонейка, цямнела, 
 Агоньчык дзецi раскладалi, 
 Паленцы, трэсачкi збiралi, 
 I дзядзька тут жа, распрануўшысь, 
 Сядзеў на кукiшках, сагнуўшысь. 
 Прад iм стаяў гаршчок i мiска 
 I кошык з бульбай; тут жа блiзка 
 Вiдзён i збан быў палiваны, 
 Да палавiны ў дол ўкапаны, 
 Кружочкам шчыльненька накрыты. 
 - Алеська! скокнi, брат, вазьмi ты 
 У хатцы тарачку на печы! 
 Ну, варушыся ж ты, старэчы! 
 Наўкол пляменнiкi сядзелi, 
 На дзядзьку пiльна ўсе глядзелi, 
 Як ён, рукавы закасаўшы, 
 Па тарцы шоргаў, шапку зняўшы. 
 I кожны лёгка б дагадаўся, 
 Што тут сакрэт якiсь хаваўся, 
 Памеркаваўшы, як цiкава 
 Была для хлопцаў гэта справа 
 I як iх дзядзька завiхаўся. 
 А хто б яшчэ мог болей цямiць, 
 Таму б адразу прыйшло ў памяць, 
 Што дзядзька бульбу драў на клёцкi, 
 Каб згатаваць не па-жаноцку. 
 Бо што жанкi? раз што панята, 
 Ноль - слова нашага iм брата; 
 Як iх на розум тут нi ставяць, 
 Яны ж сваё ўсё права правяць 
 I робяць так, як i рабiлi, 
 Калi пяшком пад стол хадзiлi. 
 Але вось ён пакажа носа, 
 Стварэнне вы доўгавалоса, 
 Калi ён тут пагаспадарыць 
 I сам ды з сокам клёцкi зварыць! 
 Вось будзе штука вам, дык штука! 
 На тое ж спроба i навука. 
 А сок быў свежы, такi хвацкi, 
 Такi салодкi, забiяцкi! 
 Ён быў галоўнаю вiною 
 Таго, што познаю парою 
 Сядзелi дзецi чарадою 
 I з дзядзькi вочак не спушчалi 
 I стравы важнае чакалi. 
 - Эх, - цмокаў дзядзька, - наямося! 
 Зiрнулi хлопцы на Антося, 
 I слiну ўсе яны глынулi, 
 Паветра носам зацягнулi. 
 - Ну, што ж вы рукi паскладалi? 
 Ў агонь бы трэскi падкiдалi, 
 А то патухне зараз! Жыва! 
 Глядзелi хлопцы, як на дзiва, 
 Як дзядзька, цеста замяшаўшы, 
 Качаў галушкi, мiску ўзяўшы. 
 А чыгунок, бы пан пузаты, 
 Кiпiць, пыхцiць, шумiць заўзята, 
 Бо не з вадою ён, а з сокам. 
 Iдзе тут справа ненарокам; 
 Дзяржыся, браце! I чуць толькi 
 Ўзнялося булбатачак колькi, 
 Дык дзядзька зараз стаў пакрышку 
 Ў чыгунчык клёцкi кiдаць з лыжкi; 
 Укiне лыжку, памяшае 
 Ды зноў другую набiрае. 
 А хлопцы нават паўставалi, 
 Ў чыгунчык вочы паўстаўлялi, 
 Глядзяць, не моргнуць яны вокам: 
 Эх, мусiць, смачны клёцкi з сокам! 
 - Ну, дзядзька, можа, i гатовы? 
 Не сцерпеў Костусь, мовiў слова. 
 - Якi ты, хлопча, нецярпячка, 
 Няхай цябе затопча качка! 
 Гаворыць дзядзька на хлапчынку. 
 Няхай паварацца часiнку, 
 Каб сокам добра пранялiся, 
 Тады, брат, - эх! адно дзяржыся! 
 I дзядзька цмокнуў выразлiва, 
 I хлопцы зноў ждуць церпялiва, 
 А дзядзька, стоячы, паволi 
 Памешваў клёцкi. - Ну, даволi! 
 Сказаў Антось, i ўсе ўздыхнулi, 
 Як бы гару з плячэй сапхнулi, 
 I блiжэй к дзядзьку падступiлiсь. 
 - Глядзi, мо ўжо пераварылiсь, 
 Алесь зазначыў палахлiва. 
 - Ну, - Костусь кажа, - ото дзiва! 
 Не бойся: дзядзька лепей знае... 
 Глядзi, брат, клёцка унь якая! 
 А брат ты мой, як булавешка, 
 Як скула тая, што ў Дзямешкi! 
 I - ха-ха-ха! - зарагаталi. 
 - А каб вы, падлы, не даждалi! 
 Гаворыць дзядзька, сам смяецца, 
 Аж лыжка з клёцкамi трасецца. 
 - Ну, языкi параспускалi! 
 Не дам вам клёцак i панюхаць! 
 I стаў на клёцку дзядзька дзьмухаць, 
 Пакаштаваць каб было можна, 
 I ў рот падносiць асцярожна. 
 Замерлi хлопцы, а нi зыку: 
 Мiнута важна i вялiка; 
 Глядзяць на дзядзьку i чакаюць 
 I дзядзьку поглядам пытаюць: 
 "Ну як? цi смачны? цi салодкi?" 
 У зубы клёцку, бы ў ляшчоткi, 
 Зацiснуў дзядзька i губамi 
 Варушыць борзда, як часамi 
 Трусок цi зайчык над капустай, 
 Каб лепш дазнацца смаку-густу. 
 Пацмакаў дзядзька i ўсмiхнуўся, 
 Зiрнуў на хлопцаў, адвярнуўся 
 I тут, нiчога не сказаўшы, 
 Як плюне дзядзька, пажаваўшы! 
 Трах у чыгунчык ён нагою! 
 I так абцёрся ён рукою, 
 Што губы й нос чырвоны сталi 
 I нават вусы затрашчалi. 
 А хлопцы проста збiлiсь з тропу 
 I ў нейкiм страсе i ў захопу 
 На дзядзьку-кухара глядзелi, 
 Як бы яны аслупянелi. 
 Быў смешны дзядзька той часiнай 
 З пустою лыжкаю, з тычынай, 
 Якою трэскi ён варочаў. 
 А тут Алесь як зарагоча! 
 За iм адзiн, другi паехаў. 
 Такiх было тут жартаў, смехаў, 
 Што ўсiх трасло i калацiла 
 I дзядзьку смехам захвацiла. 
 - Ну, дзядзька, як на смак, прызнайся? 
 - Пакудства, брат, i не пытайся! 
 VIII. СМЕРЦЬ ЛЯСНIЧАГА 
 - Мiхал! Мiхале! О, Мiхале! 
 Пачуўся голас як бы здаля 
 Каля зямлянкi ранiчкою 
 I часты стук у шкло рукою. 
 - Ўставай, Мiхале, адзявайся! 
 - А хто там? - Я! хутчэй збiрайся: 
 Памёр ляснiчы наш! - Да можа?! 
 Мiхал ускочыў - моцны Божа! 
 I хто б мог думаць, спадзявацца! 
 Ўжо стаў ачуньваць, папраўляцца... 
 Каб хто сказаў - не даў бы веры, 
 Ды то аб'ездчык, пан Ксавэры, 
 Прынёс навiну гэту, смуту! 
 - Няхай пан зойдзе на мiнуту! 
 Сказаў Мiхал, адмкнуўшы дзверы. 
 Цераз парог ступiў Ксавэры, 
 Вайшоў у хатку i спынiўся, 
 Бо зразу ў ёй ашаламiўся, 
 I дальш не ступiш нi на крок: 
 Не хатка - проста катушок, 
 Няма дзе нават павярнуцца, 
 Як у сабачай цеснай будцы. 
 - Сядайце дзе-небудзь, сядайце!.. 
 Эх, хата наша, выбачайце... 
 Мiхал калодку падстаўляе. 
 Уздыхнуў Ксавэры i сядае. 
 То быў мужчына ўжо паджылы. 
 - Ах, мой ты Божа добры, мiлы! 
 Ото ж як выбраўся ён скора! 
 Яшчэ не дальш як пазаўчора 
 Са мною гутарыў, смяяўся 
 I аба ўсiм мяне пытаўся, 
 Мiхал гаворыць i ўздыхае. 
 - Ох, браце: смерць не разбiрае 
 I не глядзiць нiкому ў зубы: 
 Гадзюкаю, брат, з-пад падрубы 
 Знячэўку ўсадзiць сваё джала, 
 Цi многа жыў, цi жыў ты мала, 
 Цi ты багаты, цi ты бедны, 
 Цi ты зайздросны, ненаедны. 
 Жывём, клапоцiмся, i дбаем, 
 I ўсе нарэшце паўмiраем, 
 У нейкiм згаснем летуценнi, 
 Сказаў Ксавэры ў засмучэннi. 
 - Так, гэта так, пане Ксавэры! 
 Ўжо загатованы паперы 
 Для часу нашага сканання 
 Рукою божага ўзыскання. 
 I ходзiць смерць, як цень, за намi, 
 Сказала Ганна са слязамi... 
 - Ну, я гатоў! - то пойдзем, браце, 
 Паплачам хоць па сваёй страце. 
 Мiхась з Ксавэрам выйшлi з хаткi. 
 Свiтала ўжо. Дзесь каля гаткi 
 У гэтым досвiтку маўклiвым 
 Крычалi гусi праразлiва, 
 Нястройным хорам гергеталi, 
 Ды качкi з шумам праляталi, 
 I кнiгаў нёсся плач з лукi, 
 Ў глыбi лясоў цецерукi 
 Ўжо зачыналi свае токi, 
 Усход вiталi агнявокi, 
 Вiталi шчыра i натхненна. 
 Мiхал з Ксавэрам задуменна 
 Iшлi праз лес, iшлi маўклiва. 
 I толькi зрэдку сiратлiва 
 Па слоўку ўроняць два служакi. 
 - Няма ў нас пана, небаракi!
 Мiхал гаворыць. - Так, няма. 
 Жывi ўдава цяпер сама, 
 Сказаў Ксавэры задуменна. 
 - Ну, пане, будзе цяпер змена, 
 I пойдуць новыя парадкi, 
 Мiхал выказвае дагадкi. 
 - А пэўна: будзе талачэча, 
 Не без таго ўжо, чалавеча!
 Ўздыхнуў Ксавэры. - Шкода пана! 
 Ох, бедны: выбраўся зарана! 
 А жыць бы мог, такi здаровы, 
 Ну, чалавек, як корч дубовы... 
 Пажыць бы трохi яму трэба, 
 Пакой душы яго i неба. 
 Так гаманiлi, йшлi прасткамi 
 То праз лужок, то хвайнiкамi 
 Ўсяе дарогi на паўмiлi, 
 Iшлi, нябожчыка хвалiлi, 
 Як чалавека й служку князя, 
 Як i вядзецца ў такiм разе. 
 - Не кепскi быў: i распытае 
 (Хай са святымi спачывае), 
 Як ты жывеш, цi ты галодны, 
 Цi ты спачыў, - як бацька родны, 
 Але, сказаць, яшчэ й не ўсякi! 
 А прынясеш што - без падзякi 
 Ужо не выпусцiць, заплацiць, 
 А на дарэмшчыну не квапiць. 
 - Быў чалавек ён справядлiвы, 
 Не фанабэрысты, праўдзiвы!
 Ксавэры так жа пацвярджае. 
 На тым гаворка iх змаўкае. 
 Iдуць маўчком яны; заняты 
 Сваiмi думкамi з iх кожны. 
 "Так. У ляснiцтве кут парожны, 
 Куток паквапны i багаты, 
 Не застаiцца, не згуляе, 
 Паноў к сабе ён прыцягае, 
 Як рыб гарох у азярыне, 
 I кожны ў замку службу рыне, 
 Сюды пацiснецца з ахвотай, 
 I не прыедзе, а пяхотай 
 За душу мiлую прычхае, 
 Мiхал з сабою разважае. 
 Але хто ж гэта месца зойме? 
 Яно-то праўда: ў панскай плойме, 
 Сказаць, не будзе недастачы, 
 Ды гора ў тым - адзiн лядачы, 
 Другi без клёпкi, трэцi злосны, 
 Несправядлiвы, безлiтосны, 
 Як вось, напрыклад, Табартоўскi 
 Або падлоўчы, пан Бялоўскi. 
 Назначаць гэтакага ката, 
 Тады запахне свая хата. 
 Набыць дабра не надта лёгка, 
 Яно, як шклечка тое, крохка: 
 Чуць да яго не так кранешся 
 I з чарапкамi астанешся, 
 А лiха прыйдзе без падмогi, 
 Бо лiху - бiтыя дарогi 
 I ўсюды сцежкi яму вольны, 
 То роўна-гладкi, то вакольны, 
 Не абмiне яно нiкога". 
 Так смерць ляснiчага старога 
 Мiхала моцна ўскалыхнула 
 I ўсё ўверх дном перавярнула. 
 I тут у першы раз Мiхала 
 Вось гэта думка напаткала: 
 Купiць зямлю, прыдбаць свой кут, 
 Каб з панскiх выпутацца пут, 
 I там зажыць сабе нанова: 
 Свая зямля - вось што аснова! 
 Ўставала сонейка з-за лесу, 
 Скрозь тонкiх хмарачак завесу 
 Усюды косы раскiдала; 
 I ўсё жывенькае вiтала 
 Усход яго на ясным небе 
 I клапатком аб пiльным хлеба 
 Дзянёчак новы зачынала, 
 Калi Мiхал i пан Ксавэры 
 Ўзышлi маўчком на двор кватэры. 
 На горцы цiхай, невысокай, 
 Каля засценка недалёка, 
 У бок дарогi, ў глыбi сада 
 Стаяла панская пасада. 
 Прасторны, роўны двор, вясёлы 
 Заўсёды повен быў жывёлы: 
 Хадзiлi куры з певунамi 
 Ў кампаннi важнай з iндыкамi, 
 I, распусцiўшы хвост мятлою, 
 Павук пахаджываў з павою, 
 Як пан вяльможны, радавiты; 
 Ў кутку двара каля карыта 
 Шныралi качкi-плюскатухi; 
 Япрук заможны, лапавухi 
 Спацыраваў памiж платамi 
 I смешна ўскiдваў кумпякамi, 
 Калi часамi каля дому 
 Ён гукне, рохне па-свiному, 
 Здаецца, так, без дай прычыны, 
 I спрыт пакажа япручыны. 
 А каля кухнi пад аконцам 
 Сабакi грэлiся на сонцы 
 Таксама панскае пароды, 
 I iм было жыццё, выгоды. 
 Былi тут розныя будынкi: 
 Гуменцы, гумны i адрынкi, 
 Хлявы, i стайнi, i аборы, 
 Дабра, набытку былi горы. 
 Але ў машыне гаспадарскай, 
 Бы ў хiтрай штучыне слясарскай, 
 Згубiлась шруба - стоп, машына! 
 Няждана выпала пружына! 
 Рыгор-хурман хадзiў без дзела, 
 Спярша пабуркiваў нясмела, 
 Цяпер нiкога не баяўся, 
 Хадзiў i лёгенька хiстаўся: 
 Ён трохi стукнуў - цi не з гора? 
 - А ты чаго тут, мухамора? 
 Рыгор насеўся на кухарку. 
 Вось калi дам табе па карку!.. 
 - Пайшоў! адстань! ото брыдота! 
 Прылез, як лысы чорт з балота! 
 - Эх, Наста! хочаш? ану, ў скокi! 
 Сказаў хурман i ўзяўся ў бокi, 
 Нагою тупнуў, закруцiўся, 
 Прысеў i ўстаў, заварушыўся 
 I то ўстае, то прысядае 
 I ногi ўперад выкiдае. 
 - Бадай ты спух! ото распуста! 
 А каб табе было, гад, пуста! 
 Няма нi сораму, нiчога... 
 Ды пашануйся ты хоць Бога. 
 Хоць бы граха ты пабаяўся! 
 Але Рыгор не сунiмаўся. 
 - Скачы, валяй i ты, Настуля! 
 Што ж? Калi гулi, брат, дык гулi! 
 Пан пойдзе ў рай, а мы з табою... 
 А мы - у букту з галавою! 
 - Пакiнь: нябожчык там, у доме! 
 Пайдзi праспiся на саломе! 
 I панi унь глядзiць! - Што панi?! 
 А я-то хто? пане-хурмане, 
 Дурное заткала ты! знаеш? 
 Чаму Рыгорам называеш? 
 Завi мяне... вяльможны пане! 
 - Няхай цябе зямля апране! 
 Ото брыда, ото завала: 
 Яшчэ каб панам называла! 
 Цi чулi людзi? Налiзаўся, 
 Як той сабака на разнiцы!.. 
 - Но, но! бо пойдзеш без спаднiцы. 
 - Адстань! слатою навязаўся. 
 "На палiцы сланiна, 
 Панi пеўня смалiла, 
 А ў рандэльку стаiць лой, 
 Але не твой, не - не твой!" 
 А там, у доме, было гора: 
 Жывы i крэпкi яшчэ ўчора, 
 Сягоння быў ён нерухомы, 
 Глухi на ўсё, чужы жывому. 
 З засценку шляхта пасхадзiлась 
 I ў тым пакойчыку таўпiлась, 
 Дзе пан ляжаў у дамавiне. 
 - Няхай з святымi апачыне! 
 Ўздыхалi, хрышчучысь, старыя, 
 Схiлiўшы голавы сiвыя. 
 - Не кепскi пан быў! - гаварылi, 
 I цiха, стала адхадзiлi, 
 I доўга кучкамi стаялi. 
 Паны сюды з'язджацца сталi. 
 Ўсе леснiкi былi ўжо ў зборы, 
 У лепшым стражнiцкiм уборы: 
 У новых куртках са шнурамi, 
 А на грудзiнах са знакамi, 
 На шапках "R" было з каронай, 
 Каўнер стаячы i зялёны. 
 Яны па два, па тры стаялi 
 Каля паркана i чакалi, 
 Пакуль куды iх не паклiчуць, 
 Стаяць i пану рая жычуць, 
 Збавення вечнага жадаюць, 
 Гавораць цiхенька, ўздыхаюць. 
 Паслухаць збоку iх - здавалась, 
 Што ўсе яны пасiрацелi, 
 А што на сэрцы яны мелi, 
 То тое ў сэрцы i асталась. 
 Ды толькi мушу я прызнацца: 
 Як пачынала ўжо змяркацца 
 I пана з плачам пахавалi, 
 Ўсе леснiкi пiлi, гулялi, 
 А потым сталi барукацца. 
 Амброжык Кубел разгуляўся, 
 Са ўсiмi шчыра цалаваўся, 
 I кварту трэцюю ўжо ставiў, 
 I ўсёю выпiўкаю правiў. 
 - Браткi! Гуляйма! Калi свята, 
 Дык трэба выпiць хоць багата! 
 Крычаў Амброжык. - Сцеражыся! 
 Кiўнуў ён носам на Мiхася, 
 I чарка ёмка паднялася. 
 - Эй, цётка Хрума! ўраз з'явiся! 
 Вайшла i Хрума ў старым чэпку. 
 - Здарова, цётка! як ты крэпка? 
 - От! - кажа Хрума i смяецца, 
 Такою добраю здаецца, 
 Што наш Амброжык увесь тае 
 I Хруму маткай называе. 
 - Ах, пан Амброжык! нашто жарты? 
 - Галубка-мама! стаў дзве кварты! 
 Ўсе ажылi i разышлiся. 
 Такiя мовы палiлiся, 
 I пахвальба пайшла такая! 
 - Падаць мне Тэша! - Лось гукае. 
 Я разарву яго вантробы, 
 Бо свет гарыць з яго, хваробы! 
 Падайце: вырву яму вусы 
 За ўсе даносы, за падкусы! 
 Абрыцкi-Тэш быў-такi з нюхам, 
 Ад Хрумы зызнуў адным духам. 
 Быў позны час, як "цётку" Хруму 
 З вясёлым шоламам i ў тлуму 
 Лясная стража пакiдала. 
 Ў яе вачах зямля скакала 
 I месяца блiскучы крайчык 
 Па небе пстрыкаў, як той зайчык. 
 Счакаўшы трохi, разышлiся, 
 I песнi зараз паняслiся 
 То тут, то там i лес будзiлi, 
 Як бы ваўкi там галасiлi. 
 "Ой, пайду дадому, 
 Не скажу нiкому. 
 Ды зарэжу ката, 
 Бо наш кот - сiрата!" 
 Спяваў Амброжык за балотам, 
 А Пальчык сыпаў як бы шротам: 
 "Будзе мяне жонка бiць, 
 Няма каму баранiць!" 
 Мiхал спяваў баском спавагу, 
 Як бы каваў ён словы шлягай: 
 "Добра мера, хоць без грошай, 
 Абы празнiчак харошы!" 
 IX. НОВЫ ЛЯСНIЧЫ 
 Якраз на самым рассвiтаннi 
 Мiхал вярнуўся з пахавання; 
 Вайшоў у хату, распрануўся, 
 Зяхнуў i смачна пацягнуўся, 
 Бо цэлы дзень праталачыўся 
 I, ноч не спаўшы, утамiўся; 
 I цела соладка нейк ныла, 
 Ўсё адпачыць яго хiлiла, 
 I жонка тут не прыставала, 
 Пра сёе-тое распытала, 
 Ўздыхнула раз, другi па пану. 
 - Ну, спi, а я хiба ўжо ўстану. 
 I мацi стала адзявацца, 
 Каб за работу тую брацца; 
 Пайшла каровак падаiла 
 I бульбу свiнням перамыла. 
 Тым часам сонейка з-за лесу 
 Зняло цямраную завесу. 
 Праменнi, стрэлы залатыя, 
 Макушы лесу прабiваюць 
 I блескам-ззяннем высцiлаюць 
 Нябёсаў багны патайныя. 
 Ў чародах светаў незлiчоных, 
 Нерасчытаных, неадмкнёных, 
 Людскi наш лёс - былiнка поля, 
 Пылок нязначны - наша доля, 
 А нашы радасцi i слёзы, 
 Надзеi светлыя, пагрозы 
 I ўсё, чым жыцце нас вiтае, 
 Яно адзначнасцi не мае 
 У звязку гэтых светаў божых, 
 Таемных, страшных i прыгожых; 
 I жыцце пэўнаю ступою 
 Iдзе, не ведае спакою, 
 Людскiх пакутаў не адзначыць, 
 I страты iх яно не бачыць. 
 - Эй, хлопцы, хлопчыкi! Ўставайце! 
 Кароў на пашу выганяйце! 
 Даўно пара ўжо пасвiць статка! 
 Алеся, Ўладзю будзiць матка, 
 А хлопцы толькi ўзварухнулiсь 
 I на другi бок павярнулiсь. 
 Тут мацi трошкi пастаяла 
 I галавою пакiвала: 
 - Шкада будзiць - ох, сон салодкi! 
 Няхай паспяць яшчэ блазноткi. 
 Пагукваў дзядзька ўжо на полi 
 I ткаў сахою кросны-ролi, 
 Ды пырнiк так укаранiўся, 
 Што дзядзька з конiкам тамiўся, 
 I сошку часта ён спыняе 
 I пырнiк дзiкi вытрасае. 
 - Ну ж i балота! вось атрута, 
 То не работа мне - пакута: 
 Ступiў два крокi i спыняйся 
 Ды з гэтай пырнiцай змагайся. 
 I як яны тут, лiха долi, 
 З сахой хадзiлi ў гэтым полi? 
 Як тут расло, на мiласць Бога, 
 Калi ў зямлю не ўб'еш нарога? 
 Дзве баразны прайшоў - конь змогся. 
 Ну i народ, каб ён апрогся! 
 Так запусцiць зямлю нядбала? 
 Не гаспадар быў, а завала! 
 Антось стаiць, штось разважае 
 I хмурна поле аглядае, 
 А потым раптам схамянуўся, 
 Зiрнуў на сонца, ў двор рвануўся. 
 - Хiба каровы яшчэ дома?! 
 Спаткаўшы Ганну, ён пытае, 
 Iдзе ў гумно i хлопцаў лае: 
 - Вы што зашылiся ў салому? 
 Ўставайце зараз, гультаiны! 
 Прайшло, лiчы, ўжо дзве гадзiны, 
 Як сонца ў небе засвяцiла, 
 Яны ж... хоць ты ўсадзi iм шыла!.. 
 Ўставайце жыва, а то ўскочу, 
 Устаць вас борзда заахвочу! 
 Ўсхапiлiсь хлопцы i прыселi, 
 Ўстаюць з нагрэтае пасцелi 
 I лапцi зараз абуваюць. 
 За браму хлопцаў выпраўляюць. 
 Вось мацi з хаткi выбягае, 
 Алесю торбу даручае, 
 А ў торбе хлеб i, пэўна, сала, 
 I весялей шмат хлопцам стала. 
 Калi ўжо сонейка прыгрэла, 
 Антось на полi кончыў дзела 
 I выпраг конiка сiвога, 
 Свайго памочнiка старога. 
 Сiвак з вялiкiм здаваленнем 
 Прайшоўся вольна загуменнем 
 I, баючыся ашукацца, 
 Раллю панюхаў, стаў качацца 
 З такiм засосам i ахвотай, 
 Бакi намуляўшы работай. 
 Антось глядзеў i пацяшаўся 
 I цiха сам сабе смяяўся. 
 Ў двары, дзе колiсь была хата, 
 Цяпер работа йшла заўзята, 
 I цесляры ўжо зруб канчалi, 
 Гiрш з Моўшам дошкi пiлавалi; 
 Нiяк не знойдуць яны скутку 
 I ўвесь дзень сварацца за дудку. 
 Ну, гэта сварка iм не шкодзiць, 
 Антось са смехам адыходзiць, 
 Пад вусам смех яшчэ хавае, 
 Iдзе, Мiхася сустрачае. 
 Мiхась ужо крыху праспаўся, 
 Ў абход сягоння не збiраўся. 
 Другiя думкi i настроi 
 Ўсё не даюць яму спакою: 
 За кiм ляснiцтва астанецца? 
 Адкуль i хто сюды прыпрэцца, 
 Пасаду вольную заступiць? 
 Карцiць пытанне гэта, рупiць. 
 Антось з Мiхалам на сняданнi 
 Даюць адказы на пытаннi 
 I кандыдатаў разбiраюць, 
 Адных пахваляць, тых палаюць. 
 - Вось каб Галонскi тут астаўся! 
 За iм бы, брат, палюдскаваўся: 
 Такi прасцяк, не надзiманы, 
 Ляснiчы вельмi б пажаданы. 
 - Ды гэта так! - Мiхал ўздыхае. 
 Але заручкi ён не мае: 
 Яго паны не падтрымаюць, 
 Бо на прымеце iншых маюць. 
 Такога вышукаюць струпа 
 Цi адшчапенца-курашчупа, 
 Што й службе той не будзеш рады 
 I адцураешся пасады. 
 - Вядома, так, - i Ганна кажа, 
 Жыццё i свет табе завяжа, 
 Як гад якi сюды прыпрэцца; 
 I немаведама, дзе дзецца, 
 Як дапячэ табе часамi, 
 Хоць ты наймайся батракамi. 
 - Эх, брат! - махнуў Мiхал рукою. 
 Мы чулi ўладу над сабою, 
 А пажывем - яшчэ пачуем, 
 А тут, хоць як мы нi мяркуем, 
 Але нiчога не даб'емся, 
 Куды нi пойдзем, нi таўкнемся, 
 Дабра нiколi не прыдбаем, 
 Пакуль свайго кутка не маем. 
 - Свайго кутка! сказаць то лёгка, 
 Ды гэта справа вельмi крохка: 
 Тут грошай трэба поўна жменя 
 Не наша голая кiшэня... 
 Купi зямлю ды замацуйся, 
 Купi ты лесу, пабудуйся... 
 А ў Мiкалаўшчыну вярнуцца 
 Ўжо лепей тут як-небудзь гнуцца, 
 Бо там - галда, там шум, цяснота, 
 I не бярэ нiяк ахвота 
 Туды зноў ехаць будавацца, 
 Дык трэба службы ўжо трымацца, 
 Пакуль яшчэ трымацца можна, 
 Антось зазначыў асцярожна. 
 Да дзядзькi мацi далучылась, 
 Ў другi бок мова пахiлiлась, 
 I будзе новая тут хата, 
 Пасада пашаю багата, 
 Нiхто цябе тут не сцiскае 
 I ў твой гаршчок не заглядае, 
 Сядзець не будзеш тут без хлеба, 
 А пацярпець, вядома, трэба. 
 - Так, пацярпець! адно цярпенне 
 I можа даць табе збавенне, 
 Тут усмiхнуўся Мiхал скрыва: 
 I гнiся век, цярпi маўклiва, 
 Пакiнь ты ўсякую надзею 
 Хамут з сябе зняць, дабрадзею! 
 А над уласнай гаспадаркай 
 Варонай чорнаю закаркай 
 I цяжкi крыж пастаў над ёю, 
 Як мусiм ставiць над сабою. 
 Цярпенне - ўсё: яно - бязмежнасць! 
 Навошта ж тая незалежнасць?! 
 Навошта гэтае iмкненне 
 Пусцiць у грунт у свой карэнне? 
 Але б вы самi спрабавалi, 
 Калi б у вочы вам плявалi 
 I вас агiднаю знявагай 
 Па сэрцы бiлi б, як той шлягай! 
 А ты маўчы, свяцi вачамi 
 Перад паўпанкамi, панкамi 
 I перад панскiм розным збродам, 
 Цярпеннем скованы, як лёдам! 
 Ў Мiхала губы дрыганулi, 
 I вочы iскры сыпанулi. 
 - Цi мала ўжо цябе тут гнулi? 
 Цярпi, маўчы, знасi пакорна, 
 А кожная свiння надворна, 
 Свiстун цi вырадак паганы, 
 Няшчасны лёкай надзiманы 
 Цi так нiкчэмная басота, 
 Яна твайго не варта бота, 
 Цябе скубе, цябе ўшчувае 
 Маўчы! няхай жа бэсцiць, лае, 
 За нос, як хоча, няхай водзiць! 
 Антось i Ганна не знаходзяць, 
 Што адказаць i што парадзiць 
 I як пытанне гэта ўладзiць. 
 Прайшла нядзеля i другая 
 Час не стаiць i не чакае. 
 Ўжо хата новая гатова, 
 Прыбраны трэскi ўжо i дровы; 
 Над белым дахам, як карона, 
 Красуе комiнак чырвоны; 
 Прыветна вокны пазiраюць, 
 Бы вас у госцi запрашаюць, 
 Ну, добры выгляд хата мае, 
 Яна i цешыць, здавальняе. 
 Сюды сямейка перабралась, 
 I гэта хата паказалась 
 Пасля зямлянкi проста раем. 
 - Хоць хату добрую, а маем, 
 Не тое цеснае скляпенне! 
 Казала мацi ў здавальненнi. 
 Чысцютка, светла, бы ў пакоi! 
 Прыемна пахла тут смалою 
 I свежым дрэвам, хваiною. 
 I ўсё здавалася бы гладка, 
 Каб так не скончылась загадка 
 Аб тым падлоўчым на кватэры. 
 Аб'ездчык, самы той Ксавэры, 
 Прынёс навiну ў гэту хату. 
 - Не падвязло нашаму брату: 
 Пякельны пан! - Ксавэры кажа. 
 Як ноч, на нас на ўсiх ён ляжа. 
 - А хто такi? - Мiхал пытае. 
 - Бадай яго Мiхал цi знае: 
 То пан Ракоўскi з-пад Татаркi! 
 Як кажуць, пан занадта шпаркi... 
 - Пастой, пан, прозвiшча знаёма! 
 Ну, так: я чуў аб iм, вядома... 
 Дык пан Ракоўскi! Ну, вiншую! 
 Пакажа нам, дзе рак зiмуе! 
 I - ха-ха-ха! - Мiхась рагоча: 
 Ён паказаць тым смехам хоча, 
 Што ашукалiсь нечакана, 
 Прыдбаўшы гэтакага пана. 
 - А як жа! чуў я, што за пташка! 
 Лядачы нораў, лае цяжка, 
 Яшчэ i звычай такi мае, 
 Што з кулакамi налятае. 
 Ляснiчы новы не з'явiўся, 
 А ўжо, як трэба, уявiўся; 
 Усё падробна распiсалi, 
 Як бы яго даўно тут зналi: 
 I як ён выглядзiць сабою, 
 I што ён мае за душою, 
 I чым выдатны i багаты, 
 Цi кавалер ён, цi жанаты, 
 Калi, дзе, чым ён вызначаўся, 
 Як да людзей слатой чапляўся, 
 Ну, адным словам, адчыталi, 
 Ўсе косцi пану перабралi. 
 I праўда, пан быў злы, паганы 
 I звераваты, надзiманы, 
 I мух не мала меў у носе. 
 I шмат цяжэй тут павялося. 
 I вось, вярнуўшыся з абходу, 
 Як бы апушчаны у воду, 
 Мiхал павёў апавяданне, 
 Як выйшла першае спатканне. 
 - Iду, а ён дарогай валiць, 
 За iм вярхом Абрыцкi смалiць. 
 Пад'ехаў гэта i спынiўся. 
 - Дзень добры пану! - пакланiўся, 
 А ён, як слуп, i не зважае, 
 Глядзiць, бы воўк той, i пытае: 
 - А ты дзе служыш, чалавеча? 
 - Служу, паночку, я ў Парэччы. 
 - Ага!.. чаму гэта, ягомасць, 
 Вядзеш вялiкую знаёмасць? 
 Чужых цялят бярэш на пашу? 
 Наскрозь я бачу службу вашу! 
 Чаму аб'ездак, сцежак многа?.. 
 Пiльнуйся ты свайго парога, 
 Бо мне такiх служак не трэба: 
 Для гультаёў не маю хлеба. 
 Дык памятай, чаго наймаўся! 
 Сказаў i далей паiмчаўся. 
 - Ну, ўжо ўвялi цялят у вушы! 
 Ох, да i людзi ж! што за душы! 
 Гаворыць мацi абурлiва. 
 - Чаму не скажуць? ото дзiва! 
 Той самы "Тэш", каб падлiзацца, 
 Гатоў хоць чорту запiсацца, 
 Яшчэ прыбавiць i размажа! 
 У гневе дзядзька Антось кажа. 
 Апавяданае здарэнне 
 На iх наводзiць засмучэнне. 
 - Ну, што ж? цярпi, маўчы зацята, 
 Бо так выходзiць, небажаты. 
 Наняўся, кажуць, як прадаўся! 
 Мiхал зласмешна адазваўся. 
 Х. НА ПАНСКАЙ СЛУЖБЕ 
 У той жа дзень, праз час каторы, 
 Прыйшоў сюды Марцiн з каморы, 
 Ляснiк таксама пры кватэры. 
 Загады розныя, паперы 
 Яму ў ляснiцтве даручалi, 
 Калi з наказам пасылалi. 
 Яшчэ здалёк, аж каля клiна 
 Антось заўважыў тут Марцiна. 
 - Ну, прэцца ўжо Марцiн з наказам! 
 Згарэў бы ты, панок, з iм разам! 
 Дабра так пану пажадалi, 
 Але з цiкавасцю чакалi, 
 Што iм Марцiн тут заспявае. 
 - Ну, што нам васпан сказаць мае? 
 - Наказ прынёс я да васпана! 
 Наказ такi, каб заўтра зрана 
 Твой брат Антось шоў да адбору, 
 А сам Мiхал аб гэту пору 
 Настройваў лыжы да сялiбы 
 Падбаць панам наконта рыбы; 
 Бяры там невад з рыбакамi, 
 Паноў парадуй шчупакамi: 
 Галодны, можа, небаракi, 
 А мо абрыдлi iм прысмакi 
 Вяндлiны, мяса i катлеты, 
 Павысыхалi, як шкiлеты, 
 Iх вецер з ног чуць не скiдае! 
 Марцiн тут жарту падпускае. 
 - Ну вось, ужо i даў задачу! 
 - Ты нездаволены, як бачу; 
 Але пастой, Мiхал, даслухай, 
 Тады ты ўжо глуздом парухай: 
 Пан прыказаў яшчэ васпану, 
 Злавiўшы рыбы, каб тады жа 
 Сам васпан вёз i да Нясвiжа 
 Таму другому калашману, 
 Што падпiраюць князеў замак, 
 Для цешчаў iх i розных мамак. 
 - Наказ нiчога для пачатку! 
 Што ж далей будзе, пане-братку? 
 Э-гэ-гэ-гэ! не мець спакою! 
 Мiхал затрос тут галавою. 
 Ой, дасца гэта служба ў знакi! 
 На карк уссядзе д'ябал ўсякi. 
 Хiба ён лiтасць, сэрца мае? 
 Ўжо двух у службу запрагае: 
 Адзiн на рыбу - той ў адборку... 
 Няма на iх, вужак, паморку, 
 Вось на такiх чартоў лазатых, 
 На гэтых джынджыкаў праклятых! 
 Быў чалавек, што можна б ладзiць, 
 Дык вось няма - памёр! Не вадзiць 
 На добрых нам паноў нiколi. 
 А вось такi "Рак", лiха долi, 
 Не будзе мець табе i зносу. 
 Так, брат: для нашага ён лёсу! 
 I ёсць жа прыказка такая: 
 "Клянi ты пана - пан сычае!" 
 Мiхал хадзiў i бунтаваўся 
 I на ляснiчага злаваўся. 
 - Iдзе работа, сеяць трэба, 
 Ляжыць няўзораная глеба, 
 А ты й каня бяры ў прыдачу... 
 Сказаць-то лёгка - даў задачу!.. 
 Ото бяда! ото галеча! 
 А меў бы кут свой, чалавеча, 
 Цi ж бы служыў? цярпеў бы здраду? 
 Даўно б у морду плюнуў гаду! 
 Пайшоў ты к лiху! правалiся! 
 Сам гэтым хлебам падавiся! 
 - Вось тут-та, брат, i гора тое 
 I гэта лiха насланое, 
 Што нам няма дзе зачапiцца, 
 I мусiм з гэтым мы згадзiцца, 
 Пад дудку панскую скакаць 
 I iх загады выпаўняць. 
 Цябе ж дзяруць, як тую лiпку! 
 Марцiн з кiшэнi вынуў пiпку, 
 Цыбук заядла прадзiмае 
 I пiпку пальцам набiвае. 
 - Цьфу! лае, бэсцiць з-за нiчога! 
 А мух, брат, мух у носе многа! 
 I так нясецца ён, васпане, 
 Тычына шапкi не дастане! 
 Не пазiрае табе ў вочы, 
 Глядзiць, бы воўк той, заўжды скрыва 
 I заўжды злосны ён надзiва, 
 I заўжды лаяцца ахвочы... 
 Ды чорт яго бяры, Мiхале! 
 Што зробiш гэтакай завале? 
 Ось будзем жыць сяк-так памалу, 
 Цi гэта ў першы раз Мiхалу 
 Такiя справы мець з панамi? 
 Няхай яны лепш здохнуць самi, 
 Чым мець праз iх яшчэ згрызоты. 
 Хiба ж, Мiхале, мы сiроты? 
 I пан, калi нам пашанцуе, 
 Пад нашу дудку затанцуе: 
 Няпраўда - згiне племя злое! 
 - Калi ж та будзе свята тое? 
 Хiба як возьме нас магiла? 
 Не наша, браце, а iх сiла!.. 
 Адно, брат, тут: старацца трэба 
 Прыдбаць сваю скарынку хлеба, 
 Бо людзi кажуць: "Хлеб служачы 
 Не надта добры хлеб - сабачы!" 
 I не сабака страшан воўку, 
 Калi прыйшлося сказаць к слоўку, 
 Мой пане-браце, мой Марцяга, 
 А непрыемна яго звяга! 
 Яшчэ крыху паразважалi 
 I трохi злосць сваю сагналi. 
 Марцiн пайшоў, але для пана 
 Было яшчэ крыху дадана 
 Не вельмi добрых пажаданняў, 
 I пацер розных, i лiтанняў. 
 Але дабра, палёгкi, толку 
 Не прыбыло з таго й на голку. 
 Спакою тут Мiхал не знае, 
 Як бы на колы вада тая, 
 Мiхал iдзе ды йдзе ў абходы, 
 I не ухiлiшся ад шкоды: 
 То дуб ссякуць, бярозу зваляць, 
 А там i лес табе падпаляць 
 Або патравяць сенажацi, 
 Пажнуць траву на корм цяляцi. 
 Народ жадзён, бо жыве ў сцiску, 
 Гатоў у вочы сыпнуць прыску, 
 Зрабiць зумыслу дзеля здзеку, 
 Не, не ўнаровiш чалавеку! 
 I свой жа брат цябе кусае, 
 Бо кожны выслужыцца хоча: 
 Адно гаворыць табе ў вочы, 
 Але другое ў мыслях мае 
 I ўжо здарэння не мiнае 
 На чым хоць-небудзь зло спагнаць, 
 Як мае быць цябе даняць. 
 А там надыдзе тое лета, 
 Глядзi, каб ягад без бiлета 
 У лесе бабы не збiралi 
 I на грыбы каб бiлет бралi. 
 Так вось заўсёды свет зачынен, 
 I сам жа ты яшчэ павiнен 
 Падатак пану свой даваць 
 Грыбоў i ягад назбiраць. 
 А пан табе не спагадае, 
 Сваю работу загадае: 
 То пастуха згадзi, служанку, 
 Да ночы бiся спазаранку. 
 А там надыдзе касавiца 
 Ўставай, чуць гляне заранiца, 
 Iдзi, касцоў наймай i жней 
 Нi ў чым адмовiцца не смей! 
 Рабi ўсё борзда, гладка, чыста. 
 Але пагода наравiста, 
 I ў часе самае работы 
 У небе ўсходзяцца грымоты, 
 I невады за невадамi 
 Працягнуць хмары над грудамi, 
 Спусцiўшы пасмачкi-палосы, 
 Зальюць i копы i пракосы. 
 I за той жарт Iльi-прарока 
 Не будзе мець на цябе вока. 
 Служы, працуй на пана-ката, 
 А сам не ўправiшся, дык брата 
 Бяры ты з дому на падмогу, 
 Няхай з табою нага ў ногу 
 Iдзе па службе, памагае, 
 А не то, й сына прыпрагае. 
 Цi ж гэта лад? цi ж то парадак? 
 Згрызот нямала, многа звадак. 
 I як нi бiся, нi старайся, 
 Хоць на кавалкi разрывайся, 
 Прычэпку знойдзе i аблае, 
 Яшчэ й пад носам накiвае. 
 А ты цярпi, маўчы зацята 
 I слухай споведзь пана-ката. 
 I крыўда ў тым, мае вы людзi: 
 I хто ж то волю даў паскудзе? 
 Нашто зямля iх, катаў, носiць? 
 Ой, хто ж ад iх не загалосiць? 
 А дзе на iх шукаць управы, 
 Бо суд "праўдзiвы", суд "ласкавы" 
 Паноў за здзекi не карае? 
 I хто цябе тут падтрымае? 
 Каму паскардзiцца i дзе? 
 Хто гэту крыўду адвядзе 
 I трохi згладзiць перашкоды? 
 I мiж сабою няма згоды: 
 Адны другiх бы тут паелi 
 Або ўтапiлi б, каб прымелi. 
 Адзiн другога не пакрые, 
 Глядзяць, як ворагi лiхiя, 
 Гатовы лiха прыкупiць, 
 Каб спатайку цябе ўкусiць. 
 А пан з таго i карыстае 
 I па чарзе ўсiх пералае. 
 - Ну ж i "Рачок"! ото ж уз'еўся! 
 Чаго на нас ён так насеўся? 
 Казаў часамi дзядзька дома. 
 I як служыць тут - невядома. 
 Ото ж зараза ўжо прыўдасца! 
 Нашто на свеце гэта трасца? 
 Служы яму ты ўсёй сям'ёю, 
 А сам ты хоць жабруй зiмою. 
 Сказаць, ну, меў бы ты пасаду, 
 Дык чорт бы з iм, цярпеў бы гаду, 
 Але што тут? асот, галота, 
 Шэсць дзесяцiн - чаго? балота! 
 Другiя маюць па валоках, 
 Як Лiхтаровiч у Затоках. 
 I што ж? адзiн ён службу мае, 
 Нiхто туды не зазiрае, 
 Нiхто там свету не завяжа 
 I нават носа не пакажа. 
 А ты круцiся, хвост авечы, 
 Канца няма той талачэчы, 
 Ну, проста служба гэта гадзiць, 
 I кожны нос тут свой усадзiць. 
 - Вядома, хто дальш ад кватэры, 
 Таму менш стукаюць у дзверы, 
 Да iх дайсцi не так-то скора, 
 I там жывуць сабе без гора, 
 Гаворыць з зайздрасцю i мацi, 
 А тут, як дзе на воўчай гацi, 
 Як на пярэсмыках якiх, 
 Цябе трывожаць кожны мiг. 
 Але ж i самi вiнаваты, 
 Калi так коцiцеся з хаты, 
 Дзе толькi пан нi загадае. 
 Цi ж ён на гэта ласку мае? 
 Чаму ж на вас i не налегчы? 
 Чаму ў хамут вас не запрэгчы, 
 Калi яго так баiцеся 
 I так за службу берацеся? 
 Адзiн вось служыць - ну i годзе! 
 Што патураць яго той модзе? 
 Дзе ж? мала двух, дык трэцi Ўладзя! 
 Чаму ж на карк табе не ўссядзе? 
 А трэба часам агрызнуцца, 
 Бо так i будзеш заўжды гнуцца. 
 - Ого! ты смела каля печы, 
 I праўда: кажаш ты дарэчы, 
 А ты б сама вось паспытала, 
 Тады б не тое заспявала, 
 Сказаў Мiхал крыху сярдзiта. 
 I будзе нехаця зашыта 
 Твая тут губа, мая мiла: 
 Яго тут права, яго сiла! 
 Або ты знойдзеш праўду ў свеце? 
 Каму пажалiцца, скажэце? 
 Судзiцца будзеш з iм? За што жа? 
 I хто табе тут дапаможа? 
 Хiба цябе ён тут трымае? 
 Служыць гвалтоўна прымушае? 
 Не хочаш службы, ну, палайся, 
 Бяры манаткi, выбiрайся. 
 Але куды? дзе твой прытулак? 
 Нагатавалi табе булак? 
 Каму ты мiл, скажы, ў бядзе? 
 Эх, не прыхiлiшся нiдзе! 
 Паскачаш дроздзiка, бы скочка, 
 Калi няма свайго куточка. 
 А як прачуюць гэта людзi, 
 Ад iх адбою тут не будзе... 
 Чаму ж яму не казырыцца? 
 I вон прагнаць не пабаiцца; 
 Ты з iм не зграешся нiколi, 
 Раз ты прымушан да няволi. 
 - Ну, й будзе ездзiць - што за дзiва! 
 Калi маўчаць яму цярплiва. 
 Чаго баяцца? не прагонiць 
 I горш ужо не запалонiць. 
 I хто ж, як ты, на свеце служыць? 
 Аб глупству кожнаму ён тужыць, 
 Не спiць, не есць i ног не чуе, 
 У лесе днюе i начуе, 
 З людзьмi грызешся, як сабака, 
 А доля ўсё ж твая аднака. 
 Чаго ж так надта выдыгацца? 
 За што так падаць? так старацца? 
 Затым, каб больш цябе ганяць? 
 Часцей ў аглоблi запрагаць? 
 I будуць ездзiць, i не знайся, 
 А ты маўчы, а ты старайся!.. 
 Каму, каму, а ўжо Антосю 
 Сказаць бы можна, каб прыйшлося, 
 Бо ён на службу не наймаўся. 
 - Або я, думаеш, збаяўся? 
 Гаворыць дзядзька, ў хаце храбры. 
 А калi што, дык i за жабры. 
 - Паслухаць вас, усе вы хваты! 
 А чуць да дзела - душа ў пяты! 
 Няма чаго мянцiць языкам, 
 А крык, як быў, i будзе крыкам. 
 - Няхай крычыць, i ты крычы! 
 - Хiба што жабаю ў карчы; 
 Прынамсi, з гэтакiм паспехам, 
 Мiхал аклiкнуўся зласмехам. 
 Вось так пачнуць казаць, бывала, 
 Ды з тых размоваў толку мала, 
 I толькi горш удражнiш раны, 
 I свет заткуць гушчэй туманы. 
 А пан за службу шчыра браўся, 
 Па лесе лётаў, прыглядаўся, 
 Каб дзе заўважыць непарадак 
 На гэта вельмi быў ён падак. 
 Але ён злы быў асаблiва, 
 Як граў у карты нешчаслiва. 
 Тады яго асцерагайся, 
 Як ад заразы ўжо хавайся. 
 Раз ён вiхрыўся, ды няўдала: 
 Для злосцi стравы бракавала. 
 Вось у Парэчча пан шыбуе, 
 Крычыць, Мiхала патрабуе, 
 Каня спынiўшы каля брамы. 
 Мiхал у гэты момант самы 
 Прыходзiць з лесу, йдзе да пана. 
 - Чаму на флянсах у васпана 
 Сляды быдлячыя? - пытае, 
 А сам так скрыва паглядае, 
 Насупiў твар i зрушыў бровы. 
 - Былi там панскiя каровы!.. 
 Ох, тут ляснiчы як уз'есца! 
 Ну, не знаходзiць сабе месца! 
 Ды як затупае нагамi! 
 Крычыць, махае кулакамi, 
 А вочы тыя, як у змея. 
 Ад злосцi больш яшчэ чарнее, 
 З астатнiх слоў Мiхася лае, 
 З пасады выгнаць пагражае. 
 Мiхал маўчаў, ды нечакана 
 Ён сам як рушыцца да пана!.. 
 Ляснiчы зразу ўзад падаўся... 
 - Чаго пан гэтак раскрычаўся? 
 Завошта пан мяне так лае? 
 Згарыць яна няхай, такая 
 I служба гэта, i пасада, 
 I гэта крыўда, й гэта здрада, 
 I гэта панская адплата!.. 
 Няхай яна будзе праклята!.. 
 Мiхал тут плюнуў, завярнуўся 
 Хоць раз, ды добра агрызнуўся! 
 XI. ДЗЕДАЎ ЧОВЕН 
 Мiхал вайшоў у хату злосны. 
 - Ах ты, вар'яце безлiтосны! 
 За што ты лаеш? за што хаеш? 
 Што да мяне ты, скажы, маеш? 
 Чаго чапляешся слатою, 
 Каб ты не ведаў век спакою! 
 А прападзi ты, гад шалёны! 
 I доўга сыпалiсь праклёны, 
 Пакуль Мiхал свой гнеў не вылiў. 
 - Але ж i я яго зажылiў! 
 I зразу змоўк, сабача морда! 
 Мiхал прамовiў досыць горда. 
 Прагонiць вон - хай праганяе, 
 А служба знойдзецца такая: 
 Мяне сам князь у замку знае! 
 - I маладзец, - гаворыць жонка, 
 Ды трэба больш было насыпаць, 
 Каб аж пайшло калоць пад кiпець, 
 Каб ззелянеў ён, як зялёнка. 
 Прагнаць! за што? Украў, цi што, ты? 
 За лес спраўляеш сабе боты? 
 Цi прапiваў дабро скарбова? 
 Не будзе гнаць цябе за слова: 
 Няма прычын. А папусцiся, 
 Тады iдзi ты хоць тапiся. 
 - Ото ж зараза! от халера! 
 От дачакалi сабе звера! 
 Прыпiльнаваць бы дзе брыду, 
 За "гiтал", падлу, ды ў ваду! 
 Парваць бы ноздры качарэжкай 
 Або глузды адбiць даўбешкай; 
 I не было б табе граху: 
 Забiў, як вош або блыху! 
 I дзядзька моцна абурыўся 
 I разважаць яшчэ пусцiўся: 
 Цi быў бы грэх, цi грэх не быў, 
 Калi б падлоўчага забiў? 
 Мiхал, сказаць, крыху баяўся 
 Размовы з iм; ён спадзяваўся, 
 А што, як скажа выбiрацца?.. 
 Такi пабайваўся, прызнацца, 
 Бо што ж? няма дзе разгарнуцца, 
 Няма дзе, брат, табе прыткнуцца. 
 Ды ў той жа дзень наказ быў даны 
 Iсцi Мiхалу пад буданы 
 Сачыць ваўкоў. Ну, значыць, квiта! 
 Прайшла гарачка i нябыта. 
 I праўда: ўсё сышло, нi слова. 
 I нават з iм была размова 
 I гаварыць з сабой даваўся 
 Не тым, зусiм не тым здаваўся! 
 I ўсе згрызоты нейк адселi, 
 I ўсе тут зноў павесялелi 
 Ды зноў рабiлi свае справы 
 I для карысцi, i для славы. 
 Цяпер дазвольце вы ўжо мне 
 Сказаць аб дзедавым чаўне. 
 Калi казаць пра човен дзедаў, 
 То трэба ўжо, каб кожны ведаў 
 Пра дзеда Юрку хоць бы змала. 
 Перш-наперш Юрка - цесць Мiхала, 
 А стала быць, яго сваяк; 
 Затым - дзед Юрка быў рыбак. 
 Ды рыбакi не ўсе аднакi 
 Свае ў iх густы i адзнакi. 
 Дзед меў да сецей нахiленне, 
 А вудзiць - не: не меў цярпення 
 I не любiў наогул вуды 
 I гэтай вудавай маруды, 
 Бо вуды любяць больш паны 
 I, выбачайце, свiстуны; 
 Хоць, праўда, хлеб ядуць i з вуды, 
 Але не ўсе i не заўсюды. 
 Вось невад - о! другая справа 
 Тут, брат, не вуда, тут - аблава! 
 I волак можна пахвалiць: 
 Iм можна здорава лавiць. 
 А лепш за ўсё, мае браткi... 
 Сказаць вам? венцер, нераткi! 
 Ды толькi трэба мець знароўку, 
 Каб не страляць у саракоўку, 
 Бо трэба ведаць, дзе паставiць, 
 Ды ўмець i венцер добры справiць. 
 Мастак быў дзед на ўсё на гэта: 
 Лавiў нямала ён за лета; 
 Былi лiны, язi i плоткi 
 Лузаў дзед добра сабе злоткi: 
 Было за што кручок загнуць, 
 Было i ў краму з чым зiрнуць. 
 I любяць дзеда Юрку ўнукi, 
 Яны цалуюць яму рукi, 
 А дзед у плечы iх цалуе 
 I абаранкам патрактуе. 
 Цукеркi дзеду - не, не любы, 
 Няхай iх качкi: псуюць зубы, 
 Дык лепш не знаць iх, ну iх к ляду, 
 Гэту дзявочую прынаду! 
 Звычайна дзед быў вельмi цiхi, 
 Не падымаў нiдзе шумiхi, 
 Але быў сталы i разумны, 
 Такi разважлiвы i ўдумны 
 Ну, чалавек старога складу, 
 Калi што скажа, то да ладу, 
 Але дзе крыўда i махлярства 
 Тады дзед меў адно лякарства 
 Не паглядзiць ён, хто такi ты: 
 Хоць чорт, хоць д'ябал знамянiты, 
 Пляваць яму на тваю масць, 
 Але ўжо чапаласу дасць. 
 Адзiн на ўсiх пайсцi гатовы, 
 Без разважання, без размовы! 
 Ну, а калi дзед падгуляе, 
 Тады ён йзноў адменнасць мае, 
 Тады ён нават i бушуе 
 I трохi сына памуштруе; 
 Але пад гэтым бушаваннем 
 Хавае гумар з насмiханнем: 
 Больш жарты строiць, чым ваюе. 
 - Язэп, ўставай!- крычыць ён сыну. 
 Ўставай у гэтую ж хвiлiну! 
 Бярэ дзед ноты ценаровы, 
 Нiбыта злосны яго бровы. 
 - Чаго да хлопца прывязаўся? 
 Лепш лёг бы каменем. Набраўся! 
 Гаворыць баба i сярдуе, 
 А дзед яе як бы й не чуе. 
 - Ўставай, лайдак, малiся Богу! 
 Язэп варушыцца ў бярлогу, 
 Ўстае, пачухваецца, плача: 
 Што-то за доля, за бядача! 
 Цi ён распуснiк? цi ён збойца? 
 - Ну, кленч!.. хрысцiся! ў iмя Ойца!.. 
 Язэпа трохi дзед павучыць, 
 I памуштруе, i памучыць, 
 Бо трэба ж iх адукаваць 
 I паслушэнству навучаць. 
 Яшчэ на дзеда паглядзеце, 
 Калi дзед вып'е на банкеце. 
 У дзеда шчокi румянеюць, 
 У дзеда вочы весялеюць, 
 Гарохам дзедаў смех якоча, 
 А сэрца руху, шуму хоча. 
 "Эх, ешча-шчышча! Ешча-шчышча!" 
 Тут дзед i цмокае, i свiшча, 
 Як салавей з сiваваронкай, 
 Ды як зальецца песняй звонкай!.. 
 Не! дзеду трэба болей руху, 
 I дзеду цесна ў тым кажуху. 
 Кажух на лаву дзед скiдае 
 I бубен-рэшата хватае, 
 Бубнiць у вечка чым папала 
 Ды як прышчоўкне! ды прыўдала! 
 Тут вам i полька, i мазурка... 
 Такi быў дзед, нябожчык Юрка! 
 I дзядзька быў рыбак выдатны, 
 Хоць больш урыўкавы, прыватны, 
 Але лавiў-такi нямала, 
 I дзядзьку ў рыбе шанцавала. 
 Бывала, пострыжнi прыправiць, 
 На шчупакоў нясе i ставiць. 
 Глядзiш - о, добрая мiнута! 
 Шнур з вiлак спушчан, палка ўгнута, 
 Схапiў жыўца шчупак i свiшча, 
 Дастаў - ў два локцi шчупачышча! 
 I з вудай дзядзька шчасце мае: 
 Язёў занадзiць i кiлзае; 
 Язi ў тры хунты i ў чатыры! 
 Агледзiць дзядзька букты, вiры, 
 Картофель зварыць i гароху, 
 I надзiць рыбу ён патроху. 
 Лавiў наш дзядзька нераткамi 
 I венцярамi i сачкамi, 
 Ды аднаго ўсё ж бракавала: 
 У дзядзькi чоўна не ставала. 
 Каля адрынкi пад страхою 
 У дзеда Юркi сiратою 
 Валяўся човен так, без дзела, 
 На сонцы сохла яго цела, 
 I човен, праўда, ўжо няновы. 
 Дзед Юрка быў рыбак скарбовы, 
 Скарбовай чайкай карыстаўся, 
 А ўласны човен так валяўся, 
 Як бы ў адстаўцы той сенатар, 
 Хоць на чаўны дзед быў аматар. 
 Дзед Юрка дзядзьку паважае 
 I да яго прыхiльнасць мае: 
 Антось не знае такой моды 
 Рабiць у рыбе перашкоды, 
 I глупства ён рабiць не стане, 
 I ў венцер дзедаў не загляне. 
 - Бяры, Антось, ты човен гэты. 
 Рассохся трохi ён за лета 
 I сям-там нават пакалоўся, 
 I шашаль, можа, дзе завёўся, 
 Але, агледзеўшы, нiчога: 
 Яшчэ паслужыць мала-многа. 
 Антось, як сонца, засвяцiўся: 
 Даўно аб чоўне ён смуцiўся. 
 Дадому дзядзька ехаў лёсы, 
 Кладзе ён човен на калёсы, 
 I едзе наш Антось вясёлы, 
 I з iм падсмейваюцца й колы. 
 На рэчку човен ён спускае 
 Няхай сабе тут намакае; 
 А там, управiўшысь з сяўбою, 
 Залье Антось яго смалою, 
 Агледзiць i заканапацiць, 
 А дзе i бляхаю прыхвацiць. 
 "Засвiшча човен мой стралою!" 
 Так думаў дзядзька сам з сабою. 
 Пакуль Антось канчаў работу, 
 На рэчцы човен меў турботу: 
 Як толькi добра сонца ўгрэе, 
 Кастусь у чоўне ўжо дурэе 
 Без нагавiц, ў адной кашулi, 
 I хоць за ногi мыцкi тнулi, 
 I запускалi як бы спiцы, 
 Але скiдаў ён нагавiцы, 
 Бо так спрытней быць каля чоўна 
 I нагавiцы - рэч умоўна. 
 Зазнаў тут бедны човен гора: 
 Каламi Костусь яго пора, 
 I ва ўсе бокi яго круцiць, 
 I толькi воду каламуцiць, 
 Бо тут гразi больш, чым вады, 
 I мулу, рознае брыды. 
 Бубнiць тут човен, ходзiць рэха 
 Такая хлопцу з iм пацеха! 
 Антось на човен свой як гляне 
 I весялей на сэрцы стане: 
 Якi б нi быў, а ўсё чаўнок, 
 I шчылiн мала, як намок. 
 Тым часам дзядзька ненарокам 
 Глядзеў на човен добрым вокам. 
 Дзянёк ён выбраў больш-менш вольны, 
 Iдзе вясёлы i давольны. 
 На бераг човен выцягаюць, 
 Алесь i Костусь памагаюць. 
 - Набок вярнеце, дном угору! 
 Палечым зараз, наш ты хворы! 
 Да чоўна дзядзька так звярнуўся 
 I тут жа зараз завiнуўся. 
 - Бярэце пакулле i спiцы... 
 Памчымся мы на нiз крынiцы, 
 Аж толькi вецер засвiдруе! 
 Язду ўжо дзядзька тут смакуе. 
 - Вы шчыльна, шчыльна затыкайце! 
 Што наймацней, брат, забiвайце! 
 Ды дружна, борзда канапацiць, 
 Каб час не зводзiць i не трацiць!.. 
 Стары ўжо, падла, i трухлявы: 
 Увесь, як рэшата, дзiравы, 
 Гаворыць дзядзька ў час работы, 
 Сабе, другiм дае ахвоты. 
 Iдзе работа i размова 
 I канапачанне гатова. 
 Смалою трохi засмалiлi 
 I на ваду чаўнок спусцiлi. 
 Але тут цесна, вады мала, 
 I дно аб землю шаравала. 
 А дзядзька хоча дзеля спробы 
 Дальш з гэтай выбрацца трушчобы: 
 Там, далей, рэчка не такая 
 I глыбiнi даволi мае. 
 Праз плот чаўнок гуртом куляюць, 
 На нiз паволi прапiхаюць, 
 А дзядзька сам садзiцца ў човен. 
 "Плыве човен, вады повен, 
 Ды ўсё - хлюп! хлюп! хлюп!" 
 Спяваюць хлопцы i жартуюць, 
 I дзядзька з чоўнам дальш шыбуюць. 
 А дзядзька важны выгляд мае; 
 Замест вясла прысок трымае, 
 А твар яго, як сонца, ясны, 
 Бо гэты човен - яго ўласны, 
 I не цячэ ён анi-нi; 
 Чаўнок, куды нi павярнi. 
 I трэба ўсё-такi зазначыць 
 Такой працэссi вам не бачыць: 
 Алесь i Костусь човен пхаюць, 
 Падол кашуль ў зубах трымаюць, 
 А дзядзька ў чоўне - сонца ў коле! 
 Тым часам човен i на волi, 
 Бо тут глыбока рэчка грае, 
 I хлопцам пуп вада мiнае. 
 - Ну, годзе, хлопцы, досыць вам: 
 А ну-ткаль спробую я сам! 
 I дзядзька ўжо тут адразэчку 
 Пачуў, што выехаў на рэчку, 
 I гэта яснасць сходзiць з твара. 
 Бярэ ён прыс, ён повен жара. 
 Рашучасць думкi, смеласць руху, 
 Эх, колькi сiлы, колькi духу! 
 Зусiм iстота ў iм другая! 
 На прыс ён разам налягае 
 Ды на нагах калi прыгнецца! 
 Тут човен раптам як рванецца, 
 Бы той спалоханы шчупак! 
 Герой наш дзядзька, наш рыбак, 
 Адразу ў дзве бяды папаўся: 
 Перш-наперш прыс у гразь вагнаўся, 
 А човен носам - трах у дрэва! 
 А дзядзька раптам - гоп налева! 
 I ногi ў портках адмысловых 
 Не проста ў зрэбных - шарачковых
 Адно ў паветры бурканулi 
 Ды ў воду ўмомант баўтанулi! 
 Ўсхапiўся дзядзька мокры, брудны, 
 А вынiк спробы той паскудны: 
 Чаўнок - не човен, а карыта, 
 I нос i частка дна адбiта; 
 Прысок тырчыць, як струп на плеху, 
 А хлопцы поўзаюць ад смеху, 
 А дзядзька сам - цар без кароны 
 I выгляд - мокрае вароны! 
 XII. СЕСIЯ 
 У iнтарэсах асвятлення 
 Яшчэ нязнiкшага з'яўлення 
 Не шкодна б святам, вольным часам, 
 Схадзiць на сесiю з Мiхасем. 
 Мiхась паснедаў, прыадзеўся 
 I на кiрмаш схадзiць ён меўся, 
 Не то што б там якiя справы 
 Былi патрэбны i цiкавы, 
 А проста так сабе ў нядзельку 
 Праведаць Залмана цi Эльку. 
 Мiхал - навошта ўжо таiцца? 
 Любiў-такi павесялiцца, 
 Зайсцi да Малкi цi Ляйботы, 
 Каб збыць за чаркаю згрызоты. 
 Цi так цi не, ва ўсякiм разе 
 Другое мелася на ўвазе: 
 Мiхал любiў каля бутэлькi 
 Пытаць тых-сiх наконт зямелькi, 
 Бо так на службе дапяклi, 
 Што гэта думка аб зямлi 
 Запала ў сэрца назаўсёды, 
 Як промень волi i свабоды. 
 На тую ж сесiю штотыдня 
 Хадзiў Мiхал да пана-злыдня. 
 Звычайна з ранiцы ў нядзельку, 
 Калi пакiне пан пасцельку, 
 Аб'ездчыкi са стражнiкамi 
 Сюды схадзiлiся, з'язджалiсь, 
 З гадзiну добрую сланялiсь 
 Або мянцiлi языкамi, 
 То часам востра, то пагана, 
 Пакуль не клiкалi да пана. 
 Вось i цяпер, у дзянёк гэты, 
 Як мае быць ужо адзеты, 
 Сказаць, адзеты i фарсiста 
 I гладка выбрыўшыся, чыста, 
 Мiхал ужо разгладжваў вусы. 
 - Асцерагайся ж ты спакусы: 
 Прыйдзi хоць раз дадому ў часе! 
 Звярнулась жонка да Мiхася. 
 Ох, гэта нуднае прыслоўе, 
 Бадай яму ўжо безгалоўе! 
 I колькi раз ён чуе гэта! 
 Ну й надаедная ж кабета: 
 Вось так i выкiне на вока!.. 
 Мiхал абураны глыбока, 
 I гнеў мяняе яго вочы. 
 Ой, ды й язык жа ты жаночы: 
 Цi ёсць, цi не прычына тая 
 Ўсё роўна менцiць i кусае. 
 - Ну, як табе ўжо не абрыдне 
 Казаць адно сто раз на тыднi? 
 Сказала сорак раз i - квiта! 
 Мiхал адказвае сярдзiта, 
 Глядзiць, паблiсквае вачыма 
 I злосна ўскiдвае плячыма. 
 - Бо праўда вочы табе коле, 
 I не мiнеш ты нябось Сроля, 
 Не людская твая натура, 
 Не пахне дом свой i пячура: 
 Абы гарэлка на прымеце 
 Ты ўсё гатоў забыць на свеце! 
 Мiхась стаiць, знявагi поўны, 
 I погляд кiдае бязмоўны. 
 О, колькi крыўды ў iм, абразы!.. 
 Э! лепш змаўчаць ёй, лепш тры разы 
 I не адказываць нiчога. 
 Ён толькi ўбок плюе з парога, 
 Iдзе - сам гнеў i сама бура, 
 Са лба на бровы збегла скура, 
 А губы шчыльна-шчыльна сцяты, 
 Дзвярмi ён грукнуў, выйшаў з хаты 
 I злосць душы i сэрца пляму 
 Выносiць з дому аж за браму; 
 I нейкi час ён па дарозе 
 Iдзе абураны, ў трывозе, 
 На жонку злосны, на самога, 
 Бо ў словах жонкi праўды многа. 
 Але ж нашто калоць у вочы?.. 
 Цьфу! дня табе няма i ночы, 
 Анi часiначкi спакою; 
 Чорт кожны вяжацца слатою, 
 А тут яна шэй-на-катрынку 
 Як завядзе, дык без упынку. 
 Мiхал аб помсце строiць планы. 
 Вось ён нап'ецца, прыйдзе п'яны, 
 Каб аж язык не варушыўся, 
 Калi такiм лiхiм радзiўся; 
 Няхай крычыць сабе тады. 
 А не - не ўзяць два днi яды 
 Наперакор сваёй жанчыне, 
 Пакуль яе злосць не астыне? 
 Мiхал i клiн ужо мiнае. 
 Направа сцежачка сляпая 
 Вядзе балотцам на ачосы. 
 Мiхал iдзе пакуль што босы 
 I на дарожку зварачае, 
 Iдзе свяржэнскiмi маргамi 
 I гразь памешвае нагамi. 
 I покi ён мiнуў лагчыны, 
 На лбе разгладзiлiсь маршчыны 
 I ў сэрцы бура уляглася. 
 Другiя думкi на Мiхася 
 Цяпер найшлi нейк неўзаметкi, 
 Ды толькi iх маўклiвы сведкi 
 Лясок, дарожка, елкi, хвоi, 
 Свае ў iх думкi i настроi. 
 Балотца пройдзена памалу. 
 Густым ляском па буравалу 
 Мiхал выходзiць на гасцiнец. 
 Цяпер у думках пан-злачынец. 
 I не хацелася б з iм знацца, 
 Нi справы мець, нi спавядацца, 
 Нi слухаць лаянкi-пагрозы; 
 Але нi злосць твая, нi слёзы, 
 Нi моцна шчэмлены кулак 
 Не зменяць справы анiяк 
 Цярпi! чаму? дакуль цярпенне? 
 Калi канец яму, рушэнне? 
 Няўжо ўвесь век жыць з панскай ласкi 
 I перад iм чуць абавязкi? 
 I слугаваць яму, старацца 
 I ў тры пагiбелi згiнацца? 
 Адказ адзiн: няма, брат, ходу, 
 Хоць з моста кiдайся ты ў воду; 
 Няма зямлi свае i хаты, 
 I мусiш гнуцца, як пракляты, 
 Бо ты нi мяса i нi рыба. 
 Iдзе Мiхал, прад iм сялiба, 
 Засценак добра так знаёмы, 
 I хоць няважныя харомы 
 Тут гэта шляхта збудавала, 
 Але жыве i гора мала! 
 Хоць шляхцiц цёмны, як саган, 
 Затое ж сам сабе ён пан: 
 Паноў ляснiчых знаць не знае, 
 Прад iмi спiны не згiнае: 
 Пад бокам паша, агароды, 
 I лес, i поле - ўсе выгоды. 
 Мiхал зiрнуў i пазайздросцiў: 
 Чаму й не ён мiж ягамосцяў? 
 Нядзелька, свята - людзi вольны, 
 Свая ахвота, свой дазвол, 
 На рынак едуць, хто ў касцёл, 
 Як гэты Людвiк багамольны, 
 А хто пагульвае так дома; 
 А ты вось совайся, як бома, 
 Ды бойся лiха i падкусу 
 Не ступiш кроку без прымусу. 
 За горкай панская пасада, 
 Як у вяночку, каля саду 
 Ў глыбi прасторнага дзядзiнца 
 Стаяла з боку ад гасцiнца. 
 Будынак, парк i агарожа 
 Было ўсё слаўна i прыгожа; 
 Мастацкi зробленая брама 
 Ласкала вока гэтаксама, 
 Але Мiхалу не хацелась 
 Глядзець на гэта ўсё - прыелась, 
 I панскi дом з ласiным рогам 
 На Мiхася глядзеў астрогам, 
 Бо тут, апроч тае знявагi, 
 Сказаць, ад кожнага брадзягi, 
 У стражнiкоўскiм сваiм лёсе 
 Нiчога ведаць не прыйшлося. 
 А гэта сесiя, спатканне, 
 Падкусванне i насмiханне 
 Як прыкра гэта ўсё, i нудна, 
 I непрыемна, i паскудна! 
 Мiхал ступiў на двор кватэры 
 З душою, згрызенай без меры, 
 Але, спаткаўшы саслугачых, 
 Спакойных больш i менш гарачых, 
 Мiхал мяняе выраз твару 
 I гонiць прэч задуму-хмару, 
 Iдзе, вiтаецца, смяецца, 
 Бы смутку век не знаў, здаецца, 
 Бо людзi схiльны строiць кпiны 
 З тваiх нягод без дай прычыны. 
 Тут быў Скварчэўскi, Лiхтаровiч, 
 Амброжык, Суднiк, Астахновiч, 
 "Памдзей", аб'ездчык i мыслiвы, 
 На пачастункi памаўзлiвы, 
 "Памдзей" быў створан з "пана дзея". 
 Не поп наш дзядзька, але ўмее 
 Зiрнуць часамi "ў свае святцы", 
 Каб трапным словам адазвацца 
 I сэнс "духоўнай" карталюшкi 
 Паправiць лiпкаю мянушкай. 
 "Памдзей" аб'ездчык быў няшкодны: 
 Так, чалавек ён старамодны 
 I не такi, як Ворцюх, зыркi, 
 I меней здольны на прыдзiркi, 
 I на падкусы, i на ўданне, 
 За што й вагi ён не меў звання. 
 Вось Арцюшок - о, гэта скула! 
 Ну i шкадлiвы ж быў, хамула, 
 Хоць у панкi пралез адразу: 
 Цанiў Ракоўскi ў iм заразу; 
 Вось так i вiўся каля пана... 
 Цьфу, ты, мардасiна пагана! 
 Якога чыну даслужыўся 
 Обер-аб'ездчыкам лiчыўся, 
 Брахун не горшы ад сабакi. 
 Ён меў сабачыя адзнакi 
 Брахаў налева i направа; 
 Была й сабачча яго слава, 
 I калi пахла дзе даносам, 
 Тады, крутнуўшы толькi носам, 
 Казалi згодна, ў адно слова: 
 "Ну, гэта штучка Арцюшкова!" 
 А вось i ён. Iдзе фарсiста, 
 Глядзiць звысоку, ганарыста, 
 Але зiрнуць людзям у вочы 
 Ён штось не надта ўжо ахвочы, 
 А параўняўшыся з "Памдзеем", 
 Ён толькi лыпнуў лiхадзеем 
 У бок аб'ездчыка старога, 
 Але не вымавiў нiчога. 
 "Памдзей" штурхець пад бок Мiхала: 
 "Счуў, бестыя, чыё з'еў сала". 
 На Арцюшка "Памдзей" кiвае, 
 А сам нявесела ўздыхае 
 I выраз твару мае горкi. 
 - Чакаць, пам-дзееньку, праборкi! 
 Прамовiў ён у засмучэннi. 
 Брахнуў аб нейкiм папушчэннi, 
 Пабiць бы гаду морды-пыцкi! 
 Тут быў таксама i Абрыцкi, 
 Стары аб'ездчык i служака, 
 Курэц i добры выпiвака. 
 Любiў i ён "Тэш, проша пана..." 
 Куснуць падчас неспадзявана. 
 Звычайна ён спаўняў тры ролi: 
 Або смяшыў усiх да болi, 
 Калi ў смяхотным захапленнi 
 Апiсваў розныя здарэннi, 
 Цi пераймаў таго-другога, 
 Або маўчаў зацята-строга 
 Ды пухкаў люльку задуменна, 
 Або гарэлку пiў сумленна, 
 Ды не валяўся пад платамi, 
 Хоць скробаў добра капытамi. 
 У часе гэтых сесiй-збораў 
 Было нямала абгавораў 
 I розных штучак, жартаў, кпiнак, 
 Лiхiх i добрых успамiнак; 
 То часам смехам, а то ў злосцi 
 Перамывалi панам косцi, 
 Рашалi розныя пытаннi 
 Наконт сяброўскага спаткання, 
 I хто каму дзе стаўся варты, 
 I закладалiся на кварты, 
 Зусiм забыўшыся аб лесе. 
 Але ўся важнасць гэтых сесiй 
 I iх грунтоўныя асновы 
 Складалiсь з панскае размовы, 
 Калi каго сам пан ляснiчы 
 Да канцылярыi заклiча. 
 Тады ўсё моўкла - нi гу-гу! 
 Звычайна ў першую чаргу 
 Для рапартоў i справаздачы, 
 Угнуўшы хвост той па-сабачы, 
 Iшлi аб'ездчыкi асобна 
 Пра ўсё паведамiць падробна: 
 Якiя дзе былi здарэннi 
 Цi непарадкi, папушчэннi: 
 Як леснiкi, яго падпаскi, 
 Свае спаўнялi абавязкi, 
 Дзе i ў каго былi парубкi, 
 Каб мець прычыну дзеля ўзлупкi. 
 Калi ж у гэтай справаздачы 
 Было ўсё добра без астачы 
 I тыдзень скончваўся шчаслiва, 
 Тады ляснiчы глядзеў скрыва: 
 Ты маеш, значыцца, хаўрусы 
 I ў адной чарцы мочыш вусы. 
 Тут гэты лад быў так збудован, 
 Што на даносах быў заснован, 
 I мелась тут навiдавоку 
 Кусаць адзiн другога збоку. 
 На гэты раз неспадзявана 
 "Памдзея" клiкнулi да пана. 
 "Памдзей" падскочыў, здрыгануўся 
 I навакола азiрнуўся. 
 - Ну, будзе лазня, пане-дзею! 
 Але за што? не разумею! 
 Прамовiў ён, ускiнуў плечы 
 I ў бег пускаецца старэчы. 
 Бадай ён быў курам прыснiўся! 
 Убег, нiзютка пакланiўся. 
 Стаiць пакорна i рахмана, 
 На крыж гатовы йсцi за пана, 
 Старыя костачкi злажыць 
 I верай-праўдаю служыць... 
 I так знiжацца! цьфу, агiда! 
 Не мець нi вобраза, нi вiда, 
 Нi нават ценi чалавека; 
 Стаяць, бы куль, бы лялька нейка, 
 Глядзець на пана, як той Лыска... 
 Эх, так упасцi i так нiзка! 
 Затое ж пан той! паглядзеце: 
 Хто з iм зраўняецца на свеце? 
 Якi ён важны, панаваты, 
 Выдатны, "мондры", зухаваты! 
 Якi ён гога! якi дока! 
 Як ён сябе нясе высока! 
 Пабачце гэту яго мiну: 
 Ён - цар, ён - бог напалавiну, 
 Злучэнне блеску, ззяння, ценi 
 Сагнi прад iм свае каленi!.. 
 I прад такiм вось галамоўзай 
 Не смей стаць роўна ты, а поўзай! 
 "Памдзей" стаiць, пан не зважае, 
 Як бы то слуп цi рэч якая, 
 Сядзiць надзьмуты, звераваты 
 I разглядае асiгнаты. 
 - Ну, ягамосцю-аматору, 
 Цi павяраў сваю камору? 
 Зрабiўшы гэта запытанне, 
 "Рачок" зiрнуў лiхiм барбосам 
 I ўсё пакручвае тым носам, 
 Мiнуту ловiць насядання. 
 Што адказаць трапней на гэта? 
 Якая хiтрая тут мэта? 
 У чым яго, "Памдзея", ловяць? 
 З чаго пачнецца тая споведзь? 
 Якiя зразяць яго стрэлы? 
 "Ну, ну, "Пам-дзееньку", будзь смелы! 
 Бог дасць, сухi ўспаўзеш на бераг". 
 Мамент, а думак цэлы шэраг. 
 - Так, павяраў, панок, вядома. 
 Хiба мне служба незнаёма? 
 - А шмат разоў быў на каморы? 
 - Пяць раз, "Памдзею", з пазаўчора. 
 - Дзе Астахновiч? Марцiн! - Слухам! 
 Марцiн на двор iмчыцца духам 
 I зараз зноў сюды iдзе 
 I Астахновiча вядзе; 
 Паўзе з павагай Астахновiч, 
 Ляснiк каморны з Давiдовiч, 
 Маруда страшны, глух на вуха... 
 Ну, што ж? не даў Бог яму руху. 
 Прыйшоў, сюд-туд ён глянуў скоса 
 I затрубiў разы два носам, 
 Бо трэба ведаць, хто i дзе ты. 
 - Быў у цябе вось дурань гэты? 
 Адказвай праўду мне, Зыдоры, 
 Як ён даўно быў на каморы? 
 Аб'ездчык страчвае надзею! 
 "Гэ, вось ты лiха, пане-дзею! 
 Цяпер папаўся, дабрадзею: 
 Вось так i цапне, так i цапне, 
 Калi нi ў пяць, нi ў дзесяць ляпне? 
 Каб не глухi, шапнуць бы можна. 
 Эх, галава твая парожна! 
 Ну, як тут быць? як падказаць, 
 Каб i Зыдоры сказаў "пяць"?" 
 Ён раптам момант улучае, 
 Пяць пальцаў моўчкi падымае. 
 Зыдоры згледзеў знак маўклiвы. 
 - Пяць дзён, як быў там пан мыслiвы, 
 Гукнуў Зыдоры вельмi рады, 
 Што гэтак выйшла без парады. 
 "Бадай жа ты прапаў, мой мiлы! 
 Не знаць бы век цябе, дурылы! 
 Ўсё сапсаваў, бадай ты знiк: 
 Пяць дзён! пяць скул на твой язык!" 
 - Лайдак! - як скокне да "Памдзея" 
 Ляснiчы-змей, ну, аж шалее, 
 Жыўцом грызе сваю ахвяру. 
 - Пся крэў твая, галгане, лгару! 
 Ты гэтак служыш, о, лайдаку! 
 Да д'ябла выганю, сабаку, 
 Каб не было тут твайго смроду! 
 Я выведу такую моду! 
 Павiнен быць на сваiм месце, 
 А князеў хлеб дарэмна есцi 
 Не будзеш, псiна ты старая! 
 З апошнiх слоў "Памдзея" лае. 
 I доўга льецца гэта песня, 
 Як толькi з крыку ён не трэсне! 
 "Памдзей", прыбiты i прыгнуты, 
 Цярплiва зносiць крыж пакуты, 
 Стаiць, удол спусцiўшы вочы, 
 I толькi зрэдку забармоча: 
 - Даруй, панок! нех пан даруе! 
 А пан нiчога не шануе 
 I, расчынiўшы губы-трубы, 
 Як непрытомны, злосны, грубы, 
 Шпурляе кнiгi, рве паперы 
 I брудна лаецца без меры 
 Ды насядае на "Памдзея" 
 I ўсё не мякне, не дабрэе, 
 А мае дрэнныя намеры. 
 "Памдзей" задком, задком у дзверы 
 Паўзе-адходзiць ад навалы 
 I раптам робiць "махнi-драла", 
 Бяжыць на двор, увесь чырвоны. 
 - О ты, халера! о, шалёны! 
 Ото ж наскочыў, пане-дзею! 
 Папаўся ў лапы кату-змею! 
 Гаворыць ён ды азiрнецца: 
 Яшчэ пагонь яму здаецца. 
 - А ты, Зыдоры, пане-дзею, 
 Ты - куст альховы! о, зладзею! 
 "Пяць раз" паказваю, тупiца! 
 А ён "пяць дзён"! - цьфу, цьфу, дурнiца! 
 XIII. ПАДГЛЯД ПЧОЛ 
 Пакуль што досыць аб панох: 
 Яны прыелiся, дальбог! 
 Яны без сэрца i сляпыя, 
 I ўсе заходы iх пустыя, 
 I пусты iх усе iмкненнi 
 Назад ход часаў павярнуць 
 I дзiркi палкамi заткнуць 
 I перарваць жывыя звеннi, 
 Якiх вякi не перарвалi 
 У гiстарычным перавале. 
 Iм цёмна, нема кнiга лёсу, 
 Яны не бачаць далей носу 
 I рубяжоў свае пасады... 
 Ану iх к лiху! ну iх к ляду! 
 Час у Парэчча зноў вярнуцца 
 I ў iншых хвалях скупануцца. 
 Парэчча - слаўная мясцiна, 
 Куток прыгожы i вясёлы: 
 Як мора - лес, як неба - долы, 
 Зiхцiць у кветках лугавiна... 
 А колькi ягад i парэчак! 
 Як пахне мёдам поле грэчак, 
 Калi пачнуць яны цвiсцi!.. 
 Ну, як тут пчол не завясцi: 
 Iм столькi выгад тут, прастору! 
 Яшчэ з вясны, ў час перабору, 
 Сюды прывезлi пчол калоду, 
 Ну, так, мiж iншым, для заводу. 
 Але ручыцца сталi пчолкi. 
 Знайшлiся людзi для суполкi: 
 Хто вуллем браў пустым, грашамi, 
 А хто падмазваў барышамi. 
 I як не прымеш чалавека? 
 А не прыймi, то небяспека: 
 Памыслiць ён табе, брат, зла, 
 Не любiць зайздрасцi пчала. 
 Антось у дзеле тым пчалiным 
 Вёў першы рэй, галоўным чынам, 
 Хоць гэта новая навука 
 На першых часах была мука, 
 I першы крок у новай ролi 
 Ён не забудзе - не, нiколi! 
 У летнi поўдзень - была спёка 
 Выходзiць рой, снуе высока 
 I на вярбе ўгары садзiцца 
 Нiяк туды не даступiцца. 
 Антось бярэ куродым, сiта, 
 Глядзiць на гэты рой сярдзiта: 
 Вось не было яшчэ бяды! 
 Загнаў жа чорт яго туды! 
 Палез Антось перш па драбiнах, 
 З драбiн цярэбiцца ў галiнах. 
 Сяк-так прыладзiў сiта крышку, 
 Абрус адсунуў, бярэ лыжку 
 I толькi чуць крануўся рою, 
 Гудзе пчала над галавою, 
 Другая ў вуха - тыц знячэўку! 
 Схiснуўся дзядзька наш на дрэўку 
 I мiмавольна - хоп за сук! 
 Тут сiта выехала з рук, 
 А патрывожаныя пчолы 
 Спяваюць хорам, як анёлы, 
 Але кусаюць па-чартоўску. 
 "Згары ж ты лепей, рой такоўскi!" 
 Угнуўся дзядзька - няма рады, 
 На землю падаюць прылады; 
 За iмi дзядзька наш з накропам 
 З вярбы на землю шуснуў снопам. 
 Схапiўся дзядзька ды наўцекi, 
 Бяжыць, як бы шалёны нейкi, 
 Бяжыць дваром мiж хлевушкамi, 
 Ад пчол баронiцца рукамi 
 Ды пад салаш бяжыць пад стрэху. 
 Было бяды тут, было смеху! 
 Ды потым дзядзька прывучыўся, 
 Да пчол зусiм прызвычаiўся, 
 I бортнiк быў ён акуратны, 
 Хоць не такi, як Кандрат, здатны... 
 Тым часам Спас святы мiнуўся, 
 I лес у чырвань апрануўся. 
 Дрыжаць у золаце асiны, 
 I гнуцца кiсцi верабiны. 
 Пчала аб мёду меней дбае, 
 I спожыць ёй ужо не тая; 
 Таксама ж вуллi не пустыя: 
 Раi ўздужалi маладыя 
 I мёду трохi нанасiлi. 
 Дык вось кумоў i запрасiлi 
 На гэты дзень падгледжваць пчолы. 
 Дзянёк быў цiхi i вясёлы, 
 Мужчыны зранку падгалiлiсь, 
 Зусiм-такi падмаладзiлiсь, 
 У ночвах голавы памылi, 
 I вусы спрытна падкруцiлi, 
 Ды мылам iх пашаравалi, 
 Каб выдатней яны стаялi. 
 А для гасцей, святой нядзелькi 
 Надзелi новыя камзэлькi, 
 А боты так нашмаравалi, 
 Што проста шляхту касавалi. 
 - Зiрнiся, дзядзька, у люстэрку: 
 Хоць завярцi вазьмi ў паперку, 
 Хоць у сваты едзь, хоць жанiся! 
 Да дзядзькi жарты паняслiся. 
 - А ты, Ламук, не выскаляйся, 
 Лепш нос абцерцi пастарайся 
 Сапляк, унь, губу ўжо мiнае! 
 Алеся дзядзька падцiнае. 
 "Ламук" Алесь спускае вочы: 
 Сягоння дзядзька не ахвочы 
 Прыймаць яго такiя жарты. 
 Алесь жа - хлопец i няўпарты; 
 Ён моўчкi Костусю кiвае, 
 Пайсцi на двор з iм заклiкае. 
 Разблутаць трэба iм пытанне, 
 Якое ўжо карцiць ад рання: 
 Калi, каму, дзе пасвiць статка? 
 - Скажу я вось як табе, братка: 
 Мы ўдвух з двара пагонiм разам 
 I папасем пад тоўстым вязам. 
 Калi кароўкi папаўнеюць, 
 Бакi iх трохi пакруглеюць, 
 Тады запусцiм на балота. 
 I... закiпiць у нас работа: 
 То ты, то я - на перамену! 
 I дзе я толькi мёд той дзену? 
 Жывот зрабiць хiба ў дзве столкi, 
 Як мех Баландзiшын на зёлкi? 
 I хлопцы ў згодзе жартавалi 
 Ды ў лес за рэчку паглядалi. 
 Пазбыўшы важнае пытанне, 
 Чакалi першага спаткання 
 З гасцьмi, якiх сюды наедзе, 
 Мо ўжо хто клыгае з iх недзе. 
 Малыя дзецi i дзяўчаткi 
 Вярцелiся больш каля маткi; 
 То часам ёй чым памагалi, 
 А часам проста замiналi. 
 У ўсiх была тут думка тая, 
 Што дзень сягоння не звычайны, 
 А дзень асобны, разнастайны, 
 Якi ў год толькi раз бывае. 
 На гэты дзень i сама хата 
 Была прыбрана зухавата: 
 Памыты лавы, стол, падлога, 
 А каля покуця святога 
 Дзве сцены клёнамi убраны; 
 Абрусам белым стол засланы, 
 Святых паперай агарнулi 
 Яны лагодней нейк зiрнулi, 
 Як бы iм вельмi падабалась, 
 Што iм увага аддавалась. 
 Мужчыны зараз па сняданнi 
 Пайшлi ў гумно на спачыванне 
 Аддаць мiнуту для дрымоты. 
 Прыветна скрыпнулi вароты, 
 З вясёлым шумам расчынiлiсь, 
 Ў гумне мужчыны прыпынiлiсь. 
 Ўсяго паўнютка, хвала Богу, 
 Збажынкi новай i мурогу. 
 Здавалась, стрэхi i пярылы 
 Ўсяго трымаць не мелi сiлы, 
 Бо з двух бакоў над самым токам, 
 Калi на iх ты кiнеш вокам, 
 Сянцо, збажынка навiсала. 
 Тут лугам, полем патыхала, 
 А на гваздзi ў таўшчэрным шуле 
 Цапы вiселi, бы заснулi. 
 А вiлы, граблi i мяцёлкi, 
 Малацьбiтовы прыяцёлкi, 
 Каля варот адны стаялi 
 Таксама працы ўжо чакалi. 
 - У нас сяголета - свяцiся! 
 - Так, дзякуй Богу, паджылiся. 
 Эх, брат Мiхась, была б то ўласнасць 
 Зямля ўся гэта, сенажацi!.. 
 Чаго б жадаць тут болей, браце? 
 I лес, i паша, неба яснасць, 
 I чысты дух, i рэчка Нёман... 
 Куток павабны тут захован! 
 - Э, каб гэта свая ўлада! 
 Нашто б i лепшая пасада? 
 Мiхал выразна замаўкае 
 I торпы вокам акiдае. 
 - Так, брат! падумаць моцна трэба, 
 Само не звалiцца нам з неба, 
 Каб мець больш пэўны свой прыпынак 
 I мець у ўласнасцi будынак... 
 I так яны разгаманiлiсь, 
 Што й на салому не лажылiсь. 
 I ўсё ж не бацькаўшчына гэта: 
 Жывеш дачасу, з лета ў лета, 
 А лiха вынiкне якое 
 Падумаць жудасна пра тое... 
 Чаго ж у жыццi не хапае? 
 Дзе гэта сiла, дзе моц тая, 
 Што перашкод сабе не мае 
 I ставiць зразу ўсiх на ногi, 
 Вядзе на вольныя дарогi 
 I свет прасторны адчыняе? 
 - Дзве рэчы трэба мець, каханы! 
 Адна рэч - розум выхаваны: 
 Умець прадгледзець, прылаўчыцца 
 На цвёрдым грунце закрапiцца. 
 Другая рэч, Антось харошы: 
 Таксама трэба мець i грошы, 
 Мiхал прамовiў цiхiм басам. 
 Алесь i Костусь гэтым часам 
 Гасцей пад дубам вартавалi 
 I мiж сабою жартавалi. 
 - Згадай, Кастусь, -Алесь пытае, 
 Хто першы ў госцi завiтае? 
 - Ну, хто ж? вядома - Юрка, дружа. 
 - Чаму? - Бо мёд ён любiць дужа, 
 А там, глядзi, Язэп прыпрэцца 
 I Фабiян з iм з Каралiны... 
 Падвып'юць, ведаеш, мужчыны, 
 Ото гаворка распачнецца! 
 А там Кандрат вазьмецца ў бокi, 
 Напэўна пойдзе ён у скокi; 
 Яго Ялэўка падтрымае, 
 А Вухiн песню заспявае: 
 "Пi гарэлку, суседзе!.." 
 - Глядзi, глядзi! хто гэта едзе? 
 Алесь ускочыў, пазiрае 
 I локцем Костуся таўхае. 
 - Ды гэта ж Вухiн, брат! ён самы! 
 I хлопцы кiнулiся ў браму, 
 Бягуць навыперадкi ў хату. 
 - Ўжо Вухiн едзе! Вухiн, тата! 
 - Цыц! не смець казаць мянушку, 
 А то знiму на вас папружку! 
 I бацька бровы пасувае, 
 Пiльчак чысцейшы адзявае, 
 Iдзе на двор для прывiтання 
 I для пачэснага спаткання. 
 Андроцкi-Вухiн пад'язджае 
 I так каня свайго спыняе, 
 Як бы супыну конь не мае, 
 Хоць конь, як вол, непаваротны 
 I бегчы ўжо не так ахвотны. 
 Кадушка-Зося сонцам ззяе; 
 Мiхал ёй злазiць памагае. 
 Яна ж, як глiна, надта цяжка, 
 Пад ёю крэхча каламажка. 
 - Ну, проша ў хату! проша, кумка. 
 Глядзiць бутэлька з яе клумка. 
 Уперавалку, як бы качка, 
 У хату йдзе кума-сваячка. 
 Тут гаспадыня выбягае, 
 Ёй дзверы ў сенi адчыняе; 
 Кабеты тварамi самкнулiсь 
 I так прыемна усмiхнулiсь, 
 Як бы злучылiся дзве рэчкi, 
 Гарохам сыплюцца славечкi. 
 - А дзе ж мая дачка хрышчона? 
 Спытала Зося. - Дзе Алёна? 
 Ваўчком Алёнка пазiрае; 
 Яе тут Зося абнiмае, 
 Гасцiнцам дзеўчынку трактуе, 
 Яе i песцiць i цалуе, 
 У вочкi ёй глядзiць прыветна 
 Сама Яхiмiха бяздзетна. 
 Алесь пад гэты шум вiтання 
 Разгледзеў клумак ўвесь дазвання 
 I шэпча Костусю на вуха: 
 - Там, брат, гарэлка-весялуха, 
 I каравай, i сыр, як плаха. 
 Калi б не ведаць таго страху, 
 Ось бы дзе можна пажывiцца! 
 Але чакайце: даляжыцца, 
 I каравая закаштую, 
 Цябе таксама пачастую! 
 I хлопцы толькi пасмяялiсь 
 Ды вон за дзверы паiмчалiсь. 
 Яхiмаў воз ужо прыбралi, 
 Каня на лейцы навязалi 
 Ў кустах альховых каля дуба, 
 Дзе пагуляць было так люба. 
 Яшчэ счакаўшы з паўгадзiны, 
 Язэп прыехаў з Каралiны. 
 Жыхар заможны i выдатны, 
 Ва ўсiм прыкладны, акуратны 
 I ў гаспадарцы, i ў банкеце, 
 Ў паноў быў нават на прымеце, 
 Такi уважны i шляхетны, 
 Далёка ў воласцi прыметны. 
 Хоць не шляхецкага ён роду, 
 Але падтрымлiваў iх моду, 
 А гаспадыняй меў дваранку, 
 Вельмi панадную шляхцянку, 
 З прыгожым тварам, з тонкiм станам, 
 Жыў у фальварку Язэп панам 
 I гаспадарку вёў умела. 
 Само сабою зразумела, 
 Яго спаткалi тут пачэсна 
 Гаспадары з гасцьмi сумесна. 
 А там Кандрат каня сцябае. 
 "Гэ, смерць турэцкая!" - гукае. 
 Як толькi згледзелi Кандрата, 
 Загаманiла зараз хата... 
 - Ну, вот i бортнiк наш iмчыцца, 
 Усiх насмешыць, раскрычыцца: 
 "Ноль! смерць турэцкая! мякiна!" 
 Кандрат жартлiвы быў мужчына 
 I каля пчолак хадзiў смела, 
 Бо надта добра ведаў дзела 
 (Прынамсi, гэтак тут казалi, 
 Калi Кандрата разбiралi). 
 Прыехаў з маткаю старою, 
 Якую зваў часцей савою. 
 Худы, высокi, сухарлявы, 
 Для ўсiх жаданы i цiкавы, 
 Вайшоў Кандрат i павiтаўся 
 I пра здароўе распытаўся. 
 Дарота, Пальчыха старая, 
 Таксама хлебам дом вiтае 
 Такi ўжо звычай беларускi, 
 У клумку выпiўка, закускi. 
 Калi ўсе госцi пазбiралiсь, 
 Антось з Кандратам пажагналiсь, 
 Ўзялi i ночвы, i куродым. 
 - Ну, памажы, святы Мiкодым... 
 Куды ты лезеш? ось, дурная! 
 Кандрат з пчалою размаўляе, 
 А пчолка, нiбы ў павуцiне, 
 Ў яго заблуталась шчацiне. 
 Злавiў пчалу i адкiдае, 
 Даўжнiк павольненька вымае. 
 - Ах вы, гультайкi! плястры голы, 
 Хоць вы даўно старыя пчолы... 
 Дай дыму iм! дай, дай iм дыму!.. 
 Га, трохi ёсць! давайце выму, 
 Кандрат дзялянкi падразае, 
 I крэхча, бедны, i пацее, 
 Пчала ад дыму бы п'янее, 
 Ў галовы далей запаўзае. 
 - Насiлi, бедныя, збiралi, 
 А мы ў мiнуту ўсё забралi, 
 Тут пчолкам шчыра спагадаюць 
 Ды новы вулей падглядаюць, 
 Пакуль усiх не перабралi 
 I ночвы мёду не надралi. 
 Гудуць пакрыўджаныя пчолкi, 
 Бы плачуць, бедныя саколкi, 
 Што праца iх неспадзявана 
 Людскою хцiвасцю забрана. 
 Прынеслi ночвы мёду ў хату. 
 На долю выпала Кандрату 
 Дзялiць мёд гэты мiж кумамi, 
 Жанкi iдуць сюды з збанамi. 
 Тут смех i жарты, таўканiна 
 Найцiкавейшая часiна! 
 I стол тым часам накрываюць, 
 Гасцей шумлiвых запрашаюць, 
 Садзяцца госцi, ды не зразу, 
 За стол не лезуць для паказу, 
 Бо так шляхетнасць вымагае. 
 Iдзе тут спрэчка немалая, 
 Калi пачнуць тут адмаўляцца: 
 - Сядай, Язэп! - Няхай садзяцца, 
 А я прыткнуся потым з краю. 
 - Ах, вось дзiўны!.. - Ну, ну, сядаю! 
 - Пан Фабiян, i ты, Кандраце, 
 Яхiм, i Ян, i Юрка, - браце! 
 Ну, проша ж, проша! - Пасадзiлi, 
 Такiм жа чынам упрасiлi 
 Жанок прысесцi тут на ўслоне. 
 Антось у ход пусцiў далонi 
 I коркi спрытна выбiвае 
 Так, што здзiўленне выклiкае. 
 Крынiцы бурнага натхнення, 
 Мiнут вясёлых, ажыўлення, 
 Стаяць, як бiскупы, бутэлi, 
 I ласа ўсе на iх глядзелi. 
 Ляжыць гарамi ў iх падножжы 
 Закуска, гэта мiласць божа: 
 Тут сыр, як першы снег, бялюткi, 
 Каўбас прыемнейшыя скруткi, 
 Што толькi ёсць у Беларусi. 
 Мой мiлы Янка, мой Купала! 
 Ў агульны вiр нас доля ўгнала. 
 Чаму ж, чаму часiнай тою 
 Мы не спаткалiся з табою, 
 Каб стол сялянскага банкету 
 Развесялiў душу паэту? 
 Мiхал тут чарку налiвае. 
 - Ну, да каго ж мне пiць? - пытае, 
 Гасцей абводзячы вачыма. 
 - Пускай з канца, пачнi з Яхiма. 
 - Ну, кум Яхiм, стары дружака! 
 Няхай мiне нас гора ўсяка; 
 Дай, Божа, добрую прыгоду, 
 Каб больш налета было мёду; 
 Каб мы пiлi, яшчэ прасiлi, 
 Каб на галовах захадзiлi, 
 Дык будзь здароў! - Ну, дай жа, Божа. 
 - За ваша, госцейкi, здароўе! 
 I пасля гэтага прыслоўя 
 Мiхал куляе чарку гожа; 
 Глынуў i губы абцiрае, 
 Яхiму чарку налiвае. 
 I з рук у рукi ходзiць чарка, 
 Шаломiць голавы iм шпарка, 
 I госцi штораз весялеюць, 
 I больш iх твары чырванеюць, 
 А голас крэпне i дужае, 
 I смех гаворку аздабляе. 
 Для ўсiх ласкава i пачцiва, 
 Як бы пад ветрам тая нiва, 
 Гасцей частуе гаспадыня 
 I на ўсiх чыста вокам кiне, 
 То сыр, то масла iм падносiць 
 I закусiць так шчыра просiць: 
 - Ну закусеце ж, калi ласка! 
 Вось проша сыру, проша мяска 
 Цi кумпячка або каўбаскi, 
 Ну, пiрага хоць закаштуйце! 
 Бярэце масла, не шкадуйце! 
 Бутэлька выпiта; другая, 
 Як бачыш, месца заступае, 
 А госцi вокрыкам здзiўлення 
 Яе вiтаюць тут з'яўленне. 
 Жанкi таксама балявалi 
 I ад мужчын не адставалi, 
 Але ад iх адмежавалiсь 
 Сваёй гарэлкай частавалiсь. 
 Гарэлка ж iх тым адразнялась, 
 Што ў бутлi слодыч дадавалась. 
 I вось зiрнуць было цiкава, 
 Як у жанок вялася бава 
 I колькi мiлых было сварак, 
 Як адмаўлялiся ад чарак! 
 - Ну, проша ж, панi Юзафова! 
 - Ой, не, не, кумка, даю слова! 
 Зусiм я п'яна, бойся Бога! 
 - Ну выпi ж, кумачка, нiчога! 
 Кума на просьбу паддаецца, 
 За чарку тройчы ўжо бярэцца 
 I толькi-толькi прыгубляе 
 I чарку зноў не дапiвае 
 I руку цягне да бутэлькi. 
 - Не дам, кума! не дам, Анэлька! 
 (Бо ўжо так звычай вымагае: 
 Хто чарку п'е, той налiвае.) 
 Ну, выпi ж чысценька-чысцютка! 
 - Ой, я ж п'янею вельмi хутка! 
 Язэп мой лысы, унь, сярдуе! 
 Куму Анэлька тут цалуе 
 I адмаўленне тым канчае, 
 Што гэту чарку асушае. 
 I вось жанчыны не стрывалi 
 I песню-кпiну заспявалi, 
 Каб пасмяяцца з нежанатых: 
 З Антося, Яськi i Кандрата. 
 "Сядзiць дома, як пужала, 
 Не з кiм слова мовiць; 
 Ой, жанiся ж: часу мала, 
 Старасць цябе зловiць! 
 Пастарэеш, небарака, 
 Дзеўкi ўсе зракуцца, 
 А ты будзеш, як сабака, 
 Туляцца i гнуцца, 
 I падлiзваць будзеш мiсы, 
 Не свае - чужыя!.. 
 Дык жанiся, Кандрат лысы, 
 Жанецесь, дурныя!" 
 - Ну, зацягнулi ўжо, завылi! 
 Адно б вы толькi i жанiлi! 
 У, турэцкiя вы сваццi! 
 Як вас няма, то й цiха ў хаце! 
 Кандрат вачыма тут блiскае, 
 А Яська, брат яго, спявае: 
 "Я - адзiн; сцежкi мне 
 Адчынены ўсюды. 
 А як жэнiшся, тады 
 Не хадзi нiкуды. 
 Я - адзiн, я - казак, 
 I на лiха жонка? 
 Яна звяжа цябе, 
 Чортава галёнка! 
 Бог мужчыну стварыў, 
 Потым памылiўся; 
 Драў чупрыну Адам, 
 Што з Евай жанiўся". 
 - Вось так вы iх! вось малайчыны! 
 I аж не ўрымстуюць мужчыны. 
 - Ну, выпiць, выпiць, хлопцы, трэба! 
 Яхiм! пускай, брат, да Язэпа! 
 - Не, брат Мiхась, дальбог, не буду! 
 - Пi!.. не люблю цябе, маруду! 
 Яхiм дайшоў да пункту тога, 
 Дзе ён у сведкi клiкаў Бога, 
 Што больш не вып'е ўжо нiчога. 
 Але Яхiмаў звычай зналi, 
 Дружней мужчыны насядалi, 
 I наш Яхiм хоць i бажыўся, 
 Але й з бажбою пiць злажыўся. 
 А далей ён такiм жа чынам 
 Рабiў замiнкi тут мужчынам, 
 Але пiў чарку ў чарку з iмi 
 I вось ён лыпае вачымi 
 I рукi зараз разнiмае, 
 Старую песню зачынае: 
 "Ой, ляцеў авадзень, 
 А насустрач мушка. 
 Прыхiлiся, кума: 
 Пашапчу на вушка!" 
 На хату Ганна выступае, 
 У ладкi плешча, падпявае: 
 "Заiграйце, музыкi, 
 Каб я паскакала; 
 Купiў бацька чаравiкi, 
 Каб я патаптала!" 
 Мужчыны выклiк той прымаюць 
 I Фабiяна выпiхаюць. 
 У скокi зараз жа пусцiўся 
 Наш Фабiян i закруцiўся. 
 "Падзiвiся, Гапка, 
 Як трасецца шапка!" 
 А замест шапкi валасамi 
 Трасе, як вецер каласамi, 
 I размiнае свае косцi. 
 I разышлiся нашы госцi. 
 Тут грэбень Пальчык Ян хапае, 
 Сюды паперку далучае 
 Ды так жа грае спрытна, здольна, 
 Што ногi скачуць мiмавольна. 
 "Без музыкi, без дуды 
 Ходзяць ногi не туды; 
 Грай жа, дудка мая! 
 Куды дудка, туды я!" 
 Сам гаспадар з кумой Анэлькай, 
 Руку прыгнуўшы над камзэлькай, 
 На панскi лад мяце-вальцуе, 
 Ўсiх далiкатнасцю касуе. 
 Таксама Юзаф з Каралiны 
 Не трацiць добрае часiны 
 I з гаспадыняй так кружыўся, 
 Аж покi потам лоб не змыўся. 
 Андроцкi кiнуў i бажыцца, 
 Сядзiць, не можа варушыцца; 
 Адзiн з iм Юрка яшчэ бае; 
 Яхiм жа тоненька спявае: 
 "Пi гарэлку, мой суседзе, 
 Покi п'ецца! 
 Конь дадому сам заедзе, 
 Не саб'ецца". 
 - Скакаць хачу! Хто мне паграе? 
 Музыку! - Пальчык Ян гукае. 
 I, не чакаючы адказу, 
 У танцы рынуўся адразу. 
 Прысеў наш Яська, закруцiўся! 
 Ды як пайшоў, ды як пусцiўся! 
 Адкуль i дзе i што бярэцца 
 З дарогi ўсё змяце, здаецца. 
 "Там-там! тара-рам! 
 Там-та-цiта, цi-та-там! 
 Хадзi, хата, хадзi, печ! 
 Не шкадуй жа сваiх плеч! 
 Я найму дудара, 
 Дударыка-камара. 
 Грай, дударыку, грай, 
 А ты, муха, выцiнай! 
 Грай на скрыпцы, сляпень, 
 На басэтлi, авадзень! 
 Чмель, у бубен бубнi! 
 Шэршань, песню утнi! 
 Я хачу паскакаць, 
 Ўсiх на баль пасклiкаць. 
 Разгарнiся ж, душа! 
 Сцеражыся Тамаша! 
 Бо тады толькi пан, 
 Калi добра я п'ян; 
 Тады весел i рад, 
 I сам чорт мне не брат!.. 
 Там-там, тара-рам! 
 Там-та-цiта, цiта-там! 
 Лысы чорт бег з балота: 
 Надаела адзiнота. 
 I хiцёр, а змылiўся, 
 Ажанiўся - i ўтапiўся. 
 А не будзь, чорце, слабы 
 I не рэмсцiся да бабы: 
 Баба доўгi волас мае, 
 Каго хочаш ашукае 
 I Язэпа, i Мiхала, 
 А мяне не ашукала! 
 Хiба толькi розум страчу, 
 То й я тое лiха ўбачу. 
 Але не, не да чакання! 
 Не пацерплю ашукання!" 
 Тут госцi з месца паўставалi, 
 У ладкi бiлi, падпявалi. 
 - Бадай ён скiс! ото прыўдаўся! 
 А Пальчык пыху набiраўся 
 I ўсё нагамi вырабляе, 
 Як бы сам чорт яго шугае; 
 I плечы скачуць, рукi ходзяць 
 I ў абурэнне ўсiх прыводзяць. 
 Тым часам стала i змяркацца. 
 - Панове! час, ой, час збiрацца! 
 - А пасядзеце, пагуляйце, 
 Павесялецесь, паспявайце. 
 - Ну, песню, песню! пачынайце! 
 "Ой, пара вячэраць, няма ж бацькi дома. 
 Цi яму дарожка гэта незнаёма? 
 Цi ён памылiўся, цi конiчак збiўся? 
 Цi сярод дарогi ён адзiн спынiўся? 
 Блудная дарога, ды конь яе знае, 
 Толькi ж конiк волi сам прыйсцi не мае. 
 Ой, хто ж па дарозе каня паганяе, 
 Каня паганяе, сам песню спявае? 
 А то сусед едзе з гасцiнцам вялiкiм 
 Вязе сыну боты, дочцы чаравiкi. 
 А нашага бацькi ўсё няма - гуляе 
 I пра сваю хату, пра дзяцей не дбае. 
 Пара спаць лажыцца, няма бацькi дома, 
 I дарога бiта i добра знаёма. 
 Вось i поўнач скора, а ўсё няма таты!.. 
 Ой, пара нам, госцi, ой, пара дахаты!" 
 I нейкi жаль няяснай страты 
 Ад гэтай песнi патыхае. 
 На свеце ўсё канец свой мае, 
 I ты, мiнуцiна змяркання, 
 Спяеш нам песню расставання. 
 I госцi свой банкет канчаюць, 
 Адны другiм дабра жадаюць, 
 А ў час апошнi развiтання 
 Стаялi цмокi цалавання. 
 - Ну, выбачайце ж, не крыўдуйце! 
 Калi што кепска, то даруйце! 
 XIV. ДАРЭКТАР 
 Зварот пары, знiканне лета... 
 То - водгулле душы паэта, 
 То - смутны вобраз развiтання, 
 То - струн дрыгучых замiранне, 
 Натхненнай песнi жаль сардэчны, 
 Жыцця i смерцi - сымбаль вечны! 
 I люб i смуцен час прыгоды, 
 Калi душа ўсяе прыроды 
 З тваёю злучыцца душою 
 Ў адным суладдзi i настроi! 
 I ты маўчыш, маўчаць i далi, 
 Як бы ў адной агульнай хвалi, 
 Ў адной асветленай часiне 
 Жыццё злучыла свае плынi 
 I бег свой вечны прыпынiла, 
 I неба твар свой адчынiла. 
 На залаты парог паўдзення 
 Скрозь бела-руннае адзенне 
 У багне неба ясна-сiняй 
 Ступае сонца, як багiня, 
 I стрэлы-косы раскiдае, 
 Як чараўнiца маладая. 
 Пад гэтай ласкаю зiяння, 
 Ўспагадна-добрага ўзiрання, 
 Ўсё заспакоiлася: неба, 
 I поле знятага ўжо хлеба, 
 I гэта даль, i лугавiны... 
 На нiцях белай павуцiны 
 Прывозяць восень павучкi. 
 Яе красёнцы, чаўначкi 
 У моры лесу мiльгатнулi 
 I лiсце ў багру апранулi; 
 I з кожнай лiсцевай галоўкi 
 Глядзiць твар восенi-свякроўкi. 
 Павее ветрык - шурхнуць травы: 
 Няма ў iм ласкi, нi забавы. 
 Не - то не шолах каласочкаў, 
 Не смех блакiтных васiлёчкаў 
 У межах росных збажыны; 
 Не - то не музыка вясны, 
 А цiхi жаль i нараканне, 
 З жыццём i з сонцам развiтанне. 
 Шыбуюць гусi ў край далёкi 
 I жураўлi ў той самы край. 
 - Бывай жа, лецейка, бывай! 
 Бывайце, родныя валокi! 
 - Ну, - кажа раз Мiхал, - як будзе? 
 Ўжо вучаць дзецi ў школцы людзi; 
 Пара б i нашым за навуку... 
 Аддаць у школку iх - не ў руку: 
 Давай харчы, наймi кватэру... 
 I бацька тут, як на паперу, 
 Стаў вылiчаць расходы, страту 
 I кончыў тым: лепш к сабе ў хату 
 Не трэба й кланяцца Яхiму 
 Наняць дарэктара на зiму, 
 Ну хоць бы Яську Базылёва. 
 - Дамо рублёў тры i - гатова! 
 А хлопец спрытны да навукi. 
 - Ну, Яська - майстар на ўсе рукi: 
 Як да сярпа, так i да кнiгi. 
 Але цi будуць хлопцы слухаць? 
 Каб не прыйшлося часам нюхаць 
 Яму ад вучняў сваiх хвiгi? 
 Антось заўважыў. - Як-то хвiгi? 
 Няхай асмеляцца, псялыгi!
 Ўскiпеў Мiхал: - А гэта што? 
 Як адсвянцаю разоў сто, 
 Як адлуплю - тры днi не сядзе! 
 Тут вочы ўнiз спускае Ўладзя 
 Ды слова ўставiць смеласць мае: 
 - Я больш забыўся, як ён знае... 
 - О, ты разумны! ты ўсё ўмееш. 
 А пяць ды два не зразумееш: 
 Дурны ў задачах, як дубiна! 
 Спыняе бацька грозна сына. 
 Але вучыцца мне без дуру, 
 А не - як з гада спушчу скуру! 
 Ўсё разумець павiнны самi! 
 I бацька ўсiх абвёў вачамi, 
 Кiўнуў выразна на аборку. 
 На тым i кончылi гаворку. 
 Яшчэ дарэктар не з'явiўся, 
 А Ўладзя хлопцам пабажыўся, 
 Што ён за вуха ўзяць не дасца, 
 Няхай лепш возьме яго трасца! 
 У дзве нядзелькi па Пакровах 
 Прывезлi Яську ў лапцях новых; 
 За iм два боты без абцасаў 
 Насiў iх Яська з даўнiх часаў, 
 Ад брата "Кiксы" дасталiся 
 На ўсякi выпадак няслiся. 
 - Ну, вось дарэктар вам, глядзеце! 
 Мiхал кiвае тут на Яську. 
 За кнiгi заўтра i за ўказку, 
 Бо грошы бацькавы - не смецце, 
 Каб мне вучылiся старанна! 
 Не патураць iм анiзвання! 
 Мiхал звярнуўся к "дарактору": 
 - А не паслухае каторы 
 Цягнi за вуха на каленi: 
 Знайду лякарства я ад ленi! 
 А будзе йсцi навука туга, 
 Падгонiць бацькава папруга! 
 Стаялi хлопцы i маўчалi, 
 На Яську зрэдку паглядалi; 
 А сам дарэктар, з вузел ростам, 
 Ў сваiм уборы бедным, простым, 
 У зрэбных портках i кашулi, 
 Стаяў, як бы яго прыгнулi, 
 Такiм мiзэрным i маўклiвым, 
 У халаце суконным сiвым. 
 Счакаўшы трошкi, ён ачнуўся, 
 Прыйшоў у памяць, азiрнуўся. 
 Ён знаў усiх, i яго зналi; 
 З Уладзем колiсь сябравалi, 
 Але цяпер не тыя часы 
 Рабiць нязручна выкрунтасы, 
 Бо цвёрда помнiць, ведаць трэба: 
 На iм ляжыць цяпер вучэба. 
 Ён толькi летась скончыў школку 
 I веды меў у адну столку, 
 Ды й тых патрацiў з палавiну, 
 У поле гонячы скацiну. 
 Таксама хлопцы разважалi 
 I, як трымацца з iм, не зналi: 
 Цi мець яго запанiбрата, 
 Цi лепш з iм быць далекавата. 
 Уладзiк зараз - шмыг у дзверы! 
 (Такiя меў ужо манеры.) 
 Ды йшоў пынiць ён гаспадарку. 
 З навукай хлопец штось не ладзiў, 
 А Еўтушэўскi яго гадзiў, 
 Ярэмцам клаўся ён на карку. 
 Алесь за комiнак схаваўся, 
 Адтуль на Яську прыглядаўся 
 I думаў там сабе без шуму 
 Якуюсь смешную, знаць, думу, 
 Бо зрэдку ўголас усмiхаўся. 
 Яшчэ раз Яська азiрнуўся, 
 Павесiў шапку, распрануўся 
 Як вузел, хлопец невялiчкi! 
 Крыху маркотна з непрывычкi, 
 Бо тут так цiха, глухавата; 
 Лясы, кусты i адна хата; 
 Тут жыць сапраўды страшнавата: 
 Лагчыны, ямiны, раўкi 
 Тут, пэўна, шворацца ваўкi 
 I злыднi ходзяць, ваўкалакi... 
 Папаўся ён тут, небарака! 
 А лес пануры i страхлiвы. 
 Дарэктар наш быў палахлiвы; 
 Няма нi веры, нi надзеi 
 На вельмi добрыя падзеi. 
 Эх, цяжка жыць тут будзе, цяжка! 
 I нават каецца наш Яська, 
 Нашто даваў ён сваю згоду. 
 Каб знаў - не ехаў бы ён зроду, 
 Бо прападзе ён тут, як мыш, 
 Але ўжо выпiлi барыш, 
 I сам ён чарку выпiў. Шкода! 
 У запек Яська йдзе, садзiцца 
 Да дзела ж трэба прыступiцца! 
 Хоць i папаў ён у няволю, 
 Але выконваў сваю ролю, 
 Бо так i гонар ты свой згубiш. 
 - Ну, ты, Костусь, чытаць любiш? 
 Дарэктар Костуся пытае, 
 Абы хоць гутарка якая. 
 - Люблю, але яшчэ не ўмею: 
 Складоў нiяк я не здалею. 
 - Ну, гэта, брат ты мой, паўгора: 
 Склады чытаць ты пойдзеш скора, 
 Абы каб лiтары нам знаць, 
 А на склады ўжо - напляваць. 
 Паслiбiзуеш, i нiчога 
 Не трэба розуму тут многа. 
 А як Алесь? - Алесь вучыўся. 
 Пiсаць ён нават налажыўся, 
 Гаворыць Костусь пра Алеся. 
 - Што ўжо з мяне вы смеяцеся? 
 Алесь аклiкнуўся iм з печы. 
 Хоць i пiшу, ды недарэчы; 
 Калi што й ведаў, то забыўся, 
 Бо ўжо даўно пiсаць вучыўся. 
 - Цябе ж нябось вучыў Лапата, 
 Ўступiўся Костусь зноў за брата, 
 Ты ў школе быў, Алесь, паўгода, 
 Пiсаў на дошцы "кучка", "мода", 
 Пiсаў i "конь", i "вецер вее"... 
 Не, - наш Алесь пiсаць умее! 
 - Ну, гэта я-то трохi знаю, 
 Хоць часам сам не расчытаю, 
 Што напiшу, - такi пiсака, 
 Не расчытае i сабака. 
 Алесь за бэльку сунуў руку, 
 Раз справа ходзiць пра навуку, 
 Дастаў сваю цятрадзь старую. 
 - Вось паглядзi, як я малюю, 
 Якiх я тут наставiў птушак, 
 Каракуль розных, завiтушак. 
 Вось гэта - "кучка", гэта - "мода", 
 А гэта - "конь", а тут - "калода"; 
 А тут пiсаў дзядзька Антось, 
 Ён пiша хораша, нябось, 
 Няпраўда? можна падзiвiцца. 
 Ён штось пiсаў тут яшчэ ўлетку, 
 Як браў кабылу на заметку, 
 Калi ёй трэба жарабiцца. 
 Глядзелi ўтрох на гэты сшытак 
 I ўсё разгледзелi да нiтак. 
 I хлопцы тут пасябравалi, 
 Язык i Яську развязалi, 
 Сышлi з навукi на другое: 
 Зайшла iх гутарка аб тое, 
 Чым гэты кут багаты, слаўны, 
 Сярод звяроў тут лось быў глаўны. 
 I вучням нават тут прыйшлося 
 Сказаць дарэктару пра лося: 
 Якi вялiкi ён, рагаты, 
 Паджары i стрынгаляваты, 
 Калi глядзець на яго ззаду, 
 А з галавы - раголь-грамада! 
 За iм шоў воўк, зайцы, кунiцы 
 I многа ўсякае драбнiцы: 
 Барсук, каза, лiсы, вавёркi, 
 Тхары, i ласiцы, i норкi. 
 Дарэктар слухаў з захапленнем, 
 Дзiвiўся розным тут здарэнням: 
 Як барсука ў Парэччы бiлi, 
 Як тут кунiц, тхароў лавiлi, 
 Якi характар, нораў звера, 
 Якая воўчая манера; 
 Таго не чуў наш Ясь нiколi, 
 Хоць быў чатыры гады ў школе. 
 А на канцы, як пра гасцiнец, 
 Сказалi Яську пра звярынец, 
 Каб скончыць тым усе навiны. 
 Звярынец - загарад казiны 
 Ўсё гэта - панскiя забавы. 
 I сам звярынец быў цiкавы: 
 Высокi, зложаны з бярвення 
 I такi моцны - на здзiўленне! 
 Каб воўк да коз не мог дабрацца 
 Нi праз той верх, нi падкапацца 
 Не ўсунеш пальца там нiдзе ты. 
 Адным крылом звярынец гэты 
 Сюды выходзiў на дарогу. 
 Займаў ён цэлую разлогу: 
 I лес, i луг, i часць крынiцы. 
 Улетку ў iм растуць сунiцы, 
 Iх хлопцы бралi колькi шапак. 
 У ельняку з яловых лапак 
 Стаiць салаш, як тая хата. 
 Раней тут коз было багата, 
 Крыху наўперад, не ў iх часе, 
 Ды тая плойма ўся звялася, 
 Так перадохла яна марна; 
 Цяпер жа ёсць тут толькi сарна 
 Ды данiель, казёл адзiны, 
 А рогi тыя, як галiны, 
 Адно здарэнне аб казле тым, 
 Што мела месца прошлым летам, 
 Апавядалi хлопцы Яську, 
 Як найцiкавейшую казку. 
 А гэта справа так была. 
 Каня ў кампанiю казла 
 Пускалi нанач у звярынец. 
 I вось якi казёл злачынец: 
 З канём знаёмiцца, сябруе, 
 Так след у след i спацыруе, 
 I разам ходзяць, i гуляюць, 
 I разам ночы каратаюць 
 Ну, словам, сталi дружакамi. 
 Ад дружбы к гульням пераходзяць, 
 Ды тыя гульнi часта шкодзяць: 
 Казёл каня штурхець рагамi! 
 Штурхель быў нагла-нечаканы, 
 I ў жываце каня - тры раны! 
 Iдзе-цячэ ў хлапцоў размова 
 I Яська зрэдка ўставiць слова, 
 Пра сёе-тое распытае 
 Размова ладная, жывая! 
 Страхоў такiх тут наказалi, 
 Што ў Яськi коленкi дрыжалi, 
 I нiзавошта па вячэры 
 Не смеў ён выйсцi вон за дзверы; 
 А перад тым, як спаць лажыцца, 
 Ён мусiў к хлопцам паддабрыцца, 
 I хлопцы цёмнаю парою 
 Iшлi на двор з iм грамадою 
 I там стаялi, не йшлi ў хату, 
 Пакуль з натурай меў расплату. 
 Затым у запек шлi i спалi, 
 Туды ж i Яську яны бралi, 
 Ён у сярэдзiне лажыўся, 
 Ляжаў маўчком, не варушыўся, 
 Абы не легчы толькi з краю: 
 - Бо я з вас коўдру пасцягаю. 
 Якое ж будзе вам тут спанне? 
 Казаў наш Яська ў апраўданне. 
 ХV. "НАЧАТКI" 
 Мiнула ночка. Дзень праз вокны 
 Знiшчае цёмныя валокны, 
 На печ, у запек зазiрае 
 I ночку з хаты выцiскае. 
 У печы ўжо палаюць дровы, 
 I iх астатнiя размовы 
 Так гучна, бойка застралялi, 
 Як бы паны запалявалi. 
 Хлапцы памылiся руплiва 
 I ўсе з дарэктарам пачцiва 
 Пасталi ў рад прад абразамi. 
 - Малiцеся ж вы... са слязамi! 
 Каб даў Бог здольнасцi, ахвоты 
 Да вашай новае работы, 
 Панятнасць добрую i памяць 
 Ўсё браць на розум вам i цямiць, 
 I каб да кнiгi вас гарнула, 
 Сказаў Мiхал сынам прачула. 
 I хлопцы ў нейкiм захапленнi 
 Пасталi раптам на каленi 
 I так набожненька малiлiсь, 
 Што аб падлогу лбамi бiлiсь. 
 - А па сняданнi - за навуку! 
 I не чакаць мне на пануку, 
 I самi знайце свой парадак, 
 Каб i да кнiг, як да аладак, 
 Таксама дружна наляталi. 
 Дарэктар, хлопцы - ўсе маўчалi, 
 Схiлiўшы ўдумныя галовы, 
 Пакуль цягнулiся прамовы. 
 - А ты, дарэктар, ведай дзела: 
 Прыпры iх добра, як вужакаў, 
 Каб аж заенчыў i заплакаў, 
 Каб у галовах iх кiпела! 
 Калi ж чаго не зразумее, 
 Або не ў часе задурэе, 
 Цi так падыме часам спрэчку, 
 Стаў на каленi i на грэчку! 
 "Ого! - падумалi хлапяты. 
 Няўжо дарэктар так заўзяты, 
 Што будзе права сваё правiць 
 I на каленi штодзень ставiць? 
 Ну, што ж? пабачым, памяркуем, 
 А здзеку, кпiн не падаруем. 
 Няхай адно кране за вуха: 
 Як выйдзе ён на двор, псяюха, 
 Адзiн без нас, як цёмна стане, 
 Тады што скажаш нам, Iване?" 
 Але навука аказалась 
 Не гэтак страшна, як здавалась. 
 Дарэктар выдаўся мяркоўны 
 I лепшы нават, як свой кроўны; 
 Умей з iм толькi пагадзiцца, 
 Раменным вушкам паддабрыцца 
 Цi падшыванку звiць на лапаць, 
 За вуха ён не будзе цапаць, 
 Наадварот: тады ты - дока, 
 Ў навуцы пойдзеш ты далёка. 
 I толькi Ўладзя хiбiў часта: 
 Задач нiяк не браў i - баста; 
 Як з iм дарэктар наш нi бiўся 
 Нi з месца, раз ужо спынiўся; 
 А не - на злосць яму гаворыць, 
 А то часамi з iм i спорыць 
 Цi проста дражнiцца, смяецца 
 I ўзяць за вуха не даецца. 
 Тады дарэктар адступаўся 
 I да другога зварачаўся. 
 Ды толькi вось чым скутак дрэнны: 
 Мiхал быў сам крыху пiсьменны 
 I падлавiў ён раз Алеся: 
 Ў законе божым, як у лесе, 
 Не цямiў хлопец нiчагутка; 
 Адам i Ева, збойца Каiн 
 Разоў пятнаццаць iм аблаен, 
 Але няма ўсё таго скутку: 
 Два словы скажа i запнецца, 
 Бы галава там чым заткнецца, 
 Ну проста зробiцца як звон, 
 Алеся лаюць за закон: 
 - Ото бяспамятны дурнiца! 
 Бадай ты спрогся быў, тупiца! 
 Смяюцца, строяць з хлопца кпiны, 
 Няма спакою нi часiны. 
 Алесь пакутуе i плача: 
 Надыдзе ж гэтака няўдача! 
 I вось, зашыўшыся на печы, 
 Ён разважае недарэчы: 
 Як тут зрабiць i што парадзiць? 
 Куды б "закон" яму справадзiць? 
 - Згарэлi б вы былi, "начаткi"! 
 Парву нашчэнт вас, небажаткi!.. 
 А што ж? пакромсаць iх, i квiта! 
 Абы зрабiць тут шыта-крыта!.. 
 Алесь па сталым разважаннi 
 Прыйшоў да тога праканання, 
 Што каб палепшылась вучэба, 
 То гэту кнiгу знiшчыць трэба. 
 I вось уночы наш дабродзей 
 Ўстае i крадзецца, як злодзей, 
 I кнiгi з скрынкi выкiдае, 
 I пад сталом iх растрасае, 
 А ненавiсныя "начаткi" 
 Парваў па самыя акладкi: 
 "Вось вам, Абрам, Iсак i Якаў! 
 Паплачце вы, бо я ўжо плакаў!" 
 Зрабiўшы строгую расправу, 
 Ён кiнуў далей iх пад лаву, 
 Як быццам тут каты гулялi 
 I штук такiх навытваралi 
 Сваiмi гульнямi i скокам, 
 I скрынку ставiць Алесь бокам. 
 Паслухаў: не - нiхто не чуе, 
 I ў запек цiхенька шыбуе. 
 Назаўтра раненька дасвету 
 Руплiвасць матку падымае. 
 Яна ўстае, крыху ўздыхае, 
 Работа розная чакае, 
 I рух находзiць на кабету, 
 Карчажку палiць на камiнку, 
 Садзiцца прасцi на часiнку, 
 Пакуль у печы не падпалiць, 
 Тады работа ўся навалiць. 
 I дзядзька зараз абудзiўся, 
 У вокны глянуў - мо спазнiўся. 
 - Ох, трэба ж борзда абувацца 
 I з малацьбою паспяшацца, 
 Бо мышы збожжа й так паелi, 
 I злазiць борздзенька з пасцелi. 
 Алесь не спiць - ён у трывозе: 
 Што на сягонняшняй дарозе 
 Яго з "начаткамi" чакае? 
 Як сойдзе хiтрасць яго тая? 
 А як успомнiць пра "начаткi", 
 Так i палезе душа ў пяткi. 
 Абуўся дзядзька, штось шукае 
 I раптам голасна пытае: 
 - А во! хто ж кнiгi так раскiдаў?! 
 Алесь нiчым сябе не выдаў, 
 Заплюшчыў вочы i чакае, 
 Чакае, што тут далей будзе. 
 - Скажэце, мiленькiя людзi! 
 Мае ж вы родненькiя маткi! 
 Як расчвартованы "начаткi"! 
 Пад лавай дзядзька вядзе следства. 
 - Якое зроблена калецтва! 
 I мацi прасцi перастала, 
 Глядзiць i дзiвiцца нямала. 
 - Каты напэўна, - кажа мацi, 
 Бо гэтак бегаюць па хаце, 
 Калi разыдуцца часамi! 
 Алесь падзячан добрай маме, 
 Бо мацi ў тон яму трапляе 
 I на катоў вiну ўскладае. 
 I бацька ўстаў на гэту справу 
 Пабачыць дзiўную праяву. 
 "Ўсё будзе добра, калi тата 
 Не надта возьмецца заўзята", 
 Алесь пад коўдрай разважае, 
 I страх мацней яго шугае. 
 Да кнiжак тут усе сышлiся, 
 I разважаннi пачалiся. 
 "Начаткi" доўга разглядалi, 
 Як iх "каты" пашматавалi. 
 Алесь за печчу весялее, 
 Але падняцца ён не смее, 
 Каб там чаго не наплясцi, 
 На след старэйшых не ўзвясцi... 
 "Не: трэба ўстаць, устаць, канечна, 
 Бо так ляжаць, брат, небяспечна!" 
 Яго аж коле пад лапаткi. 
 Ўстае, глядзiць ён на "начаткi", 
 Глядзiць ды ў слёзы! Як заплача! 
 "Ах ты, халерына кацяча!" 
 Алесь прыйшоў у гнеў, у дзiкi, 
 I ў абурэнне, жаль вялiкi, 
 Катоў ён бедных б'е, ганяе, 
 За хiб у сенi выкiдае, 
 Як бы яму тыя "начаткi" 
 Мiлей i бацькi, мiлей маткi. 
 - А гэта Каiну не шкодзiць: 
 Нашто ён Бога ў зман уводзiць? 
 Няхай братоў не забiвае! 
 "Начаткi" дзядзька разглядае, 
 Кiвае хiтра на Алеся: 
 - Няма нi Сiма, брат, нi Хама, 
 Падралi ў дрэбезгi Адама, 
 А Ева дзесь сядзiць на стрэсе, 
 Нiдзе не знойдзеш Саламона, 
 Кот на хвасце панёс Самсона. 
 Тут, брат, Iсая i Агей, 
 Прарок Iлья i Елiсей. 
 Пастаў цяпер ты Богу свечку, 
 За цэп бярыся ды за грэчку, 
 "Начаткi" ж сунь iдзi пад стрэху! 
 I аж заходзiцца ад смеху. 
 - А каб яны павыдыхалi! 
 Чаму задачнiка не рвалi? 
 Сказаў Уладзя ў засмучэннi: 
 - Дае ж такiя Бог здарэннi, 
 Але не мне яны трапляюць, 
 Мяне заўсёды абмiнаюць. 
 Тут нават бацька не стрымаўся 
 I нечакана засмяяўся. 
 Алесь пачуў - мiнула лiха. 
 I сам сябе ён хвалiць цiха, 
 I так на сэрцы праяснiлась, 
 Як бы гара з плячэй скацiлась. 
 I думаў ён i пацяшаўся, 
 Што ўжо з законам паквiтаўся, 
 I цэлы дзень ён быў вясёлы, 
 Як бы яго няслi анёлы. 
 Ды памылiўся ён без меры: 
 Прыходзiць бацька па вячэры, 
 Алеся з запеку ён клiча 
 Ды ў нос "начаткi" яму тыча: 
 - Глядзi ж ты iх цяпер, як вока: 
 Папруга ўжо не так далёка; 
 Калi каты iх зноў парвуць, 
 То пухiры тут паўстаюць! 
 I тое месца сына-блазна 
 Айцец паказвае выразна. 
 Алесь, у смутку джургануўшысь, 
 Пашыўся ў запечак, сагнуўшысь. 
 I доўга ён заснуць не можа: 
 Зноў Лот, Абрам... Мой моцны Божа! 
 Ўваччу "начаткi" мiтусяцца, 
 Ад iх няможна адвязацца; 
 Зноў тая самая бядота, 
 Зноў слёзы, крыўда i згрызота. 
 Адно Алеся суцяшала 
 I Кастуся бяда спаткала: 
 Кастусь на "веруi" сеў макам, 
 Абодвум кепска, небаракам! 
 I кажа раз Алесiк брату: 
 - Закiнем кнiгi ў снег, за хату, 
 Ты "верую", а я "начаткi", 
 I пойдуць iншыя парадкi. 
 - А будуць бiць? - То што? паплачам, 
 Затое ж потым мы паскачам. 
 - А тата кнiжак зноў дастане? 
 - Ну й што? i тым дамо мы рады, 
 А там падыдуць i Каляды, 
 А там, дасць Бог, вясна настане... 
 Эх, брат: якi ты баязлiвы! 
 Не бойся, Костусь: будзем жывы! 
 Чаго баяцца? нiчагутка! 
 Закiнем iх у снег цiхутка. 
 А ты маўчок! нi шэп! нi слова, 
 I ўсё, брат, пойдзе адмыслова. 
 - Не, брат Алеська, не рабi ты, 
 Бо тата наш такi сярдзiты! 
 - Дык ты не хочаш? - Не: баюся! 
 - Адзiн i я, брат, адступлюся, 
 Сказаў Алесь i засмуцiўся 
 I ў свае думкi углыбiўся. 
 На скорым часе ранiчкою 
 Алесь у кепскiм быў настроi: 
 Хадзiў, бурчаў, не змоўчваў маме, 
 Ўсё дагары вярнуў нагамi. 
 - Бадай яны былi згарэлi! 
 I дзе чарты iх тут падзелi?.. 
 - Чаго ты шворышся, мармотка? 
 Ў пытаннi маткi злосцi нотка 
 Зусiм Алеся угнявiла. 
 Зiрнуў на матку ён нямiла. 
 - Няма "начатак"! - Зноў "начаткi"? 
 Калi ўжо будуць iм канчаткi? 
 Ён ператрос i вугалочкi, 
 Як ёсць, аблазiў i куточкi; 
 Глядзеў за бэльку i ў пячуру, 
 Падняў такую шуру-буру, 
 Што хоць ты з хаты выбiрайся 
 I тых "начатак" адцурайся. 
 Алесь раскiс i не ў гуморы. 
 - Мо iх забраў Марцiн з каморы? 
 (Марцiн нядаўначка з кватэры 
 Прыносiў нейкiя паперы.) 
 Алесь Марцiна прыплятае 
 I ўсё шукае ды шукае, 
 I не знаходзiць сваю страту. 
 З гуменца бацька шусь у хату! 
 I, не гаворачы нiчога, 
 Рвануўся раптам да малога! 
 Аж задрыжаў. I ў момант вока 
 Ўгары матнуўся пас высока 
 I ў тую ж самую хвiлiну 
 Агнём апёк Алесю спiну. 
 Алесь заенчыў праразлiва, 
 Упаў i зноў схапiўся жыва, 
 А дзецi ў плач, у енк, у слёзы, 
 I ўсе разбеглiся, як козы; 
 А бацька, страшны, поўны злосцi, 
 Алеся лупiць без лiтосцi; 
 I мацi рады даць не можа 
 Так моцна бацька абурыўся. 
 Даў Бог, Ксавэры налучыўся. 
 - Пакiнь, Мiхал! пакiнь, нябожа! 
 Апамятуйся, цi так можна? 
 Насмерць заб'еш неасцярожна! 
 Прыбег i дзядзька на падмогу, 
 Насiлу вырвалi нябогу. 
 А бацька сек, пытаў скрозь гнеў: 
 - Куды "начаткi", гад, задзеў? 
 Алесь без вопраткi i босы 
 Бяжыць у снег, проставалосы, 
 За хлеў ён чэша без аглядкi: 
 - А во яны! а во "начаткi"! 
 I мушу я адно зазначыць, 
 Няхай тут праўду кожны ўбачыць, 
 Што гэта прыкрае здарэнне 
 Пайшло яму на паляпшэнне. 
 ХVI. ВЕЧАРАМI 
 Малюнкi родныя i з'явы! 
 Як вы мне любы, як цiкавы! 
 Як часта мiлай чарадою 
 Вы ўстаяце перада мною! 
 I так панадна смеяцеся 
 Жывою баграю на лесе, 
 I златаблескiмi снапамi 
 Праменняў-стрэлаў над палямi, 
 I брыльянцiстаю расою, 
 Калi гарачаю касою 
 Скрозь лiсцяў сетачкi-аконцы 
 На ёй заззяе цiха сонца, 
 Яе так песцiць, так кахае, 
 Па ёй вясёлкi рассыпае! 
 Я бачу роўныя пакаты 
 Палёў за Нёмнам i iх шаты 
 Аўсоў палоскi, лавы жыта, 
 Што морам золата разлiта; 
 I грэчак белыя абрусы, 
 I лесу два крылы, як вусы, 
 I цёмны роў, вадой прабiты, 
 Такi зацяты i сярдзiты; 
 Ялоўцаў шэрыя аблогi, 
 Дзе белы мох, сiвец убогi 
 Пясочак жоўты засцiлаюць 
 I дзе зайцы прыпынак маюць. 
 Я чую шум рознагалосы 
 Лясоў, лугоў, дзе звоняць косы 
 У часе дружнай касавiцы; 
 Я чую громы навальнiцы, 
 I шум глухi буйных дажджоў, 
 I песнi звонкiя палёў, 
 I цiхi плач ускрай магiлы. 
 Даўно зацiх iх голас мiлы, 
 Даўно ўсё змоўкла i прапала, 
 Iх толькi памяць захавала. 
 Але нявiднымi нiцямi 
 Я моцна-моцна звязан з вамi, 
 Малюнкi роднае краiны! 
 Эх, зараслi вы, пуцявiны 
 У гэты мiлы мой куточак, 
 Дзе ные жоўценькi пясочак 
 Пад летнiм сонцам, пад спякотай 
 I ззяе смутнай пазалотай 
 Над самым Нёмнам срэбраводным, 
 Так сэрцу блiзкiм-блiзкiм, родным. 
 I зараслi не палынамi, 
 Не крапiвой, не драсянамi, 
 Не чаратом, не лебядою 
 А беларускаю бядою. 
 Ды покi будзе сэрца бiцца, 
 Яно не зможа пагадзiцца 
 Нi з гэтым гвалтам, нi з бядою 
 Над нашай роднаю зямлёю... 
 Эх, мiлы край адвечнай мукi! 
 Пракляты будзьце, вусны, рукi, 
 Што на цябе ланцуг кавалi 
 I ў твар зняважлiва плявалi! 
 Няхай агонь i жар пакуты 
 Навекi спалiць здзек той люты, 
 Якi спрадвеку там пануе, 
 Над тым, хто родны скарб шануе 
 I хто ўсiм сэрцам i душою 
 Астацца хоча сам сабою. 
 Жывi ж, наш край! Няхай надзея 
 Гарыць у сэрцы i мацнее, 
 Што хоць не мы, дык нашы дзецi 
 Убачаць цэльным цябе ў свеце! 
 Алесь на дзеле праканаўся, 
 Што ён дарэмна марнаваўся 
 I што ўжо больш няма збавення, 
 Як толькi ўзяцца за вучэнне, 
 Як гэты клопат не марудны. 
 I што ж? закон быў не так трудны, 
 Ужо па той адной прычыне, 
 Што ён запiсан быў на спiне 
 (А ў сэрца ўложан сам сабою), 
 I ўсё пайшло сваёй чаргою. 
 Цяклi дзянькi ды йшлi нядзелi, 
 I час тут вольны хлопцы мелi, 
 Вучылiсь толькi да абеду, 
 Вучылiсь нават не без следу. 
 I Костусь, мушу я прызнацца, 
 Ўжо ўмеў на дошцы распiсацца, 
 Што вельмi цешыла Мiхала 
 I гонар бацькаў падымала. 
 Удзень, як лекцыi канчалi, 
 На рэчку хлопцы выбягалi 
 Крыху пакоўзацца па лёдзе 
 Цi так пабегаць на свабодзе, 
 У снег залезцi па калена, 
 А то насiлi козам сена 
 Ў звярынцы козы зiмавалi 
 I iм палонкi прасякалi. 
 I сам дарэктар клышаногi 
 Не горш ад вучняў бег з дарогi, 
 Гайсаў па снезе, распускаўся 
 I штурхалямi захапляўся. 
 А як надарыцца часамi 
 Яму спаткацца там з казамi, 
 Тады крычаў ён благiм матам, 
 Тады рабiўся ён вар'ятам, 
 Такая радасць пашыбала, 
 Так хвалявала, захапляла. 
 I гэту радасць, мiг шчаслiвы, 
 Выказваў крыкам праразлiвым. 
 - А я-я-яй! А я-я-яй! 
 Крычаў, хоць вушы затыкай. 
 Другi раз хлопцы валяць валам 
 У ток да дзядзькi ўсiм кагалам. 
 На току ў дзядзькi, бы ў святлiцы, 
 Маркотна свецiць блеск газнiцы; 
 Дрыжыць агоньчык сiратлiва, 
 У бокi ходзiць палахлiва. 
 На месце ўсё тут i прыбрана, 
 Так гладка ўсё дапасавана. 
 А тыя ж граблi цi цапочкi! 
 Ну, толькi цешыць iмi вочкi! 
 У рукi возьмеш - працы хочуць, 
 У дзела пусцiш - зарагочуць! 
 А як наш дзядзька час там бавiць!. 
 Ён не працуе - iмшу правiць! 
 Вось як жывога дзядзьку бачу, 
 Я тут партрэт яго зазначу. 
 Ён невысок, не надта ёмак, 
 Ды карчавiты i няўломак, 
 А волас мае цёмна-русы, 
 I зухаўскiя яго вусы 
 Умеру доўгi, густаваты, 
 Угору чуць канцы падняты; 
 А вочы шэры, невялiчкi, 
 Глядзяць прыветна, як сунiчкi, 
 Але раптоўна i адразу 
 Не расчытаеш iх выразу: 
 То смех, то хiтрасць з iх блiскае, 
 То дабрата, але якая! 
 А нос... я глянуць мушу ў неба, 
 Бо не патраплю, як пачаць 
 I з чым нос дзядзькаў параўнаць, 
 Каб выйшаў ён такi, як трэба: 
 Ну, нос кароткi i таўсматы, 
 Ды досыць спрытны, хоць кiрпаты. 
 Антось наш дбалы, акуратны, 
 А пры рабоце якi здатны! 
 Што нi замыслiць, то ўсё зробiць 
 I так прыгонiць, так аздобiць, 
 Што i для вока нават мiла. 
 I ўсё выразна гаварыла, 
 Што ён не толькi гаспадар, 
 Але й прыроджаны штукар, 
 Якiх на свеце не так многа. 
 За дзядзьку людзi просяць Бога: 
 Каму ён толькi не спрыяе, 
 Каго з бяды не вызваляе! 
 У дзядзькi цэлы спрат запасаў 
 Не любiць дзядзька пустаплясаў. 
 Вось вы зiрнiце ў хлеў на вышкi! 
 Там многа яблынiн на лыжкi, 
 Там ёсць iгруша i клянiна, 
 Якая хочаш дравянiна: 
 Грабiльны, коссi, клёпкi, восi... 
 Няма трайнi - йдзi да Антося. 
 I людзi дзядзьку шанавалi, 
 А на кiрмашы частавалi. 
 Каса чыя нядобра косiць 
 Няхай Антося ён папросiць: 
 Антось наладзiць - так дагонiць, 
 Тады пабач, як загамонiць! 
 Каса не косiць - каса брые 
 I шчытнякi бярэ сухiя, 
 Бо ў дзядзькi рукi залатыя. 
 Каб дапiсаць партрэт Антося, 
 Скажу: на свеце не знайшлося 
 Нi ўдоўкi-любкi, нi дзяўчыны, 
 Каб палучыць дзве палавiны, 
 Каб разам шчасце здабываць 
 I поруч долю падзяляць. 
 I я тут сам за дзядзьку мушу 
 Назад старонку адгарнуць, 
 I аб вясне яго ўздыхнуць, 
 I добрым словам яго душу 
 Яшчэ раз шчыра памянуць. 
 Была вясна, было iмкненне, 
 I сэрца ведала тамленне, 
 I сэрца водгук сэрца чула, 
 I сэрца к сэрцайку гарнула. 
 Ды толькi ж доля не судзiла, 
 I любка-Наста, яго мiла, 
 Што так клялася, цалавала 
 I к сэрцу з жарам прыхiляла, 
 Што так сулiла шчасця многа, 
 Яго змяняла на другога! 
 Антось... Ды што!.. цяпер забыта, 
 Даўно пажалi тое жыта 
 I тыя межы зааралi, 
 Што дзядзькаў смутак калыхалi. 
 - Ну, хлопцы: зараз дамо жару! 
 Саб'ем пасадаў яшчэ з пару. 
 Снапы ў радочкi палажылi, 
 Так i дзяды яшчэ вучылi, 
 Каб каласы ды з каласамi, 
 А да пярылаў гузырамi. 
 - Ну, грымнем, хлопцы, каб звiнела! 
 I пяць цапоў iдуць у дзела! 
 Не малацьба, а бубнаў хоры! 
 Здаецца б, цэпам вадзiў хворы! 
 Бiчы кладуцца так рытмiчна, 
 Само гудзенне iх музычна; 
 Снапы не ўлежаць, скачуць самi 
 I сыплюць жыта пад бiчамi, 
 А дзядзька рэй вядзе, гукае 
 I адным крыкам памагае: 
 - Дай, дай яму, брат! дай з-за вуха! 
 Гэ-гэх, скачы, баба-псяюха! 
 Гудуць цапы ўгары праворна, 
 Iдзе работа дружна, спорна, 
 Аж падшыбае ўсiх ахвота, 
 Бо мае свой захоп работа. 
 Вось так адно другiм мянялась, 
 Затым яно й не прыядалась, 
 Калi было ўсё ўмеру, ўпору, 
 I гладка йшло ўсё тут угору. 
 Таксама вечар свае бавы 
 Нясе з сабой не менш цiкавы 
 I асаблiва перад святам, 
 Калi, бывала, дзядзька з татам, 
 А з iмi часам гэтаксама 
 Язык развяжа свой i мама, 
 Пачнуць казаць свае ўспамiнкi, 
 Вясцi размовы пра старынкi, 
 Пра незвычайныя здарэннi 
 I iм даваць тут тлумачэннi. 
 Цяпер камiнак спачывае, 
 А хату лямпа асвятляе, 
 Але маркотна i тужлiва, 
 А ценi страшна i маўклiва 
 То затрасуцца, затанцуюць, 
 Як бы каго яны пiльнуюць, 
 То заспакояцца зацята, 
 Калi замрэ i сама хата. 
 Тады здаецца, ценi тыя 
 Не проста ценi, а жывыя, 
 I нiбы ў iх ёсць нейка справа, 
 I таямнiчна i цiкава. 
 Дарэктар к печы прытулiўся, 
 На дзядзькаў твар утарапiўся. 
 - Мне сам казаў Пятрусь Грыхiнiн, 
 I лгаць жа ён не быў павiнен: 
 Дадому ехаў ён з Княжога, 
 Вакол няма нiдзе нiкога, 
 I цiха ўсё, як бы зацята. 
 Было ўжо трохi пазнавата, 
 А ён на волiках пляцецца, 
 I так яму ўсё штось вярзецца. 
 Вось едзе ён, масток мiнае, 
 Аж хтось з-за паляў вылятае, 
 Як жар чырвоны ды вяртлявы, 
 I хвошча пугай ўлева, ўправа 
 I па валах i па Пятрусю. 
 "Вось, - кажа, - я табе спазнюся, 
 Калi ты так запрацаваўся!" 
 I аж да Нёмна за iм гнаўся! 
 Дарэктар бедны ўвесь жахнуўся, 
 Ад страху нават аж прыгнуўся. 
 - Мабыць, штось ёсць-такi на свеце! 
 На матку тут зiрнулi дзецi. 
 - Свякроў, нябожчыца Анэта, 
 Сама казала мне пра гэта, 
 Яна была i цётка Рузя, 
 Збiралi шчаўе дзесь на лузе 
 Ды йшлi дадому каля Нёмна. 
 Было зусiм яшчэ няцёмна, 
 Вось толькi сонца напалову 
 Зайшло за горку Дземянову, 
 I нiкагусенька нiдзе! 
 Аж - зiрк! на саменькай вадзе 
 Сядзiць хтось, выцягнуўшы ногi, 
 Над самай буктай, такi строгi, 
 Як мае быць, ва ўсiм адзеннi 
 I курыць люльку ў задуменнi. 
 Кабеты ў страсе далей хутка! 
 Назад зiрнулi - нiкагутка! 
 - А хто ж то быў, цьфу, правалiся?! 
 Спытаў дарэктар, трасучыся: 
 Яго той страх нашчэнт занудзiў. 
 - Цi не Янчур там рыбу вудзiў, 
 Азваўся дзядзька не без жарта. 
 А ўсе маўчаць, глядзяць упарта. 
 Да дзядзькi блiжай хлопец жмецца: 
 Яму чорт знае што здаецца. 
 У хаце стала больш страхлiва. 
 З-за вокан ноч глядзiць маўклiва, 
 I гэта ноч як бы жывая, 
 I быццам нешта яна знае, 
 Але аб тым казаць не хоча, 
 Бо на размовы не ахвоча. 
 А на дварэ дзесь каля будкi 
 Чагось брахнуў сабака чуткi, 
 Брахнуў i змоўк, бы страшна стала, 
 I ноч брахаць не пазваляла. 
 Аслаблi ў Яськi ўсе тут гайкi. 
 - Э, глупства ўсё, не больш як байкi! 
 Мiхась азваўся. - Хто баiцца, 
 Таму ўсё можа налучыцца. 
 Нашто вам лепш? тут жыў Пшавара... 
 Вось раз уночы чуе гукi 
 Ў акно малоцяць чыесь рукi, 
 Малоцяць так, бы ў час пажару. 
 - Хто там? - Пусцi, брат: то я - Сёмка, 
 Ну, брат, i б'юцца ж чэрцi ёмка! 
 Не верыў я, дальбог, паверу! 
 На ўласным карку чуў, халеру! 
 На грэблю я, брат, як уз'ехаў, 
 Так i засыпаў мне арэхаў! 
 Я - па канi, ён мне - па карку! 
 Пасек мне спiну праз браварку! 
 I толькi тут, вось, адступiўся, 
 Калi ў дварэ ўжо я спынiўся. 
 Пшавара з хаты выйшаў босы 
 Агледзець Сёмкавы калёсы. 
 I што ж? вось вам i таямнiцы: 
 Ялова лапка ўлезла ў спiцы! 
 Яшчэ пра страхi вялi мову, 
 I iх тлумачылi аснову, 
 I iх iстоту разбiралi, 
 I трохi з Яськi жартавалi. 
 Ўсяго было тут вечарамi, 
 Калi разыдуцца часамi! 
 На ўсё была свая прычына 
 I адпаведная часiна. 
 Зайшла раз мова аб навуках 
 Старых, даўнейшых - i iх штуках, 
 Аб кнiгах з чорнаю пячаццю, 
 Аб чараўнiцтве, аб закляццi, 
 Аб розных хiтрасцях i зману. 
 - Вось пусцяць нейкага туману, 
 I чалавек хоць i жывы, 
 Але стаiць без галавы! 
 Гаворыць дзядзька, хлопцам дзiва, 
 Ўсё iх цiкавiць моцна, жыва. 
 - Я сам такую штучку знаю, 
 Што без памылкi адгадаю, 
 Як хто стаiць, ну, хоць бы ў сенях: 
 Цi на нагах, цi на каленях, 
 Цi ён там стане, цi ён ляжа! 
 Вось гэта штука! - бацька кажа. 
 - I няўжо дзядзька адгадае?! 
 Цiкавасць Яську забiрае, 
 I не дае нiяк ён веры, 
 I погляд кiдае на дзверы, 
 Бо хоча ён сваю асобу 
 У сенi вынесцi на спробу. 
 - Ну, Костусь, пойдзем мы з табою? 
 Iдуць i ў сенях мiж сабою 
 Вядуць параду, як пастаць, 
 Каб бацька ўжо не мог згадаць. 
 Мяркуюць хлопцы так i гэтак, 
 Бы вулей ставяць пад паветак; 
 Урэшце ўсё абмеркавалi, 
 Хiтрэй не трэба, як пасталi: 
 Адзiн прыгнуўся ракушком, 
 Другi ў падлогу ўпёрся лбом. 
 - Ну, дзядзька, як мы тут стаiма? 
 - А так, як цюцькi за дзвярыма! 
 Iм бацька з хаты дзесь азваўся, 
 I раптам дружны смех падняўся. 
 ХVII. ВОЎК 
 Ў будныя днi ўставалi рана: 
 Няма калi хварэць на пана, 
 Няма чаго чакаць панукi, 
 Калi работы поўны рукi 
 Зноў закладайся на нядзелю. 
 Садзiлась мацi за кудзелю; 
 Цяплей мужчыны абувалiсь, 
 Ў сваю работу запрагалiсь. 
 Мiхал, пакуль не рассвiтае, 
 Iдзе Антосю памагае, 
 Бо трэба кончыць з малацьбою, 
 Каб не карцела над табою. 
 Дарэктар сам з свае ахвоты 
 Ў гумно любiў рабiць налёты, 
 Бо ён быў хлопец працавiты 
 I да работы страх сярдзiты, 
 Хоць быў яшчэ малы i кволы, 
 Ну, хвацкi хлопец i вясёлы! 
 Iдзе з двара часамi ў хату 
 Аб чым тут ходзiць Яську-хвату 
 Ён на дрывотню, бярэ дровы: 
 Ён услужыць усiм гатовы, 
 Гаспадарам i гаспадынi, 
 Бо што тут зробiцца хлапчыне? 
 Раз ён абцасам зачапiўся, 
 З дрыўмi знячэўку павалiўся 
 На крок, не далей, ад парога, 
 Але ўсхапiўся, i нiчога, 
 I толькi глянуў на абцасы, 
 Былi ў iх моладасць i часы, 
 Калi рабiлi выкрунтасы 
 I на iгрышчы тупацелi, 
 А тут хадзiць больш не хацелi. 
 Таксама Ўладзя да работы 
 Больш, чым да кнiжак, меў ахвоты: 
 Любiў ён з цэпам завiхацца 
 Або па лесе пацягацца, 
 Пабегаць з стрэльбай за лiсамi, 
 Цi за кунiцай, цi тхарамi. 
 I бацька з гэтым пагадзiўся: 
 Што ж? да навукi не радзiўся, 
 А вось мо з меншых што i будзе, 
 Няхай яны ўжо йдуць у людзi. 
 Алесь сядзiць, закон чытае 
 Або з сабою разважае, 
 А потым зноў у кнiгу ўткнецца 
 I сам сабе штось засмяецца. 
 У Кастуся "Родное слово"; 
 Ён слiбiзуе ўсё наново, 
 Але склады штось не выходзяць 
 I хлопца ў злосць адно прыводзяць, 
 Бо Костусь - хлопец нецярплiвы, 
 У гнеў прыходзiць абурлiвы; 
 Яго падштурхвае спакуса 
 Сказаць знявагу на Езуса, 
 Якi прад iм быў намалёван, 
 I Езус быў тут iм аплёван: 
 Чаму ж бо ён не памагае, 
 Калi на гэта сiлу мае? 
 А потым злосць яго астыла, 
 Яму i прыкра, i нямiла, 
 Ён сам сябе чуць не кусае. 
 Ох, галава яго дурная! 
 I нi на грош няма ёй кошту, 
 Яго хвалiлi, а завошта? 
 I хiба ж Бог яго не чуе? 
 Або яму Бог падаруе 
 Вось гэты страшны грэх знявагi? 
 Эх, Костусь, Костусь! ты - брадзяга! 
 Выносiць сонца дзянёк новы 
 Скрозь гэты лес стары, хваёвы, 
 Дзянёк кароткi, чуць заметны, 
 Але вясёлы i прыветны. 
 Мароз бярэцца, пацiскае, 
 Па лесе лускае, гуляе 
 I хусты тчэ на беражку. 
 За ноч падкiнула сняжку. 
 Мiхал iдзе ў свае абходы, 
 А холад зiмняе пагоды 
 Яго рухавiць i малодзiць, 
 I колькi тут разоў ён ходзiць! 
 Тут кожна сцежка i дарожка 
 Яму даўно-даўно знаёма, 
 Мiхал у лесе, як бы дома: 
 Дзе нi ступала яго ножка! 
 Якiх куточкаў тут не знае! 
 Мiхал iдзе, сляды чытае! 
 Вось тут танюткi ланцужок 
 Лёг так прыгожа на сняжок 
 То пара кропак, то дзве рыскi, 
 Вiдаць, што мышкiны распiскi. 
 Другi малюнак, след - трайчаткi 
 Па лесе кiдаюць зайчаткi; 
 А лiс-хiтрэц, выжыга чуткi, 
 Па снезе цягне шнур раўнюткi: 
 Слядок з слядочкам супадае, 
 Бы лапка тут адна ступае. 
 Мiхал iдзе. У лесе глуха; 
 Дарэмна зыкi ловiць вуха: 
 Вакол маўклiва i маркотна, 
 I лес застыў, глядзiць гаротна, 
 I толькi дзесь у ельняку 
 Шалпоча сойка на суку 
 Ды стукне дзяцел траекротна. 
 Мiхал iдзе адзiн, пануры, 
 I сам ён хмур, i думкi хмуры, 
 Як гэты лес, снягамi сцяты 
 Або замоўлены, закляты. 
 Ды гэты лес, хоць ён i немы, 
 Але скрозь цiш халоднай дрэмы, 
 Скрозь гэты мёртвы сон зiмовы 
 Вядзе з Мiхалам казкi мовы. 
 У лесе кожная мясцiна 
 Лужок, палянка, баравiна 
 Асобны твар i выраз мае 
 I хоць што-небудзь выклiкае 
 З таго, што памяць захавала. 
 Так. Тут было ўсяго нямала, 
 Тут частка жыцця леснiкова. 
 Ну, хоць бы гэта вось дуброва! 
 Грыбоў улетку тут цьма-цьмушча, 
 Народ сюды йдзе - гушчай-гушча. 
 Тут шум, тут крык, тут гоман, спевы, 
 Аж разлягаюцца ў ёй дрэвы. 
 I вось, бывала, пан прыкажа 
 Сюды пасходзiцца ўся стража 
 I робiць цэлую параду, 
 Як дзе хiтрэй зайсцi ў засаду, 
 I ўсё на гэтых людзей бедных, 
 Ўсё з-за паноў тых ненаедных. 
 Садзiшся, ловiш. А другая 
 I на бiлет рубля не мае. 
 I мусiш драць i з беднаты. 
 I вiнават не пан, а ты: 
 Не гаспадар злы - кажа ўсякi 
 А гаспадарскiя сабакi... 
 А гэты хвойнiк абгарэлы! 
 Напэўна б выйшаў сказ тут цэлы, 
 Калi б ад самага пачатку 
 Апавядаць вам па парадку; 
 Але Мiхалу непрыемна, 
 Бо й тут пан лаяўся дарэмна, 
 А ён стаяў, свяцiў вачамi 
 Перад людзьмi i леснiкамi. 
 Мiхал iдзе, i думкi ходзяць, 
 I ў пункт адзiн яны прыводзяць: 
 Каб як зямлi сабе прыдбаць 
 I службы гэтае не знаць, 
 Тады паны ўжо не пашкодзяць. 
 Ды толькi вось дзе закавыка: 
 Купiць зямлю - купiць не лыка, 
 Тут грошы трэба - i не сотка... 
 Эх, брат, рука, рука каротка! 
 Дзе ўзяць? i розум тут не змесцiць, 
 Але ўсё ж думку Мiхал песцiць, 
 Пад самым сэрцам яе носiць, 
 I гэта думка - зямлi просiць! 
 Яна з iм заўжды: ў лесе, дома! 
 Яна яму даўно знаёма, 
 I нават ён, калi прызнацца, 
 Даўно жыве ўжо ў сваёй хатцы. 
 А гэта хата вось якая: 
 Перш-наперш выгляд добры мае; 
 Стаiць пры рэчцы цi крынiцы, 
 На ёй дзве дымнiцы-блiзнiцы 
 З чырвонай цэглы i фарсiсты. 
 У хаце ёсць пакойчык чысты, 
 А вокны светлы i панадны, 
 I броўны ў сценах вельмi ладны: 
 Шырокi, роўны, без прыточак, 
 I жоўценькi, як той жаўточак. 
 Хлявец, гуменца - ўсё там нова, 
 I ўсё дакладная будова! 
 Пры доме сад, хоць невялiчкi, 
 Ды добры сад, нiводнай дзiчкi; 
 I тут навокал тваё поле, 
 Раздолле тут табе i воля! 
 Працуй, чуць з хаты толькi выйшлi. 
 Але ўсё гэта - толькi мыслi, 
 Эх, гэта толькi мары-кралi! 
 О, каб яны ды праўдай сталi! 
 У лесе глуха, цесна стала, 
 I смуткам цiсне лес Мiхала, 
 I нейк маркотна ў гэтым боры, 
 Душа iмкнецца на прасторы, 
 I вочы просяць свету, волi. 
 Мiхал iдзе туды, на поле, 
 Дзе Нёман, выгнуўшыся дужкай, 
 Абводзiць лес прыгожай стужкай; 
 Але цяпер марозам скован 
 I ад людскiх вачэй захован, 
 I толькi жолаб, нiзка ўгнуты, 
 Ды лёд, ад снегу ветрам здзьмуты, 
 Яго дарогу вызначалi. 
 I цiха ўсё вакол. Маўчалi 
 Пад белай посцiлкаю далi. 
 Там, угары, дальш з-па-над Нёмна 
 Сяло глядзела зсiня-цёмна; 
 Над iм стаяў дым белаваты. 
 Панура ў снезе нiклi хаты. 
 Мiхал на горцы прыпынiўся, 
 Стаiць, бы сон яму тут снiўся, 
 I тут усе тыя мясцiнкi 
 Яго наводзяць на ўспамiнкi. 
 Вот тут калiсь - даўно было то 
 Дзяўчына з iх сяла, Дарота, 
 Купалася раз i ўтанула, 
 I смерць яе тут агарнула. 
 I гэта тут было здарэнне, 
 Калi на бераг, на каменне, 
 Гады два-тры назад, вясною, 
 Яхiма вынесла вадою, 
 Якога тыдняў тры шукалi, 
 Ды не найшлi й шукаць не сталi. 
 Таксама тут i здань здалася 
 Аб ёй i гутарка вялася, 
 Што быццам нехта на вадзе, 
 Яшчэ нябачаны нiдзе, 
 Сядзеў i з люлькi зацягаўся 
 Ды раптам згiнуў, бы распаўся... 
 Таемны вы, зямлi скрыжалi! 
 Чаго ў сябе вы не ўпiсалi! 
 Мiхал раптоўна садрыгнуўся, 
 Зiрнуў за Нёман i прыгнуўся, 
 З-за хвойкi хцiва выглядае 
 I дубальтоўку з плеч знiмае, 
 Увесь хвалюецца, дрыжыць: 
 Ваўчуга з сёл сюды бяжыць 
 I проста валiць на Мiхала! 
 Аж сэрца ў радасцi ўзыграла: 
 "Пастой жа, брат, пастой, ваўчуга! 
 Ужо ж спаткаю, валацуга!" 
 А воўк iмчыцца, снег здзiрае, 
 I толькi хвост яго мiльгае, 
 Вiдаць, далi яму дзесь жаху. 
 "Ну, брат Мiхась, не дай жа маху!" 
 Ён брамкi ў стрэльбе адчыняе, 
 Прыклад падносiць да пляча; 
 "Не так дасi ты стракача!" 
 Мiхал пацiху разважае. 
 А воўк ляцiць. Вось ён на Нёмне... 
 Вось ён за горкай... не вiдаць 
 Ён будзе тут хвiлiн праз пяць... 
 "Трымайся ж, браце, цэлься, помнi!" 
 Мiхал замёр, не моргне вока: 
 Развязка скора, недалёка 
 Вось-вось пакажацца звяруга!.. 
 Ды доўга гэта штось натуга 
 Няма, а быць ужо пара. 
 Цьфу ты! Што ж гэта за мара? 
 Ўстае Мiхал, глядзiць вакола, 
 Як бы што страцiў, невясёла, 
 А рукi ўсё яшчэ дрыжаць. 
 Ну, хоць бы, гада, напужаць! 
 I дзе ён дзеўся? дзе, пракляты? 
 Мiхала рух бярэ заўзяты, 
 Не возьме тропу ён нiяк, 
 Бяжыць управа наўскасяк: 
 А можа, там яго спаткае, 
 А не, дык снег хоць запытае. 
 Але й туды прабег дарма: 
 Там i слядоў яго няма. 
 Бяжыць назад - няма! - прапала!.. 
 Аж нейкi пот праняў Мiхала. 
 Мiхал на Нёман тут рвануўся 
 I, як зiрнуў, аж здрыгануўся, 
 I ўсё ў iм раптам задрыжала, 
 Аж нават шапка чуць не спала, 
 Калi прычын Мiхал дазнаўся: 
 У стрыжаню воўк шалпатаўся! 
 Мiхала згледзеў - лясь зубамi! 
 I злосна блiскае вачамi. 
 Мiхал хватае дубальтоўку 
 I хоча выстралiць у воўка. 
 А потым стрэльбу апускае 
 I воўка зблiзку разглядае. 
 А ён - вось тут, бяры рукамi, 
 Завiс на лапах, як у яме; 
 Стрыжэнь глыбокi, лёд пакаты, 
 А бедны воўк, вадой падцяты, 
 Скрабе па лёдзе кiпцюрамi 
 I носам рые, як зубамi, 
 I ўвесь пружынiцца i рвецца, 
 Але нiчога не ўдаецца, 
 I ўсё слабее ў воўка сiла. 
 Ды страшна смерць, усiм жыць мiла! 
 Ён рэшту сiл iзноў збiрае, 
 Мацней на лапы налягае, 
 Ды iх няма за што зацяць, 
 Яны слабеюць, слiзгацяць 
 I толькi скробаюць па лёдзе, 
 Перабiраюць край стрыжэню, 
 Няма надзеi нават ценю 
 У той яго бядзе-прыгодзе, 
 Няма, ваўчок, табе збавення! 
 Дарэмны ўсе твае iмкненнi! 
 I ненадоўга сiлы стане 
 Вясцi з вадою тут змаганне. 
 Слабее воўк i абмярзае, 
 А плынь усё больш падбiрае, 
 I, барукаючысь з вадою, 
 Ён павярнуўся галавою 
 I ўскiнуў погляд на Мiхала. 
 Вачамi злосна ўжо не косiць, 
 Глядзiць, як бы ратунку просiць... 
 Цьфу ты! аж шкода яго стала 
 Так вочы жаласна глядзяць, 
 Ну, вось, дальбог, шкада страляць! 
 Яшчэ раз бедны воўк рвануўся, 
 На спiну раптам павярнуўся, 
 Завыў жалобна i каротка 
 I - шуг пад лёд той, як калодка! 
 I знiкла ўсё: жыццё, змаганне 
 I прагавiтасць палявання. 
 Мiхал стаiць i разважае, 
 А потым голаву ўскiдае, 
 Як бы ён хоча запытаць, 
 Хоць тут нiкога не вiдаць: 
 "Ну, што ты скажаш, брат, на гэта?" 
 ХVIII. ЗIМА Ў ПАРЭЧЧЫ 
 О добры час дзянькоў прыгожых! 
 Ты знiк у хвалях часоў божых 
 I толькi ў думках i ўспамiнах 
 Жывеш-гарыш у днях дзяцiных. 
 Далёка я ад межаў родных 
 I дзён галодных i халодных 
 Пражыў нямала. Я гадаю, 
 Я родны край успамiнаю, 
 Я iм жыву, я ў iм душою 
 I сэрцам кожнаю парою, 
 Як той нявольнiк прагне волi, 
 Так прагну я ступiць на ролi 
 Сваiх палеткаў, нiў благенькiх, 
 Дарог i сцежачак крывенькiх, 
 Што гожа ўюцца спомеж жыта 
 Або срэдзь лесу самавiта. 
 I ўстануць з'явы, як жывыя, 
 Малюнкi сэрцу дарагiя, 
 I моцна душу парываюць. 
 "Iдзi да нас! iдзi", - гукаюць. 
 Благаславёны час той будзе, 
 Калi я ў родным сваiм людзе 
 Куточак бацькаў прывiтаю 
 I радасць жыцця там пазнаю. 
 О родны край! О край пакуты, 
 Нягодай цяжкаю прыгнуты! 
 Калi ж ты збудзеш тое гора, 
 Што i цяпер там, як i ўчора, 
 Як i даўней, цябе знiшчае 
 I горкiм смуткам авявае? 
 I ў час вялiкi разбурэння 
 Не сцерпiць нават i каменне 
 Тваiх палёў, глухiх абшараў, 
 Дзе след вайны агнём пажараў 
 Пранёсся дзiка i няшчадна, 
 Каб не заплакаць з таго здзеку, 
 Што чалавек - звер чалавеку 
 Так злосна чынiць, неўспагадна!.. 
 О край мой мiлы! Ўсёй душою 
 Хачу злучыцца я з табою, 
 Ў тваiх палях пазычыць сiлу, 
 Ў тваёй зямлi сысцi ў магiлу... 
 Дзяцiны час!.. Я памятаю 
 Зiмы прыход у нашым краю. 
 Стаiць над лесам шум маркотны; 
 Па небе хмары, як палотны, 
 Паўночны вецер рассцiлае, 
 I бель над далямi звiсае, 
 I цiха стане на падворку, 
 I лес жалобную гаворку, 
 Свой гоман восенi канчае 
 I моўчкi зiму сустракае. 
 А сетка белая гусцее 
 I блiжай, блiжай снегам сее. 
 I вось над хатай, над гуменцам 
 Сняжынкi жвавыя гуляюць, 
 Садок i дворык засцiлаюць 
 Бялюткiм, чыстым палаценцам. 
 I тут у хаце не ўтрываеш: 
 Кажух на плечы накiдаеш, 
 Бяжыш на двор, як той шалёны, 
 Крычыш, гукаеш здавалёны, 
 Зямлi не чуеш пад сабою 
 I ловiш белы пух рукою. 
 Ўгару зiрнеш - як рой пчалiны, 
 Снуюцца цiхiя пушыны, 
 Ўгары знячэўку штурхануцца, 
 Глядзiш - i ў пары пабяруцца. 
 - О-го-го, брат! - дзядзька кажа. 
 Цяпер зiма напэўна ляжа! 
 За санкi, Костусь, трэба брацца, 
 Эх, будзеш мець дзе разгуляцца! 
 I Костусь рады i давольны: 
 Цяпер гулянак свет раздольны, 
 Адкрыты новыя пуцiны 
 У круг забаў яго дзяцiны, 
 I ён ад радасцi трасецца 
 Ды ў мяккiм снезе скачанецца. 
 А снег станоўка i заложна 
 Так i шуфлюе. Лес набожна 
 Стаiць, маўчыць i ўсё святлее, 
 Як бы, здаецца, весялее. 
 Назаўтра ўстанеш - свет змянёны, 
 У новых хутрах вербы, клёны, 
 I ўсюды чыста, бель такая, 
 Што проста вочы адбiрае. 
 Ў парканах шулы, як салдаты, 
 Стаяць у струнку, зухаваты, 
 Башлык высокi, шапкi новы, 
 "Ура!" гукнуць табе гатовы. 
 Iдзе з лапатай дзядзька з хаты 
 I адграбае снег заўзята. 
 Ў гумно i ў хлеў праводзiць сцежкi, 
 Не хоча мець удзень замешкi, 
 Бо ўдзень на рэчку i на тонi 
 Схадзiць рыхтуецца Антонi. 
 Мы знаем, ён - рыбак з уроды, 
 I ўсякiх рыб ён знае ходы, 
 Калi якая нерастуе, 
 Што ёй пад густ, чаго бракуе; 
 I нораў кожнай рыбы знае, 
 Аб iх трактат ён прачытае, 
 Ды так, што люба i паслухаць, 
 Дзiвiцца больш ды лоб чухаць. 
 I гэта ўсё не з кнiг набрана, 
 Не з слоў вучонага паўпана, 
 Якiх цяпер усюды досыць; 
 Ўсё гэта ўласны розум зносiць, 
 Свая мазолiлась галоўка, 
 А не чыя там калатоўка. 
 Бярэ Мiхал свае прылады, 
 Якiя стрэльбе датыкаюць; 
 Цяпер зайцы ў лясах гуляюць, 
 Iх упалюеш без прынады, 
 Тым болей што ганчак харошы 
 Ёсць сэнс прайсцiся па парошы. 
 I чуць што толечкi разднела, 
 У маткi снеданне паспела, 
 Але яе ўсе падганяюць, 
 Барзджэй рассыпацца жадаюць, 
 Каму куды i ў чым хто здольны 
 Дзянёк прыдасца часам вольны. 
 - Пакiнь, Мiхась, ты сучку дома, 
 Мо дзе забiўся тхор мiж лома: 
 Ў карчах на рэчцы следу многа, 
 Iх там пярэсмыкi, дарога. 
 I да тхароў быў дзядзька падак, 
 А тхор цяпер дабёр i гладак: 
 У Свержнi Iцка з Моўшам проста 
 Да шкуркi ўлiпнуць, як кароста. 
 А Такса талент такi мела, 
 Што за тхарамi чуць не млела. 
 - Бяры сабе, хай астаецца, 
 На просьбу бацька паддаецца. 
 I Таксу ў хаце запiраюць, 
 А ў лес Сiвалку запрашаюць. 
 Выходзiць бацька першы з дому 
 Мясiць снягi па буралому. 
 На iм кучомка, верх зялёны, 
 Кажух кароценькi, чырвоны, 
 А стан шырокая папруга 
 Сцiскае спрытна, лоўка, туга; 
 На меднай спронжцы лось красуе 
 I з жоўтай бляхаю фасуе, 
 А праз плячо паўзверх кажуха 
 Iдзе раменны пас, бы ў зуха; 
 На гэтым паску - знак блiшчасты, 
 А на плячах - шнур пакручасты. 
 I вось як бацька выйдзе зрана 
 Ды стрэльбу накрыж перакiне 
 I ў палясоўшчыцкiм ён чыне, 
 Дапраўды, змахвае на пана! 
 I дзядзька доўга не чакае, 
 Маўчком ён Костусю кiвае; 
 А Кастусёк даўно гатовы 
 У iх раней была намова 
 Схадзiць у луг на азярыны 
 I патрывожыць род тхарыны, 
 На рэчцы загарадзь паправiць 
 I новы буч яшчэ паставiць, 
 За пояс дзядзька закладае 
 Сваю сякерку, Таксу клiча, 
 Кусок аладкi ў нос ёй тыча 
 I вон за дзверы выпускае, 
 А Костусь з торбаю, з лапатай 
 Даўно чакае iх за хатай. 
 Спаткаўшы Ўладзю на дрывотнi, 
 Раскажа дзядзька ўвесь парадак, 
 Бо той, наеўшыся аладак, 
 Глядзiць за домам неахвотна. 
 Яму ты слова - ён другое, 
 Заўзята юха, хоць малое. 
 I дзядзька часам загарыцца, 
 Гатоў няўслушнiку па пысцы 
 Праехаць шорсткiм сваiм пальцам, 
 Бо што ты зробiш з падшывальцам? 
 I дзядзька, плюнуўшы сярдзiта, 
 Iдзе, спаткнуўшысь на карыта, 
 А ўслед яму смяецца Ўладзя. 
 - Павыскаляйся яшчэ, гадзе, 
 Антось яму, - дальбог, вярнуся, 
 Расквасiць кiрпу не збаюся!.. 
 Ото "гладыш", абы напроцi, 
 Абы нажэрцiся! К рабоце 
 I на вяроўцы не зацягнеш, 
 У лес пабегчы толькi прагнеш. 
 Ну, трасцу дам табе цукерку! 
 Гулу падсуну ў табакерку! 
 Бубнiць Антось ужо з сабою, 
 Iдучы скораю хадою. 
 I доўга Ўладзю дзядзька журыць, 
 I Костусь бровы свае хмурыць: 
 I ён на брата сэрца мае, 
 Бо Ўладзя дзядзьку зневажае, 
 А дзядзька поле толькi мiне, 
 Глядзiш - i злосць яго астыне. 
 Задраўшы ўгору хвост трубою, 
 Сама давольная сабою, 
 Снуецца Такса мiж кустамi, 
 Бяжыць i спынiцца часамi, 
 Наставiць вушы, разважае, 
 Вушамi нос свой павярае 
 I нi зрухнецца, бы застыне, 
 I лапу нават чуць узнiме. 
 А дзядзька Таксу падганяе: 
 - Шукай тхара! шукай, малая! 
 I Такса кiнецца стралою 
 Туды, дзе цэлай чарадою 
 Стаяць алешыны крывыя, 
 Пад iх карчагi патайныя. 
 I часта тут - былi здарэннi 
 Заб'ецца тхорык пад карэннi. 
 I тут усiх рух апануе. 
 Фатыгi Такса не шкадуе: 
 Дзярэ, грызе, пiшчыць, скавыча, 
 Бо знак дае, што ёсць здабыча. 
 I дзядзька ўвесь, як на пружынах, 
 Як дзiк, мiтусiцца ў галiнах, 
 Туды зiрне, сюды памкнецца, 
 Ну, на кавалкi так i рвецца. 
 - Ты ж стой, брат, тут! Пiльнуй, як вока: 
 Ён тут, галубчык, недалёка! 
 I не пудлуй, не дай, брат, маху, 
 Валi рыдлёўкаю без страху... 
 I дзядзька мовы не канчае, 
 Ён кол маланкаю хапае. 
 - Тхор! тхор! Дзяржы яго! - галосiць, 
 Гарачка дзядзьку так i носiць, 
 Бяжыць, тхара ён даганяе, 
 Напагатове кол трымае. 
 За дзядзькам Костусь прэ без духу. 
 - Дзяржы тхара, дзяржы псяюху! 
 А тхорык бедны ў куст зашыўся, 
 Няма ратунку, ашчарыўся, 
 На Таксу сам ён нападае 
 I чмыс яе грызе, кусае, 
 Пiшчыць, дзярэцца, смрод пускае, 
 Але нiшто не памагае: 
 Таўкуць калом яго, рыдлёўкай, 
 За шкурку плацiць тхор галоўкай. 
 - Вось гэта, Костусь брат, удача! 
 I дзядзька рады, чуць не скача 
 I гладзiць Таксачку па вушку, 
 Яе ён лашчыць, як дачушку; 
 Яна ж за гэта ласкi слова 
 На смерць, на ўсё пайсцi гатова: 
 Вачамi ў вочы так i зорыць, 
 Вiхлястым хвосцiкам гаворыць. 
 Хоць дзядзька наш не паляўнiчы, 
 Ды меў ахвоту i да дзiчы. 
 I часам, праўда, вельмi рэдка 
 Я сам у гэтым буду сведка 
 У лес надумае пайсцi, 
 Зайцоў крыху там патрасцi 
 Зайцоў жа там было багата. 
 Вось у нядзельку раз цi ў свята 
 Антось рыхтуе паляванне. 
 Дае ён хлопцам прыказанне, 
 Хоць тыя самi без прыказу 
 Ахвотна годзяцца адразу, 
 А наш дарэктар асаблiва. 
 У лес збiраюцца шумлiва. 
 - Эх, шкода, брат: няма клякотак! 
 Ну, хоць бы з парачку трашчотак! 
 Гаворыць дзядзька. - Ну, нiчога, 
 I так мы зробiм шуму многа 
 I ўсiм зайцам задамо страху! 
 Дае дарэктару ён бляху. 
 - Званi ў яе, бi, чым папала, 
 Абы мацней яна гучала 
 На ўсю Свяржэнскую граду! 
 Алесю даў скавараду, 
 Перагарэлую, старую, 
 Ды незвычайна галасную. 
 - Бяры напiльнiк з рукаяткай, 
 Бубнi ў яе наском i пяткай; 
 А Кастусю я дам званок, 
 А ты, бальшун, трубi ў ражок, 
 Такое справiм мы iгрышча, 
 Што лес застогне i засвiшча, 
 Ну, нежывы - i той ачнецца, 
 Калi аблава ў нас пачнецца! 
 Iдуць у лес. Антось зарання 
 Размеркаваў усё дазвання: 
 Адкуль, якую зоймуць лаву, 
 I як вясцi самую справу, 
 Куды i як зайцоў зганяць, 
 I дзе ён будзе сам стаяць. 
 Антось пазiцыю займае, 
 Шчаслiвых вынiкаў чакае, 
 Калi зайцоў пужнуць няждана, 
 I трохi чуе ў сабе пана. 
 Прачнуўся лес ад бразгатання, 
 Ад таго шуму палявання: 
 I крык, i лямант захаплення, 
 Гудзе лес зверху да карэння. 
 Дарэктар рвецца на кавалкi. 
 Зламаў на блясе ўжо дзве палкi, 
 Дзярэцца нема, лямантуе, 
 Такi там гвалт - хай Бог ратуе! 
 За пень ён лапцем зачапiўся 
 I змоўк тады, як павалiўся. 
 Алесь грымiць скаварадою 
 I пацяшаецца гудою, 
 На ёй вызвоньвае ён штучкi, 
 Але напiльнiк выпаў з ручкi, 
 Зляцеў у снег - i будзь здароў... 
 Нiдзе не бачылi зайцоў, 
 I дзядзьку стрэлiць не прыйшлося, 
 Але пачулi ад Антося: 
 - Забiлi зайца, не забiлi, 
 Але ж, брат, гуку нарабiлi. 
 XIX. НА РЭЧЦЫ 
 Нiхто з дамашнiх не згадае, 
 Чым рэчка Костуся зваймае, 
 Якая iх звязала сiла 
 I чым яна так хлопцу мiла. 
 Бывала, толькi чуць разднее, 
 Чуць трошкi ў лесе пасвятлее, 
 Глядзiш - на рэчку ён шыбуе 
 I лёд сякеркаю мацуе, 
 То падбяжыць i скаўзанецца, 
 I сам сабе ён засмяецца; 
 То спынiць крок, замрэ, застыне 
 Такая радасць тут хлапчыне! 
 Лядок закохкае, угнецца 
 I вось-вось зломiцца, здаецца, 
 Але нястрашны i знаёмы 
 Для хлопца гэтыя надломы, 
 Палоскi-стрэлы гаваркiя, 
 I моцны скрэпы ледзяныя. 
 Марозiк крэпiць, лёд таўшчэе, 
 I рэчка вольная нямее, 
 Да дна вадзiца вымярзае 
 I ходу, бедная, не мае, 
 I цесна там ёй, i нямiла 
 Яе халодная магiла; 
 Але дарма: жывую сiлу 
 Не запраторыш ты ў магiлу, 
 Мароз бязжаласны i люты! 
 Хоць ты звязаў i крэпка путы, 
 Скаваў i рэчкi i азёры 
 I ўсё зацiснуў пад запоры, 
 Разлёгшысь лёдам i снягамi 
 Над чыстым полем i лугамi, 
 Ды ты жыцця, брат, не здалееш, 
 Як ты нi дурыш, нi шалееш. 
 Глядзi - скрозь ковы ледзяныя 
 Сачацца кропелькi жывыя, 
 Дарогу новую шукаюць 
 I лёд вадою залiваюць. 
 I праўда: рэчачка-крынiчка, 
 Хаця i мелка, невялiчка, 
 Але такую сiлу мае, 
 Што лёд угору падымае 
 I ломiць глызу, як нацiну. 
 - Гэ, брэшаш ты, мароз, не згiну 
 Я пад карою ледзяною, 
 Пабарукаемся з табою! 
 Як бы гаворыць смела, гулка 
 Марозу бойкая рачулка. 
 I мiж марозам i вадою 
 На гэтай рэчачцы зiмою 
 Такiя справы вынiкаюць, 
 Што надта Костуся займаюць. 
 Калi на рэчку ён нi прыйдзе, 
 Глядзiць - штось новае там выйдзе: 
 То лёд, уздуўшыся гарбамi, 
 Бубнiць, як бубен, пад нагамi, 
 То ападзе нанiз, угнецца, 
 На дно пластамi пакладзецца, 
 А па кустах, на абалонi, 
 Цiскi парваўшы i супонi, 
 Вада шырока разальецца, 
 I снег на кашу пабярэцца, 
 I як нi гне мароз, нi гладзiць, 
 Але нiчога не парадзiць, 
 I чуць ён толькi аслабее, 
 Чуць-чуць адлiжкаю павее, 
 Глядзiш - вадзiца лёд злiзала, 
 Ў раўку пясочак паказала, 
 I хвалькi жвавыя за хваляй, 
 Як i нябыта, бягуць далей, 
 Пакуль мароз не засярдуе 
 I сiлу зноў ён не пачуе, 
 Каб закаваць раўчук праворны 
 За розум надта непакорны. 
 I вось надарыцца часамi 
 Мароз над ўсiмi маразамi; 
 Iдзе сярдзiта, пагражае, 
 Па даху гонтамi страляе; 
 У завiтушках дым бялявы 
 Нясе, як воблак кучаравы, 
 I потым з iм набок рванецца, 
 Бы пiсар-вухар расчаркнецца. 
 А як вакенцы размалюе 
 I розных дзiваў там намосцiць, 
 Яму аматар пазайздросцiць, 
 I прад марозам ён спасуе. 
 Мароз - штукар i жарты любiць, 
 Не раз, штукуючы, загубiць 
 Таго, хто ў рукi пападзецца, 
 Яшчэ над бедным насмяецца: 
 "Прыляж, бядача, ты з дарогi 
 Няблiзкi хатнiя парогi, 
 Мароз дарожным падпявае, 
 Лажысь - пасцелька пухавая 
 I ўся агоньчыкамi ззяе! 
 Заснi, сагрэйся, мой пахiлы, 
 Пакуль табе прыбудуць сiлы, 
 А я салодкi сон навею 
 I гожай казкаю сагрэю". 
 I хто паддасца нагаворам, 
 Засне навекi пад прасторам 
 Халодных зор, снягоў глыбокiх, 
 Сярод дарожак адзiнокiх. 
 Мароз - мастак i, пыхту поўны, 
 Узносiць слуп на неба роўны, 
 Высокi, вогненны, крывавы! 
 Той слуп - i страшны i цiкавы 
 Гарыць злавесна, ўвесь чырвоны. 
 Мароз на небе ставiць троны, 
 Вянцы на месяц ускладае, 
 Па снезе зоркi рассыпае, 
 I так прыгожа, так старанна 
 Бярозе белай тчэ убранне, 
 Бы той дзяўчыне пад вянчанне. 
 I як з-за лесу сонца ўстане 
 I на бярозу тую гляне, 
 Засвецяць ў iнеi праменнi, 
 Як найдарожшыя каменнi. 
 Мароз - паважны. Як вяльможа, 
 Знасiць свавольнiцтва не можа, 
 I на той час, як ён пануе, 
 Па небе хмарка не вандруе, 
 I ўсе стварэннi занямеюць, 
 I патыхаць вятры не смеюць. 
 Ўсё цiха, мёртва, нерухома. 
 Сядзiць звяр'ё мiж буралома 
 I знака жыцця не пакажуць, 
 Вароны дзюба не развяжуць, 
 Ўсе нахахорацца, нi зыку 
 Ўладарства холаду вялiка. 
 I верабей з усёй раднёю 
 Не шкне, схаваўшысь пад страхою. 
 Адзiн мароз адно ўладае, 
 На ўсё ён рукi накладае, 
 Ўсё гне халоднаю нагою; 
 I лес пад сiняю смугою 
 Застыў, стаiць, як амярцвелы, 
 Башлык надзеўшы чысты, белы. 
 I толькi ён, мароз заўзяты, 
 Мароз занадта зухаваты, 
 Адзiн па лесе пахаджае, 
 Бо роўных ён сабе не мае. 
 Зазнаўся, ой, мароз, зазнаўся! 
 Ды дзень яшчэ не зачынаўся: 
 Пастой, мароз, пастой хвалiцца 
 Мо i цябе хто не збаiцца! 
 I толькi зоркi пабялелi, 
 У хаце дзверы зарыпелi, 
 Скрыпяць калодзежы, вароты, 
 Пайшла разгульвацца работа. 
 Iдуць па воду маладзiцы, 
 Як макаў цвет, гараць iх лiцы; 
 Бяжыць з кудзеляю дзяўчына, 
 За ёю хлопец-малайчына 
 Адкулься зараз увязаўся, 
 I смех i гоман там зачаўся. 
 Прыгрэбнiк глуха б'е дзвярамi, 
 Жанкi трушком iдуць з кашамi, 
 Лучыну iмi прыкрываюць 
 I жарам холад выганяюць. 
 А там мужчыны ўзварухнулiсь, 
 Ў гумно па сена пацягнулiсь, 
 Ды толькi - звычай такi маюць 
 Мароз пахваляць i палаюць, 
 А падхадзiўшысь каля дому, 
 Бяруць сякеру, санi, бому 
 I едуць ў лес вазiць калоды 
 Ляжаць на печы няма моды. 
 I хоць мароз крапiць пякучы, 
 Да ног даходзiць скрозь анучы 
 I снегам вочы зашывае, 
 Мужык жыве i не шманае; 
 З саней саскочыць, хлысне пугай 
 Каня i вылае "дзяругай", 
 Бяжыць, аб плечы б'е рукамi, 
 Яшчэ й прытупвае нагамi, 
 I так блазнее, так дурэе, 
 Аж покi лоб не замакрэе. 
 Ўжо Костусь двойчы неўзаметкi 
 Саскокваў з печы на разведкi, 
 У вокны доўга прыглядаўся, 
 Ў малюнкi так ён углыбляўся, 
 Што ў iншы свет перабiраўся. 
 На шыбе ўсё: снапкi ржаныя, 
 Чароты хвацкiя, буйныя, 
 I розных красак, траў нямала. 
 У душу летам патыхала, 
 А з iм i вобразы другiя 
 Ўставалi, сэрцу дарагiя. 
 Вось тут лясок, вось крыж пахiлы, 
 Як вартаўнiк чыёй магiлы, 
 На цiхай горцы пахiлiўся, 
 Бы аб пакойнiку малiўся; 
 Там нiбы рэчачка цiкава 
 Звiлася ў вербах кучаравых... 
 Ўсё так павабна, так прыгожа 
 I так на праўду ўсё пахожа, 
 Што хлопец сам не памятае, 
 Дзе ён i што ён разглядае. 
 - Не стой ты, хлопец, пры аконцы: 
 З акна, як з зяўры, дзьме бясконца! 
 Зноў будзеш кашляць, - кажа мацi. 
 А хлопцу ўжо абрыдла ў хаце, 
 Нiяк блазноце не сядзiцца, 
 На рэчцы хоча апынiцца. 
 А тут яшчэ, як на спакусу, 
 Чуць дзядзька з хаты паказаўся, 
 Мароз ужо прымайстраваўся 
 I белым пухам сеў на вусу. 
 I хто з двара ў дом нi прыходзiць, 
 Пра холад гутарку заводзiць: 
 - Ну ж i мароз - аж нос зрывае! 
 А як на ўсходзе чырвань грае! 
 Слупы такiя паўставалi, 
 Пажарам страшным загулялi! 
 Такiя з'явы ў божым свеце! 
 Ну, як тут вытрываць, скажэце? 
 Кастусь у запечку стхарыўся, 
 Абуцца ў лапцi прымудрыўся, 
 А ў лапцях вушкi скураныя 
 Былi ўжо досыць пажылыя; 
 Цiшком сабраўся, апрануўся 
 Ды ў лес з сякеркаю кульнуўся. 
 А лес, як добры той знаёмы, 
 Стаiць збялелы, нерухомы 
 Абапал рэчачкi сцяною, 
 Над ёю сплёўшыся страхою, 
 Далёка кiнуўшы галiнкi; 
 А маладзенькiя ялiнкi 
 Пад белым пухам чуць заметны; 
 Яны так мiлы, так прыветны, 
 Бы тыя красачкi-дзяўчаткi, 
 Надзеўшы гожыя апраткi. 
 Затое ж хвоечкi малыя 
 Стаяць, як сiраты якiя, 
 Ад снегу выгнуўшысь дугою, 
 На дол прыпаўшы галавою. 
 "Пагнуў вас снег, мае хваiнкi! 
 Эх вы, гаротныя нацiнкi!" 
 Над iмi Костусь разважае, 
 I жаласць хлопца пашыбае. 
 I ён да хвоек падбягае, 
 Сняжок з iх цiха атрасае 
 I хвойкi зразу ажываюць, 
 Ўгару макушы падымаюць, 
 Спярша павольна, бы баяцца, 
 А потым пойдуць разгiнацца. 
 А хлопчык рады i смяецца, 
 Стаiць з мiнуту, не схiснецца, 
 Аддаўшысь нейкiм думкам-марам, 
 Аж б'ецца сэрца яго жарам. 
 Але пара, пара за дзела! 
 I ён да хвоек падбягае, 
 Замерла рэчка мiж лясамi, 
 Бярозы голымi сукамi 
 Сплялiся з вольхамi над ёю; 
 Ялiны цёмнай чарадою 
 Навiслi густа салашамi. 
 А вось старая дзеравяка 
 Упала ў рэчку, небарака: 
 Вiдаць, што бура палажыла 
 I мост жывы з яе зрабiла. 
 А лёд, бы мур сцямна-зялёны, 
 Чуць пасярэдзiне падняты, 
 Ляжыць, цяжэрны i зацяты, 
 Вартуе ходы ўсе i гоны, 
 Каб i стрыжэньчык не прабiўся. 
 I вось тут Костусь прыпынiўся, 
 На лёд глядзiць, штось разважае 
 I ў ход тапорык свой пускае. 
 Лядок закашляў, заiскрыўся, 
 На срэбра-друзачкi пабiўся; 
 Ляцяць крупiнкi ледзяныя, 
 Бы ўлетку пырскi дажджавыя, 
 I чуць апошнi лёд зламаўся, 
 З зямлi клубок вады падняўся 
 I з шумам коцiць паўзверх лёду, 
 Пачуўшы волечку-свабоду, 
 Ўсё большы, большы круг займае.. 
 Але што гэта так спявае? 
 Адкуль тут музыка нясецца? 
 Чыя тут песня ў душу льецца? 
 Такога спеву-сугалосся, 
 Што тут над рэчкаю панёсся, 
 Нiхто не зложыць, не зайграе. 
 Цi гэта казку лес складае? 
 Цi даль ачнулася нямая 
 I немасць песняй парушыла, 
 Што спакон векаў утварыла? 
 Цi то нябёсы адамкнулiсь 
 I цiха-цiха адгукнулiсь 
 Зямлi, ўсяму яе стварэнню? 
 Цi то вясна йдзе ў аддаленнi? 
 Вось звоны звоняць цiха, гожа, 
 Спявае жаваранка божа, 
 А ёй утораць пташак хоры 
 На безгранiчнай дзесь прасторы, 
 Мiж мора гэтых зыкаў дзiўных 
 Нясецца ў хвалях пералiўных 
 Здалёку песня салаўiна... 
 Расце, гарыць душа дзяцiна 
 I ўсё на свеце забывае 
 I шчасце, радасць спажывае. 
 I хоць дазнаўся ён прычыны, 
 Адкуль той звон i спеў птушыны, 
 Але як стане прыслухацца, 
 Пачне сапраўды сумнявацца, 
 Што гэта iней так з вадою 
 Вядзе размову тут зiмою. 
 Дык вось чым рэчка хлопцу мiла, 
 Чым так яго прываражыла! 
 XX. КАЛЯДЫ 
 Прыйшлi пiлiпаўкi, Мiкола, 
 Дзянькi праходзяць больш вясёла, 
 Бо хоць зiма i крэпiць дужа, 
 I хоць бушуе яе сцюжа, 
 Бы тое дзiкае iгрышча, 
 I вецер жудасна засвiшча, 
 Як на дудзе цi на кларнеце 
 На нейкiм злыдневым банкеце, 
 Ды ўсё ж святлеюць даляў вочкi 
 I iх бялюткiя сарочкi. 
 Ёсць хараство i ў гэтых зiмах 
 I ў мёртва-белых тых кiлiмах, 
 Што вiснуць-ззяюць хрусталямi 
 Над занямелымi лясамi, 
 Калi ў агнiстым мароз троне, 
 Ў крывава-багравай заслоне 
 Над светам рукi цiха ўздыме 
 I зачаруе, ўсё абнiме; 
 А як усходзiцца завея, 
 I вецер з снегам задурэе, 
 Ды затрасецца вiхрам белым!.. 
 Эх, колькi волi ў руху смелым! 
 - Гуляй, зiма, твая часiна! 
 Ды скора будзе палавiна, 
 А там цяплом табе павее; 
 А ўдзень i сонейка прыгрэе! 
 Паддасць, бывала, дзядзька руху, 
 Пачуўшы холад-завiруху. 
 Ад гэтых слоў лягчэй на сэрцы, 
 Бо ўсё ж маркотны вы, каберцы 
 Зiмы халоднай i мярцвячай, 
 I ласкi хочацца гарачай, 
 Вясны душа твая жадае, 
 I ў сэрцы радасць расцвiтае 
 Ад аднае ўжо толькi думкi, 
 Што гэта зiмка збярэ клумкi 
 I пойдзе-знiкне на паўгода, 
 I зноў ажывiцца прырода. 
 Хлапцам прыелася вучэба: 
 Цяпер калядак чакаць трэба, 
 I думка iх не тым занята, 
 Ўсё болей ходзiць каля свята. 
 I мiла гэта iх чаканне! 
 Адзнакi блiзкiх зiмнiх святак 
 Гарыць салома каля хатак. 
 Пажар вясёлы ў час свiтання! 
 - А што там свецiцца, нябожа? 
 Няўжо гарыць хто, не дай Божа? 
 - Не, не пажар: то - сцяг калядны, 
 Япрук там смалiцца дзесь ладны, 
 Свой крок апошнi замыкае: 
 Япручча доля ўжо такая. 
 I кожны дворык, кожна хата, 
 Хоць i жыве не так багата, 
 Але Калядаў у адзнаку 
 Заколе хоць бы падсвiнаку 
 I дворык свой цi прыгумень 
 Асвецiць ранiцай цi ўдзень, 
 Бо хто ж, скажыце, хто не ласы 
 На тое сальца i кiлбасы? 
 Другi Каляд не дачакае, 
 Цiшком свяжынкi паспытае, 
 А ўжо на свята - што казацi? 
 Паходзiць так каля свiнчацi, 
 Што ўжо на ночку разоў дзесяць 
 Табе жывот закуралесiць. 
 I гэта, братцы, не загана! 
 Даўно, не знаю кiм, казана: 
 "Калi заколеш япрука ты, 
 Ды не пабегаеш за хаты, 
 То гэта - гонар невялiкi, 
 Гэта вяселле без музыкi, 
 Як кажа мудрасць чалавеча". 
 Але зiрнем мы на Парэчча, 
 Чым там у лесе жыве хата, 
 Як там рыхтуюцца да свята 
 I як калядкi сустракаюць. 
 Навуку хлопцы прыпыняюць, 
 У iх - развязаныя рукi: 
 Да "правадоў" няма навукi. 
 Дарэктар з радасцi спявае, 
 Дадому едзе, спачывае, 
 I летнi збор цяжэрнай працы, 
 Хлябоў высокi торп-палацы, 
 Праслухаў цэпаў голас ёмкi, 
 I дзе быў торп - там стог саломкi, 
 А цэп замоўк, хоць не навекi, 
 I зерне ссыпалi ў засекi. 
 Антось таксама цяпер вольны, 
 Яму - бы празнiчак прастольны: 
 Сюд-туд, глядзiш - ён ухадзiўся, 
 Цi з'еў цi не - на луг пашыўся; 
 Цягнуў луг дзядзьку, iм валодаў. 
 Сябра майстэрства i паходаў, 
 Сякерку, вострую падругу, 
 Засуне спрытна за папругу. 
 I Костусь з дзядзькам, як вядома; 
 Хiба ты ўседзiш цяпер дома? 
 А з дзядзькам пойдзеш - так цiкава! 
 Яны йдуць бойка i рухава, 
 Бо зiмны холад падганяе. 
 Любота, братцы! снег лятае, 
 Ды так спакойна, так цiхутка! 
 Куды нi глянь - усё бялютка. 
 А тыя лёгкiя пушынкi, 
 Здальнейшых ручак кружавiнкi, 
 Сухiх чаротаў чуць крануцца, 
 То так жа люба засмяюцца, 
 То цiха-цiха загамоняць, 
 То штось шушукнуць, то зазвоняць. 
 А там, мiж лесам i табою, 
 Сам Бог паводзiць барадою: 
 Трасецца сетачка сняжынак, 
 Як смех прыгожанькiх дзяўчынак, 
 Што звонiць песняй маладою. 
 Антось на рэчцы прыпынiўся: 
 Тут першы загарад таiўся 
 Пад гэтым снегам i пад лёдам 
 З адным-аднюткiм толькi ходам, 
 I той бучом быў перахвачан 
 Яшчэ увосень час тут страчан, 
 Палонка лёдам моцна скута, 
 Ды працы тут адна мiнута. 
 Палонку дзядзька прасякае, 
 А Костусь, радасны, чакае, 
 I зорыць пiльна ён вачыма, 
 Калi той бучык дзядзька ўзнiме. 
 А дзядзька - о, ён акуратны! 
 Работнiк дзядзька наш выдатны: 
 Ва ўсiм парадак i лад любiць 
 I часу дарма ён не губiць! 
 Прасек палонку, крыгу вынуў, 
 Тады на бучык вока кiнуў, 
 Бярэ за палку, падымае 
 I буч на бераг выкiдае. 
 I дзядзькаў твар крыху святлее 
 Была слабая тут надзея; 
 А вось глядзi, там штось шалпоча, 
 Вiдаць, iх доля не сiроча! 
 I буч кулём угору ставяць 
 I часу доўга тут не бавяць. 
 Развязан куль. Тут гоман, смех, 
 I рыбу вытраслi на снег. 
 Акуньчык спрытна страпянуўся, 
 Мянёк-завала ўзварухнуўся, 
 Яшчэ мянёк ды пара плотак. 
 Ну, вось табе i заработак! 
 А там яшчэ ёсць загародкi... 
 Не дармы, не, iх пераходкi! 
 Iдуць дадому, разважаюць, 
 Чаго на святы накупляюць, 
 Антось часамi, як дзiця. 
 Тым часам заўтра i Куцця. 
 Мiхал - ужо нейк вайшло ў моду 
 Ў Нясвiж прад святамi штогоду 
 Вазiў для замкавых паноў 
 Грыбы, i рыбу, i зайцоў. 
 Куцця. Марозна. Хмурнавата. 
 Сняжок падкiдвае заўзята; 
 Снег на Куццю - грыбы на лета, 
 Такая матчына прымета, 
 А сцежкi чорны - ягад многа; 
 Ну, i за гэта хвала Богу. 
 Абегаў Ўладзя раўчавiну, 
 I клiн, i пасечку, лагчыну. 
 Па жменьцы ў снег аўса стаўляе 
 Зайцоў ён гэтым прывабляе, 
 Каб праз акенечка з каморы, 
 Калi прынадзiцца каторы 
 У ночку цёмную хадзiць, 
 Навесцi стрэльбу i забiць, 
 Бо тут зайцоў было даволi. 
 I дроў на свята накалолi, 
 Трасянкi загадзя натрэслi, 
 Сянца пахучага прынеслi: 
 Куццi гаршчок ужо ў калена 
 Стаяў на лаве, чакаў сена, 
 I вось цяпер гаршчок з куццёю, 
 Як цар даўнейшаю парою, 
 Ў пачэсны кут, на свой прастол, 
 Стаўляўся з гонарам за стол 
 На гэта сена пад багамi, 
 Ўладар над хлебам i блiнамi, 
 Бо ён у гэты дзень - персона! 
 Яго вянчаў абрус-карона: 
 Гаршчок агорнуты пашанай, 
 Хоць ён фамiлii глiнянай. 
 Якiя ж матчыны намеры 
 Наконт куццi, наконт вячэры? 
 Ох, гэта дзецям знаць цiкава, 
 Калi якая будзе страва, 
 Ў якiм лiку, ў якiм парадку? 
 Што на канцы i што ўпачатку? 
 А ў маткi ўсё абмеркавана 
 I ўсё прадумана ад рана. 
 Там, на гары, пад шчытам дзе-та, 
 Быў мак павешан яшчэ з лета 
 Цяпер у цёрле ён пацёрты. 
 У патайным куце каморы, 
 Як смерць Кашчэя, пад запоры 
 Мядок быў хiтра дзесь запёрты, 
 Цяпер яго насталi часы, 
 Бо ён патрэбен для закрасы, 
 I што кiсель той без сыты 
 У вечарок гэты святы? 
 Маўчком Антось часiнай шэрай 
 У ельнячок шмыгнуў з сякерай: 
 Цi ж ён звярэдзiцца, сагрэшыць, 
 Калi малых дзяцей пацешыць 
 I iх ялiнкай пад куццю 
 Хоць раз забавiць у жыццю, 
 Калi забавiць толькi зможа? 
 Ялiнка ў хаце так прыгожа! 
 I колькi радасцi i ўцехi! 
 На ёй валоскiя арэхi, 
 А з пазалочанай паперкi 
 Глядзяць панадныя цукеркi; 
 I больш на ёй няма нiчога, 
 Ды хiба ж дзецям трэба многа? 
 Даволi з iх i той прынады 
 Яны давольны, яны рады. 
 У хаце добры лад i згода, 
 Як патрабуе i прыгода, 
 Паважнасць вечара святога 
 Не ўчуеш слова ты благога, 
 I ўсе прыбралiсь i памылiсь, 
 Мiхал з Антосем падгалiлiсь 
 I парасчэсвалi чупрыны. 
 - Ну, засцiлайце стол, мужчыны! 
 I стол той гуртам прыбiраюць, 
 Настольнiк белы падымаюць, 
 На стол растрэсваюць мурог 
 На сене колiсь быў Сын Бог 
 I роўным пластам рассцiлаюць, 
 Сянцо абрусам закрываюць. 
 За стол садзяцца ўсе ў парадку 
 I прад сабой кладуць аладку, 
 Вiдэльцы, лыжкi разбiраюць 
 I стравы першае чакаюць. 
 - Ты, брат, глядзi не ашукайся: 
 Не надта зразу накiдайся, 
 Бо потым шчыра пашкадуеш, 
 Калi жывот свой напiцуеш: 
 Чым дальш - смачнейшыя патравы, 
 I многа iх, i ўсе цiкавы; 
 Я знаю хiтрасць гэту ўсю, 
 Алесь гаворыць Кастусю. 
 Мiхал бутэльку адтыкае, 
 Бо ўжо закуска тут чакае: 
 Стаяць, як горкi, скавародкi, 
 Тут акунькi, мянькi i плоткi, 
 Ды так падсмажаны, што люба 
 Сама да iх iмкнецца губа. 
 Гарэлка, радасць-весялуха, 
 Прыемна булькае для вуха 
 I гэтак вочы прыцягае, 
 Ну, як каханка маладая! 
 - Ну, што ж, Антось, здароў будзь, браце! 
 Няхай дае Бог лад у хаце, 
 Дабра, прыбытку прыспарае, 
 Каб у хляве ды ўсё пладзiлась, 
 Каб жыта ў полi каласiлась, 
 Няхай раяцца добра пчолы, 
 I самi будзем мы вясёлы; 
 За год дай божа дачакаць 
 Здаровым новы год спаткаць. 
 - Дай божа! - дзядзька адазваўся 
 I сам з прамовай зварачаўся, 
 П'ючы цяпер да гаспадынi, 
 Падатак кожнай дай часiне, 
 На ўсё гатовы ў кожным часе. 
 I вось вячэра зачалася! 
 Спынiцца мушу я на квасе: 
 Ён колер меў чырванаваты; 
 Тут быў таран, мянёк пузаты, 
 Шчупак, лiнок, акунь, карась, 
 Кялбок i ялец, плотка, язь, 
 Яшчэ засушаныя з лета. 
 Але не ўсё яшчэ i гэта: 
 Аздоблен квас быў i грыбамi, 
 Выключна ўсё баравiчкамi; 
 Цыбуля, перчык, лiст бабковы 
 Ну, не ўясiсь, каб я здаровы! 
 Пiльнуй, - цiшком скажу мiж намi, 
 Каб i язык не ўцёк часамi. 
 За квасам елi верашчаку, 
 А потым блiнчыкi на маку, 
 А там ламанцы-праснакi 
 З пшанiчнай добрае мукi; 
 А макаў сок такi салодкi! 
 Ламанцы ў iм, ну, як калодкi 
 Так добра макам пранялiся, 
 У рот паложыш - аблiжыся. 
 За прасначкамi йшлi кампоты, 
 Кiсель з мядоваю сытою; 
 Вячэру скончылi куццёю, 
 Але ўжо елi без ахвоты, 
 Абы падатак той аддаць, 
 Стары звычай ушанаваць. 
 I после гэтакай вячэры 
 Жывот выпучваўся без меры, 
 А з-за стала як уставалi, 
 То нават трохi i стагналi. 
 На першы дзень святых калядак 
 Такi ўжо быў стары парадак 
 Збiралi сена са стала, 
 Кармiлi iм каня, вала 
 I ўсiх жывёлiн, хоць па жменi, 
 А на стале, ў драбнюткiм сене 
 Здавён-даўна вялося й гэта 
 Уважна зернетак шукалi 
 I па тых зернетках гадалi, 
 Якi зародзiць хлеб налета. 
 XXI. ТАЕМНЫЯ ГУКI 
 Пад iншы год у холад люты, 
 Калi ўсе рэчкi лёдам скуты 
 I ўсё пад снегам качанее, 
 Глядзiш - цяплом табе павее, 
 I з поўдня вецер хмары гонiць, 
 У вокны дождж буйны зазвонiць 
 I з капяжоў руччом сцякае, 
 I снег жыўцом ён паядае. 
 Скiдае лес убор зiмовы. 
 I шум другi на лад-спеў новы 
 Над борам цягне несканчона. 
 I фанабэрыцца варона: 
 "Вясна! вясна! гразь! гразь!" - спявае, 
 Як бы вясну ўжо сустракае. 
 Памiж алешнiку змяёю 
 Крынiца чорнай паласою 
 На свет зiрнула, лёд прабiла, 
 Ў старых карчах загаманiла. 
 I палыселi касагоры, 
 Вадою поўняцца разоры, 
 Бяжыць, шумiць вада ў лагчынах. 
 I лёд уздуўся ў азярынах, 
 Дарогi ў полi ўсе псуюцца, 
 Аб крыгi крыгi з шумам труцца, 
 I луг залiт увесь вадою, 
 Як i сапраўднаю вясною. 
 Ды гэта толькi кпiны-жарты: 
 Зiмой цяпла чакаць не варта 
 Зiма свайго не падаруе 
 I злосна ветрам засвiдруе 
 Ды так пацягне, так зайграе, 
 Што проста нос табе зрывае. 
 I выюць ў полi завiрухi, 
 Як за труною маладухi, 
 На лес накiдваюць намiткi 
 I робяць гурбы ўвачавiдкi. 
 Варона гонар свой збаўляе, 
 Ды зноў да сметнiка вiтае, 
 I свой жывот галодны пынiць, 
 На спевы дзюба не расчынiць. 
 Дзярэўi ў белы пух убраны, 
 I снегам "лысiны" засланы; 
 Застылi рэчкi, азярыны 
 Пад гнётам белай кажурыны. 
 Лёд на лугах, як люстра, ззяе, 
 I сонца зрэдку ў iм гуляе... 
 Настане ноч - i ўсюды цiха, 
 Хiба завые дзе ваўчыха 
 Сярод трушчобы ў цёмным лесе 
 Ды гучна лусне гонта ў стрэсе... 
 Але што гэта? што за гукi? 
 Адкуль яны? Чые то рукi 
 Забiлi цяжка малатамi, 
 Як тыя конi капытамi? 
 Якiя там майстры майструюць? 
 I што куюць? над чым працуюць? 
 Стаiш i ловiш зыкi тыя, 
 А луг трашчыць, гудзе i вые; 
 То рэзкi трэск там панясецца, 
 Бы чорт лазаты засмяецца, 
 То заскавыча, то застогне, 
 Ды так, што ўсё, здаецца, дрогне; 
 Не то сякера мерна чэша, 
 Не то хтось кашляе цi брэша. 
 Гу-гу! - штось гукне, садрыгнецца, 
 Бах-бах! - на гук той адзавецца 
 I аж па лесе пойдзе рэхам 
 Ды зарагоча дробным смехам 
 То тут, то там ды як засвiшча 
 Як бы там чортава iгрышча!.. 
 Ўсю ноч, ад рэчкi i па Нёман, 
 Ушыр, удоўж нясецца гоман 
 Няўцямны, сцiшны i таемны 
 I разам страшны i прыемны. 
 А ноч цiхутка; ў багне цёмнай 
 Пустэлi страшнай i бязмоўнай 
 Гараць дрыготна, ззяюць зоркi, 
 Як найдарожшыя пацёркi, 
 То паасобку, то гурткамi, 
 То брыльянцiстымi радкамi, 
 I iх пучочкi-златаблёсткi 
 Наўкола кiдаюць пялёсткi; 
 Яны гараць, жывуць i граюць, 
 Бы вочкi там чыесь мiргаюць; 
 Ды зрэдку ў небе дзесь далёка 
 Над лесам тым у момант вока 
 Мiгнецца стужка агнявая 
 То знiчка згасне залатая. 
 Вось выйдуць хлопцы гуртам з хаты 
 На гэты час, як неба шаты 
 Раскiне гожа над зямлёю 
 I вее згодаю святою. 
 - Ша! Цiха вы, не гаманеце!.. 
 О, што ж та дзеецца на свеце? 
 I хлопцы разам зацiхаюць 
 I на Алеся пазiраюць; 
 Алесь замёр, здзiўлення поўны, 
 Глядзiць у луг, стаiць бязмоўны, 
 У бок лугоў руку трымае. 
 - Во, во! што, чуеце? страляе! 
 - Што гэта, хлопцы? вось дык дзiва! 
 Дарэктар шэпча палахлiва. 
 Няўжо з Нясвiжа б'юць гарматы? 
 I Яська кiнуўся дахаты. 
 - Ой, дзядзька, цётка! - ён галосiць, 
 I нейкi рух яго аж носiць. 
 Iдзеце борздзенька, iдзеце. 
 Там штось грымiць, ну, паглядзеце! 
 I так завойкаў, так завохаў, 
 Што ўсiх у хаце напалохаў. 
 - Ну, я табе, брат, мала веру: 
 Перабiраеш трохi меру, 
 Антось на гэта адазваўся, 
 Але на двор пашыбаваўся, 
 Кажух накiнуўшы на плечы; 
 I мацi праснiцу да печы 
 Таксама ставiць, прысланяе, 
 На двор за iмi выпаўзае. 
 Пасталi ўсе, стаяць маўклiва 
 I вухам ловяць тое дзiва. 
 А луг бубнiць таемна, глуха, 
 Як бы ў кадушку б'юць з-за вуха. 
 - А што, цi чуеце? Што гэта? 
 Дарэктар цiхенька пытае; 
 Самога страх так i шугае. 
 - Эх, Яська, брат, iдзе камета! 
 Прапалi мы - сканчэнне света! 
 Антось гаворыць, чуць не плача. 
 Прапаў ты, Яська-небарача, 
 I не пабачыш бацьку з маткай, 
 Хоць папрашчаўся б з роднай хаткай: 
 Яе ўжо бачыць не надзейся! 
 - Не, дзядзька, што гэта, не смейся, 
 Антося хлопцы абступiлi 
 I разам тут загаманiлi. 
 - Iдзеце ў хату! - кажа мацi. 
 Калi ўжо гiнуць - гiнь у хаце. 
 Адразу хлопцы схамянулiсь, 
 Што ў нечым моцна абманулiсь, 
 I стала болей iм цiкава, 
 У чым тут сiла тая, справа. 
 Антось у хату йдзе, рагоча, 
 Тлумачыць зразу ён не хоча: 
 Ахвоту меў-такi, прызнацца, 
 Ён трохi з Яськi насмяяцца, 
 А хлопцы голавы ўскруцiлi, 
 Ў хаду ўсе спосабы пусцiлi, 
 Найсцi прычыну тую квапяць, 
 Але на след нiяк не трапяць. 
 - Ну, дзядзька, годзе ўжо смяяцца; 
 Самiм нам трудна дагадацца, 
 Адкуль, з чаго такiя гукi? 
 - А ты ж выкладваеш навукi, 
 I iмi розум твой начынен, 
 Ты гэта ведаць сам павiнен: 
 Якi ж з цябе настаўнiк, браце? 
 Не многа ж гэтага багацця 
 Ў тваёй галоўцы, мой нябожа!.. 
 Ну, хто дарэктару паможа? 
 Тут дзядзька вучняў аглядае. 
 Напэўна Костусь адгадае... 
 Ну, Костусь, брат, зрабi iм брыдка: 
 Тут штука проста, вачавiдка! 
 I ўсе на Костуся зiрнулi, 
 Але адказу не пачулi. 
 - Кажы смялей! Ну, думаць годзе, 
 Ты ж любiш коўзацца па лёдзе!.. 
 - Бадай вы, дурнi, пагарэлi! 
 Прамовiў бацька тут з пасцелi; 
 Ён там драмаў, цяпер падняўся 
 I сам у гутарку ўмяшаўся, 
 Каля камiнку стаўшы збоку. 
 - Няўжо ж у вас не хопiць клёку 
 Такое глупства расшалопаць? 
 Па мордзе б, гадаў, вас нашлёпаць, 
 Тады б вы сцямiлi навуку, 
 Найшлi б прычыны таго груку! 
 Маўчаць яны, насы спусцiлi, 
 Сядзiць дарэктар, як на шыле, 
 Нагналi ж чэрцi iм занозу. 
 - Дык гэта ж лёд трашчыць з марозу! 
 Алесь i Костусь выпадкова 
 Гукнулi разам ў адно слова. 
 Тут бацька зразу адпусцiўся, 
 Павесялеў i праяснiўся. 
 - Вот малайцы!.. а вы што, цеслi? 
 Гулу вам меншыя паднеслi! 
 Адзiн - бальшун, другi - дарэктар 
 I тлумачэльнiк разам, лектар... 
 - Фэ! брыдка вам! - iх дзядзька журыць, 
 А Ўладзя толькi бровы хмурыць. 
 - А-ей, якая мудрасць гэта: 
 Яе забыў я трэцце лета! 
 - О, ты Сальмон у нас вялiкi, 
 Як на чытанне, так на лiкi, 
 А вось скажы, калi ты кемны: 
 Чаму трашчыць так лёд надземны? 
 Другая вынiкла задача; 
 Пацее Яська, чуць не плача, 
 Сказаць штось хоча i баiцца 
 Утрацiць гонар, памылiцца, 
 I Ўладзя вочы апускае. 
 - А справа, бачыце, такая, 
 Антось тут сам пачаў тлумачыць: 
 Была паводка гэта, значыць, 
 Вада па лузе разлiлася, 
 А потым лёдам занялася, 
 Мароз падскочыў ды прыцiснуў, 
 Вада i збегла, лёд павiснуў: 
 Цяпер нанiз ён ападае, 
 А лёд таўшчэрны, важкасць мае, 
 А памiж лёду i вадою, 
 Ўнiзе пад мёрзлаю зямлёю 
 Пустое места астаецца, 
 I вось як глыза садрыгнецца, 
 Яна i грукне, як з гарматы... 
 Ну, зразумелi, небажаты? 
 - I я так думаў, - Ясь азваўся, 
 Ды толькi выказаць баяўся. 
 - I я даўно ўсё гэта ведаў, 
 Але маўчаў... - Ты, бiзун дзедаў! 
 На Ўладзю бацька напусцiўся, 
 Глядзi: я бачу - распусцiўся! 
 Маўчаў бы лепш ды хоць шалопаў 
 Ды менш губою гэтай лёпаў... 
 Не будзе сэнсу з цябе, хлопча: 
 У гразь жыццё цябе затопча 
 З тваёй навукай гэтай разам, 
 I будзеш век ты каламазам! 
 - Ну, што ж? i колы мазаць трэба, 
 Абы якi кусок мне хлеба, 
 Тужлiва Ўладзя зазначае 
 I смех агульны выклiкае. 
 - А вось i я пытанне маю! 
 Чакайце ж, я вас запытаю, 
 Да старшых Костусь прамаўляе, 
 I гнеў ён бацькаў адхiляе: 
 - А што, скажэце, зорка значыць, 
 Якой нiхто мо i не бачыць: 
 Яна маланкай мiгатнецца 
 I згасне. Дзе ж яна дзяецца? 
 I да зямлi не далятае, 
 А проста дзесь яна знiкае? 
 I змоўклi ўсе адразу ў хаце: 
 Як адказаць? З чаго пачацi? 
 - Ага! - тут хлопцы падхапiлi. 
 Цяпер i мы вас ушчамiлi. 
 - Што нам з таго, што гiнуць знiчкi? 
 I клопат будзе невялiчкi, 
 Калi прычын iх знаць не будзем: 
 Якая з iх карысць тут людзям? 
 Бярэ сам бацька перша слова. 
 I з'ява гэтая - не нова: 
 Яны штоночку вынiкаюць, 
 Але без следу прападаюць. 
 То - тайнасць божжа, яго воля. 
 Чаго мы, людзi, мо нiколi 
 I не дазнаемся, як трэба, 
 Бо то - вялiкая вучэба. 
 - Чаму? дазнацца мо i можна, 
 Гаворыць дзядзька асцярожна, 
 I пэўна ведае навука, 
 Што астраномiяй завецца, 
 Адкуль тут што i як бярэцца. 
 Замыславатая то штука, 
 А вось, як будзеце вучыцца, 
 То можна сэнсу i дабiцца, 
 Бо помню я, як сам вучыўся, 
 Нам штось пра iх казалi ў школе 
 I вытлумачвалi даволi, 
 Але цяпер пра то забыўся. 
 - I я, - тут мацi засмяялась, 
 Сказаць хацела, ды збаялась, 
 Якраз як наш дарэктар гэты. 
 Калi стваралiсь Богам светы, 
 Па зорцы светлай чалавеку 
 Назначыў Бог святы спрадвеку; 
 Яна жыццём яго кiруе 
 I лёс яго i смерць пiльнуе. 
 Чым больш з людзей хто выдатнейшы, 
 Таго i зоркi блеск яснейшы, 
 I гасне зорачка святая, 
 Калi даручаны сканае: 
 Вось так на небе адначасна 
 Яна мiгнецца i пагасне, 
 Як бы хто з жалю вочкi ўскiне 
 I невядома дзе загiне. 
 I неба слых тады прыклонiць, 
 I анел слёзку цiха зронiць... 
 Як я была яшчэ малою, 
 То дзед, бываючы ў настроi, 
 Часамi вёў апавяданнi 
 Аб гэтым зорачным знiканнi, 
 Яшчэ казаў: "Калi хто зможа, 
 Пакуль не згасне служка божжа, 
 Задумаць што ў мамэнт блiскання, 
 Таго ўсе споўняцца жаданнi". 
 Для хлопцаў гэта тлумачэнне 
 Найболей мела здавалення, 
 I ўсе iх думкi мiмаволi 
 Блукалi дзесь у божым полi; 
 Iх захапляў свет безгранiчны 
 I ўласны лёс iх таямнiчны. 
 XXII. НА ГЛУШЦОВЫХ ТОКАХ 
 Адбыў свой час панура люты. 
 Дзянёк патрошку прыбывае, 
 Прыветней сонейка блiскае, 
 I рве рачулка свае путы. 
 Iдзi, зiма, iдзi ў дарогу: 
 Прайшоў твой час, дзякаваць Богу! 
 Пабач, старая: там, у полi, 
 Чарнеюць леташнiя ролi! 
 А ўзгоркi вунь паразумнелi, 
 Бо вельмi значна палыселi. 
 А лес, глядзi, якi вясёлы! 
 I дуб смяецца, хоць i голы. 
 Паслухай добра: чуеш песнi? 
 Цяпер яны ўжо не заўчэснi, 
 Ужо бо сонейка праменнi 
 Гатуюць шлюбныя адзеннi 
 I ткуць карону дарагую 
 Вянчаць зямельку-маладую... 
 Пара, зiма, табе складацца 
 I ўпроч з кудзеляй выбiрацца! 
 I вось у дзень адзiн прыўдалы 
 Загаманiлi перавалы. 
 I гоман, спеў i шум усюды, 
 Як бы ў цымбалiкi i ў дуды 
 Зайгралi тысячы музыкаў, 
 Бы iх на баль тут хто заклiкаў. 
 Iдзе вясна з цудоўнай лiрай; 
 На звон яе зляцеўся вырай, 
 I жыцце ўсюды вынiкае, 
 I пташка песню зачынае. 
 - Вясна павiнна быць раджайна: 
 Вада шумiць штось незвычайна, 
 Як гром далёкi - густа, глуха 
 I так прыятна нейк для вуха, 
 Мiхась, вярнуўшыся з абходу, 
 Адзначваў добрую прыгоду. 
 А Костусь дома не ўтрывае, 
 Паслухаць шум той выбягае; 
 I праўда: гук такi цiкавы... 
 Як мiлы гэтыя праявы! 
 Аб чым гудзе вада так важна, 
 Так мiлагучна, так працяжна? 
 Напэўна, гэтая вадзiца, 
 Мабыць, якая чараўнiца, 
 Калi наўперад многа знае 
 I пра раджайнасць нешта бае. 
 I нават тата даў ёй веры. 
 Праз дзень прыйшоў наказ з кватэры, 
 Якога бацька спадзяваўся, 
 Каб у Камлiшчы ён збiраўся, 
 Бо ўжо глушцы затакавалi, 
 А iх прад святам палявалi; 
 Але ўпярод, да палявання, 
 У змрок вячэрнi i ў свiтанне 
 Туды на подслухi хадзiлi, 
 Глушцоў шукалi i сачылi, 
 Пакуль паны не прыязджалi. 
 Два буданы ў бары стаялi: 
 Адзiн - салаш яловы просты, 
 Другi драўляны i з памостам; 
 I вось, як панства наязджала, 
 То тут яно i начавала. 
 Ляснiк у будцы сваёй гнуўся, 
 Хоць да агню ён больш гарнуўся; 
 Але i тут было нямiла: 
 Адзiн бок мёрз, другi смалiла. 
 Мiхал сабраўся, апрануўся 
 I ў лес павольна пацягнуўся: 
 Ў лясах снягi яшчэ ляжалi, 
 Ды ўжо з узгоркаў саступалi 
 I больш тулiлiся ў лагчынах 
 Ды па цянiстых раўчавiнах. 
 Зiма i тут збiрала клумкi. 
 Мiхал iшоў, з iм йшлi i думкi, 
 А з iмi вобразы ўставалi 
 I ў сэрцы водгук выклiкалi. 
 I часта хваля абурэння, 
 Глухi пратэст нездавалення 
 Яго ахвацiць i ўскалыша 
 I гневу знак ў душы напiша. 
 Панам пацеха i забава, 
 I ў iхнiм гусце гэта справа; 
 А ты, як Каiн, валачыся, 
 У будане па тыднях гнiся, 
 Ды часам пану не ўнаровiш 
 I "пся крэў", "дурня" часта зловiш, 
 З апошнiх слоў цябе аблае, 
 А то i горш яшчэ трапляе. 
 Была б свая зямля i хата!.. 
 Ды будзь ты тры разы праклята 
 I служба панская i ласка 
 I доля вечная падпаска! 
 I многа розных дум устане, 
 Пакуль будан той з лесу гляне. 
 Мiж буданоў агонь палае, 
 Мiхала Пальчык там чакае; 
 З другога боку йдзе Гавака, 
 Стары аб'ездчык i служака. 
 Сядзiць Абрыцкi на калодзе 
 I грэе ногi, люльку курыць, 
 Зачаў гаворку, балагурыць 
 Аб рознай рознасцi, прыгодзе. 
 Чаго ён толькi не ўспамяне! 
 Каму ў душу ён не загляне! 
 I абгаворыць, пасмяецца; 
 Панам таксама дастаецца, 
 Бо пан Абрыцкi, сказаць смела, 
 Мiж iмi цёрся жыцце цэла; 
 Быў на Палессi, на Валынi 
 Дзе толькi доля не закiне! 
 Сядзеў з iм поруч Дземiдовiч, 
 З другога боку - Астахновiч, 
 Ўжо леснiкi немаладыя, 
 I хлопцы сталыя, такiя, 
 З якiмi можна выпiць чарку, 
 Таксама й ездзiць па iх карку, 
 Чаго Абрыцкi не цураўся. 
 Па службе выйдзе папушчэнне 
 Цi так няважнае здарэнне, 
 Абрыцкi пэўна ўжо падкусiць, 
 Данесцi пану аб тым мусiць 
 Ды ад сябе яшчэ прыбавiць, 
 Каб чалавека абясславiць; 
 Дык на яго не мелi вока 
 I з iм трымалiся далёка, 
 Хоць гэта ў вочы не казалi. 
 Ды леснiкi здарэнне зналi, 
 Калi Абрыцкi абмахнуўся 
 I пад Пшавару падвярнуўся. 
 Пшавара быў ляснiк сярдзiты, 
 Апроч таго, не лыкам шыты: 
 Шырок, плячыст, як дуб стары, 
 I з iм да трох не гавары! 
 I дужы быў ён не па меры. 
 Ён быў з Абрыцкiм на кватэры, 
 I вось якi быў тут учынак: 
 Пшавараў конь каля драбiнак 
 Стаяў i хрумстаў сабе сена, 
 Сянцо мурожнае, бы пена. 
 Вярхом Абрыцкi прыязджае, 
 Сюды свайго каня стаўляе, 
 Пшавара гэта зауважыў. 
 - О, каб яго пярун распляжыў! 
 Якi то гад, якi вужака, 
 Якi то кручаны сабака 
 Пусцiў каня да майго воза? 
 - Якая страшная пагроза 
 I што за тон такi мужыцкi? 
 Азваўся з гонарам Абрыцкi. 
 Ну, я пусцiў, то што тут будзе? 
 Табе што з гэтага прыбудзе? 
 Ўскiпеў Пшавара ў момант вока; 
 Дуга была тут недалёка 
 Ляжала тут жа пад рукою 
 I за Абрыцкiм ён з дугою! 
 Абрыцкi прэ ва ўсе лапаткi, 
 Бяжыць, як можа, без аглядкi, 
 Але Пшавара даганяе, 
 У ход дугу сваю пускае. 
 Абрыцкi - некуды дзявацца 
 Спынiўся, кiнуўся кусацца! 
 Пшавара й гэты бой прыймае: 
 Схапiў Абрыцкага, трымае, 
 Зубамi сам дае ён здачы 
 I нават гыркнуў па-сабачы: 
 - Калi кусацца, дык кусацца! 
 Было з чаго тут пасмяяцца!.. 
 Тут сам падлоўчы паказаўся, 
 Ад смеху ён чуць не качаўся. 
 На ўсiх пазiцыях пабiты, 
 Абрыцкi збавiў тон сярдзiты 
 I просiць грознага Пшавару: 
 - Пусцi, братко, панёс я кару! 
 Мiхал з усiмi завiтаўся, 
 Таму, другому засмяяўся, 
 Iх жарты жартам адбiвае 
 I стражнiкаў развесяляе. 
 - А што, Мiхале, мiлы браце, 
 Абрыцкi кажа, - пэўна ў хаце 
 Было б, тэж, лепш, як у будане? 
 - Няхай тут iх зямля апране: 
 Паноў, глушцоў i iнша лiха, 
 Тады б на свеце было цiха, 
 Сказаў Мiхал нiбы гняўлiва. 
 Ось возьмем стрэльбы, пойдзем жыва, 
 Ды хоць у смак папастраляем 
 I ўсiх глушцоў паразганяем! 
 - А ты забыўся, - тэж, каханы, 
 Выпадак быў неспадзяваны, 
 Як наш Вярыга свержаноўскi 
 Вёў на глушца па-стражнiкоўску 
 Якраз ляснiчага самога: 
 Тры крокi скокне ён, нябога, 
 Ды спынiцца i спынiць пана; 
 Глушца ж таго i нечувана. 
 I вось да хвоi даскакалi, 
 Але глушца там не засталi. 
 Стаяць Вярыга i ляснiчы. 
 - А дзе ж глушэц, пан паляўнiчы? 
 - Вось тут спяваў, панок, учора, 
 Ды перастаў на маё гора. 
 Вярыга вочы апускае, 
 Ляснiчы воўкам пазiрае 
 I плясь у морду нечакана! 
 Вось як Вярыга падвёў пана! 
 - Ну, што ж? натрапiў на такога; 
 А каб наскочыў на другога, 
 Сказаць, хоць бы i на Пшавару: 
 Задаў бы ён там пану жару! 
 Гавака важна адазваўся; 
 Абрыцкi толькi аблiзаўся, 
 А леснiкi зарагаталi 
 I тым Гаваку падтрымалi. 
 - Ну, што, панове ягамосцi: 
 А цi не час ужо i ў госцi? 
 Абрыцкi погляд ускiдае 
 I шчыльна люльку накладае. 
 - Што ж! трэба рушыцца - цямнее: 
 Якраз злятаюцца, зладзеi!.. 
 Эх, брат, наняўся - як прадаўся!.. 
 Сказаў Мiхал i сам падняўся; 
 За iм другiя паўставалi 
 I ў цёмны лес павандравалi. 
 I разышлiся ва ўсе бокi 
 Сачыць глушцоў, шукаць iх токi. 
 Мiхал з дарогi зварачае 
 I далей, глыбей забiрае. 
 Вось ён разважлiва спынiўся, 
 Прыслухаўся i прытаiўся; 
 Яшчэ павольненька праходзiць, 
 Дазорчым вокам лес абводзiць. 
 Стаяць вакол маўклiва хвоi, 
 Бы служкi ў панскiм дзесь пакоi; 
 I дрэмлюць чорныя ялiны, 
 I моўкне ў лесе спеў птушыны, 
 I толькi дрозд высвiстваў штучна, 
 Як на кларнеце, мiлагучна; 
 Ды змоўк i ён, i ўсё знямела. 
 У небе зорачка нясмела 
 Над гэтым лесам цемранiстым 
 Зiрнула вокам прамянiстым. 
 А лес маўчыць, глухi, таемны. 
 Мiхал - сам слых, але дарэмны 
 Вышэй чуллiвых натужэннi: 
 Нiдзе нi зыку-шарасцення, 
 I толькi шум, бы кiм насланы, 
 Бы тыя гулкiя арганы, 
 Ўвушшу стаiць, грымiць i звонiць 
 I штось няўцямнае гамонiць. 
 "Чусь-сю! Чуг-гi!" - дзесь зык падаўся, 
 Мiхал як бы чаго спужаўся, 
 I сэрца ў iм мацней забiлась, 
 I радасць нейкая з'явiлась. 
 Глушэц чым далей, то ўсё болей 
 Дзесь на суку за тоўстай хвояй 
 Рассеўся важна i балбоча, 
 А як спявае - плюшчыць вочы, 
 Тады нiчога ён не чуе; 
 Але не цягам ён такуе, 
 А робiць часта перарывы, 
 Тады ўжо чутак ён надзiва, 
 Тады замры i стой зацяты; 
 Пачне спяваць - хоць бi з гарматы. 
 Мiхал стаiць, штось разважае, 
 Вiдаць, ён месца прымячае, 
 А кашаль, падла, так i душыць. 
 Мiхал наш з токаў хоча зрушыць, 
 Iсцi ў будан той, ды ўнiкае: 
 Другi глушэц ток зачынае. 
 Перачакаўшы з паўгадзiны, 
 Мiхал павольненька, як можна, 
 Пакiнуў токi; асцярожна 
 Выходзiць зноў на пуцявiны. 
 Цяпер на збор i ён шыбуе, 
 Чагось вясёлы, ног не чуе; 
 А леснiкi ўжо ўсе у зборы. 
 Iдзе гаворка сярод бору, 
 I смех i жарты, нават кпiны. 
 Агонь бадай да палавiны 
 Высокiх хвояў дасягае. 
 Абрыцкi рапарты прымае, 
 Хто чуў глушца, якiя токi, 
 Адлегласць мерае на крокi, 
 А Дземiдовiч люльку смалiць, 
 Нiяк глушцоў сваiх не хвалiць. 
 - Няма нiдзе, папрападалi, 
 А мо за зiму паздыхалi, 
 Гаворыць ён, рукой махае. 
 Яму Мiхал напамiнае, 
 Як летась ён усiм надзiва 
 Упаляваў зайца шчаслiва, 
 Калi той здуру памылiўся 
 I сам у яму завалiўся. 
 I ўсе смяялiсь, рагаталi 
 I з тога зайца жартавалi. 
 - А што ж тут вельмi выпiрацца? 
 I з-за чаго ўжо так старацца? 
 Брашы ўсю ноч хоць, як сабака, 
 Адна i ласка i падзяка. 
 Мiхал занадта ўжо служака, 
 А медалёў не начапiлi, 
 За глупства ў лыжцы б утапiлi. 
 - Ты праўду кажаш, пан Амброжа, 
 Ды йначай наш Мiхал не можа: 
 Натура ўжо яго такая! 
 I Астахновiч зазначае. 
 Вясёлы смех i жарты, спорка 
 Вядзецца доўгая гаворка. 
 Будан жыве, будан гуторыць, 
 Аж покi сон усiх не зморыць. 
 XXIII. ПАНСКАЯ ПАЦЕХА 
 Якраз пад Вербнiцу ў суботу, 
 У самы снег i гразь i слоту 
 Ў будан Мiхал з Алесем пхаўся. 
 Конь Ножык клыгаў, аступаўся, 
 Вада пад коламi плюхцела. 
 - Бадай тут iх нуда паела! 
 Вязi з гумна для iх салому 
 I стол цягнi апошнi з дому, 
 Каб мелi дзе на чым пажэрцi, 
 Бога не нашага вы чэрцi, 
 Мiхал паноў кляне i лае; 
 А ён загад з кватэры мае 
 Сюды, ў будан, каб смачна спалi 
 I гора бы паны не зналi, 
 Завезцi стол, услон, саломы. 
 "Будуй ты ўсюды iм харомы. 
 Завошта ж iм, спытаць, пашана? 
 Навошта Бог трымае пана? 
 Дзеля таго, каб панавалi 
 I нашым братам папiхалi? 
 Цi ласку ў Бога заслужылi, 
 Каб iх тут песцiлi, тулiлi?.. 
 Эх, брат! усё то - ашуканства! 
 Калi-нiбудзь iм згiне панства". 
 I чуў Мiхал нутром, душою 
 Не мае грунту пад сабою 
 Вось лад такi на гэтым свеце: 
 Адны ў пашане, тыя ў смеццi 
 I век жывуць пад нейкiм страхам, 
 Ўсе ж выйшлi ў жыцце адным шляхам! 
 I што ты зробiш? пакарайся 
 I аднаго гужа трымайся. 
 Да буданоў ён пад'язджае. 
 Пад'ехаў, конiка спыняе, 
 Знiмае стол, услон, салому, 
 Алеся шле з канём дадому, 
 А сам агонь тут раскладае, 
 Салому сушыць, прыбiрае, 
 Бо заўтра будзе паляванне. 
 Паны пад вечар прыязджаюць, 
 Iх на кватэры ўжо чакаюць, 
 Сюды прыпрэ iх у змярканне. 
 Пад вечар неба праяснiлась 
 I ўсё вакол развесялiлась: 
 "Глядзi - панам i тут шанцуе: 
 Сама пагода iм слугуе, 
 I сонца свецiць, стала цiша 
 Багатым чорт дзяцей калыша", 
 Мiхал у думках зазначае 
 I сам з сабою разважае. 
 I рупiць гэта паляванне, 
 А заўтра ранкам у свiтанне 
 Яму падводзiць трэба пана. 
 Ану ж глушэц неспадзявана 
 Зляцiць куды цi так зарвецца, 
 Калi на гэта павядзецца, 
 А ты свяцi тады вачамi 
 Перад ляснiчым i панамi. 
 - А, ты ўжо тут! тырчыць, як паля! 
 Здароў, як маешся, Мiхале? 
 - А так i маюсь, ягамосцю! 
 Не то з усмешкай, не то з злосцю 
 Мiхал з будана адазваўся, 
 А Пальчык громка засмяяўся. 
 - Ты, брат, як пан той у будане. 
 - А што ты думаеш, васпане? 
 Хiба не пан? - Мiхал падняўся, 
 Як пан, у бокi важна ўзяўся 
 I з панскай мiнай пахаджае, 
 Па-польску Пальчыка пытае: 
 - Цо повеш, галган? Цо потшэба? 
 Я далэм тобе, дурню, хлеба!.. 
 Iдзь до д'ябла! - Пан праўдзiвы! 
 Са смехам Пальчык адзначае; 
 Абодвух смехам пашыбае 
 Спаткання гэты тон жартлiвы. 
 Праз паўгадзiны ўсе сышлiся. 
 Цяпер размовы павялiся 
 Наконт паноў i палявання. 
 Ох, дасць Ракоўскi залiвання, 
 Калi панам не пашанцуе 
 I сам глушца не запалюе; 
 Так i ўскiпiць, як рак чырвоны, 
 Такi ён кручаны, шалёны! 
 Сам вiнават - цябе аблае, 
 За няма-што з гразёй змяшае. 
 Ох, i паганая урода, 
 Прышыбла б дзе яго калода! 
 Абрыцкi моўчкi дым пускае 
 I люльку пальцам прыцiскае, 
 Аб чымся думае сукрыта; 
 Усмешка нейкая разлiта 
 I на твары i пад вусамi. 
 I толькi ўскiне ён вачамi 
 То на таго, то на другога, 
 Ды не прамовiць ён нiчога, 
 Бы засмучае штось старога. 
 - Ўставайце: едуць! - Ўсе ўсхапiлiсь, 
 Захвалявалiсь, захадзiлiсь, 
 Знакi на грудзях папраўляюць 
 I на спатканне выбягаюць 
 I ўраз спыняюцца, стаяць 
 Паноў тых трэба прывiтаць. 
 Паны ў калясцы пад'язджаюць. 
 Хурман тут лейцы падцiнае, 
 Стаенных пару прыпыняе, 
 А пан Абрыцкi з леснiкамi 
 Скланiлiсь нiзка прад панамi. 
 Паны чуць-чуць адно зiрнулi, 
 На iх увагi не звярнулi, 
 Як бы не людзi то стаялi, 
 I ў свой будан павандравалi. 
 Тут леснiкi бягом да брычкi, 
 Бо знаюць панскiя прывычкi, 
 Нясуць iх стрэльбы i пакункi, 
 Прылады розныя, ладункi 
 I ў будане iх прыбiраюць, 
 Панам, як могуць, дагаджаюць. 
 Паны ж не бачаць iх, не чуюць, 
 Бярэ iх нейкi рух, жартуюць; 
 Усё iх цешыць, забаўляе, 
 На лад вясёлы падымае: 
 Будан, агонь, начлег цiкавы, 
 Прасцецкi стол, салома, лавы, 
 Таксама цешыць паляванне, 
 Iм тут цiкава ўсё дазвання, 
 Апроч людзей, што iм так дбаюць 
 I ўсе iх глупствы выпаўняюць. 
 Тут быў Ракоўскi, пан ляснiчы, 
 З Нясвiжа глаўны кiраўнiчы 
 Маёнткаў княжацкiх, пан Свiда, 
 I трэцi пан, даўгi, як дзiда, 
 Быў пан Кржывiцкi, равiзовы, 
 Яшчэ нябачаны тут, новы. 
 Цямнее ў лесе. Ноч надходзiць, 
 Марозiк злёгку нацiскае. 
 На небе месяц усплывае, 
 Задуму смутную наводзiць 
 I лес маўклiвы азiрае. 
 Гарыць-дрыжыць агонь шумлiвы, 
 А залатыя пералiвы, 
 Вуглёў мiганне-дрыгаценне 
 Iм ткуць чароўнае адзенне: 
 Шчыты агнёвыя, кароны, 
 То ярка-светлы, то чырвоны. 
 Шугае полымя бурлiва, 
 А iскры-зорачкi шчаслiва 
 Бягуць-плывуць блiскучым роем 
 Угору ў голькi к тоўстым хвоям 
 I ў верхавiнах прападаюць, 
 Бы вочкi плюшчаць, умiраюць. 
 Тут светла, весела, ўсё жыва, 
 А ў лесе цьма ляжыць маўклiва, 
 Глядзiць панура, неласкава, 
 Што не ў свой час iдзе забава. 
 Дрыгучы блеск вакол гуляе, 
 I цьму адгэтуль адганяе, 
 I пiша здольныя малюнкi, 
 I фарбаў розныя гатункi 
 Па тоўстых хвоях раскiдае, 
 Дзiвоты чараў выяўляе. 
 Сядзяць паны, як страхi тыя, 
 А мiны важныя такiя, 
 Ўсе непрыступны i ўсе горды, 
 Рашучы погляды i цвёрды, 
 А ў кожным слове, ў кожным руху 
 Вiдна знявага да "псяюху". 
 "Псяюхi" ж iм усяк слугуюць 
 I для вячэры стол гатуюць, 
 Ў агонь бярвеннi падкiдаюць 
 I прад панамi выдыгаюць. 
 I вось за стол паны садзяцца, 
 Iм заманулась частавацца; 
 Кiлiшкi "вудкай" налiваюць 
 I чаркi з чаркамi стыкаюць, 
 Жуюць смажэнне i вяндлiну 
 I хваляць добрую часiну. 
 А "вудка" больш развесяляе; 
 Пан равiзовы зачынае: 
 "Ешчэ Польска не згiнэла, 
 Пукi мы жыемы". 
 Паны адны перад другiмi 
 Шыкуюць жартамi сваiмi, 
 Свой розум, гонар выстаўляюць 
 I дубальтоўкi выслаўляюць. 
 Ракоўскi, злосны з леснiкамi, 
 Зусiм не той цяпер з панамi. 
 Паны ў хвальбе не зналi меры, 
 Самiм сабе не мелi веры, 
 Ды пра лганнё сваё маўчалi, 
 Не падсяваючы, ўсе лгалi. 
 - А я, - тут Свiда выступае, 
 Ён вус угору падымае 
 I панству кiдае з запалам: 
 Седм вiлькув забiв едным стшалэм! 
 Паны на момант слупянеюць, 
 Жаваць iх скiвiцы не смеюць: 
 Загнаў пан Свiда iм загвоздку, 
 Як бы у горла сунуў костку. 
 - Дальбуг, цекаве, даен слово! 
 Сказаў нарэшце равiзовы. 
 - Гм, як жа гэта, проша пана? 
 Ўсiх зрэзаў Свiда нечакана 
 I верх цяпер над iмi мае. 
 Паноў аж зайздрасць разбiрае. 
 - То пан жартуе, як то можна? 
 Паны развагу вядуць розна: 
 Сказаць: салгаў - не выпадае, 
 Паверыць - веры не хапае; 
 А паўнамоцны ў здаваленнi, 
 Як бы агорнуты ў праменнi, 
 Навокал горда пазiрае 
 I важна шчокi надзiмае, 
 Як бы паноў ён i не бачыць. 
 - Няхай жа пан то растлумачыць! 
 - А так, панове: едным стшалэм! 
 Зноў ткнуў iх Свiда як бы джалам. 
 Ў канцы дае iм тлумачэнне: 
 Забiў ваўчыцу на шчаненнi. 
 Паны - ляснiчы й равiзовы 
 Як па камандзе, б'юць галовы: 
 - I як то мы не дагадалiсь! 
 I доўга ўсе яны смяялiсь. 
 Назаўтра рана чуць разднела, 
 Чуць-чуць на ўсходзе пасвятлела, 
 Была кароткая нарада, 
 Каму вясцi якога пана. 
 "Абы не гэтага шатана, 
 Хоць бы не мне ўсучылi гада", 
 Мiхал падумаў аб ляснiчым. 
 "Абы не з гэтым паляўнiчым", 
 Так i другiя разважалi, 
 Пераглядалiся, чакалi. 
 Але як Свiда быў тут глаўны, 
 А з леснiкоў найболей слаўны 
 Мiхал даўно ўжо тут лiчыўся, 
 То ён Мiхалу даручыўся, 
 Кржывiцкi Пальчыку застаўся, 
 А ў трэцяй пары аказаўся 
 Нiхто другi, як наш Гавака; 
 Аж уздыхнуў ён, небарака. 
 Размеркаваўшысь такiм чынам, 
 Паны па розных пуцявiнах 
 Iдуць на токi з леснiкамi. 
 Мiхал здалёк пайшоў цянькамi; 
 Гатовы план даўно ён мае, 
 Iдзе i Свiду навучае, 
 Гаворыць з прыцiскам, хоць цiха, 
 Каб не ўстрывожыць тое лiха. 
 - Вось тут, паночку, "такавiска", 
 Глушэц асочаны ўжо блiзка, 
 Няхай жа пан iдзе цiхутка, 
 Бо гэта штучка вельмi чутка: 
 Не асцярогся - i прапала. 
 I Свiда слухае Мiхала, 
 Што толькi той нi загадае. 
 Мiхал над панам волю мае, 
 Цяпер ён пан хоць на мiнутку. 
 "Скачы ж, браток, пад маю дудку, 
 Прызнай жа мне i ты пашану?" 
 Мiхал у думках кажа пану. 
 - Як скокну я - i пан хай скача; 
 Спынюся я - i пан спынiся! 
 Глядзi ж, панок, не памылiся, 
 Каб тут не вынiкла няўдача! 
 Мiхал замёр, стаiць маўклiва, 
 А з iм i Свiда нерухлiва. 
 У лесе значна пасвятлела, 
 I вось дзесь блiзка, перш нясмела 
 Заграў глушэц i абарваўся 
 Ды зноў зачаў, разбалбатаўся. 
 Мiхал даў знак. Скок-скок! спынiўся, 
 З iм радам Свiда апынiўся. 
 - Цi бачыць пан? унь-унь чарнее... 
 Ой, не: хай пан цярпець умее! 
 А Свiда стаў пароць гарачку 
 I ўжо у стрэльбе ўзвёў сабачку. 
 - Не руш! не руш, пан! о, крый божа; 
 Пан папсавацi справу можа! 
 Яшчэ мiнуту улучылi, 
 На крокаў дваццаць падступiлi. 
 Цяпер глушэц, як на далонi, 
 Сядзiць, бы шула, у заслоне 
 Хваёвых лапак, хвост мятлою, 
 Як бы любуецца сабою, 
 Балбоча, крэхкае i свiшча; 
 Глушэц склiкае на iгрышча, 
 А мо хваленнi жыццю правiць 
 I гэты бор спрадвечны славiць. 
 Мiхал i Свiда той часiнай 
 Стаялi моўчкi пад ялiнай. 
 Пан Свiда стрэльбу падымае 
 I доўга цэлiцца... страляе. 
 Бух! - грукнуў стрэл, лес узбудзiўся! 
 Дымок раўнюткаю стралою 
 Жахнуў старую гэту хвою, 
 З якой глушэц даўно зраднiўся; 
 I раптам з ёю разлучыўся, 
 Умомант звяў i страцiў сiлы 
 I не паспеў разняць ён крылы, 
 На мяккi дол, на мох зялёны 
 Упаў, насмерць акрываўлёны; 
 Ўзнялась галоўка i апала, 
 Два разы лапка задрыжала, 
 Навек застыла нерухома. 
 А Свiда рад быў, рад, вядома: 
 Рублём Мiхала ён трактуе, 
 Цыгарай хвацкаю частуе. 
 XXIV. ВЯЛIКДЗЕНЬ 
 У хаце вучням не сядзiцца 
 Прайшла ахвота ў iх вучыцца; 
 I сам дарэктар уздыхае, 
 На Мiкалаўшчыну кiвае, 
 У смутку нейкiм часта ходзiць, 
 Аб доме гутарку заводзiць, 
 Пускае жарты мiма вуха, 
 Яго не цешыць саладуха, 
 Якая хлопцу падабалась, 
 Бо вельмi добра удавалась. 
 - Сказаць, не кепска тут хлапчыне, 
 Прамовiць часам гаспадыня, 
 А ўсё ж дамок свой моцна цягне, 
 I кожны к матцы сваёй прагне. 
 Прыйшлося ўважыць тут малому 
 I адвязцi яго дадому. 
 А вучнi кнiжкi пахавалi 
 I ўжо Вялiкадня чакалi. 
 Прыйшла вялiкая субота, 
 Даўно прыпынена работа, 
 I ўжо пад вечар сама хата 
 Была прылучана да свята: 
 Лагоднасць, згода i павага 
 I вельмi сталая развага 
 Ўвесь гэты дзень тут панавалi. 
 I блiзкасць свята шанавалi 
 Старыя, дзецi i падросткi 
 I шуму тут не падымалi, 
 Як будным днём з-за кожнай косткi. 
 Алесь, Кастусь i Мiхалiна 
 Сама найшла на iх часiна 
 На працу зранку выйшлi самi 
 I падмялi двор дзеркачамi; 
 Пясочку потым накапалi 
 I сцежкi iм панасыпалi; 
 I гэты дворык так змянiўся, 
 Так гожа траўкай заiскрыўся, 
 Што проста глянуць было люба, 
 Хоць ты вядзi яго да шлюба. 
 Мужчыны загадзя пабрылiсь, 
 Вадою цёплаю памылiсь, 
 Бо трэба ж iм было сабрацца 
 Паехаць ў цэркву спавядацца. 
 Хоць i казаў Антось, бывала, 
 Што тут, у лесе, грахоў мала; 
 Калi ж часамi грэх налучыць, 
 Аб iм забудзеш, ён не мучыць 
 I не пашкодзiць ў справах неба, 
 Але папу аддаць iх трэба. 
 I вось пад вечар трохi важка 
 Загрукацела каламажка, 
 На свет выходзячы з усмешкай, 
 Зiму згуляўшы пад застрэшкай. 
 Антось агледзеў тут прылады, 
 Калёсам добра даў "памады", 
 Густога дзёгцю i варволю, 
 Каб меней крыўдзiлiсь на долю; 
 А напамадзiўшы калёсы, 
 Паправiў вiтыя атосы 
 I падлажыў у задок сена. 
 Вясёлы час - павозак змена! 
 Агледзеў дзядзька ўсю аздобу, 
 Тады зрабiў павозцы спробу. 
 Калёсы лёгка закруцiлiсь, 
 З вясёлым гукам пакацiлiсь. 
 Пайшлi ў хаду раўнютка, гладка, 
 Як з маслам першая аладка. 
 Тым часам ў хаце ўсё гатова, 
 Цяпер за бацькам толькi слова, 
 Бо ён у лесе прыпазнiўся 
 I вось цяпер яшчэ пынiўся. 
 А хлопцы зрання рыхтавалiсь, 
 Па добрай згодзе змеркавалiсь 
 I самi зладзiлi, вядома, 
 Хто едзе з iх, хто будзе дома. 
 - То будзем ехаць - я гатовы... 
 Ну, аставайцеся здаровы! 
 Мiхал дамашнiм пакланiўся 
 I шапку зняў, перахрысцiўся. 
 Яму ў адказ дабра жадаюць, 
 Грахi ўсе чыста адпускаюць. 
 Над цiхай талаю зямлёю 
 Навiсла ночка той парою. 
 Было спакойна i лагодна, 
 Як бы сама прырода тая 
 Паважнасць свята адчувае, 
 З людзьмi жыве супольна, згодна. 
 Маўчаць хваiны, анi зыку, 
 Не шэпне гэты бор-музыка, 
 Стаiць маўчком i разважае, 
 Вiдаць, Вялiкадня чакае. 
 "Цяпер i страхi пазнiкалi!" 
 На вуха Костусю шапталi 
 Якiясь думкi-весялушкi: 
 "Звяры Вялiкдзень чуюць, птушкi, 
 I хвоi гэтыя, i елi, 
 Лiхiя людзi падабрэлi, 
 Бо святам божым ўсюды вее; 
 З нажом разбойнiк не пасмее 
 Залегчы ў лесе срэдзь дарогi, 
 Бо i заможны i убогi 
 Святы Вялiкаднiк святкуюць 
 I радасць ў сэрцы сваiм чуюць". 
 I гэту згоднасць, радасць свята 
 Ва ўсiм Кастусiк адчувае: 
 I ў тым, як з дзядзькам размаўляе, 
 На возе седзячы з iм, тата, 
 Чуваць яна ў пытаннi брата, 
 I ў гэтым лесе безгалосным, 
 I ў мерным клыгату калёсным; 
 Вось так i чуеш, што й дарога 
 Цяпер паслушна волi Бога, 
 I пераказваюць навiны 
 Калёсам гучна каляiны. 
 Дарога з лесу выйшла ў поле, 
 Калёсы коцяцца паволi, 
 Шуршыць пясочак мнагазначна. 
 Ў сяле на цэрквi чуць абачна 
 Блiшчыць лiхтарык i мiгае, 
 Дарожных погляд прыцягае. 
 Яны лагчынку праязджаюць, 
 Гару сярэднюю мiнаюць, 
 Клады з панiклымi крыжамi, 
 Дзе дрэвы голькамi-брыжамi 
 Навiслi цiха над зямлёю, 
 I едуць мернаю ступою. 
 Вось хаты з мроку выплываюць, 
 Агнямi вокны ў хатах ззяюць, 
 I на пясочку блескi-плямы 
 Прыгожа пiшуцца скрозь рамы. 
 Яшчэ па звычаю старому 
 Мужчыны сталыя удому 
 Свае лiтаннi адпраўлялi, 
 Пакуты Езуса спявалi. 
 Так i цяпер у Ратуёвых, 
 Ў Яхiма дзядзькi, ў Базылёвых, 
 Таксама ў Стасечкi i ў Даткi 
 Свае захоўвалi парадкi: 
 Сядзелi згодна i набожна 
 I спеў святы вялi заложна, 
 Вачэй не зводзячы з кантычкi. 
 Часамi тут былi i стычкi, 
 Калi спеў новы зачыналi 
 Ды ў тон агульны не траплялi. 
 - Не так, Андрэй, ты пачынаеш! 
 - Не, гэта ты, Сальвэсь, збiваеш! 
 - Не так, мужчыны, вось як трэба! 
 Пры гэтым чуўся бас Язэпа, 
 Другiя голас далучалi, 
 I гуртам зноў яны спявалi 
 За накiроўваючым басам. 
 А падарожныя тым часам 
 На двор да швагра заязджаюць, 
 Iдуць у хату, ўсiх вiтаюць. 
 Карусь Дзiвак ў сваiм кажусе 
 Ляжаў на печы ў цёплым дусе, 
 Як заўжды ў вольную часiну; 
 Ляжаў, курыў i цыркаў слiну 
 З-за белай комiны на хату; 
 I ён таксама рады святу, 
 Але нiяк не мог стрымацца, 
 Каб з печы жартам не азвацца, 
 Абы хто ў хаце паказаўся, 
 I сам ён смехам залiваўся; 
 А цётка Магда не стрывае 
 I Дзiвака свайго палае: 
 - Чаго, кацьмак, там завалiўся? 
 Пайшоў бы ў цэркву, памалiўся, 
 Зусiм ты Бога адцураўся: 
 Пятнаццаць год як спавядаўся! 
 - А што папу казаць я маю? 
 Я печ на рай не памяняю! 
 - Цьфу, млын пусты! ото завала, 
 Бадай табе было зарвала! 
 I злосна дзядзьку лае цётка, 
 А ён хiхiкае каротка. 
 - Што, дзядзька, пойдзем ў цэркву, можа? 
 - А пойдзем, голубе-нябожа! 
 Антось i Костусь iдуць з хаты. 
 Цянююць вулiцай дзяўчаты, 
 Шчабечуць весела, смяюцца, 
 I хлопцы дзесь перагукнуцца. 
 I ўсе вясёлы, ўсе рухлiвы 
 I святам заўтрашнiм шчаслiвы. 
 А цэрква, макаўка святая, 
 Народу поўна, блескам ззяе. 
 Сярод царкоўкi плашчанiца 
 Стаiць мiж елачак зялёных. 
 Кабеты, дзеўкi, маладзiцы 
 Iдуць-плывуць да плашчанiцы 
 У хустках белых i чырвоных, 
 Набожна хрысцяцца, ўздыхаюць 
 I лбом данiзу прыпадаюць. 
 Направа сталыя мужчыны 
 Стаяць, разгладзiўшы маршчыны. 
 А Чылiноў Алесь надзьмуўся, 
 Ў святыя дзеяннi уткнуўся 
 I там, дзе слоў не расчытае, 
 На сажань голас працягае. 
 - Вось Чылiны як дацiнаюць! 
 Чытанне людзi адзначаюць. 
 Народ калышацца, хвалюе, 
 Бы ў цёмным вiры вада тая, 
 I ўсё плыве, ўсё прыбывае, 
 А ўлады сну ён больш не чуе, 
 I блiзак час святой дзяннiцы. 
 "Хрыстос васкрос!" - з гары-званiцы 
 Вяшчае першы звон шчаслiва. 
 Народ увесь, бы ў полi нiва 
 Буйнымi гнецца каласамi, 
 Скланiўся цiха галавамi. 
 А пачакаўшы з паўгадзiны, 
 Нясуць жанкi, нясуць мужчыны 
 Кашы, каробкi, паўасмiны 
 I ставяць ў рад на цвiнтары 
 Ўсе велiкодныя дары. 
 Маленне бацька-поп канчае, 
 Iдзе з крапiдлам i махае. 
 Заварушылiся каробкi, 
 Кашы, рашэты, паўасмiны, 
 Чакалi доўга той часiны 
 Дзямян, Шабас, Казiмер, Сцёпка. 
 Паперлi полем русакоўцы, 
 Бягуць да коней свержаноўцы, 
 Гудуць, склiкаюцца, вiншуюць, 
 Адны другiх ў галдзе не чуюць, 
 I ўсе спяшаюцца, бягуць, 
 Каб рот свой скорамам заткнуць. 
 Антось з Мiхалам тож гатовы. 
 - Святкуйце ж веселы, здаровы! 
 Усiм дабра яны жадаюць 
 I за вароты выязджаюць. 
 А людзi ў хатах не драмалi: 
 Ўжо "алялюя" адспявалi 
 I за сталамi ўсёй сям'ёю 
 Сядзелi - цешылiсь ядою. 
 Панукi конiк не чакае, 
 I сам ён рыссю запускае, 
 Як бы спяшаецца дамоў 
 Замчаць сваiх гаспадароў. 
 А новы дзень, даўно жаданы, 
 Ўжо сыпле багру на курганы, 
 I стрэлы-косы залатыя 
 На ўзгоркi падаюць крутыя. 
 А хмаркi ў фарбах златалiтых, 
 Ў шаўках агнiстых, аксамiтах, 
 То паасобку, то гурткамi, 
 То залатымi ланцужкамi, 
 Як бы спынiўшысь нерухлiва, 
 Усмешкi кiдаюць шчаслiва, 
 I iм хацелася, вiдаць, 
 Святы Вялiкаднiк вiтаць. 
 - Ну, едуць, едуць! - Алесь з хаты 
 Бяжыць да дзядзькi i да таты, 
 I дзецi кiнулiсь к парогу. 
 - Ну, вось i дома, дзякуй Богу! 
 Прыйшлi у хату, ўсiх цалуюць, 
 З святым Вялiкаднем вiншуюць; 
 Памылiсь борздзенька, садзяцца, 
 Бо час даўно iм разгаўляцца. 
 Абрусам белым стол накрыты, 
 Ўсё мае выгляд самавiты; 
 Мужчыны добры i прыветны. 
 Нiякай ценi незаметна. 
 На бэльку кiнуў бацька вочы, 
 Бярэ кантычку i гартае, 
 "Вэсолы нам дзiсь дзень" шукае. 
 Хоць спевы слухаць неахвочы, 
 Але трымаюць дзецi згоду, 
 Бо ўжо вялось так год ад году. 
 "Вэсолы" ў "ксёнжцы" дзесь прапалi, 
 Насiлу ўдвух iх адшукалi 
 I раптам дружна зацягнулi, 
 Як бы iх пугай сцебанулi; 
 I мацi голас далучае 
 I так танютка вырабляе, 
 А гаспадар ўсё болей з баса 
 Утне такога выкрунтаса, 
 Аж сам падзiвiцца сабе, 
 I стане горача табе. 
 Антось бярэ больш танкавата 
 Й не адстае нiяк ад брата, 
 А хлопцы толькi усмiхнуцца, 
 Але сядзяць, не зварухнуцца. 
 К канцу падходзiць "алялюя", 
 Ў камору мацi тут тралюе, 
 Нясе прынадную бутэльку. 
 Кантычка зноў iдзе на бэльку. 
 Вiдэльцы дружна разбiраюць, 
 I гуртам яйкi ачышчаюць, 
 I па кусочку iх бяруць, 
 Крыху падсольваюць, ядуць. 
 Вось бацька чарку налiвае 
 I вочы ўгору падымае. 
 - Дай, Божа, за год дачакаць 
 Здаровым, вясёлым, жывым 
 I новы Вялiкдзень таксама спаткаць 
 У добрым здаровейку ўсiм, 
 Каб гора i смутку не зналi. 
 - Дай, Божа! - разам адказалi. 
 I пайшла чарка з рук у рукi, 
 Пiлi ўсе гладка, без прынукi; 
 Малым папрабаваць далi, 
 Каб весялейшыя былi. 
 А на стале тым - рай, ды годзе, 
 Што рэдка трапiцца ў народзе, 
 Ляжала шынка, як кадушка, 
 Румяна-белая пампушка, 
 Чырвона зверху, сакаўная, 
 Як бы агонь у ёй палае, 
 А нiз бялюткi, паркалёвы; 
 Кiлбасы-скруткi, як падковы, 
 Мiж сцёган, сала i грудзiнак 
 Красуе ўсмажаны падсвiнак, 
 Чысцюткi, свежы i румяны, 
 Як бы панiч той надзiманы. 
 Муштарда, хрэн - адно дзяржыся, 
 У рот паложыш - сцеражыся! 
 А пiрагi, як сонца, ззялi, 
 I ў роце бабкi раставалi. 
 Са смакам елi i багата 
 На тое ж даў Бог людзям свята. 
 XXV. ЛЕТНIМ ЧАСАМ 
 Прайшоў Вялiкаднiк свяценькi. 
 Бяруцца людзi за сявенькi, 
 За плуг, за бораны, за сохi, 
 Пайшлi разгульвацца патрохi. 
 Запахла поле зноў раллёю; 
 Гракi, вароны чарадою 
 За свежай ходзяць баразною. 
 Вясёлы шум i пануканне 
 Чутны да самага змяркання. 
 А над палямi ў ясным небе, 
 Як быццам песнямi аб хлебе, 
 Якi даручан гэтай глебе, 
 Зальюцца жаваранкi хорам, 
 I песнi моўкнуць па-над борам. 
 А сам той бор глядзiць з усмехам 
 I ўторыць чуткiм сваiм рэхам 
 I спеву-посвiсту драздоў, 
 I громкiм трубам пастухоў, 
 I цiхай дудцы за гарою. 
 Адна работа за другою 
 Iдзе-плыве сваёй чаргою 
 То ў агародзе, то на полi 
 I не спыняецца нiколi; 
 I так у клопаце, ў рабоце, 
 Цi то ў няволi, цi ў ахвоце 
 Вясна мiнецца, прыйдзе лета. 
 Тады штодня ўставай дасвета, 
 I агнявокая дзяннiца, 
 Як маладая чараўнiца, 
 Цябе сагрэе мiлым смехам, 
 Авее духам чыстым бораў, 
 Палёў, лугоў, нябёс прастораў 
 I сыпне радасць нiзкiм стрэхам, 
 Ды толькi будзе той дастойны 
 Вiтаць у ранiчак спакойны 
 Златавалосую багiню, 
 Той да грудзей яе прыхiне, 
 Яе пацешыцца красою, 
 Хто сам абмыецца расою. 
 За колькi дзён да касавiцы 
 Касцы заглянуць на палiцы, 
 Каб малаток знайсцi i бабку: 
 Iдзе работа, не спi ў шапку. 
 Агледзьце, братцы, добра косы, 
 Каб не псаваць свае пракосы, 
 Каб не ўвадзiць людзей у грэх, 
 Касарства зводзячы на смех. 
 Пахiбка знойдзецца якая, 
 Наш дзядзька першы не ўтрывае 
 I на пакошу тыкне пальцам: 
 Бяда няўмекам i нядбальцам, 
 Хто шнур зжуе няроўным плехам 
 Антось яго ўжо дойме смехам, 
 Задзене проста за жывое, 
 Хоць сэрца ў дзядзькi i не злое. 
 Затое ж дзядзька хват i дока, 
 Набiў на косах сваё вока, 
 I калi выбера ён коску 
 Не пара iншаму падоску: 
 I ярка, лёгка, спрытна, гонка; 
 Другi лягчэй знаходзiць жонку 
 Свой вечны лёс, сваю красу, 
 Чым дзядзька добрую касу. 
 I паглядзець было цiкава, 
 Як дзядзька шчыра i ласкава 
 Касу на рынку выбiрае! 
 Якiх ён спроб там не ўжывае! 
 Спярша агледзiць яе пiльна, 
 З усiх бакоў глядзiць прыхiльна 
 I паступова, па парадку 
 Як на насок, так i на пятку 
 I на кляймо, на шыйку тую; 
 Глядзiць мiнуту i другую. 
 Ды для касы гэтага мала: 
 Спрабуе кiпцем яе джала 
 I спробу зробiць над абухам, 
 Тады паверка йдзе ўжо вухам, 
 Цi добра звонiць коска гэта, 
 У дзядзькi тут свая прымета, 
 Ды я не ведаю якая, 
 I дзядзька косцы загукае: 
 "Ка-са!" i вуха прыкладае 
 Сакрэт знаў дзядзька ў гэтай штуцы: 
 Каса павiнна адгукнуцца; 
 Калi ж каса не гаваркая, 
 То дзядзька спосаб яшчэ мае: 
 Наслiнiць, выцершы насуха, 
 Рубец касы, той край абуха, 
 I ўпапярок у тую слiну 
 Кладзе саломiнку-нацiну, 
 I тут каса ўжо, брат, не схлусiць: 
 Удоўж саломка легчы мусiць. 
 Купiць касу - о, гэта штука! 
 Яшчэ больш важная навука 
 Умець дагнаць касу да ладу 
 I даць ёй выклепку, асаду. 
 Мастак быў дзядзька i на гэта, 
 Ён ладзiў многа кос у лета 
 I так наклепле iх, асадзiць, 
 Што хто на коску нi паглядзiць, 
 То толькi ахне ўжо ад дзiва 
 Цi галавой кiўне маўклiва. 
 За дзень, за два да касавiцы 
 Звiняць, гамоняць вакалiцы 
 На ўсе лады, на ўсе галосы 
 Пайшлi кляпаць i ладзiць косы. 
 Настаў дзянёк, даўно чаканы. 
 Пакаты ўзгор'я i курганы 
 Уздзелi чырванi кароны, 
 I стрэхi сонцам пазлачоны; 
 Туманаў лёгкiя паромы 
 Над рэчкай вiснуць нерухома, 
 А ў люстры водаў гэтай рэчкi, 
 Як закаханая дзяўчына, 
 Глядзiцца пышная вярбiна. 
 Ў блiскучым лiсцейку, як свечкi 
 На алтары ў часы малення, 
 Iскрацца сонейка праменнi, 
 Бы смех бязгрэшны i шчаслiвы. 
 А там, на ўсходзе, пералiвы 
 Агнiстых фарбаў робяць дзiвы 
 I сыплюць шчодра ад усходу 
 Зямлi i небу радасць, згоду. 
 I чуткi струны гэтай цiшы! 
 Iх подых ветрыку ўскалыша, 
 I нават з дрэва лiсцiк кволы 
 Адб'е ў iх голас свой вясёлы. 
 Але паслухай, мiлы дружа. 
 Эх, што за хваля i як дужа, 
 Разгонна, смела i агромна 
 Плыве па струнах тых з-пад Нёмна! 
 Iдуць касцы, звiняць iх косы, 
 Вiтаюць iх буйныя росы, 
 А краскi нiжай гнуць галовы, 
 Пачуўшы косак звон сталёвы. 
 Касцы iдуць то грамадою, 
 То шнурам цягнуць, чарадою, 
 То паасобку, то па пары; 
 Iдуць касцы, iдуць, як хмары, 
 I льецца смех iх разудалы. 
 Як веснавыя перавалы. 
 Гаворка, шум i коней ржанне 
 Касьбы вясёлае вiтанне. 
 Касцы, ваякi мiрнай працы, 
 Выходзяць з косамi на пляцы, 
 I на палоскi верставыя 
 Кладуцца коскi iх крывыя 
 Пайшлi праверкi i прамеры, 
 Каб больш мець пэўнасцi i веры 
 I каб не выйшла перакосу 
 I не зайсцi ў чыю палосу, 
 Бо будзе крыку, будзе сваркi, 
 Няхай лепш цэлы будуць каркi. 
 Але бывалi ўсё ж здарэннi, 
 Што вынiкалi абурэннi. 
 Калi ў траве хто брод вядзе 
 Ды трохi ў шнур чужы ўбрыдзе, 
 Тады касцы страх як крычалi 
 I мацярок упамiналi. 
 Эх, час касьбы, вясёлы час! 
 I я iм цешыўся не раз, 
 I з таго часу па сягоння 
 Мне сонцам свецiць Наднямонне. 
 Касцы расходзяцца па гаку, 
 Як бы iдуць яны ў атаку, 
 I жыва менцяць свае косы; 
 I ткуцца здольныя пракосы, 
 Лажацца роўнымi радамi, 
 А за касцом двума слядамi 
 Адбiткi ног яго кладуцца, 
 А косы свiшчуць i смяюцца. 
 Тым часам сонца выйшла ўгору 
 I з безгранiчнага прастору 
 Шырокай плынню агнявою 
 На землю шчодраю рукою 
 Лье блеск гарачы i яскравы; 
 I вянуць скошаныя травы, 
 I выглядаюць нудна палi. 
 На луг другая коцiць хваля: 
 Iдуць грабцы, жанкi, дзяўчата, 
 Убраны хораша, бы ў свята: 
 Чырвоны колер, белы - ўсякi, 
 Бы ў агародзе тыя макi; 
 Iдуць, пракосы разбiваюць, 
 З лагчынак сена выграбаюць, 
 То там, то сям у чэсць пятровак 
 З грудзей тых макавых галовак, 
 Дзяўчатак слаўных, яснавокiх, 
 Ў лугах прасторных i шырокiх 
 Плывуць-дрыжаць спяванак тоны; 
 I тыя песнi засмучоны 
 I млеюць ў стомленым абшары, 
 Як бы адбiтак божай кары. 
 А дзень гарыць, а дзень палае. 
 Ўсплывае хмарка i другая 
 Над сiне-дымным небасхiлам 
 I ў задуменнi смутна-мiлым 
 З нябёс блакiтных пазiраюць, 
 Як бы дарогу выбiраюць. 
 Раздолле ў лузе, эх, раздолле! 
 А колькi смеху i сваволля, 
 I жартаў, плюскату, штурхання 
 Над гэтым Нёмнам у купанне! 
 I хiба можна ўжо ўстрымацца, 
 У час касьбы не пакупацца? 
 I дзе на свеце ёсць такая, 
 Як Нёман, рэчанька другая? 
 Тут хвалi светлы, срэбралiтны, 
 А беражкi - ну, аксамiтны, 
 На дне пясочак жоўты, чысты, 
 Вадою згладжаны, зярнiсты. 
 У воду войдзеш - шчасце раю, 
 Я шчасця большага не знаю, 
 Цi знаць яго ўжо не прыйшлося, 
 Як толькi тут, на сенакосе. 
 А глянь на луг пад вечар, браце! 
 Увесь, як ёсць, ва ўсiм ахваце, 
 Па ўсiх грудах аж за дарогу 
 Устаўлен копамi мурогу; 
 I так свяжуткi копкi тыя, 
 I так выразны, бы жывыя, 
 I выгляд кожнае адметны, 
 Але ўсе разам так прыветны! 
 Вазы шыбуюць важна, стала, 
 Бы тых вагонаў рад нагнала. 
 Павее ветрык - што за пахi! 
 Мёд разлiваюць тыя гмахi, 
 Вiно найлепшае i ром, 
 Як плата шчырая касцом. 
 А вечар чуткi, гутарлiвы 
 Разносiць гоман, смех шчаслiвы 
 I ў сэрцы палiць парываннi 
 I тчэ красёначкi кахання. 
 Ружовы захад повен ласкi, 
 I цiха звiслi агнепаскi, 
 Брыжы, тасёмкi i каралi; 
 Адзенне хмаркi пазнiмалi 
 I самi леглi спаць на ночку, 
 Адзеўшы лёгкую сарочку; 
 I гасне дзень у задуменнi, 
 Як гаснуць жыцця летуценнi. 
 Зiрнi на луг прад навальнiцай, 
 Калi крыжастай блiскавiцай 
 У страсе твар ахрысцiць хмара, 
 I сiлай грознага цяжару 
 Ўскалыша землю шум дрыгучы 
 Далёкi, ўстрымлены, магучы 
 I здрыгане нябёс разлогi, 
 Як голас божай засцярогi, 
 Зiрнi тады на гэту шыр: 
 Трасецца-ходзiць луг, бы вiр, 
 Бы той кацёл у час кiпення, 
 Ўсё поўна руху i iмкнення. 
 Ой, час гарачы, ой, час цяжкi! 
 Бягуць касцы, ну, як мурашкi, 
 Бягуць грабцам на дапамогу 
 I раптам б'юць усе трывогу. 
 А хмары ўсталi нечакана, 
 Хоць, праўда, парыла ўжо зрана; 
 Бела-ружовыя iх шаты 
 Вiсяць маўклiвы i зацяты, 
 А кучаравыя клубiшчы, 
 Як на ўсясветным пажарышчы, 
 Растуць, расквечваюць на сонцы 
 Свае клубочкi-валаконцы 
 I ткуць сярэбраны масток, 
 Дзе гром застукаў, як чаўнок. 
 Пад шум, пад грукат навальнiцы, 
 Як бы па знаку чараўнiцы, 
 Ўстаюць-растуць на лузе копкi, 
 I луг пабраўся ўвесь у бобкi. 
 А пад хваiнаю на грудзе 
 Вакол стажка аж кiшаць людзi, 
 Гарачка ўсiх бярэ такая, 
 Што пот iм вочы залiвае, 
 Бо хмара сiваю градою 
 Ўжо звiсла нiзка над зямлёю, 
 Iдзе гняўлiва, пасмы сцеле, 
 Блiшчыць-гарыць яе кудзеля 
 I пакручастымi жмутамi 
 Стрыжэ-глядзiць, як змей, вачамi, 
 I сучыць срэбраныя нiткi 
 У шнур дажджаны ўвачавiдкi. 
 А дождж шумiць, а дождж гудзе, 
 I блiжай-блiжай ён iдзе 
 I даль туманам засцiлае. 
 Упала кропля i другая, 
 За iмi цэлым вадаспадам 
 Буйныя капкi, як бы градам, 
 Па лiсцях дуба секанулi 
 Ды далей сетку пацягнулi. 
 I вось жахнула блiскавiца, 
 Як вогнямгненная крынiца, 
 I гром-пярун сталёвым бiчам, 
 Бы нейкi звер страшэнным лычам 
 Арэ, трасе, калоцiць хмары, 
 Зямлю, надземныя абшары, 
 Бушуе доўга, абурлiва, 
 Над лесам коцiцца гняўлiва, 
 I гэты гоман, гнеў дрыгучы, 
 Злучае зноў у стрэл магучы, 
 Густы, злавешчы, вiхрабежны 
 I нестрыманы i драпежны 
 I так цяжэрна нацiскае, 
 Як бы зямлю дзесь угiнае. 
 I шугнуў дождж налётам смелым, 
 Павiс абрусам густа-белым 
 Над гэтым лугам, над палямi 
 I льецца коса ручаямi, 
 Бы невад цягнецца грымотны, 
 I б'юцца кроплi ў пыл вiльготны. 
 Зiрнеш вакол - адна любота! 
 На лузе спынена работа, 
 Жанкi, дзяўчаты i мужчыны 
 Бягуць пад копы, пад драбiны, 
 Каб менш быць змочаным дажджом; 
 А хто, накрыўшысь халатом 
 Цi так накiнуўшы дзяругу, 
 Сядзiць квахтухаю срэдзь лугу. 
 - Давай, давай, дожджык, накропу. 
 Сюды, дзяўчаткi, лезьце ў копу: 
 Дасць Бог, на нашым гэтым грудзе 
 На другi год касцоў прыбудзе! 
 Пад гэты гром, пад дождж упарты 
 То там, то тут пачуеш жарты 
 I смех вясёлы, пiск дзявочы, 
 Бо хто ж крануць iх не ахвочы? 
 Але й дзяўчаты язык маюць 
 I востра хлопцаў падсякаюць, 
 Не робяць жартам перашкоды. 
 За тыдзень добрае пагоды 
 Праходзiць, глухне касавiца, 
 I толькi дзе-нiдзе капiца, 
 Стулiўшысь цiха над вадою, 
 Глядзiць забытаю ўдавою, 
 Бы нейкi жаль яна хавае, 
 I сэрца смуткам авявае; 
 Ды стогi, сведкi цяжкай працы, 
 Стаяць, як панскiя палацы. 
 А пышны луг так абяздолен, 
 Стаiць пакошан i аголен 
 I выгляд мае засмучоны. 
 Гракi, i галкi, i вароны 
 Даўно дзяцей павывадзiлi, 
 Над гэтым лугам закружылi, 
 Ляцяць сюды на раздабыткi 
 Цяпер тут добрыя спажыткi. 
 Эх, скошан луг, - i знiклi краскi, 
 Бы тыя чары мiлай казкi, 
 Якую ў часе вандравання 
 Цi адзiнокага блукання 
 Табе складаюць думкi самi 
 I залатымi паясамi 
 Твае прыгоды спавiваюць 
 I лёсы жыцця аздабляюць. 
 Глядзiць пакоша-луг гаротна, 
 На сэрцы робiцца маркотна. 
 Эх, лета-лецейка любое, 
 Ты адцвiтаеш, залатое!.. 
 I так паволi, неўзаметкi 
 I нашы звянуць жыцця кветкi. 
 Але касьба - пачатак лету. 
 О, колькi ў iм яшчэ прывету! 
 Прыгод усякiх так багата 
 Тужыць аб леце ранавата. 
 Яшчэ не раз у часе жнiва 
 Дзяннiца зоймецца шчаслiва, 
 I ў ясным блеску i ў красе 
 Адб'юцца хораша ў расе 
 Яе кароны агнявыя, 
 I пасмы-косы залатыя 
 Скрозь шоўк нябёс ружова-белы 
 Рассыплюць радасныя стрэлы, 
 Бы лiры божай тыя стрункi, 
 Бы тыя чары-пацалункi 
 На вуснах шчырага кахання 
 У патайны часок спаткання. 
 Яшчэ нямала дзён цiкавых 
 I ранiц светлых i ласкавых, 
 Калi туманам белаватым 
 Лясок атулiць свае шаты, 
 А на палях у белi жыта 
 Смех заблукае самавiта 
 Ружова-бледна чырвань-ззянне, 
 Дзяннiцы цiхае вiтанне. 
 Дык не гаруй жа, брат-нябога: 
 Дзянькоў вясёлых яшчэ многа!.. 
 Iтак, зацiхлi сенажацi, 
 Пайшла каса адпачывацi, 
 Да часу звiсшы пад страхою, 
 Каб быць заўсёды пад рукою 
 На ўсякi выпадак, патрэбу. 
 Цяпер увагу дайце хлебу, 
 Сярпок крывенькi просiць дзела, 
 Жытцо падходзiць, пабялела. 
 Саломку выгнуўшы дугою, 
 Звiсае колас над зямлёю, 
 А спела-поўныя зярняткi 
 Глядзяць, як спонкi-вачаняткi, 
 Нiбы iм хочацца хутчэй як 
 Спаткаць-убачыць мiлых жнеек. 
 Прыйшоў жаданы час спаткання. 
 Глядзiць прыветна дзянёк зрання; 
 У блеску сонца нiкнуць росы; 
 Свяжуткi, чысценькi нябёсы, 
 Бы тыя вочкi маладыя, 
 Застылi хмаркi залатыя. 
 Дымок танюткi, белаваты 
 Ўжо павiваецца над хатай, 
 Бо трэба ж выпалiць печ тую 
 Ды йсцi на нiўку маладую. 
 Угрэла сонца. Жней чародкi 
 Iдуць паважна, як лябёдкi, 
 У хустках лёгкiх, кофты белы, 
 Iх рукi дужа загарэлы. 
 Iдуць дзяўчаты, маладзiцы 
 I жарты строяць, як блазнiцы, 
 Iдуць шумлiвы, гаварлiвы, 
 Звiнiць iх голас, смех шчаслiвы; 
 Чутна i песня маладая, 
 I поле раптам ажывае. 
 I мацяркi з дзяцьмi малымi 
 Ў лубках-калысках за плячымi 
 Такая ты, жаноча доля, 
 Марудна цягнуцца на поле. 
 Прыйшлi на вузкiя загоны, 
 Дзе каласочкi шумы-звоны 
 У таямнiчы спеў злiлi, 
 Упаўшы чолам да зямлi. 
 Гарачы дзень. На полi душна. 
 Прыцiх той ветрык непаслушны, 
 Як бы сваiм аддаўся марам. 
 Зацiшак поля дыша варам 
 I гонiць з твару поту рагi, 
 I сохнуць губы ад той смагi. 
 А жнейкi жнуць. У моры збожжа 
 Мiльгае постаць iх прыгожа, 
 Калi ў паверхнi таго жыта 
 Ўсплыве галоўка самавiта 
 I так прыгожа азiрнецца, 
 А гiбкi станiк разагнецца; 
 Або калi над галавою 
 У жнейкi спрытнаю рукою 
 Пучок калоссяў мiльгатнецца, 
 Апiша дужку, бы вясёлку, 
 Бы нейкай знiчкi след пагаслы, 
 I борзда ляжа ў перавяслы, 
 Што распасцёрты на падолку, 
 Дапраўды: ўзмахаў гэтых мгненне 
 Адна любота, заглядзенне! 
 Гарачы дзень! Эх, спёка, спёка! 
 А прохладзь вечара далёка. 
 Замлела ўсё ў жары-тамленнi, 
 Зямля гарача i каменнi; 
 А ўсюды цiха, нема, глуха, 
 I толькi заедзь каля вуха 
 Гудзе агiдна, надаедна, 
 Бы сама наша доля бедна, 
 Ды дзiцянё з лубка-калыскi 
 Заводзiць плачы свае, пiскi, 
 А кучаравыя снапочкi, 
 Над iм злучыўшы каласочкi, 
 Стаяць спакойна i маўклiва, 
 Бы кажуць жнейкам тым жычлiва: 
 "Да нас iдзеце, дабрадзейкi! 
 Пад наш цянёк хавайцесь, жнейкi!" 
 А жнейкi жнуць. Iх твар палае, 
 Iх пражыць, сушыць смага тая, 
 Якую трудна iм здаволiць, 
 Якая толькi "пiць! пiць!" молiць. 
 Сярпок скрыгоча прагавiта, 
 Жытцо згрызаючы сярдзiта, 
 Як бы яму ўсё мала стравы 
 Нядарма ж вылез ён з-за лавы; 
 Цяпер яго краса-часiна: 
 Шпарчэй, шпарчэй жа гнiся, спiна! 
 I спiны гнуцца, бы ныраюць; 
 Па струнах-кальвах пальцы граюць, 
 Напрост кладуцца жменi жыта, 
 Растуць снапочкi самавiта, 
 Стаяць, бы лялечкi якiя, 
 Глядзяць, як госцi дарагiя. 
 Прыйдзi пад вечар ты на поле 
 I палюбуйся iм, саколе! 
 Ў якiя роўныя шнурочкi 
 Цяпер пакладзены снапочкi! 
 I як прыгожа-слаўны бабкi! 
 Якiя ладныя iх шапкi! 
 I хоць яны ўсе адзiнакi, 
 Але i выраз i адзнакi 
 У кожнай бабкi асабiсты, 
 А наагул усе фарсiсты, 
 Зiрнеш - дальбог жа, возьме ўцеха, 
 I не стрымаешся ад смеху: 
 Яны так мiлы, так прыветны, 
 Так самавiты, так фацэтны 
 I пазiраюць так прыхiльна, 
 Прыгледзься толькi да iх пiльна! 
 I многа ж iх: не змерыш крокам 
 I не акiнеш нават вокам; 
 Стаяць радамi, зухаваты, 
 Як на ўрачыстасцi салдаты. 
 А тая ранiчка на полi 
 У часе летняга расквету! 
 Эх, выйдзi ў поле, брат, дасвету: 
 Не будзеш каяцца нiколi. 
 Зiрнi, прыслухайся наўкола: 
 Як цiхамiрна, як вясёла. 
 I ў кожным дрэве, i былiнцы, 
 I ў малюпасенькай раслiнцы, 
 Ну, ва ўсiм чысценька дазвання 
 Блукае радасць спадзявання. 
 Куды нi глянь - усё ў настроi 
 I ў добрай згодзе мiж сабою; 
 Само паветра жыва, дыша, 
 Бы ў iм хтось хвалы жыццю пiша, 
 Праменна-светлы, яснавокi, 
 I гаснуць-нiкнуць ночкi змрокi. 
 Усход жыве, гарыць, палае, 
 Слупы-праменнi падымае, 
 Бы тыя рукi блаславення 
 У часе шчырага малення. 
 I вось яна, жыцця крынiца, 
 Сама багiня-чараўнiца, 
 Ўзышла на небе i мiргнула, 
 Расу ў брыльянты абярнула, 
 Глядзiць прыветна, ўсiх кахае, 
 Па свеце стрэлы рассыпае 
 I песцiць шчыра ўсiх, як матка... 
 Хiба забудзеш мiг той, братка? 
 Каб завяршыць малюнак лета, 
 Каб песня ўся была дапета 
 На мой манер i на мой лад 
 I апiсаць усё падрад, 
 Я, адчуваючы патрэбу 
 Аддаць падзяку зямлi, небу, 
 Хачу ў парэчанскi лясок 
 Зайсцi яшчэ, ну, хоць разок, 
 Узяўшы кошык цi каробку, 
 I ўжо тады паставiць кропку 
 I кончыць з летняю парою. 
 Мне не даюць грыбы спакою, 
 Баравiкi мне часта сняцца, 
 Мне з iмi трэба паквiтацца; 
 Я чую - грэх iх абмiнуць, 
 На iх увагi не звярнуць. 
 Чорнагаловыя, ўдалыя, 
 Баравiчкi мае любыя! 
 Якою слаўнаю сям'ёю 
 Вы ўстаяце перада мною! 
 Я помню летнiя часiны 
 I вас, грыбныя баравiны! 
 Ранюткi час. Нiдзе нiкога, 
 Мiж дрэў звiваецца дарога, 
 А па дарозе ты з кашом 
 У лес шыбуеш цiхачом, 
 Каб ашукаць жанок руплiвых, 
 Бяссонных, вечна клапатлiвых, 
 I iм на злосць, на зайздрасць тую 
 Набраць грыбоў капу, другую, 
 Пакуль агледзяцца яны, 
 Што там "карэньчыкi адны". 
 Наладзiў струны лес маўклiвы 
 На лад вясёлы, на шчаслiвы; 
 I толькi сонцаў круг чырвоны 
 Асыпле золатам кароны 
 Высокiх хвой у тым бары 
 I кiне багру па кары, 
 Ачнецца лес, звiняць прагалы, 
 Як мнагаструнныя цымбалы, 
 I толькi пошчак той якоча, 
 Пералiваецца, гагоча, 
 Бяжыць па ўзгор'i мiж палянак, 
 Як спеў размашыстых гулянак. 
 - Марыля, гу! гу-гу, Тацяна! 
 - Гу-гу, Магдуся! Гу, Мар'яна! 
 - Антоля! цётка Мiхалiна! 
 - Алеся! Зося! Катарына! 
 Па лесе ходзiць пагалосак 
 Дзяўчат, жанок вакольных вёсак; 
 Грымяць, трасуцца баравiны, 
 I бас тут чуецца мужчыны. 
 Але ўсяго тут цiкаўней 
 Прынамсi, так было даўней, 
 Калi свяржэнскiя кабеты 
 Капэляй прыйдуць у лес гэты, 
 Ды з iх кабецiна якая 
 Капэлю згубiць i гукае 
 I па iмёнах называе: 
 "Каруся, Палуся, 
 Цацэля, Марцэля, 
 Алена, Магдалена, 
 Зося, Антося, 
 Анэта, Праксэта, 
 Цётка Югася, 
 Бабка Кася! Гу-у-у!" 
 I смешна часам i цiкава, 
 Як бы тут робiцца аблава. 
 Шнуруюць бабы i дзяўчаты 
 I кантралююць мох узняты 
 I тыя кучачкi калюшак, 
 Дзе грыб схаваў свой капялюшык. 
 Другая нiзенька прыгнецца, 
 Не ходзiць - поўзае вакол, 
 Рукою мацаючы дол, 
 Як бы на клад найшла, здаецца, 
 I так старанненька шукае: 
 I пад ядлоўчык заглядае, 
 Пад верасок i пад хваiнку, 
 Разгорне кожную гарбiнку 
 I моху купiнку ўздзярэ 
 Ну, ўсё як ёсць перабярэ. 
 А як надарыцца часамi 
 Табе, вандруючы лясамi, 
 Найсцi на неруш, дзе нiколi 
 Нiякай Тэклi, нi Аўдолi 
 Нага нi разу не ступала 
 I вока iх не зазiрала! 
 Зiрнеш i страчваешся ты: 
 Сядзяць грыбы, як капыты, 
 I, разгарнуўшы парасоны, 
 Глядзяць, бы нейкiя персоны, 
 Крыху сур'ёзны, чуць пануры 
 Вiдаць, не простае натуры. 
 Якiя постацi iх, мiны! 
 А як пралазяць скрозь галiны! 
 Як пад ядлоўцавыя лапкi 
 Яны хаваюць свае шапкi! 
 Стаiш, бы ўкопаны, прад iмi 
 I прагна мерыш iх вачымi, 
 Яны ж, ну, вочы адбiраюць, 
 Цябе аж дрыжыкi праймаюць: 
 Так многа iх, i ўсе таўсматы, 
 Прыземiсты, карэнкаваты, 
 Чорнагаловы, паўнацелы, 
 Як тонкi кужаль, знiзу белы; 
 Сядзяць асобна i радамi, 
 А дзе i зросшысь спарышамi. 
 Што нi асоба - свой узор, 
 Свая пасада i свой двор. 
 Глядзiш на iх - i сэрцу мiла, 
 Як бы з iх сходзiць нейка сiла, 
 Цябе чаруе, захапляе, 
 Па жылах радасць разлiвае. 
 Дадому прыйдзеш, ляжаш спаць 
 Так уваччу яны й стаяць... 
 Эх, досвiтак маленства, лета! 
 Вамi навек душа сагрэта! 
 XXVI. АГЛЯД ЗЯМЛI 
 Прайшло ў Парэччы лет нямала; 
 Яно ж не цешыла Мiхала, 
 Хоць тут мясцiнка гожа, мiла 
 I так гарнула, так хiлiла 
 К сабе i лесам, i лугамi, 
 I старасвецкiмi дубамi! 
 Ды што краса без аўладання? 
 Адно пустое парыванне 
 У цьме далёкi блеск зарнiцы: 
 Ўсё гэта - скарбы чужанiцы, 
 Магната князя Радзiвiла, 
 А ты, пакуль ёсць рух i сiла, 
 Служы панам, збiрай iх крошкi 
 I ведай цьмяныя дарожкi 
 Батрацкай долi да магiлы, 
 Служы, пакорны i пахiлы, 
 Служы з-за панскага агрызка 
 I заўжды гнiся нiзка-нiзка! 
 Няўжо ж i век прабыць слугою 
 I чуць пагрозу над сабою, 
 Што пан у кожную хвiлiну 
 Цябе пагонiць, як скацiну? 
 Пагонiць вон без разважання, 
 Бо пан не мае спагадання, 
 Што трэба жыць з сям'ёй на свеце, 
 Што ты, як рыба тая ў сецi, 
 Не маеш волi, нi разгону, 
 Што ты не чуеш жыцця звону, 
 Што гэты свет табе завязан 
 I шлях прасторны твой заказан. 
 А дзе ж той выхад? дзе збавенне 
 З няволi цяжкай, з паланення? 
 Адзiн ён ёсць: зямля, зямля, 
 Свой пэўны кут, свая ралля: 
 То - наймацнейшая аснова 
 I жыцця першая умова. 
 Зямля не зменiць i не здрадзiць, 
 Зямля паможа i дарадзiць, 
 Зямля дасць волi, дасць i сiлы, 
 Зямля паслужыць да магiлы, 
 Зямля дзяцей тваiх не кiне, 
 Зямля - аснова ўсёй айчыне. 
 Мiхал у часе вандравання 
 На адзiноце сам з сабою, 
 З гарачым сэрцам i душою 
 Развязваў важнае пытанне 
 Аб той зямельцы аб уласнай. 
 Яна свяцiла зоркай яснай, 
 Яна гарнула i хiлiла, 
 Бы нейкiх чар нязнаных сiла. 
 Свая зямля, свая пасада!.. 
 Цi ёсць мацнейшая прынада? 
 Мiхал станоўка, ненарокам 
 Iшоў да мэты крок за крокам. 
 Ён паскупеў i нават значна. 
 Што ж? лепей з'есцi не так смачна, 
 Загнаць запас на хлеб, на сала, 
 Абы капейка перапала, 
 I лiшнi выгадаць рубель 
 Ды палажыць яго ў кашэль. 
 Наогул трэба жыць больш змысла 
 I больш мяркоўна, болей сцiсла, 
 Трымаць зачыненымi губкi 
 I меней трацiць на пакупкi. 
 I так пацiху ды памалу 
 Прыдбалi трохi капiталу, 
 Каб хоць пачатачак зрабiць 
 I першы камень залажыць 
 На грунце вольнае зямелькi, 
 Адной-адынай збавiцелькi 
 Ад панскай ласкi i апекi, 
 I плюнуць iм за тыя здзекi, 
 Што так уелiся ўжо ў косцi, 
 Калом зямля вам, ягамосцi! 
 Цаною доўгага шукання, 
 Парады, спрэчак, разважання 
 I гэтых мыслей натужэння 
 I нестрыманага iмкнення 
 Не знаць нi службы той, нi пана 
 Была зямелька апытана. 
 Яе Мiхал - прыпомнiм гэта 
 Апiсваў фарбамi паэта, 
 Апiсваў шчыра, ўсё зазначыў, 
 Хоць ён зямлi тае не бачыў; 
 Ды мала што: нiхто нiколi 
 Не бачыў светлай райскай долi, 
 Але той рай мы так малюем, 
 Што асалоды яго чуем. 
 Ды тут замецiм стараною: 
 Цi не з'яўляецца маною 
 Прашу прабачыць мне за слова 
 Ўся гэта райская размова? 
 Але пара, пара ў дарогу, 
 Бо час прыстаць к свайму парогу, 
 Пакуль жаданне не астыла, 
 Пакуль ахвота ёсць i сiла. 
 Агледзець трэба землю тую, 
 Каб не гадаць, не йсцi ўсляпую, 
 Аб чым была ўжо пастанова; 
 Няхай зямелька скажа слова 
 I твар пакажа свой выразна, 
 I гэта будзе болей важна, 
 Чым тая iх уся размова. 
 I вось пад восень прад сяўбою, 
 Парадзiўшыся мiж сабою, 
 Мiхал з Антосем воз прыбралi, 
 Каня запрэглi, пастаялi 
 У нейкiм смутным разважаннi, 
 Ў настроi новым, хваляваннi: 
 Дарога, даль i лёс нязнаны 
 Глядзяць няветла скрозь туманы. 
 Эх ты, жыццё, жыццё людское! 
 Няма табе, няма спакою: 
 Ты - суматоха, вiр бурлiвы, 
 Ў табе загiне баязлiвы, 
 Як парахно, як зерне тое... 
 - Ну, будзем ехаць! - Едзьма, браце! 
 На момант цiха стала ў хаце, 
 Куды мужчыны завiталi, 
 Спынiлiсь, шапкi пазнiмалi, 
 Прад абразамi гнуць галовы. 
 - Бывайце ж, мiлыя, здаровы! 
 - Ну, час вам добры, едзьце з Богам! 
 Iм кажа мацi за парогам, 
 Жадае шчасця i дабра. 
 Мужчыны рушылi з двара, 
 На воз паселi i ўздыхнулi 
 Ды ўлева к дубу павярнулi. 
 Ускiнуў жвавы конiк грывай, 
 Два разы пырхнуў выразлiва 
 Вiдаць, далёкую дарогу 
 Пачуў Сiвак, забiў трывогу 
 I, шыю выгнуўшы дугою, 
 Пабег вясёлаю трусцою 
 Па гладзi мяккага дзiрвана. 
 Алесь i Костусь з-за паркана 
 Глядзелi iм услед маўклiва, 
 I думка нейкая тужлiва 
 На смутных тварыках блукала 
 I ценем вочы засцiлала; 
 I iм здавалася, што з iмi 
 Дзялiлiсь жальбамi сваiмi 
 I дуб стары, i той будынак, 
 I лазнячок ускрай лагчынак, 
 I гэты лес, i само неба: 
 Чаго людцам, чаго iм трэба? 
 Нашто шукаць зямлi далёка? 
 Зайздросна ты, людское вока! 
 Хiба тут цесна? свету мала? 
 Няма работы для арала, 
 Цi для сярпа, або для коскi? 
 Цi не прыгожа ў кроплях роскi 
 Гарыць-iрдзiцца дрыгаценне, 
 Як нейкi вобраз летуцення, 
 Адбiтак вечнае красы? 
 Цi не багаты тут лясы 
 I рознай пташкай, i звярамi, 
 Арэхам, ягадай, грыбамi?.. 
 Эх вы, нявiннасць i прастэча! 
 Цямны вам лёсы чалавечы. 
 Але напэўна i мужчыны 
 Паважнасць гэтае хвiлiны 
 Не менш ад хлопцаў адчувалi, 
 I нейкi час яны маўчалi, 
 I кожны ў думках сам з сабою 
 Размову меў часiнай тою. 
 Ды што гадаць аб гэтых словах, 
 Што не адбiлiся ў размовах? 
 Мiнем дарогi, iх малюнкi, 
 Iм не падведзены рахункi; 
 Яны заўсёды свежы, новы 
 I мнагадумны, настраёвы, 
 Iх нi прайсцi, нi азiрнуць, 
 Яны сваiм жыццём жывуць. 
 Ды ўсё ж зазначыць я тут мушу 
 Мiхал з Антосем сваю душу 
 Дарогай цешылi нямала. 
 Прад iмi Случчына ляжала, 
 Старонка мiла i багата. 
 Народ, вiдаць, жыў панавата, 
 Прынамсi, добра i заможна, 
 Па ўсiм аб гэтым судзiць можна: 
 Па ветраках, такiх удумных, 
 I па абэржах гэтых, гумнах, 
 Па старасвецкiх азяродах, 
 Па гарбузах на агародах, 
 Па тытуню i па садочках, 
 Дзе хаты нiклi, бы ў вяночках. 
 А тыя лiпы цi таполi! 
 Такiх не бачылi нiколi: 
 Развiслы, тоўсты, сакавiты, 
 Гамоняць з небам - паглядзi ты! 
 За многа вёрст здалёк вiдаць. 
 - Ну, дрэвы! нечага сказаць; 
 Зямля, брат, сiлы многа мае 
 Такiя вежы выганяе! 
 А роўнядзь, роўнядзь! як далонi! 
 Мiхал зазначыць цi Антонi. 
 - Эх, брат, зямля: ўмiраць не трэба, 
 Не пашкадуе табе хлеба. 
 Ўсё прыцягала iх увагу: 
 Цi ўстрэнуць родную сярмягу 
 I людзi простыя так ветлы, 
 I погляд добры iх i светлы 
 Так да душы i пранiкае 
 I сэрца цешыць i ласкае; 
 Цi хутарочак пападзецца, 
 Ну, як знаёмы, усмiхнецца! 
 Цi гэта вёска з ветракамi 
 I з прыдарожнымi крыжамi 
 Ўсё так павабна, так адметна, 
 I ўсё вiтала iх прыветна, 
 Бы тая блiзкая радня. 
 На трэццю ранiчку да дня 
 Мужчыны трохi i блудзiлi, 
 Дарога ж мерылась на мiлi 
 Яны прыклыгалiсь да мэты, 
 Каб аглядзець куточак гэты. 
 Мiхал злез з воза, кiнуў вокам, 
 У двор шыбуе мерным крокам, 
 Iдзе, гасподу разглядае. 
 Яна не досыць маладая; 
 I на двары не вельмi ладна, 
 Ўсё нейк раскiдана, няскладна, 
 Як бы будынкi мiж сабою 
 Жылi не ў згодзе, бралi з бою 
 Мясцiнкi тыя, дзе стаялi, 
 Адна другую адпiхалi, 
 Або ляпiлiся няўклюдна. 
 I каля хаты было брудна; 
 I нават гэта сама хата 
 Была залiшне праставата: 
 Абрэз страхi йшоў коса, крыва, 
 I гэта стрэшка шалудзiва 
 То голы плех, то кучка моху, 
 I ўся дзiравiлась патроху, 
 I нават комiна шчарбата, 
 Ну, адным словам, - гора-хата 
 Сваiм прыгожствам не хiлiла. 
 Але не ў хаце сэнс i сiла. 
 Бо хаце можна раду даць 
 I на свой густ пабудаваць, 
 I хата стане больш вясёла, 
 А не такая вось стадола, 
 Наогул хата - справа дробна, 
 Абы зямля была ўпадобна. 
 Мiхал яшчэ раз кiнуў вокам, 
 Э, хата - глупства: лес пад бокам. 
 З такою думкаю ў акенца 
 Мiхал пастукаў пужаленцам. 
 На гэты стук у яме-хаце 
 Наўперад рыпнулi палацi 
 I зварухнуўся край бярлогi, 
 А потым шлопнулi ўжо ногi; 
 Сам гаспадар, кудлач заспаны, 
 Iдзе на стук неспадзяваны 
 Хадою важнаю iндыка. 
 - Цi тут жыве Фядос Хадыка? 
 Мiхал пытае, жджэ адказу, 
 Адказ даецца, ды не зразу, 
 Як падабае ў такiм стане. 
 - Тут, тут! А скуль вы, мой васпане? 
 I хто такi сам, ягамосцю? 
 Фядос пытанне ставiць госцю, 
 Вачэй не зводзiць з яго твару. 
 - Здалёк мы, пане гаспадару: 
 Чатыры мiлi за Нясвiжам 
 (Мiхал лiчыў Нясвiж Парыжам, 
 Усiм вядомым на ўсiм свеце), 
 I мы вас маем на прымеце. 
 Даведалiся ад людзей, 
 Што пан Хадыка, дабрадзей, 
 Сваю пасаду спродаць мае. 
 - Так. Справа, значыцца, такая! 
 То пачакайце ж, калi ласка! 
 I знiкла ўраз яго апаска 
 (Не шкодзiць быць i асцярожным 
 Прад незнаёмым падарожным). 
 Хадыка зараз захадзiўся 
 I аканчальна абудзiўся, 
 Кажух накiнуў ды йдзе ў сенi, 
 I таго страху няма й ценi: 
 Глядзiць прыветна, як на брата. 
 - Заходзьце ж, брацiку, да хаты. 
 Ды вы з канём? дык заязджайце, 
 Вось тут пад клуняю стаўляйце, 
 Сюды, за гэты стог саломы! 
 Гамоняць, бы даўно знаёмы, 
 Адны другiм так моцна рады! 
 Няма нi хiтрыкаў, нi здрады, 
 Нi гэтай фальшы, нi падкусы; 
 Iдзе гаворка без прымусы, 
 Хвiлiнак першых палi путы, 
 I душы насцеж разамкнуты. 
 - Сюды, сюды кiруйся, браце: 
 I месца будзе й корму хваце. 
 Там за аўсянымi снапамi 
 Ядзяць iх мухi з камарамi 
 Ляжыць i кошанiна й вiка 
 Не агалеў яшчэ Хадыка! 
 Каня адпрэглi, воз прыбралi, 
 На прыгуменнi пастаялi; 
 Нiяк не скончыш той размовы, 
 Бо людзi свежы тут i новы, 
 Кранеш адно, ўсплыве другое; 
 Такi ж i трэба сёе-тое 
 Абмеркаваць як мае быць, 
 Аб тым аб сiм пагаманiць 
 I з той размовы асцярожна 
 Што-небудзь вывудзiць i можна, 
 Цi слоўка, рысачка якая, 
 Ўсё гэта часам памагае 
 Зiрнуць на справу iншым вокам 
 I падысцi да яе бокам. 
 I стала ясна з той размовы, 
 Якiя цяжкiя умовы 
 Няхай iх людзi лепш не знаюць 
 Прадаць зямельку прымушаюць. 
 - Пакрыўдзiў Бог мяне сынамi, 
 Ядзяць iх мухi з камарамi! 
 Няма сыноў - няма падмогi, 
 А сам я стаў слабы на ногi, 
 Бракуе сiлы мне, браточкi! 
 Няма, мiнулiся гадочкi, 
 Калi зямлю вярнуў Хадыка 
 Не горш вала таго цi быка. 
 Зямля ж тут, братцы, залатая: 
 Цаны яна сабе не мае! 
 Але вядома, браце мiлы: 
 Тут рукi трэба, сiлы, сiлы, 
 А iх няма, заўважце самi, 
 Ядзяць iх мухi з камарамi! 
 I я - скажу вам па сумленню 
 Больш к гандлю маю нахiленне. 
 Дык вось чаму я, ягамосцi, 
 Мае вы мiленькiя госцi, 
 I прадаю сваю пасаду, 
 Казаў Хадыка ўсё да ладу 
 I так праконана, праўдзiва, 
 Што нашы купчыкi маўклiва 
 Кiвалi толькi галавамi 
 Ды усмiхалiся часамi; 
 Але цiшком самi сабе 
 Напэўна мыслiлi другое: 
 "Спяваеш добра, ды цi тое? 
 Вярзеш, брат, грушу на вярбе". 
 - Хадзем у хату, мае братцы; 
 Не грэх было б пасiлкавацца 
 Хоць верашчачкаю з блiнамi, 
 Ядзяць iх мухi з камарамi! 
 - А мо б наўперад, пан Хадыка, 
 Калi фатыга невялiка, 
 Нам паказаў бы сваё поле? 
 Сказаў Мiхал. - Што ж? Ваша воля! 
 А пацiкуйцеся: тут блiзка; 
 Зямля, бы ў мацеры калыска, 
 Навiдавоку, пад рукамi, 
 Ядзяць iх мухi з камарамi! 
 Вось яна тут, уся валока, 
 Глядзiць на нас, як божжа вока. 
 Вось паплавец мой. Сена - пiва! 
 Ядкое, брацiкi, на дзiва: 
 Запраў, дык есцi будзе поп. 
 А жыта! ну, не ўзнiмеш сноп! 
 Глядзеце: ржышча - чарацiны, 
 Не вашы мiнскiя нацiны, 
 Бо вашы мiнскiя пясочкi 
 Знаёмы добра мне, браточкi, 
 Мясiў уласнымi нагамi, 
 Ядзяць iх мухi з камарамi! 
 Зямля раджайна, ох, раджайна! 
 Гарох расце тут незвычайна. 
 А грэчка! ну лаза лазою! 
 Ячмень, як лес, расце без гною... 
 Хто мае здольнасць, сiлы, рукi 
 I гаспадарскiя навукi, 
 Той азалоцiцца, мужчынкi! 
 Прыдбае хлеба i скацiнкi 
 I будзе жыць ён сабе панам 
 I складваць грошы чыстаганам. 
 Жывуць тут людзi багачамi 
 Ядзяць iх мухi з камарамi! 
 На паўвалоках i скупых, 
 Калi даўно сядзяць на iх! 
 Iдзе паперадзе Хадыка 
 I, не шкадуючы языка, 
 Пасаду хвалiць "залатую", 
 Як свацця дзеўчыну якую. 
 Антось на словы не зважае, 
 Бо ўласным вокам уздужае 
 Зямлi вартоўнасцi спазнацi, 
 Цi яна мачыха, цi мацi, 
 Цi не збяжыш ты з яе ўпрочкi? 
 Малыя шэранькiя вочкi 
 З-пад цёмных броў сачаць, як мышкi, 
 Як вучнi дбалыя на кнiжкi, 
 На тыя польныя адзнакi, 
 На iх вартоўнасцi i бракi, 
 Якiх не кожны прымячае 
 Цi не набыў таго звычаю. 
 Глядзiць унiклiва i ўдумна, 
 Праверыць там, дзе справа сумна, 
 Зямельку ботам капарне, 
 У рукi возьме, азiрне 
 I расцiрае ў пальцах грудку, 
 Каб лепш дазнацца таго скутку. 
 Зямля сапраўды неблагая, 
 Гаспадара ж яна не мае; 
 Каб пахадзiць за ёю дбала, 
 Тады б не гэтак выглядала. 
 - Зямля запушчана ў васпана; 
 Пакрыта скураю дзiрвана. 
 Глядзеце - пырнiца якая! 
 Зямлi вартоўнасць ён знiжае: 
 - Чартапалох буяе дзiкi! 
 Антось звярнуўся да Хадыкi: 
 - А дзе ўжо пырнiк завядзецца, 
 Змаганне трудна з iм даецца! 
 Хiбеюць доўга тыя гонi. 
 - Э, плюнь, браток мой! плюнь, Антонi! 
 Гадок, ну, два таго змагання 
 I пырнiку не будзе звання! 
 Кажу ж я вам, браток мой мiлы: 
 Няўпраўка мне, бракуе сiлы. 
 Зямля ж, ох, многа патрабуе 
 I догляду, i той увагi, 
 I, калi хочаце, павагi, 
 Тады вас хлебам ушануе, 
 I малаком, i пiрагамi, 
 Ядзяць iх мухi з камарамi! 
 - Так! гэта так, - Мiхал згадзiўся, 
 Яшчэ той брат наш не радзiўся, 
 Каб на ўзвi-вецер жыць багата 
 I ў днi будныя спраўляць свята. 
 Але дзе поле адзiчала, 
 То й там, васпане, смаку мала 
 Зрабi зямлю з такой аблогi! 
 Праз год не станеш тут на ногi! 
 Браты, наколькi было можна, 
 Вялi падходы асцярожна, 
 Каб збiць цану, хоць той цаны 
 Яшчэ не ведалi яны. 
 Ды як-нiяк зямлi валока, 
 Мiхал прыкiдвае на вока 
 Рахункi гэтай важнай справы. 
 Ў яго ваччу ўставалi лавы 
 Жытоў, што ўласнаю рукою 
 Засее восенню другою 
 На ўласнай гэтай на зямельцы... 
 А ўсё вiдаць, як на талерцы! 
 На курганку лясок мяшаны 
 Такi прыветны, хоць да раны 
 Яго вазьмi ды прылажы ты; 
 Далок паўз рэчку самавiты, 
 I гэтай рэчкi вiд усцешан, 
 Блiшчыць, бы срэбра, з-пад алешын. 
 Там хутаркi, ды ўсё з садамi, 
 То як папала, то радамi 
 Параскiдалiся па полi. 
 Зямлi i пашы там даволi. 
 А завядзеш i тут парадак, 
 То й сам харош ты будзеш, гладак. 
 Прайшлi мужчыны па гранiцы 
 I ўсе агледзелi драбнiцы 
 Ды сцiсла бралi пад увагу, 
 Як многа дасць зямля пасагу, 
 Калi б яе купiць прыйшлося. 
 Мiхал звярнуўся да Антося: 
 - Ну, як, Антось, твае пагляды 
 Наконта гэтае пасады? 
 Мiхал пытае, а ў самога 
 Купiць зямлю ахвоты многа, 
 I вочы поўны спадзявання, 
 Што iм тут будзе панаванне. 
 - Зямля, брат, важна! ох, зямля! 
 Як сажа, чорная ралля. 
 Купляй, заплюшчыўшы хоць вочы, 
 Ды колькi грошай ён захоча? 
 Цi будзе, брат, нам па кiшэнi? 
 Бо шчуплаваты нашы жменi... 
 I мелi доўгую нараду, 
 А потым моўчкi йшлi ў пасаду. 
 - Заходзьце ў хату, калi ласка, 
 Бо ўжо гатова i папаска, 
 Гасцей Хадыка сустракае 
 I на сняданне заклiкае. 
 Антось да воза адвiнуўся 
 I зараз з торбаю вярнуўся. 
 Мiхал з Антосем вайшлi ў хату, 
 З двара зусiм падслепавату, 
 З заметна знiжанаю столлю 
 I з павуццём па завуголлю. 
 Паўздоўж сцяны стаялi лавы; 
 I печ i сцены ўсе куравы, 
 Зямля няроўна, ўся на ямах, 
 На падваконнi i на рамах 
 След чарвяточыны замецен, 
 Не, выгляд хаты непрывецен! 
 - Сядайце ж, людзейкi-нябогi, 
 Ды пасiлкуйцеся з дарогi! 
 Да госцяў кажа гаспадыня, 
 Сама Фядосiха Аксiня. 
 Яна абрусам стол накрыла, 
 Гасцей уважна папрасiла; 
 А на стале - скаварадзiшча, 
 I скваркi правяць там iгрышча, 
 Звычай спраўляючы свiнячы, 
 I скрозь яешню пар гарачы 
 Клубкамi коцiцца i смыча 
 I нос прыемненька казыча. 
 Для завяршэння ладнай справы 
 Хадыка вынуў штось з-пад лавы. 
 I ставiць ён на стол... бутэльку, 
 Каб акрапiць сваю зямельку. 
 I вось, як чарка разоў пару 
 Прайшла ад госцяў к гаспадару, 
 Тады ўсе разам зашумелi 
 I праканалiся на дзеле, 
 Якiя людзi яны просты, 
 Што ашуканства, як каросты, 
 Цярпець не могуць i не зносяць, 
 Iдуць на чыстую, i досыць! 
 Што з першых слоў адны ў другiх 
 Пачулi блiзкiх i сваiх, 
 А як падводзiлi рахункi, 
 То iх скраплялi пацалункi. 
 - Я вас люблю! - казаў Хадыка. 
 I сам я - мiнскi гарамыка; 
 Пасябраваць хачу я з вамi, 
 Ядзяць вас мухi з камарамi! 
 I толькi вам, мае браточкi, 
 Каб не дажыў я гэтай ночкi, 
 Хачу прадаць сваю пасаду, 
 А сам за гандаль я засяду, 
 Мае вы родненькiя братцы, 
 Хачу я сальнiкам заняцца. 
 - Браток Фядос! - Мiхал гаворыць. 
 Не будзем доўга мы гуторыць: 
 Вось вам рука! - Фядос даў руку, 
 I ў тым агульным шуму-гуку 
 Зачаўся торг, пайшлi бажыцца 
 Ў жаданнi шчырым падружыцца, 
 Каб потым, далей, пры спатканнi 
 Не мець нiякiх нараканняў. 
 - Дык так: тры тысячы, Фядосе! 
 Той пальцам шоргае па носе, 
 Мiнуту мыслiць, разважае. 
 Мiнута важная, цяжкая. 
 I цiха-цiха стала ў хаце. 
 - Няхай так будзе, пане браце! 
 Гукнуў Хадыка канчаткова. 
 Яны рукамi крэпяць слова, 
 Антось iм рукi разнiмае. 
 - Няхай жа Бог нам памагае! 
 - Панамi будзеце, панамi, 
 Ядзяць вас мухi з камарамi! 
 XXVII. ПА ДАРОЗЕ Ў ВIЛЬНЮ 
 Дарогi, вечныя дарогi! 
 Знаць, вам спрадвеку самi богi, 
 Калi красёнцы жыцця ткалi, 
 I вашы лёсы вызначалi, 
 Няма канца вам, нi супыну; 
 Вы жывы кожную часiну, 
 То задуменны, смутна строгi, 
 Як след захованай трывогi, 
 То поўны чараў спадзявання, 
 То страхаў цёмнага знiкання, 
 Калi душа свой лёс прачуе 
 I ноч нябыту зацянюе... 
 Дарогi, цёмныя дарогi! 
 Вы так маўклiвы, вы так строгi! 
 Хто вас аблiчыць? Хто вас змерыць? 
 Хто вашы звiвы ўсе праверыць? 
 Хто вашы ходы абшукае? 
 Бо ўсё сваю дарогу мае! 
 Я не зайздрошчу тым з вас, браццi, 
 Каго спрадвечныя закляццi 
 Не парушалi, не тамiлi 
 I цяжкiм каменем не бiлi 
 I для каго ўвесь гэты свет 
 Ёсць аднае цялежкi след, 
 Пытаннi толькi дабрабыту, 
 Дзе ўсё прыводзiцца к карыту, 
 I гэта ёсць адна дарога, 
 Апроч яе няма нiчога. 
 Не! духу волi плынь жывая 
 Такога ладу не прымае 
 I не прыхiлiцца нiколi 
 Да гэтай лiшне простай долi, 
 Бо свет i жыцце мнагалучны 
 I мнагавобразны, выключны. 
 Таемна схованы, цiкавы 
 I разнастайны iх праявы, 
 Дзе кожны момант хвалi новай 
 Нам штось гуторыць сваёй мовай 
 Для сэрца i для разумення; 
 Дзе поўна ўсё свайго значэння, 
 Прыгоства, чар i глыбiнi, 
 Дзе граюць вечныя агнi, 
 Дзе патаемныя крынiцы 
 Звiняць, як струны заранiцы... 
 I толькi шкода: абмяжован 
 Ты, круг жыцця, i ў путы скован 
 Варожым поясам спавiты, 
 Сатканым злыднямi ў тры нiты, 
 З прыбiтай цёмнаю пячаццю, 
 Як падзалежнае закляццю. 
 Я знаю: скончыцца дарога, 
 Бо ноч нябыту, ноч-аблога 
 Сачыць наш час ад дня раджэння 
 Сляпымi зрэнкамi зацьмення, 
 Як дух закляцця, дух праклёну. 
 Ды покi круг мой не замкнёны, 
 Я зноў хачу зiрнуць назад 
 Пад тыя стрэхi родных хат, 
 Дзе зачалася пуцявiна, 
 Дзяцiнства светлая часiна... 
 Дарогi, вечныя дарогi! 
 Не вечна ж ходзяць па вас ногi! 
 Ды так: зрабiлi i пачатак 
 Тры соткi дадзены ў задатак!.. 
 Няўжо то праўда, не вяроза? 
 Няўжо канец табе, пагроза, 
 I вечны цiск пад панскiм ботам, 
 I страх знайсцi канец пад плотам? 
 Няўжо то праўда, а не сненне 
 I мара йдзе ў ажыццяўленне? 
 Цяпер няма назад адходу! 
 Скiдай з дарогi перашкоду, 
 Нi перад чым не запыняйся 
 I з гэтай спадчынай сквiтайся, 
 Што асталося ад бацькоў 
 Зямелькi некалькi шматкоў, 
 I толькi трэба йсцi станоўка, 
 Адно хай думае галоўка: 
 Як абярнуцца тут лаўчэй, 
 Каб справу выканаць хутчэй, 
 А першым дзелам справа пiльна 
 Паехаць трэба ў банк у Вiльню 
 Навесцi спраўкi, сёе-тое 
 Цi разрашэнне там якое. 
 Аб гэтым шмат тут гаварылi 
 I ехаць дзядзьку прысудзiлi. 
 Убраўся дзядзька, як у свята; 
 Сказаць - не вельмi зухавата; 
 Пiльчак быў простага суконца 
 I той весь вырыжаў ад сонца; 
 Кашуля зрэбна, але бела, 
 А шапка козырам сядзела, 
 Хоць i зналася добра з горам; 
 А боты вымазаў ён здорам; 
 А на кiёчку за плячамi 
 Вiсела торба з кутасамi; 
 У торбе хлеб, кавалак сала, 
 З кiшэнi люлька пазiрала 
 Таварыш верны i нязменны 
 I з тытуном капшук раменны. 
 Незухавата, але гладка 
 На iм ляжала ўся апратка. 
 Вось дзядзька ўжо Маргi мiнае 
 I ў даль з задумай паглядае; 
 Iдзе, на жыта погляд кiне, 
 На нiвах сэрцам адпачыне, 
 Iдзе далей, iзноў сцiгае, 
 Дарога гэта - немалая!.. 
 I думаў дзядзька, каб танней як, 
 Хоць бы за трыццаць пяць капеек 
 А чым танней, тым лепш, вядома, 
 Далей ад'ехацца ад дому. 
 У дзядзькi ў Стоўбцах быў дружака, 
 Вакзальны стораж, Донiс Драка; 
 Ён машынiстаў знаў каротка, 
 Кандуктарчыха - яго цётка, 
 А з качагарам жыў, як з братам, 
 I быў канторшчык яго сватам; 
 З тэлеграфiстамi ён знаўся, 
 А з дзядзькам летась сябраваўся, 
 Падумаць толькi - чуць не шышка! 
 I з аднаго яны кiлiшка 
 У цёткi Генi выпiвалi, 
 I разам восi яны кралi. 
 I гэтай думкай, як бы хваляй, 
 Падхвачан дзядзька, чэша далей 
 З узгорка ўнiз, iзноў на ўзгорак, 
 Як бы па хвалях лёгкi корак. 
 Але не-не ды смутна стане, 
 Як ён палi вакол агляне, 
 I гэты лес, смугой засланы, 
 I родны Нёман, i курганы, 
 I хвайнякi, i грушы ў полi, 
 Як бы не бачыў iх нiколi. 
 I блiзкi сэрцу яго сталi 
 Малюнкi гэтай роднай далi, 
 I нейкi смутак, жаль нахлынуў, 
 Як бы надоўга iх пакiнуў. 
 Iдзе наш дзядзька, разважае 
 I лес Сустрэнаўку мiнае, 
 Праходзiць грэблю i балота. 
 Лажылась сонца пазалота 
 На верх лясоў чырвоным шляхам, 
 I ноч панурым сваiм гмахам 
 У змрок нiзiны спавiвала 
 I сон на землю навявала. 
 Вось кончан лес, i Стоўбцы блiзка. 
 Туман на возера лёг нiзка, 
 Вада шумела каля млына, 
 Свiстала голасна машына, 
 А там за возерам, як струнка, 
 Пралегла роўненька чыгунка. 
 Вось пераезд, даўно знаёмы; 
 Правей вакзальныя харомы. 
 Антось зварочвае направа 
 Ды йдзе на станцыю рухава. 
 Ўсё там кiпiць, бы ў час разрухi, 
 Снуюць служачыя, як мухi, 
 Гудуць, шумяць, бы ў вуллi пчолы, 
 I ходзяць шумна балаголы, 
 Каменяцёсы з малатамi, 
 Гандляркi бегаюць з кашамi. 
 У лiхтарах агнi трапечуць! 
 А гандляры крычаць, шчабечуць 
 I б'юць у грудзi кулакамi, 
 Як бы забiць хацелi Шмульку. 
 А дзядзька палiць сваю люльку, 
 Сядзiць, другую накладае 
 I свайго сябра выглядае. 
 - А, брат Антонi! - дзядзька чуе. 
 Глядзiць - аж Драка сам шыбуе, 
 Iдзе, кiвае галавою 
 I газы пах нясе з сабою. 
 - Здароў, брат Донiс! - дзядзька рады, 
 Сябру кiвае для нарады: 
 - Скажы мне, браце, цi няможна, 
 Пры гэтым дзядзька асцярожна 
 Прыгнуўся к Донiсу, замяўся, 
 Ды Донiс зразу дагадаўся, 
 Што за патрэбу мае сябар, 
 Дык цi не можна б мне... за хабар 
 Крыху паехаць на машыне? 
 - А вось пастой, хай люд адхлыне, 
 Кур'ерскi пройдзе, а тым часам 
 Мы перамовiмся з Уласам... 
 Спакойны будзь: мы ўсё абладзiм, 
 Хоць на таварны, а пасадзiм. 
 - Дык ты, брат Донiс, пастарайся! 
 - Будзь пэўны, брат, не сумнявайся: 
 З казамi мы на торг паспеем. 
 У гэты момант лютым змеем 
 Ляцiць кур'ерскi. Задрыжалi 
 Ўсе шыбы ў вокнах на вакзале, 
 I ўвесь народ ураз мятнуўся, 
 I дзядзька наш не аглянуўся, 
 Як i яго людская хваля 
 Нясла, бы шчэпку ў перавале. 
 Як бы хто iх тут страшна спудзiў. 
 Плячук тут дзядзька прынапрудзiў, 
 Крутнуўся моцна навакола, 
 Чуць з ног не збiўшы балагола, 
 Ды наступiў на бот падпанку, 
 Зато мiж цел прабiў палянку 
 Ён гэтым моцным паваротам, 
 У цвёрды грунт упёршысь ботам. 
 Званок, другi i зараз трэцi, 
 I дрыгнуў поезд, быццам чэрцi 
 Яго сярдзiта скаланулi, 
 Дождж цэлы iскар сыпанулi 
 I страшным рогатам заржалi 
 Ды з дымам далей паiмчалi. 
 Вакзал пусцеў, люд распаўзаўся. 
 Антось сядзеў або сланяўся, 
 Балелi ногi, ўнiкла сiла, 
 А спаць так моцненька кланiла! 
 - Ну, што, Антонi, рыбу вудзiш? 
 Заснеш, брат, потым i не ўзбудзiш. 
 Хадзем, брат, вып'ем, пагаворым! 
 Сябры выходзяць крокам скорым. 
 Сядзяць за пiвам, выпiваюць, 
 Аб розных справах разважаюць, 
 А пiва iм вяселiць душы, 
 I чырванеюць у iх вушы; 
 А праз кароткую хвiлiну 
 Антось садзiўся на машыну. 
 На паравозе без бiлета 
 Чхаў да Баранавiч дасвета. 
 Вiдаць, у добрую часiну 
 Збiраўся дзядзька ў пуцявiну: 
 Ў Баранавiчах налучыўся 
 Кандуктар добры: ён згадзiўся 
 Давезцi ў Вiльню дзядзьку сходна. 
 Ўздыхнуў тут дзядзька наш свабодна 
 I, азiраючысь трывожна, 
 Ў вагон шыбуе асцярожна, 
 Куды кандуктар тыкнуў пальцам. 
 I вось наш дзядзька едзе "зайцам". 
 Тым часам сонейка ўсхадзiла, 
 Палёў узгоркi залацiла, 
 I белаватаю смугою 
 Туман навiснуў над вадою. 
 Вагон бiтком набiт народам. 
 Iмчыцца поезд поўным ходам, 
 I толькi пыл ён падымае, 
 Як ад табакi, дзядзька чхае. 
 Пайшоў кандуктар i вачамi 
 Шукае торбу з кутасамi. 
 Стхарыўся дзядзька у куточку, 
 I торба з iм на тым кiёчку, 
 З якiм наш дзядзька пехатою 
 Учора йшоў адзiн душою. 
 Не спаў ён праве цэлай ночы, 
 На свет глядзець не хочуць вочы, 
 А галава сама гуляе, 
 Машыне тахты выбiвае: 
 Нанiз падзе, назад рванецца, 
 Туды-сюды яна качнецца 
 I грукне ў сцену, як дурная, 
 Як толькi карк яе трымае! 
 Так на вяселлi маладуха, 
 Калi датне яе сiвуха, 
 Забудзе ўсё ды пойдзе ў скокi 
 I чэша дробна, рукi - ў бокi, 
 Не чуе долу пад нагамi 
 I плешча ў тахт яна рукамi. 
 "Лягаш" у дзядзьку ўцiкаваўся 
 I, як з iм толькi параўняўся, 
 Пад бок штурхнуў яго рукою, 
 Маргнуў, паклiкаў галавою. 
 Ўсхапiўся дзядзька наш праворна 
 I за кандуктарам пакорна 
 Iдзе ён, стомлены, заспаны, 
 Не раз схiнуўшыся, як п'яны. 
 Прывёў ён дзядзьку ў карыдорчык 
 (Абодвух iх трымае ворчык). 
 - Iдзi сюды! - кандуктар кажа. 
 Я буду сам стаяць на стражы 
 Iдзе кантроль, дык ты схавайся, 
 Сядзi цiшком, не адзывайся, 
 Не кашляй моцна i не грукай! 
 I з гэтай мудраю навукай 
 Кандуктар дзверы адчыняе, 
 I хiтра пломбу ён знiмае, 
 Засадзiць гвозд, ключом пакруцiць, 
 А страх аж вочы дзядзьку муцiць, 
 I губа ходзiць, бы ў жаробкi. 
 Тым часам дзверы бруднай "топкi" 
 Ўраз адамкнуў кандуктар лоўка 
 I зачынiў, бы ў клетцы воўка, 
 Запхнуўшы дзядзьку чуць не сiлай 
 Да гэтай дзiркi апастылай. 
 Ступiў наш дзядзька крок, спынiўся 
 I свет яму тут зачынiўся, 
 Стаiць, як дурань, небарака. 
 - Куды ж ты ўпхнуў мяне, вужака? 
 Бадай ты спрах з сваёй нарою! 
 Гамонiць дзядзька сам з сабою. 
 - Ну ж, удружыў, гад! вось усунуў! 
 I ў цёмны кут ён злосна плюнуў. 
 - Ах, вэй! што гэта? цi сляпы ты? 
 То ж тут жа мы! - з кутка сярдзiты 
 Пачуўся голас чалавечы, 
 Аж узнялiся ў дзядзькi плечы, 
 Ды каб схаваць, што ён спужаўся, 
 Спакойна дзядзька адазваўся: 
 - А, гэта вы! Нашто ж пад слiну 
 Было вам ставiць абразiну? 
 Тут толькi стаў ён прыглядацца 
 "Зайцы" сярдзiта мiтусяцца. 
 Яны даўно ўжо там стаялi, 
 Як мышы з норак, выглядалi. 
 Пярэднi з iх, такi вяртлявы, 
 Яшчэ ўсё цёрся аб рукавы. 
 Было ўсё чорна тут ад сажы, 
 Насiлась густа пылу пража; 
 Адно акенечка i тое 
 Глядзела цьмяна насляпое. 
 А цесната - нi стаць, нi сесцi, 
 Тырчы, як пень, на адным месце! 
 Але сяк-так прымайстраваўся 
 Наш падарожны каля печы, 
 Размяў крыху грудзiну, плечы 
 I закурыць нарыхтаваўся, 
 У кут паставiўшы крывульку. 
 Дастаў капшук, агледзеў люльку, 
 Прадзьмуў цыбук, задаўшы смроду, 
 Аж пасажыр сiвабароды 
 Даўно ўжо ён на дзядзьку дзьмуўся 
 Шмаргнуўшы носам, адвярнуўся. 
 Але наш дзядзька не шманае: 
 Тытун у люльку накладае; 
 Тытун быў свой, а не куплёны, 
 I драў ён горла, як шалёны, 
 I, як казаў у нас Дзямешка, 
 Па галаве бiў, як даўбешка. 
 Тытун быў хвацкi, адмысловы, 
 I не адзiн курэц здаровы, 
 Хвацiўшы дыму галт знячэўку, 
 Як бы спiрытусу кватэрку, 
 I чхаў, i пырхаў з паўгадзiны, 
 I выцiраў з вачэй слязiны, 
 Аж пуп яго трашчаў i рваўся 
 (Ён бесарабскiм называўся 
 Тытун той дзядзькаў самавiты). 
 Як чорт, быў дым яго сярдзiты. 
 Наклаўшы люльку, выняў скалку, 
 Адкалупiў ён цыру галку 
 I гасiць крэсiвам. Iскрынкi, 
 Як залаценькiя пылiнкi, 
 З нягромкiм трэскам узвiлiся, 
 На цыр багата палiлiся. 
 Вось дзядзька люльку раздзiмае, 
 Цыбук хрыпiць, пiшчыць, спявае. 
 Дым усё большымi клубамi 
 Звiсае ў дзядзькi над вусамi. 
 I вось як люлька разгарэлась 
 Курыць даўно яму хацелась, 
 Набраў ён дыму рот паўнюткi 
 Цягнуў не меней паўмiнуткi 
 I клуб, як з комiна, пускае. 
 Нясецца дым, насы зрывае, 
 "Зайцам" духi ён забiвае; 
 I мух тым дымам даняло: 
 Гудуць жалобна, б'юцца ў шкло. 
 Падняўся кашаль мiж "зайцамi", 
 I ўсе зашморгалi насамi. 
 - Ой, фэ! не вытрываць! ратуйце! 
 Хоць нашу старасць пашкадуйце! 
 Крычаць "зайцы" ўсе ў адзiн голас 
 I на бародах скубуць волас, 
 А дзядзька пыхкае клубамi 
 I смех хавае пад вусамi. 
 Ды ў гэты момант з карыдора 
 Пачуўся голас кандуктора 
 I грук у дзверы кулакамi. 
 - Эй ты, там, торба з кутасамi! 
 Якога чорта гэта смалiш? 
 Ты мне вагон увесь развалiш! 
 Пакiнь курыць, бо i праз дзверы 
 Праходзiць дым сюды без меры... 
 Але i дым: аж з ног скiдае! 
 Ну, проста нос табе зрывае! 
 Кантроль, даў Бог, прайшоў удатна. 
 Вайшлi ў вагон, i так прыятна 
 Ў вагоне дзядзьку паказалась! 
 Прад iм раўнiна рассцiлалась 
 Палёў, засеяных хлябамi; 
 Загоны стройнымi радамi 
 Антосю вочы весялiлi 
 I на працягу цэлай мiлi 
 Узад пачцiва адхадзiлi 
 I расступалiсь прад машынай, 
 Як кавалеры прад дзяўчынай 
 Цi як прад свёкрам маладзiца. 
 Яна ж, як вольная арлiца, 
 Ляцiць стралою, грозна дыша 
 I сiвым дымам цяжка пыша. 
 I кожны мiг каля чыгункi 
 З'яўлялiсь новыя малюнкi: 
 Слупы мiльгалi верставыя, 
 Дарожкi, сцежачкi крывыя, 
 Што чуць заметна спамiж збожжа 
 Вiлiся йстужкаю прыгожа; 
 Лясы, гаёчкi вынiкалi, 
 I цэрквы вежамi блiшчалi 
 Ў жывых вянках бяроз i клёнаў, 
 I пакручастых рэчак гоны, 
 I мiгацелi сёлы, дворы, 
 Сады, курганы, касагоры. 
 - Ото разгон i шыр якая! 
 З сабою дзядзька разважае. 
 Зiрнеш - не згледзiш канца-краю, 
 I гэта ўся зямлi армада 
 Гаспадара-цара аблада! 
 Вялiкi ён багач на свеце, 
 Ды толькi бедны яго дзецi: 
 Ядуць хлябок яны з мякiнай, 
 "Зайцамi" ездзяць на машыне. 
 Якiя дворы, Божа мiлы! 
 А ўсюды бедны люд пахiлы 
 Кiшыць, гаротны, як мурашкi, 
 I ўздых задушаны ды цяжкi 
 Гатоў з грудзей яго прарвацца, 
 На гоман думак адазвацца. 
 "Эх, дзецца людзям бедным недзе!" 
 I ўспомнiў дзядзька, куды едзе 
 I што яму ў той Вiльнi трэба. 
 Эх, цяжка ты, скарынка хлеба! 
 Пакуль пачуеш кроплю сiлы, 
 То банк мо выматае жылы 
 Налогам, гербавым, там, зборам, 
 Не развiтаешся ты з горам, 
 I пусцiць жыць бадай не голых. 
 У гэтых думках невясёлых 
 Антось да Вiльнi пад'язджае 
 I свой гарнiтур папраўляе. 
 XXVIII. ДЗЯДЗЬКА Ў ВIЛЬНI 
 I не спынiлася машына, 
 А ўжо пайшла мiтусянiна: 
 Хватаюць клумкi пасажыры, 
 Пад рукi б'юць "зайцы"-праныры, 
 Паны складаюць чамаданы, 
 Лубкi-каробкi, дзе схаваны 
 Паненак розныя прыпасы 
 Для завiвання, для падкрасы, 
 Каб трохi зменшыць перашкоды, 
 Пахiбкi матухны-прыроды. 
 Срэдзь люду рознага i панства 
 I мiж усякага убранства 
 Вiдна i дзядзькава апратка, 
 Пiльчак i шапачка-аладка. 
 Машына стала. Валiць валам 
 Люд у тунелi пад вакзалам, 
 А з iм i дзядзька цiсне збоку, 
 Ад шэрых свiт непадалёку. 
 Яшчэ нiколi дзядзька з роду 
 Не бачыў гэтулькi народу, 
 Паноў, чыноўнiкаў багатых, 
 Такiх таўшчэразных, пузатых, 
 Што можна б смела з'есцi булку, 
 Каб абысцi гэту качулку; 
 I выступаюць такiм тузам, 
 Iдуць, не бачаць ног за пузам, 
 Аж дол каменны чуць не гнецца, 
 Як студзень, карк яго трасецца. 
 "Ото паноў! о, Божа мiлы! 
 Якiя гладкiя iх рылы! 
 Якiя вусы i бароды! 
 Паставiць бы iх у гароды 
 Нi вераб'i i нi вароны 
 Не смелi б сесцi на загоны! 
 I процьма-та ж iх тут якая! 
 У мыслях дзядзька разважае. 
 А морды ззяюць, як пад лакам, 
 Вiдаць, жывуць яны са смакам. 
 А ўзяць паненак - ажно ззяюць 
 I ходзяць - долу не чапаюць: 
 Так лёгка, плытка, далiкатна, 
 Як бы матыль той, акуратна. 
 Ды што рабiць дачушкам бруку? 
 У гэтым iх уся навука. 
 Растуць, як краскi, ў добрай долi, 
 Не трэба йсцi з сярпом на поле, 
 Дзе праца ўсю красу знiмае, 
 А ржышча ногi прабiвае". 
 Iдзе наш дзядзька i баiцца, 
 Каб часам як не памылiцца 
 I не ступiць каму на ногi 
 I каб не збiць каго з дарогi. 
 А боты, падлы, ну, вiдочна, 
 Не так, як людзi, йдуць нарочна: 
 На ўвесь вакзал грымяць насамi, 
 Як конь па току капытамi. 
 Дзiвiўся дзядзька тут нямала, 
 Йдучы тунелем да вакзала. 
 Як хiтра, мудра збудавана! 
 Як чыста, хораша прыбрана! 
 А колькi вулачак i ходаў, 
 Палiтурованых усходаў! 
 Там, угары, над галавою, 
 Iдуць вагоны чарадою!.. 
 О, хiтры свет, на штукi здаўся! 
 Тунель тым часам раздзяляўся, 
 I вал сярмяжнага народу 
 Iдзе да правага праходу. 
 Паны налева важна садзяць, 
 Дзе iх сярмяжнiкi не здрадзяць 
 Нi пахам дзёгцю, нi карчагi, 
 Нi вiдам латанай сярмягi. 
 Як выйшаў дзядзька наш з вакзала, 
 Яму аж моташна нейк стала: 
 Такое пекла - шум страшэнны, 
 Застой паветра i дух дрэнны; 
 Народ таўчэцца каля конкi, 
 Па бруку б'юць падковы звонка, 
 Грымяць павозкi, буды, колы, 
 Аж проста глушаць балаголы 
 I гэта процьма ўсякiх зыкаў 
 Злiлася ў гул адзiн вялiкi, 
 Дзе з непрывычкi вуху цяжка, 
 Дзе б'юць па сэрцы яны важка. 
 Снуе народ, як на пажары, 
 Пад iм аж гнуцца тратуары. 
 Эй, божы люд! Якая сiла 
 Цябе вiхрамi закруцiла? 
 Куды ты йдзеш, чаго шукаеш? 
 Якi ты ў сэрцы смутак маеш? 
 Куды вядзе твая дарога? 
 Чаму задума i трывога 
 Пячаць на твар твой палажыла? 
 Чаго глядзiш ты так нямiла? 
 Няма ў тваiх вачах прывету, 
 Як бы не рады сонцу, свету, 
 Iдзе народ, як хвалi мора, 
 Як хмары ў небе на прасторы, 
 Адны другiм усе чужыя. 
 Iдуць старыя i малыя, 
 Iдуць, шнуруюць чарадою, 
 Заняты кожны сам сабою. 
 I дзядзька з гэтым людам злiўся, 
 Як зерне ў зернях, загубiўся. 
 Быў дзядзька ў пушчах, у барох 
 I расчытаць iх голас мог, 
 I з старасвецкiмi дубамi 
 Каротка знаўся, як з сябрамi. 
 А тут - адзiн, бо ўсе чужыя, 
 Не знаеш, хто яны такiя, 
 I сам для iх ты чужанiца. 
 На камянiцы камянiца, 
 Не згледзiш неба край за iмi 
 I цiснуць сценамi сваiмi. 
 Iдзе так дзядзька i па бруку 
 Адзiн за дзесяць робiць груку. 
 А дзе ж той банк? - карцiць пытанне, 
 Так правандруеш да змяркання, 
 А сам туды не пападзеш 
 I толькi дзень дарма звядзеш. 
 Ды дзядзьку страшна прыступiцца, 
 Спытаць людзей ён тут баiцца, 
 Бо ўсе такiя надзiманы, 
 I хоць бы твар адзiн рахманы 
 Або свой брат, мужык-трудзяга, 
 Нiдзе не свецiцца сярмяга. 
 I дзядзька наш стаў прыглядацца, 
 Ў каго б дарогi запытацца, 
 Бо ён зрабiў адну ўжо спробу, 
 Спытаў чумазую асобу, 
 Дык тая так яму сказала, 
 Што лепш бы ёй няхай зарвала! 
 Тут дзядзька кроку падбаўляе 
 I пана з цэшкай наганяе; 
 Ступiў яшчэ ён колькi крокаў, 
 Да пана коцiцца ён бокам; 
 А пан не бачыць цi не хоча 
 Глядзець, як дзядзька наш клапоча 
 I ў iм патрэбу дужа мае, 
 Iдзе i палачкай махае. 
 Тут дзядзька трошачкi прыгнуўся, 
 Рукою пана дакрануўся: 
 - Скажы, паночку, як далёка 
 Зямельны банк? - Пан кiнуў вока 
 На дзядзьку скрыва так i строга: 
 - Спытай аб тым гарадавога! 
 Сказаў i кроку пан прыбавiў, 
 Як бы пытаннем абясславiў 
 Яго наш дзядзька прад панамi, 
 Прад тымi вось капелюшамi. 
 "Ото завiў, настроiў лыжы, 
 Як бы чарцяка той ад крыжа", 
 Антось сабе сам усмiхнуўся 
 I на ўсе бокi азiрнуўся, 
 Як бы хацеў сказаць: "Глядзеце, 
 Якая цаца ззяе ў смеццi!" 
 Памалу стаў ён разглядацца. 
 Э, што! няма чаго баяцца! 
 Iдзе вальней, глядзiць смялей. 
 На сэрцы стала весялей, 
 I трохi карк ён падымае, 
 На крамах вывескi чытае 
 Нядарма ж дзядзька быў у школе, 
 Навуку ведаў ён даволi. 
 Ды перабраў тут дзядзька меру: 
 На слуп узбiўся, на халеру, 
 Ды так аб падлу штурхануўся, 
 Што свет яму перавярнуўся, 
 На брук зляцеў ён з тратуару, 
 Перакруцiўся разоў пару 
 I так у брук бядак загасiў, 
 Траха манеркi не расквасiў. 
 Ды дзядзька борздзенька схвацiўся, 
 Знячэўку ён ашаламiўся, 
 Як той шчупак, папаўшы ў нерат. 
 Не знае ён, дзе зад, дзе перад. 
 - Бадай цябе агнi спалiлi! 
 На якi чорт слупоў набiлi? 
 Гаворыць дзядзька сам з сабою, 
 Пыл абiваючы рукою. 
 I тут ён толькi азiрнуўся, 
 Глядзiць - у кут глухi упхнуўся, 
 Сцяна прад iм i сцены збоку, 
 Ўпярод не ступiш анi кроку 
 Прапала вулiца, ды годзе! 
 Таўчэцца дзядзька, як у бродзе 
 Той сом, прыцiснуты плытамi, 
 Што ў букце век жыў пад карчамi. 
 "Бадай ты спрахла! дзе ж дарога? 
 Нагвалт крычы гарадавога! 
 Куды нялёгкая загнала!" 
 Аж проста дзядзьку страшна стала 
 I з перавулачка глухога 
 Iдзе шукаць гарадавога, 
 Iдзе i горад праклiнае; 
 Падшыбла злосць яго такая, 
 Што каб прымеў бы, ўзяў саломы 
 Ды падпалiў бы ўсе харомы, 
 Бо ўсе дарогi загрузiлi 
 I свет яму тут зачынiлi. 
 Мiнут праз колькi з перавулка 
 На свет ён выбiўся, дзе гулка 
 Няслiся зноў страшэнна зыкi, 
 Дзе горад гуў многаязыкi. 
 Цяпер наш дзядзька не чытае, 
 А больш пад ногi паглядае 
 Ды кiне вока, цi не блiсне 
 Жаданы шнур, ды далей цiсне. 
 Шукае дзядзька наш, як Бога, 
 Ў людской галдзе гарадавога. 
 А вось i ён! стаiць плячысты 
 I погляд кiдае празрысты; 
 Стаiць, як той пастух над статкам, 
 I наглядае за парадкам 
 На тое ж горад i губерня. 
 Тут з тратуара дзядзька верне, 
 Iдзе, за брыль здалёк бярэцца, 
 "Дзень добры" кажа, як вядзецца, 
 Яшчэ крок блiжай падступае, 
 Аладку-шапку падымае. 
 - Скажыце, як мне ў банк папасцi? 
 Мне па зямельнай трэба часцi. 
 - А вось як пойдзеш, чалавеча, 
 Таму касцёлу насустрэчу, 
 Там будзе вулiца направа, 
 Пачаў казаць служака бравы, 
 Ты правай вулiцы трымайся, 
 А там другога запытайся, 
 I скора банк той будзе блiзка. 
 Скланiўся дзядзька яму нiзка, 
 Бо надта ж добрым паказаўся, 
 I так ён дзядзьку спадабаўся, 
 Што калi будзе ўсё шчаслiва, 
 То вып'е з iм хоць пару пiва 
 I з'есць з iм разам кусок сала; 
 I весялей зноў дзядзьку стала. 
 Зрабiўшы два-тры павароты, 
 Людзей спытаўшы раз мо ў соты, 
 Спынiўся дзядзька каля банка, 
 Дзе ўсходы чыстыя, як шклянка, 
 Шырокi крок яго стрымалi 
 I ў душу страх яму нагналi. 
 Стаiць наш дзядзька ў задуменнi, 
 Не смее ўзняцца на ступенi: 
 Баiцца ён мужычым ботам, 
 Прапахлым дзёгцем, здорам, потам, 
 Тут наслядзiць або наплямiць, 
 Лепш iх не знаць, няхай iх цямiць! 
 Ступi не так, падымуць сварку 
 Ды на барыш дадуць па карку. 
 I гэта "iх", як здань лiхая, 
 Спакой ад дзядзькi адганяе; 
 "Iх" - нешта злое, цемень-сiла, 
 Што душу дзядзькаву муцiла; 
 "Iх" - гэта тое, што варожа 
 I ў рог баранi сагнуць можа. 
 Ды дзядзька страх перамагае, 
 Ён шапку загадзя знiмае, 
 Па ўсходах чыстых, як мурашка, 
 Паўзе ўгару, ступае цяжка. 
 Забiты дух яго вякамi 
 Ўжо чуе страх перад панамi. 
 Ў прасторнай, чыстай, светлай залi 
 Паны туды-сюды снавалi, 
 Развязна, моцна гаманiлi, 
 Цыгары доўгiя курылi, 
 А дзе каторы шарганецца, 
 Каля яго прыслужнiк трэцца 
 I падае яму адзенне, 
 А сам - пакора i жычэнне; 
 А пан той руку ткне ў кiшэню, 
 Яму "дзесёнтку" суне ў жменю; 
 Прыслужнiк, ну, чуць не прысядзе, 
 Аж смех бярэ, на гэта глядзя. 
 Але й паны не ўсе тут роўны: 
 Адны з iх круглыя, як броўны, 
 Iдуць спаважна, ўперавалку; 
 Другiя выпетрылi ў палку; 
 Адны трымаюць нос высока, 
 Другiя ў дол спускаюць вока. 
 Апроч паноў, у гэтай залi 
 I мужыкi ў кутках стаялi, 
 I людзi простага больш звання 
 Таўклiся ў банку ўжо ад рання. 
 Мiж iмi гоман цiха вiсне, 
 Туды i дзядзька Антось цiсне. 
 Прыйшоў, суседзяў змерыў вокам 
 I да сцяны прыпёрся бокам. 
 - Сядай, мой мiлы, мой харошы, 
 Бо за "пастой" не плацяць грошы, 
 Сказаў сярмяжнiк дабрадушна, 
 На лаўку дзядзька сеў паслушна, 
 Ўздыхнуў, падзякаваў суседу. 
 Ўжо пажылому, чуць не дзеду. 
 Пайшлi пытаць адзiн другога, 
 Хто ён, адкуль, сяла якога, 
 Губернi, воласцi, павету. 
 - Прыехаў я сюды з-за свету, 
 З-пад самых Стоўбцаў - чулi, можа? 
 - Не, не здаралася, нябожа. 
 - А самi скуль вы? - Я з-пад Лiды, 
 З сяла Вялiкiя Дзямiды 
 (Ён Грышкам Верасам назваўся); 
 Яшчэ са ўчора затрымаўся. 
 Пустая справа, ды i тую 
 Не давядзеш ты да ладу 
 Гадоў са два яе вяду, 
 Як тут нi ладжу, нi мяркую... 
 Эх, мiлы мой ты! за панамi 
 Няма прадыху. Хто з грашамi 
 I мажа збоку, - той i едзе, 
 Так вось i робiцца, суседзе. 
 Ён знаў чыноўнiцкiя сецi 
 Недарма ж соваўся па свеце, 
 Зямлi шукаючы з сябрамi, 
 I добра знаўся з пiсарамi. 
 - Вам трэба з банка разрашэнне, 
 Пiшэце, мiлы мой, прашэнне; 
 I, калi хочаце, параю: 
 Пiсарчука такога знаю, 
 Што вам прашэнейка за злоты 
 Напiша з мiлаю ахвотай. 
 - Ах, калi ласка, пане Верас. 
 Скажу вам дзякую яшчэ раз, 
 Бо покi сам чаго даб'ешся, 
 То i жыцця свайго зрачэшся. 
 - Ну, то хадзi! - Ўстаюць, выходзяць 
 I па панах вачамi водзяць, 
 I каля столiка пустога 
 Там не было цяпер нiкога, 
 Апроч бутэлечкi чарнiла 
 З шырокiм донечкам, без рыла, 
 Сябры спынiлiся маўклiва. 
 - Вам што? - пытае iх пачцiва 
 Сам пiсарчук. Ён стараваты, 
 I росту нiзкага, кашлаты, 
 I вынiк ён перад сябрамi, 
 Як тая порхаўка часамi 
 Па цёплым дожджыку з зямлi. 
 - А вось да вас якраз прыйшлi, 
 Тут дзядзька ўперад выступае 
 I просьбу цiха выкладае. 
 - Пастойце ж трошкi, пачакайце, 
 А вось вам крэселца, сядайце! 
 З стала ён выняў лiст паперу, 
 I ўсю пiсарскую манеру 
 Ён перад дзядзькам выяўляе: 
 З-за вуха ручку выцягае, 
 Рукою водзiць, нiбы пiша, 
 I трэ свой лоб ды носам чмыша. 
 Паразважаўшы для прыкрасы, 
 Пайшоў выводзiць выкрунтасы; 
 Уважна дзядзька пазiрае, 
 У жменi злот даўно трымае. 
 - Ну, вось прашэнне i гатова, 
 Прашэнне - "рэхт"! ну, адно слова! 
 Вы, можа, граматны часамi? 
 - А так - распiшамся i самi. 
 I дзядзька пальцы разгiбае, 
 Бярэ ён ручку i мачае; 
 Ды граблi-пальцы, як чужыя 
 Цi як калочкi дзервяныя, 
 Пяро трымаюць бокам, крыва 
 I водзяць ручку баязлiва; 
 I покi дзядзька распiсаўся, 
 На лбе буйны пот паказаўся, 
 Бы дзядзька летняю парою 
 Прайшоў па купiнах з касою. 
 - Цяпер iдзiце ў тыя дзверы 
 Зрабiць адметку на паперы, 
 Кiвае пiсар галавою. 
 I дзядзька дробнаю ступою 
 Падходзiць к дзверам, адчыняе, 
 Прашэнне ў скрутачку трымае. 
 А там, за доўгiмi сталамi, 
 У стол уткнуўшыся насамi, 
 Сядзяць пiсцы, як гною кучкi, 
 Скрыпяць iх пёрцы, ходзяць ручкi, 
 Трашчаць, як конiкi на сене 
 Цi тыя шашалi ў палене, 
 Заняты кожны сваiм дзелам. 
 Ступiў наш дзядзька крокам смелым, 
 Iдзе к сталу, што быў паблiжай, 
 Да барады счырвона-рыжай 
 I перад тою барадою 
 Схiлiўся нiзка галавою. 
 Чыноўнiк буркнуў штось сярдзiта, 
 Як той япрук каля карыта, 
 Але прашэнне ён прымае, 
 Насупiў бровы i чытае. 
 - Iдзi ў той стол, налева трэцi! 
 Махнуў чыноўнiк барадою, 
 Як саламянаю мятлою. 
 - Адкуль яны бяруцца, чэрцi? 
 Прамармытаў руды пiсака. 
 Пайшоў наш дзядзька-небарака, 
 На стол паказаны трапляе 
 Ды зноў там галаву скланяе 
 I перад новым палупанкам 
 Стаiць, прыгнуўся абаранкам. 
 Чыноўнiк толькi лыпнуў вокам 
 I павярнуўся к дзядзьку бокам 
 Ды водзiць пёркам па "бумазе" 
 (Ужо такi пачот сярмязе!). 
 Стаiць наш дзядзька, не адходзiць. 
 "Ну, што ж? няхай пяром паводзiць: 
 Не на дажджы я, часу маю, 
 Не пан я, трохi пачакаю". 
 Чыноўнiк лыпнуў зноў вачыма, 
 Як бы на цёшчу цi айчыма, 
 Зноў у паперы ён уткнуўся, 
 А дзядзька наш не зварухнуўся. 
 Злаваць чыноўнiк пачынае, 
 Што дзядзька вытрыманасць мае. 
 Чыноўнiк злосны не стрымаўся: 
 - Табе чаго тут? - запытаўся, 
 Сярдзiты, поўны нецярпення. 
 - Наконт зямлi: вось i прашэнне, 
 Гаворыць дзядзька так салодка, 
 Як толькi можна, ды каротка 
 Яго чыноўнiк злы спыняе: 
 - Не важна справа, пачакае; 
 Прыйдзi сюды праз тры гадзiны! 
 Ўздыхнуў Антось ад той навiны. 
 "Ось дзе выжыга! ось бiзун, 
 Бадай цябе забiў пярун! 
 Чакай дабра ты ад хамулы, 
 Няхай табе дасць Бог тры скулы! 
 Няхай цябе водзяць сляпога, 
 Як водзiш ты за нос другога!" 
 I як нi кляў ён гэту п'яўку, 
 Ды мусiў даць рубля за спраўку. 
 XXIX. НА ЗАМКАВАЙ ГАРЫ 
 - Ну, што ж? - пытае дзядзька Грышку. 
 Хiба дзе выпiць па кiлiшку 
 Ды падкрапiцца б мала-мала? 
 Я з дому ўзяў кавалак сала, 
 I хлеба ёсць крышан са мною, 
 Чаго ён сохне сiратою? 
 - Падмацавацца б не мяшала, 
 Бо ў жываце штось заспявала, 
 А нашча чарачку кульнуць 
 Усё адно што ў рай зiрнуць. 
 Сябры ўстаюць, iдуць спавагу 
 I на прашпект нясуць сярмягу, 
 Дзе панства ўсякага багата 
 Iдзе i едзе, як у свята. 
 I скуль набралiся яны? 
 I ўсё важнецкiя паны, 
 I так адзеты, так убраны, 
 Што той Ракоўскi надзiманы 
 Няхай яго там возьме боль 
 У параўнаннi з iмi - ноль 
 Ну, проста так, звычайны Лыска: 
 I не стаяў каля iх блiзка! 
 Зiрнеш i ўнiкнеш: прад табою 
 Мо князь з графiняю якою! 
 Так далiкатна спацыруюць 
 I не гавораць, а варкуюць! 
 Або спаткаеш генерала, 
 Яго ўся Вiльня, пэўна, знала: 
 У медалях уся грудзiна! 
 I што за погляд! што за мiна! 
 Ну ж i паноў! не дай ты Божа! 
 Антось стрымацца ледзьве можа 
 Няхай iм дрэннае прыснiцца, 
 Каб тым панам не пакланiцца. 
 Ды Верас з дзядзькi тут смяяўся. 
 - Ты не ўважай, што ён убраўся, 
 Гальштук павесiў i манiшку, 
 А каб раздзець яго, брацiшку, 
 То пэўна ходзiць без кашулi, 
 На ланцужку - кусок цыбулi. 
 Па вiду пан i ходзiць панам, 
 А спiць напэўна пад парканам, 
 Таго й глядзiць, каб што ўварваць... 
 Такiх паноў - хоць гацi гаць! 
 Чым болей дзядзька разглядаўся, 
 Ён тым мацней тут захапляўся. 
 Якi тут рух i беганiна! 
 Як ззяюць вокны магазiнаў! 
 I колькi тут дабра, багацця! 
 А колькi слёз у iм, пракляцця? 
 Якiя брычкi i карэты! 
 А для каго ўся роскаш гэта? 
 Антосю стала чагось смутна. 
 Цi гэта роскаш так атрутна, 
 Што голас зайздрасцi ўзбудзiла 
 I свой адбiтак палажыла? 
 Цi то пратэст, бунт процiў здзеку, 
 Якi пануе тут адвеку 
 I дзелiць люд на дзве галiны, 
 На дзве няроўныя часцiны: 
 На багачоў i на галоту? 
 Адным - сланяцца каля плоту 
 Сваiх задворкаў цёмна-брудных 
 У мыслях-думках шэра-будных, 
 Жыць у гразi, хадзiць сляпымi 
 Ў iмгле пустой i ў едкiм дыме, 
 Цярпець пакорлiва, малiцца 
 I з гэтай доляю гадзiцца, 
 А ўсе надзеi на збавенне 
 I на канец таго мучэння, 
 Якi настане ўсё ж нарэшце, 
 На той бок смерцi перанесцi! 
 Другiм - тут рай i панаванне 
 I ўсiх дабротаў спажыванне. 
 Ты iм служы, ты iм працуй 
 I нейкi страх прад iмi чуй. 
 - Ото, брат, горад! от дамiшчы, 
 Ото дзе сыпалi грашышчы! 
 Якiя вежы i касцёлы! 
 Як толькi iх трымаюць долы!.. 
 Зiрнi, зiрнi: гара якая! 
 На ёй i будка цагляная... 
 Ото б адтуль зiрнуць на горад! 
 Забыўся дзядзька i пра голад 
 I падбiвае сябра Грышку 
 Ўзысцi на тую гару-вышку. 
 Яна так пышна, так высока 
 I так ласкае тваё вока! 
 А гэты скат такi зялёны! 
 Там каштаны, там лiпы, клёны 
 Глядзяць здалёк адным кустом, 
 Адным вялiзарным шатром. 
 Прашпект, касцёл сябры мiнулi 
 I ў сквер зялёны павярнулi. 
 Ў цяньку развесiстых галiнак 
 Дарожкi ўюцца мiж раслiнак, 
 Такiя чыстыя, аж мiла. 
 I люду мноства тут хадзiла, 
 Найболей моладзь гарадская, 
 Ды худасочная, благая, 
 Ўсё панiчы-зухi, паненкi, 
 А станiк iх, бы ў восак, ценкi; 
 Iдуць, шнуруюць па дарожках, 
 А чаравiчкi на iх ножках 
 Так i паскрыпваюць, спяваюць, 
 Нiбы капыцiкi мiльгаюць; 
 Iдуць, спусцiўшы вачаняткi, 
 На погляд цiхi, як ягняткi. 
 А панiчы снуюць стрыжамi, 
 Ў паненак цэляцца вачамi, 
 Так от i льнуць, як рой да грэчкi, 
 Як матылi на тыя свечкi. 
 На доўгiх лаўках пажылыя 
 Сядзяць паны, як бы святыя, 
 Багата ўсе яны адзеты, 
 Чытаюць кнiгi ды газеты. 
 Антось на ўсё глядзiць уважна, 
 I сам iдзе ён трохi важна, 
 Крыху асвойтаўся з панамi, 
 Iдзе, пагруквае нагамi. 
 Сябры тым часам сквер мiнулi, 
 Налева ўгору павярнулi; 
 Тут з будкi стораж iх спыняе: 
 - Куды йдзяце? - сяброў пытае. 
 - Куды ж? на гору, ёсць вядома. 
 - А цi вам правiла знаёма, 
 Што безбiлетным ход запынен? 
 Хто йдзе на гору, той павiнен 
 Бiлет купiць на права ўходу. 
 Сябры спынiлiсь - грошай шкода; 
 Ў чупрыны рукi запускаюць, 
 Аб гэтай справе разважаюць: 
 За што плацiць? пустая справа... 
 Але ж iзноў - зiрнуць цiкава, 
 Як там з гары ўсё выглядае. 
 I дзядзька стоража пытае: 
 - А колькi той бiлет каштуе?.. 
 Нiяк у Вiльнi не шанцуе! 
 - Ўсяго шэсць грошаў. Заплацеце, 
 Тады сабе, здаровы, йдзеце. 
 - Дзе наша, брат, не прападала: 
 Каб наша лiха не даждала! 
 Гаворыць дзядзька наш разважна, 
 Ў кiшэню лезучы адважна. 
 Сябры бiлеты пакуплялi 
 I на гару пашыбавалi. 
 - Ото, гара, як печ, крутая! 
 I вось чаму дарожка тая, 
 Бы шрубка, ўецца па-над бокам: 
 Узлезь, папробуй, простым крокам! 
 Ну, брат, гара, аж ногi млеюць. 
 Сябры iдуць i весялеюць. 
 - Цi то яе такая ўрода? 
 Рукою, мусiбыць, народу 
 Яна насыпана спрадвеку... 
 Ото, мой Божа: чалавеку 
 Заўсёды мала, не хватае, 
 Антось уголас разважае. 
 Цi ёсць канец яго патрэбам? 
 Чаго няма пад гэтым небам!.. 
 - Не: не здаволiш чалавека, 
 I будзе вечна ён калека: 
 Чаго-нiбудзь, а будзе брак, 
 Ужо бо створаны ён так! 
 Твардоўскi пан быў - мо чувалi? 
 Яму ўсе чэрцi слугавалi 
 I ўсе выконвалi жаданнi, 
 I што ж? шчаслiвы быў? нiзвання! 
 Ды ўзяць хоць нас, не тое ж сама? 
 I мы, як тая багна-яма, 
 Ўвесь век варушымся, збiраем, 
 Канца ж патрэбам тым не знаем. 
 Сябры на верх гары ўзнялiся, 
 Аж упацелi, засаплiся, 
 I ногi iх спынiлiсь самi. 
 А слаўны вiд перад сябрамi 
 З гары высокай адчыняўся! 
 Хто вiдам тым не любаваўся? 
 Ўнiзу гары ляглi прыгожа, 
 Як бы разоркi памiж збожжа, 
 Дарожкi роўныя, крывыя. 
 Над iмi дрэвы маладыя 
 Ў сваёй пакоячай цiшы 
 Сплялi жывыя салашы. 
 Агромны горад, цесна збiты, 
 Ўвесь блескам сонейка залiты, 
 Займаў узгоркi i нiзiны; 
 Дамы стаялi, як вiцiны, 
 То ўдоўж, то ўпоперак радамi, 
 То закрывалiся садамi 
 Або дзе ўзгоркам крутабокiм; 
 А дзе васпанам адзiнокiм, 
 Расцерабiўшы сабе пляц, 
 Як горды пан, стаяў палац. 
 Будынкi цесна ў рад стаялi, 
 Як бы адны другiх трымалi 
 У часе нейкай небяспекi 
 I асталiся так навекi. 
 А мiж высокiх дамоў-градак, 
 Свой пэўны маючы парадак, 
 Вiлiся вулачкi так-гэтак 
 Густою тканню цёмных клетак. 
 Ўгары, высока над дамамi, 
 Пазалачонымi крыжамi 
 Блiшчалi цэрквы i касцёлы, 
 Узняўшысь к небу галавамi, 
 На сонцы ззяючы вярхамi; 
 I гоман iх званоў вясёлы 
 Ў паветры гуў таемна, злучна 
 I замiраў дзесь мiлагучна. 
 Налева, мiж гор крутабокiх, 
 У берагах сваiх высокiх, 
 Па камянях, бы тая змейка, 
 Вiлася шумная Вiлейка 
 I, закруцiўшыся дугою, 
 Знiкала зараз за гарою. 
 А справа ўнiз свабодным махам 
 Лягла другая рэчка шляхам, 
 Як бы сталёвая пружына; 
 То Вiлiя, Лiтвы дзяцiна, 
 Няслася пышна мiж абрываў 
 Блiскучай стужкай гожых звiваў, 
 Як бы жывое срэбра. Хвалi 
 На сонцы песцiлiсь, дрыжалi. 
 Так майскiм днём дрыжыць лiстамi, 
 Аблiты сонейка агнямi, 
 Зялёны клён i пышна ззяе, 
 На сонцы лiсцiкi купае. 
 Па левым беразе ў шнурочак 
 Зялёных дрэў пралёг радочак, 
 Як стрэлка, роўненька, пад меру, 
 Як тыя буквы на паперу. 
 Дамы, каменныя грамады, 
 Палацы, пышныя пасады, 
 Крутыя горы з жоўтым скатам, 
 Пяскамi, глiнаю багатым, 
 Ўвесь правы бераг абступалi, 
 У рэчцы ценi iх дрыжалi. 
 I адбiвалiсь, бы ў люстэрцы, 
 У Вiлii хмурынак перцы, 
 Што вiслi белай чарадою 
 Высока ў небе над зямлёю. 
 А там, за горадам, так здатна 
 I так прыгожа, так прыятна 
 Узгоркi леглi ў сiняй далi; 
 Па iх адложыстых уклонах 
 Любоўна ветры па загонах 
 Жытцо, ярынку чуць гайдалi, 
 Як нянька добрая цi матка 
 Ў калысцы гойдае дзiцятка. 
 Палоскi нiвак йшлi абрусам, 
 Гаi, лясочкi здольным вусам 
 Ў палях то тут, то там чарнелi, 
 Як бы на сонейку гарэлi. 
 I ў абразах тых самавiтых 
 Палёў, задумаю спавiтых, 
 Пачулiсь родныя павевы 
 I дарагiя сэрцу спевы 
 Для мужыкоў, сыноў заўзятых 
 Палёў, лясоў, лугоў багатых; 
 Там iх душа i там iх думы, 
 Iм далей хочацца ад шуму 
 Траскучых вулiц, перавулкаў, 
 Ад пылу, смроду закавулкаў, 
 А на гары было спакойна. 
 Чуць далятаў сюды нястройна 
 Далёкi шум i той змякчаўся, 
 Сюды нейк боязна ўрываўся. 
 Гара спакойна пазiрала, 
 Маўклiвасць важную хавала, 
 Як сведка той вялiкай справы, 
 Што для пустой людской забавы 
 Нiколi вусн не раскрывае 
 I моцна тайнасць ахраняе. 
 - Ну, што, Антонi: надзiвiўся? 
 Ад думак Верас абудзiўся. 
 Цi не пара б пасiлкавацца, 
 Бо трубiць чэрава, прызнацца? 
 - Так, час iсцi, глядзець даволi, 
 Бо не нагледзiшся нiколi. 
 Сябры назад з гары звярнулi, 
 Шырокiм крокам сцiганулi. 
 - Пастой! а там што? - Там - гармата. 
 - Чаму ж няма пры ёй салдата? 
 Пытае дзядзька. - Мо старая, 
 А мо фальшывая якая, 
 Не буду спрэчвацца заўзята. 
 З такой гаворкай да гарматы 
 Прыйшлi яны i важна сталi, 
 Гармату доўга разглядалi, 
 Глядзелi ззаду i з бакоў, 
 Аб ёй сказалi колькi слоў. 
 Калёсы дзядзька разглядае 
 I блiжай-блiжай падступае, 
 Хацеў яе яшчэ пагладзiць. 
 - Ой, не чапай, а то рассадзiць! 
 Няхай яна, брат, лепей спрахне! 
 Зачэпiш, падлу, ды як гахне! 
 I вочы высмалiць, i кiшкi 
 Шпурне, глядзi, аж на Лукiшкi. 
 О, з ёю, брат, такiя штукi! 
 Спужаўся дзядзька, борзда рукi 
 Рвануў назад, як ад гадзюкi, 
 Ды так, што Грышка стаў смяяцца. 
 - Хадзем, брат, лепей сiлкавацца! 
 XXX. СМЕРЦЬ МIХАЛА 
 Канец... Як проста гэта слова 
 I мнагазначна, заўжды нова! 
 Як часта мы пад крыжам мукi 
 Ў тамленнi духу ўзносiм рукi 
 I вочы, поўныя гарэння, 
 I прагнем мiгу вызвалення! 
 Шчаслiвы мiг, бо палi путы! 
 Канец - i нейкi круг замкнуты 
 У небыццё iдзе i гiне, 
 Каб месца iншай даць часiне; 
 I вера ў той канец няўхiльны 
 Знiшчае тлен гнiлы, магiльны. 
 Канец!.. Як многа разважання 
 I засмучонага пытання 
 У гэтым простым, страшным слове 
 Пры iншым з'явiшчы i ўмове, 
 Калi астатняю мяжою 
 Канец кладзецца мiж табою 
 I тым, што дорага i мiла, 
 Што душу грэла i хiлiла 
 I сэрца моцна парывала, 
 Як гiмн у вуснах перавала, 
 Калi змутнелаю вадою, 
 Дзе сонца цешыцца сабою, 
 Шумiць ён вольны i iмкненны 
 I гучна-звонны й бела-пенны! 
 I ты, маё апавяданне, 
 Жыцця адбiтак, разважання, 
 Нязжыты след прасцяцкай долi, 
 Адвечны водгук праўды, волi, 
 Ўжо бачыш дзень свайго змяркання. 
 I сцiхне лiры звон тужлiвы, 
 Бо блiзак захад той маўклiвы, 
 Апошнi крок твайго блукання. 
 I смутна мне: я жыў з табою 
 Адною думкаю, душою, 
 Насiў цябе, як носiць мацi 
 Няясны воблiк той дзiцяцi. 
 Ды ты, вiдаць, не ў мiг шчаслiвы 
 На свет радзiлася бурлiвы 
 Яшчэ далёкаю вясною 
 За мураванаю сцяною 
 Ў няволi жудаснай астрога, 
 Калi над намi ноч-аблога 
 Навiсла цемраю густою 
 I гнула цяжкаю пятою, 
 Як неадхiльная навала, 
 Усё, што жыцце асвятляла. 
 Ды ноч мiнулася памалу 
 Ў агульным жыцця перавалу, 
 А там дарога, зноў дарога, 
 Разлука з краем i трывога 
 I паднявольнае блуканне 
 I гэта нуднае змаганне 
 За iнтарэсы жывата, 
 Ды зноў варожая пята... 
 Як часта я жывiў табою 
 Ў разлуцы з роднаю зямлёю 
 Гадзiну смутку, летуцення 
 I момант радасцi - натхнення! 
 Святым агнём душа палала, 
 I злучнасць-згоду адчувала 
 Таемных чараў-сугалосся 
 I чула шум тады калоссяў 
 На родных гонях на далёкiх 
 I песнi жнеек яснавокiх. 
 А выгляд горак крутабокiх, 
 Лясочкаў, хвоек кучаравых, 
 Такiх прыветных i ласкавых, 
 Як дабрадушныя бабулi, 
 I грэлi сэрца i гарнулi, 
 Ў вачах стаялi, як жывыя. 
 Дрыжалi струны гаваркiя, 
 Ў агульны тон суладдзя гралi 
 I на нявiдныя скрыжалi 
 Трох неажыццеўленых слоў 
 Пiсалi напiсы вякоў... 
 Дык так: часiна развiтання, 
 Апошнi крок твайго блукання! 
 З зямлёю клопат быў вялiкi, 
 Прыйшлося ездзiць да Хадыкi 
 Ды варушыць i галавою 
 Над гэтай справай грашавою. 
 А грошы йшлi, плылi, як слiна, 
 Аж высякалася чупрына 
 I брала нейкая нудота, 
 I адпадала ўся ахвота 
 Зямлю купляць i нават жыць 
 Такая хваля набяжыць. 
 А колькi гэтай валакiты! 
 I ўсе на грошы прагавiты: 
 Таму рубель, таму дваццатку, 
 А ўсё няма ладу-парадку, 
 Куды нi кiнься i нi ткнiся; 
 Бадай яны былi звялiся 
 I ўсе натарусы, канторы 
 I iх пiсакi-кручкатворы! 
 Вандруеш, бы ў той Чартавiцы; 
 Цi дурань сам, цi ўсе дурнiцы, 
 Цi проста кпяць з цябе, дурнога, 
 Бо ты не ведаеш нiчога, 
 А толькi грошы выцягаюць, 
 Але на грош не памагаюць. 
 Прыйшлося дзядзьку весцi справу 
 I папацець-такi на славу. 
 Бывала, вернецца з дарогi, 
 Бяда i смех з яго, нябогi: 
 Сярдзiты, чорны, як махнуша, 
 I нават нос той, дуля-груша, 
 Вiдаць, таксама не ў гумору 
 I задзярэцца больш угору; 
 Малыя шэранькiя вочкi 
 Яшчэ больш звужваюць куточкi, 
 Глядзяць з-пад броў зусiм панура, 
 I ўся выраза яго хмура. 
 У хаце ў першыя часiны 
 Маўчыць, не кажа пра навiны, 
 Зямлi не лае i не хвалiць, 
 Але канторы агнём палiць 
 I крэпасць купчую без меры 
 Кляне i жычыць ёй халеры 
 Ды злосна кiдае паперы 
 На стол з кiшэнi i бубнiць. 
 Да дзядзькi страшна прыступiць, 
 Але патроху i памалу 
 Ён трацiць iмпаты запалу, 
 Ў яго душы сцiхаюць громы, 
 Ён зноў такi, як нам вядомы: 
 Лагодны, добры, клапатлiвы, 
 На ўсё спагадны i руплiвы. 
 Праз нейкi час сямейка ў зборы. 
 Тут мацi сходзiць да каморы, 
 Нясе збанiшча тварагу, 
 Каб скрасiць дзядзькаву тугу. 
 Залье туды яшчэ смятаны, 
 I дзядзьку хоць кладзi да раны! 
 Смятана гэта з тварагом 
 Краса-дзяўчына з жанiхом! 
 Хоць зараз iх вядзi да шлюбу. 
 I вось маўклiвасцi той шрубу 
 Адкруцiць дзядзька з галавы, 
 Вясёлы робiцца, жывы, 
 I ўсе прыгоды, ўсе нягоды, 
 I ўсе парогi-перашкоды 
 Пачне апiсваць сакавiта 
 I пераймаць таленавiта 
 Пiсцоў, iх закiды-намеры 
 За тыя копii-паперы 
 Ў тваю сярмяжную кiшэню 
 Спрытней, глыбей засунуць жменю. 
 Ох, трэба ведаць iх, псялытак!.. 
 Сказаць жа - гэта iх прыбытак. 
 Сядзiць, расказвае Антонi, 
 Што чуў, што бачыў у Заблоннi, 
 Хадыку высмее часамi 
 I яго "мухi з камарамi". 
 А скончыць тым апавяданне, 
 Што многа трэба вандравання 
 I гэтай нуднай цяганiны, 
 Каб дацягнуць да палавiны... 
 Так, многа клопатаў з зямлёю! 
 Як цяжка голаю рукою 
 Рабiць, вясцi такiя справы! 
 I больш той гутаркi i славы, 
 I гэтай зайздрасцi i плётак 
 Дзядзькоў дасужых i iх цётак 
 I ўсiх наогул сваякоў, 
 Бо чалавек ужо такоў, 
 Ну, больш галасу, чым карысцi. 
 Ох, цяжка, цяжка ў людзi выйсцi 
 I моцна стаць на свае ногi, 
 Бо многа ў свеце вас, парогi. 
 I часта роздараж iх быту 
 Над iмi зляжа, як навала, 
 I гэта даль падчас пужала, 
 Як нейкi лёс пусты, сярдзiты. 
 I засмуткуеш паняволi 
 Ад гэтых думак цёмнай долi, 
 Калi набытак i скарб хатнi 
 Iдуць на звод на той астатнi. 
 Але цi ёсць, цi ёсць парука, 
 Што будзе сэнс мець гэта мука? 
 Цi дасць зямля табе збавенне 
 Ад злога панскага насення? 
 З адным рассватаешся тут, 
 Там у другi залазь хамут. 
 Паны ж i розныя чынушы 
 I там патрапяць выбiць душы 
 I павыцягваць з цябе жылы, 
 Бо ты без права i без сiлы. 
 Такiя думкi, разважаннi, 
 Як молат, бiлi ў сэрца Ганне. 
 Тут справа не ў сваёй сядзiбе, 
 А ў ладзе гэтым уся злыбедзь. 
 Хмурнеў тады Мiхал таксама. 
 Няўжо ж у свет замкнёна брама? 
 Няўжо старанне пойдзе прахам? 
 Пытаў Мiхал сябе са страхам. 
 Ды цяжка мары-думкi трацiць 
 Пажыць, пажыць у сваёй хаце! 
 - Гэ! - так казаў Мiхась бывала. 
 Вядома, клопату нямала, 
 Ды што без клопату даецца? 
 I тут ён нават засмяецца, 
 Каб цень развеяць тае смуты: 
 - I трэба часам крыж пакуты 
 Панесцi, мiлыя мае вы, 
 Зазнаць i гора, неспадзевы! 
 Але раз ты наважыў дзела, 
 Iдзi станоўка, роўна, смела, 
 Iдзi, назад не аглядайся 
 I на другiх не пакладайся! 
 А вам, сынкi мае любыя, 
 Не век сядзець на маёй шыi! 
 Пара падумаць, небажаткi, 
 Як жыць без бацькi i без маткi, 
 Бо iх жыццё - не вечна ў свеце. 
 Вось тут глуздом паварушэце! 
 Дык трэба грунт мець пад нагамi, 
 Каб не бадзяцца батракамi. 
 Якi ж то грунт? Зямля, навука, 
 Але не панская прынука. 
 Адзiн Мiхал i грэў iмкненне 
 Давесцi справу да сканчэння. 
 Але няўзнакi, неўзаметкi 
 Вязала лiха свае сеткi, 
 Каб iх накiнуць на Мiхала, 
 I нiнавошта не зважала, 
 Бы тая злосная намова: 
 Мiхал прыцямiў выпадкова 
 Густы, чырвоны след крываўкi! 
 "Эге, брат, дрэнныя праяўкi: 
 Прыйшла згiнота на Мiхася!" 
 Падумаў ён у нейкiм страсе, 
 I нават сэрца ў iм апала. 
 Што за праява напаткала? 
 Няўжо яна, смерць, неўзiрана? 
 Не, не! аб ёй i думаць рана. 
 Мiхал жахнуўся. Нейкi смутак, 
 Лiхiх пачуццяў цёмны скрутак 
 Яго агортваюць iстоту; 
 Ён чуе ў свеце адзiноту, 
 Як бы варожых лёсаў сiла 
 У вочы глянула нямiла 
 I ўстала нейкiм грозным валам 
 Мiж тым жыццём i iм, Мiхалам. 
 I першы раз ён так балюча 
 Адчуў той момант немiнучы, 
 Якi ўсiх нас вартуе пiльна, 
 Бо гэта смерць - зло неадхiльна. 
 "Няўжо памру i стану трупам, 
 Згнiю ў зямлi нiкчэмным струпам 
 На целе гэтае зямлi?" 
 I ценi страшныя ляглi 
 Яму на душу i на сэрца, 
 I ён так ясна, бы ў люстэрцы, 
 Убачыў смерцi ўсе пячацi 
 I ўсе адзначныя пастацi. 
 Мiхал пачуў, што ён - пылiнка, 
 А век людскi - адна хвiлiнка. 
 I перад iм самi сабою, 
 Чуць-чуць засланыя iмглою, 
 Жыцця асобныя кускi 
 Малюнкi, з'явы, абразкi, 
 Калiсь прачуты, перажыты, 
 Ўсплылi, як сон, даўно забыты, 
 I пачуванне адзiноты, 
 Пустэчы цёмнае, тускноты 
 Яго прыгнула, прыдушыла. 
 I стала ўсё яму нямiла. 
 Адно цяпер яго прагненне 
 Прад кiмся пасцi на каленi, 
 Прасiць заступы, абароны 
 Ад гэтай страшнае праклёны. 
 I ўспомнiў ён адну драбнiцу, 
 Свой страх дзiцячы ў навальнiцу. 
 Жахлiва ночка была тая! 
 О, гэту ноч ён памятае! 
 Прачнуўся - шум, бразгочуць шыбы, 
 Гарыць паветра iх сялiбы 
 Агнём сляпячым, сiняватым. 
 Старыя вербы каля хаты 
 Гудуць i гнуцца ва ўсе бокi, 
 Над долам сцелюць верх шырокi, 
 I круцiць бура iм галiны, 
 Кудлацiць, крышыць верхавiны, 
 Бы рве iх вострымi зубамi; 
 А гром цяжэрнымi клубамi 
 Зямлю, здаецца, прабiвае, 
 I стогне хатка iх старая, 
 I ўся трасецца, бы нацiна. 
 А ён, малы, як лiст асiны, 
 Дрыжыць ад страху, жмецца, плача. 
 - Заснi, мой хлопча-небарача! 
 Не бойся, мiлы: ты - са мною! 
 I матка цёплаю рукою 
 Яго за шыю абнiмае, 
 А ён да маткi прынiкае; 
 I ўжо не страшна бура тая, 
 Бо ён захован, повен шчасця. 
 А да каго цяпер прыпасцi? 
 Каго прасiць? каму малiцца? 
 I як ад смерцi баранiцца? 
 А можа, гэта так, пустое? 
 А пэўна, глупства там якое, 
 Бо нават следу няма болю, 
 I ўсё, нарэшце, ў божай волi! 
 Ў iм абуджаецца надзея, 
 Адводзiць страх той, сэрца грэе, 
 Як сонца землю пасля буры, 
 Бо так заложана ў натуры. 
 Ды тое лiха было ўпарта, 
 I строiць жартаў з iм не варта. 
 Праз нейкi час, ужо пад зiму, 
 Мiхал у моцным быў абнiму 
 Хваробы цяжкай i паганай, 
 Неспадзяванай, негаданай. 
 I гора ў тым: хвароба гэта 
 Даўно цягнулася, не з лета, 
 I ў тым была яе i сiла, 
 Што незаметна налучыла, 
 I спатайка гадоў праз колькi 
 Яе жывiлi манаполькi, 
 Пакуль яна не разнялася 
 I не звалiла з ног Мiхася. 
 Спярша Мiхал перамагаўся 
 I той хваробе не даваўся, 
 А потым кiнуўся i ў лекi, 
 Больш з саматужнае аптэкi: 
 Пiў зёлкi розныя i травы, 
 Ды не палепшваў свае справы. 
 Да дактароў ужо па часе 
 Вазiлi хворага Мiхася, 
 Вазiлi ў холад i ў марозы, 
 А лiха-боль свае занозы 
 Глыбей у цела запускала, 
 I ўжо з тых лекаў толку мала. 
 Ляжыць Мiхал маўклiвы, смутны, 
 I вочы выцвiлi i мутны, 
 У глыб душы глядзяць гаротна, 
 Глядзяць тужлiва i маркотна. 
 I горка гэта сузнаванне, 
 Што ад жыцця ты ўжо адсечан, 
 I нават можа быць адмецен 
 I блiзак час яго сканання. 
 Жыццё ж iшло, як i звычайна, 
 Крыху марудна, аднастайна, 
 Калi трушком, калi ступою 
 Сваёю бiтаю трапою. 
 А з гэтым жыццем нага ў ногу 
 Як бы ў адну ўсе йшлi дарогу, 
 I толькi ён, адсталы, хворы, 
 Папаў у нейкiя зажоры 
 I лiчыць нудныя часiны 
 Ён моцна выбiт з каляiны, 
 I тым жыццём ён не жыве 
 Другiя думкi ў галаве, 
 Зусiм другiя пачуваннi, 
 Другi настрой i разважаннi. 
 I тое, што даўней, бывала, 
 Яго так моцна захапляла, 
 Цяпер здавалася няўзрачным 
 I непатрэбным i нязначным; 
 Яго цiкавiць лёс уласны, 
 Лёс пагражаючы, няясны, 
 Зацята схованы, замкнёны, 
 Бы кара цёмнае праклёны, 
 Што кожны момант над табою 
 Звiсае страшнаю марою, 
 I кожны час яна гатова, 
 Свядома або выпадкова, 
 Узнесцi грозна булаву 
 I апусцiць на галаву 
 I разам скончыць, адным махам, 
 З жыццём i з цёмным гэтым страхам. 
 Але што ёсць там, за заслонай, 
 За гэтай сцежкаю замкнёнай? 
 Няўжо пустэлi мрок разлiты, 
 Канец астатнi, ноч нябыту? 
 Мiхалу вусцiшна i жудка, 
 I сэрца стукае ў iм пудка. 
 Ох, страшна гэта ноч-пустэля! 
 Яна ў пякельны мрок засцеле 
 Яго жыццё i гэты свет; 
 Сатрэцца, згiне яго след 
 У тым сусветным праху-смерцi, 
 Як бы й не жыў на гэтым свеце. 
 Ён чуе страшнае тамленне, 
 Яго жахае знiштажэнне, 
 Ён хоча жыць... Прэч, ценi мроку! 
 Там сэрцу цяжка, цёмна воку... 
 I гэта там ён адпачыне?! 
 О, не!.. I кроў у жылах стыне, 
 I сэрца ў страсе замiрае, 
 I пот халодны выступае. 
 Якая гэта недарэчнасць?! 
 Хiба ён жыў?.. о, вечнасць, вечнасць! 
 Як зразумець цябе i змерыць? 
 I каго слухаць? каму верыць? 
 Мiхал ахоплен цёмнай хваляй, 
 Не хоча думка йсцi ўжо далей, 
 Ён хоча сцiшыць жудасць тую, 
 Ён прагне чуць душу жывую. 
 - Ну, што ты, мацi: ты б прысела, 
 Да жонкi мовiць ён нясмела, 
 А вочы просяць спачування, 
 Жывога слова, спагадання. 
 I ёй таксама несалодка 
 Каротка, песня, ты, каротка 
 I зацiхаеш так не ў часе! 
 Балiць ёй сэрца аб Мiхасю; 
 Яна адгадвае душою, 
 У якiм ён цяпер настроi. 
 I цяжка ёй. Яна ўздыхае, 
 Iдзе, сябе перамагае, 
 I горла цiснуць ёй залозы, 
 I волi, волi просяць слёзы. 
 - Памру я, Ганна! - кажа цiха. 
 Дайшоў да дна свайго кялiха. 
 Мiхась глядзiць кудысь далёка, 
 I нудна ёй ад тога ўзроку, 
 Надзеi гiне рэштка тая, 
 I большы смутак пашыбае. 
 Мiхал здзiвiўся: ён не тое 
 Хацеў сказаць, а штось другое, 
 Ды так сказалася. Ну, што ж? 
 - Не думай гэтак ты, нябож! 
 Цi мала людзi так хварэлi? 
 Хварэлi годы - не нядзелi, 
 Такiх здарэнняў вельмi многа, 
 Але ачуньвалi, й нiчога. 
 I ты, дасць Бог, на ногi станеш, 
 Пяройдзе лiха, ачуняеш. 
 Мiхал глядзiць ёй пiльна ў вочы, 
 Штось расчытаць па твары хоча. 
 Але з усмешкаю крывою 
 Трасе адмоўна галавою 
 Пацеха, знаць, яму малая; 
 I погляд дзесь iзноў блукае, 
 Але не тут, а там, далёка; 
 Слязою мглiцца яго вока, 
 Ён штось яшчэ сказаць iмкнецца, 
 I цень на твар яго кладзецца. 
 З двара ўваходзiць дзядзька ў хату; 
 Iдзе прамовiць слоўка брату. 
 Антось гаворыць смела, стала, 
 Каб падбадрыць крыху Мiхала, 
 Надзею добрую падаць 
 I думкi смутныя прагнаць. 
 - Як пачуваешся, Мiхале? 
 Мацуйся, браце, з мала-маля!.. 
 А дзень якi! эх, дзень харошы! 
 Пайсцi б цяпер, брат, па парошы! 
 - Так, брат, пайду ды цi вярнуся? 
 Якраз патраплю да Пятруся 
 Ў Церабяжы пад крыж хваёвы, 
 Сказаў Мiхал у тон размовы, 
 Бы то звычайнае здарэнне, 
 Сказаў з усмешкай засмучэння. 
 - Ну, ўжо i пойдзеш! не, брат, дудкi. 
 Аб тым паходзе няма й чуткi; 
 Яшчэ паходзiш за сахою 
 I над уласнаю зямлёю 
 Ты папацееш, i не мала, 
 На картах бабка так казала; 
 Не, жыць, брат, трэба i жыць - многа! 
 Антось гаворыць, а ў самога 
 На сэрцы стала штось трывожна, 
 Бо спадзявацца ўсяго можна; 
 За кожным ходзiць смерць-сляпiца. 
 I дзiўна рэч: цяпер драбнiца 
 Цi проста рысачка якая 
 Значэнне, сэнсу набывае 
 I з гэтай смерцю сувязь мае, 
 Цi куры ў хаце сваiм дурам 
 Падымуць часам шурум-бурум; 
 Цi абярэцца з iх якая, 
 Знячэўку пеўнем заспявае 
 Для большай важнасцi, вагi; 
 Цi дзесь крумкач разок, другi 
 У небе крумкне смутна-глуха; 
 Цi ў юшках песню завiруха 
 Зацягне жаласна, нудлiва; 
 Цi загугукае страхлiва 
 Злы гэты дух - сава-начнiца 
 Ў кустах альховых над крынiцай, 
 Гугукне так, што сэрца ные; 
 Або сабака той завые, 
 Ўсё гэта - дрэннае злучэнне, 
 Праявы страшнай абвяшчэнне, 
 I тую думку мiмаволi 
 На смерць наводзiць, як нiколi. 
 А прыйдзе ноч. Эх, ноч-цямнiца, 
 Зацятых страхаў таямнiца! 
 Глядзiш у вокны ты варожа 
 З свайго цямнюсенькага ложа 
 I за вуглом стаiш тулягай, 
 Вiдаць, з нядобраю развагай. 
 Ў мярцвячых лiсцях зiмняй стужы 
 Стаiўся месячык дасужы, 
 На шыбах белiць ён палотны, 
 Такi тужлiвы i маркотны. 
 Мiхал не спiць, а боль тупая 
 Яму пад сэрца падступае. 
 Няма надзей, няма жадання, 
 Цяпер на свеце ўсё дазвання 
 Яму нямiла, нецiкава, 
 I сну няма, не лезе страва. 
 Жыццё... ды што жыццё такое? 
 Эх, глупства, глупства ўсё! пустое! 
 Мiхал глядзiць на блеск газнiцы. 
 У вочы ўбiлiся драбнiцы 
 Дрыгучы блеск i ценi тыя 
 I танцы-скокi iх нямыя. 
 Яны варушацца, трасуцца, 
 Пустымi смехамi смяюцца, 
 То расплываюцца па столi, 
 То зноў насунуцца паволi. 
 Агоньчык дрыгае i скача... 
 Бы штось чуваць, нiбы хто плача, 
 Цi то званочак пад дугою 
 Звiнiць бясконцаю тугою? 
 Там вочы нейчыя мiргнулi... 
 I мыслi раптам скаканулi 
 У багны часаў i прастораў, 
 Бо iм няма гранiц, запораў. 
 Глядзiць Мiхал... што за хвароба? 
 Ён не адзiн - iх дзве асобы: 
 Адзiн Мiхал - нядошлы, млявы, 
 Другi - здаровы i рухавы! 
 Адзiн ляжыць, другi вандруе, 
 Iдзе па лесе, ў вус не дуе 
 I не гадае нi аб чым. 
 Дурны: не цямiць, што за iм 
 Таксама ходзiць хтось варожы, 
 Страшэнна здрадлiвы, нягожы, 
 У нейкiм доўгiм балахоне 
 I водзiць пальцам па далонi; 
 Кiўне смяшлiва, знак паложыць, 
 Бы штось запiсвае, варожыць. 
 Хто ён такi? чаго ён хоча? 
 Чаго схiлiўся i шамоча? 
 I нейкай тухаллю i тленню 
 Нясе ад чорнага адзення, 
 I востры пах чуваць кадзiла... 
 Ах, гэта ж смерць тут захадзiла! 
 Цi гэта поп?.. I ўсё прапала, 
 Няма i почуту Мiхала. 
 Куды ж ён дзеўся? Дзе ён? дзе? 
 Эх, быць бядзе! ну, быць бядзе!.. 
 Ах, не: унь ён! ён воўкам стаўся. 
 Бяжыць як можа - знаць, спужаўся. 
 Ой, ой - стрыжэнь! Ён - гоп туды! 
 Нiяк не вылезе з вады. 
 Капут... Мiхал-воўк прападае, 
 Пад лёдам знiк, як мыш рудая, 
 А ўсё вакол глядзiць здзiўлёна. 
 I раптам нейкая заслона 
 Чыёюсь страшнаю рукою, 
 Сiнь неба лучачы з зямлёю, 
 Ўсё пасуваецца блiжэй! 
 Мiхалу робiцца цяжэй, 
 Ў грудзях дыханне забiвае, 
 А ноч-заслона нацiскае, 
 I светлы круг, прамень пустынi, 
 Вось-вось у багне-цьме загiне. 
 Мiхал крычыць i б'ецца ў страсе. 
 Заслона чуць-чуць адышлася, 
 Ён вочы цяжка размыкае 
 Ў руцэ рука чыясь другая, 
 I вочы, поўныя пакуты, 
 Да мутных воч яго прыкуты. 
 Зняможан цяжкiм ён змаганнем. 
 З глыбокiм жалем, садрыганнем 
 Ратунку просiць у людзей, 
 У брата, жонкi i дзяцей, 
 Бо неба жорстка, неба глуха 
 I не прыклонiць свайго вуха, 
 Хоць ты прасi, хоць ты малi, 
 Хоць грудзi рвi i сэрца вынi 
 Ты не кранеш яго цвярдынi, 
 Яно далёка ад зямлi, 
 Яно зацята, бо нямое, 
 Яно маўклiва, бо пустое. 
 - Ты пазнаеш мяне, Мiхаська? 
 Ён уздымае вочы цяжка, 
 Глядзiць на жонку. - Ганна... Мацi... 
 Ратунку дайце мне!.. О, браце! 
 Ратуй мяне! ратуйце, дзеткi!.. 
 Сляза-палын балюча-едкi 
 На ўпалых вочах выступае... 
 Мiхал зяхае - зацiхае... 
 - Ой, свечку, свечку: ён канае! 
 На твары след пякельнай мукi, 
 На грудзi палi яго рукi. 
 Мiхал яшчэ раз здрыгануўся, 
 Зяхнуў так цяжка, ўвесь памкнуўся, 
 Яшчэ раз вочы расчыняе, 
 Глядзiць, бы штось прыпамiнае; 
 Ён цяжка дыша, духу мала, 
 I ўсё адразу ясна стала. 
 - Антоська!.. родны мой! канаю... 
 Перагарэў, адстаў, знiкаю... 
 Вядзi ж ты рэй, вядзi... адзiн... 
 Як лепшы брат, як родны сын. 
 Бог не судзiў мне бачыць волi 
 I кiдаць зернi ў свае ролi... 
 Зямля... зямля... туды, туды, брат, 
 Будуй яе... ты дай ёй выгляд... 
 На новы лад, каб жыць нанова... 
 Не кiдай iх... Га-а-х! - I - гатова! 
 Нi слоў жывых, нi сэрца стуку, 
 I халаднеючую руку 
 Антось цалуе i рыдае 
 I к трупу з енкам прыпадае. 
 У полi, полi 
 Пры дарожачцы 
 Пахiлiўся крыж 
 Над магiлаю. 
 Беглi сцежачкi 
 Ў свет шырокенькi, 
 Прывялi ж яны 
 К той магiланцы!.. 
 Ой вы, дарожанькi людскiя, 
 Пуцiнкi вузкiя, крывыя! 
 Вы следам цьмяным снуяцеся 
 I ўсё блукаеце, бы ў лесе, 
 Вас горне шлях прасторнай плынi 
 I далягляд ружова-сiнi, 
 Дзе так панадна свецiць сонца, 
 Дзе думка тчэ свае красёнцы, 
 Каб новы свет жыцця саткаць, 
 Заспакаенне сэрцу даць 
 I разагнаць яго трывогi!.. 
 Прасторны шлях! калi ж, калi 
 Ты закрасуеш на зямлi 
 I злучыш нашы ўсе дарогi? 
 1911-1923