Паляыничы (на белорусском языке)   ::   Олдридж Джеймс

- Нiбыта так, калi толькi зноў не прагаладаюся, - Эндзi меў на ўвазе сваю паўнату, ён паляпаў сябе па жываце i засмяяўся. - Я чуў, што ты быў у заказнiку з Сахатым? - сказаў ён.

Джынi зiрнула на яго.

- Цiшэй, - сказала яна, - могуць пачуць.

- А як маюцца гэтыя валацугi, Сахаты i Зел? - спытаў Эндзi, якi прапусцiў мiма папярэджанне Джынi, ён пазiраў на яе, як яна падышла да плiты i паставiла на агонь каву.

Рой таксама назiраў за Джынi. Яму хацелася ўстаць i самому зварыць каву, але ён прымусiў сябе сядзець на месцы.

- Нiчога, жывуць. Яны пайшлi на поўнач, ратавалiся ад патрулёў.

- А чаму вярнуўся ты? - спытаў Эндзi.

Рой пацiснуў плячыма.

- Ды вось рызыкнуў, - сказаў ён няпэўна.

- Тут цябе нiчога не трымае, Рой? - загрымеў Эндзi.

Рой не адказаў.

- Ты ўпэўнены, што цябе тут нiчога не ўтрымлiвае?

- А што мяне можа трымаць? - нецярплiва агрызнуўся Рой.

Эндзi быў у захапленнi.

- Не ведаю, Рой. Толькi ў цябе выгляд сямейнага чалавека, увесь заклапочаны, згорблены, зусiм як Зел. Гэта нядобра...

Рою гэта не падабалася, i ён усё менш ахвотна адказваў на пытаннi i на грубаватыя жарты. Эндзi быў ранейшы, але Рой ведаў, што сам ён ужо не ранейшы Рой; i гэта яшчэ больш бянтэжыла яго. Ён ужо страцiў першапачатковы план i мэту гэтай сустрэчы - стыхiйны напор гiганта Эндзi звалiў усё ў адну неверагодную кучу. Мо таму Джынi i вырашыла не ўмешвацца. А ў Эндзi проста не было за што зачапiцца, Рой не ведаў, як да яго падступiцца.