Миколка-паравоз (на белорусском языке) :: Лыньков Михась
Страница:
146 из 146
Генерал хадзiў па кабiнеце i нехаця пазiраў у вокны. Ён бачыў, як гулялi па вулiцах яго салдаты. Салдаты старой iмператарскай армii. Салдаты-заваёўцы. Салдаты-пераможцы. Салдаты-рабы. Гэтыя салдаты гулялi сёння з рабочым народам. З чужым народам. Яны браталiся з гэтым народам. Яны называлi гэты народ сваiмi лепшымi прыяцелямi ў свеце.
Для гэтых салдат не iснуе больш ён, суровы i грозны генерал. Цяпер ён нiшто. Дый цi можа ён быць цяпер чым-небудзь, калi даводзiцца выпрошваць у гэтых людзей вагоны для афiцэраў, каб ехаць у Германiю. Рабочыя i партызаны жартуюць:
- Вы б, ваша правасхадзiцельства, можа б, пехатой як-небудзь. Салдат-то мы давязём...
Але ўмешваецца ў гутарку дзед Астап. Той не любiць лiшнiх жартаў.
- Даць iм вагоны, няхай хутчэй адсюль вымятаюцца...
А дзесяткi цягнiкоў, сотнi i тысячы вагонаў з хлебам, з жывёлай, з награбленым дабром стаяць на станцыi, загрузiўшы ўсе пуцi i тупiкi. Не бачыць iх болей генералу, як не ўбачыць яму свайго генеральскага носа.
Не выйшлi генеральскiя планы!
I як праў быў Мiколкаў бацька, калi казаў яму на паравозе:
- Мы не можам не перамагчы!
Перамаглi!
Не можа iначай рабiць Мiколкава слаўнае племя..
1936
|< Пред. 142 143 144 145 146 >|