Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

А там, за доўгiмi сталамi,

У стол уткнуўшыся насамi,

Сядзяць пiсцы, як гною кучкi,

Скрыпяць iх пёрцы,ходзяць ручкi,

Трашчаць, як конiкi на сене

Цi тыя шашалi ў палене,

Заняты кожны сваiм дзелам.

Ступiў наш дзядзька крокам смелым,

Iдзе к сталу, што быў паблiжай,

Да барады счырвона-рыжай

I перад тою барадою

Схiлiўся нiзка галавою.

Чыноўнiк буркнуў штось сярдзiта,

Як той япрук каля карыта,

Але прашэнне ён прымае,

Насупiў бровы i чытае.

- Iдзi ў той стол, налева трэцi!

Махнуў чыноўнiк барадою,

Як саламянаю мятлою.

- Адкуль яны бяруцца, чэрцi?

Прамармытаў руды пiсака.

Пайшоў наш дзядзька-небарака,

На стол паказаны трапляе

Ды зноў там галаву скланяе

I перад новым палупанкам

Стаiць, прыгнуўся абаранкам.

Чыноўнiк толькi лыпнуў вокам

I павярнуўся к дзядзьку бокам

Ды водзiць пёркам па "бумазе"

(Ужо такi пачот сярмязе!).

Стаiць наш дзядзька, не адходзiць.

"Ну, што ж? няхай пяром паводзiць:

Не на дажджы я, часу маю,

Не пан я, трохi пачакаю".

Чыноўнiк лыпнуў зноў вачыма,

Як бы на цёшчу цi айчыма,

Зноў у паперы ён уткнуўся,

А дзядзька наш не зварухнуўся.

Злаваць чыноўнiк пачынае,

Што дзядзька вытрыманасць мае.

Чыноўнiк злосны не стрымаўся:

- Табе чаго тут? - запытаўся,

Сярдзiты, поўны нецярпення.