Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

- Ну, то хадзi! - Ўстаюць, выходзяць

I па панах вачамi водзяць,

I каля столiка пустога

Там не было цяпер нiкога,

Апроч бутэлечкi чарнiла

З шырокiм донечкам, без рыла,

Сябры спынiлiся маўклiва.

- Вам што? - пытае iх пачцiва

Сам пiсарчук. Ён стараваты,

I росту нiзкага, кашлаты,

I вынiк ён перад сябрамi,

Як тая порхаўка часамi

Па цёплым дожджыку з зямлi.

- А вось да вас якраз прыйшлi,

Тут дзядзька ўперад выступае

I просьбу цiха выкладае.

- Пастойце ж трошкi, пачакайце,

А вось вам крэселца, сядайце!

З стала ён выняў лiст паперу,

I ўсю пiсарскую манеру

Ён перад дзядзькам выяўляе:

З-за вуха ручку выцягае,

Рукою водзiць, нiбы пiша,

I трэ свой лоб ды носам чмыша.

Паразважаўшы для прыкрасы,

Пайшоў выводзiць выкрунтасы;

Уважна дзядзька пазiрае,

У жменi злот даўно трымае.

- Ну, вось прашэнне i гатова,

Прашэнне - "рэхт"! ну, адно слова!

Вы, можа, граматны часамi?

- А так - распiшамся i самi.

I дзядзька пальцы разгiбае,

Бярэ ён ручку i мачае;

Ды граблi-пальцы, як чужыя

Цi як калочкi дзервяныя,

Пяро трымаюць бокам, крыва

I водзяць ручку баязлiва;

I покi дзядзька распiсаўся,

На лбе буйны пот паказаўся,

Бы дзядзька летняю парою

Прайшоў па купiнах з касою.

- Цяпер iдзiце ў тыя дзверы

Зрабiць адметку на паперы,

Кiвае пiсар галавою.

I дзядзька дробнаю ступою

Падходзiць к дзверам, адчыняе,

Прашэнне ў скрутачку трымае.