Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Аб тым паходзе няма й чуткi;

Яшчэ паходзiш за сахою

I над уласнаю зямлёю

Ты папацееш, i не мала,

На картах бабка так казала;

Не, жыць, брат, трэба i жыць - многа!

Антось гаворыць, а ў самога

На сэрцы стала штось трывожна,

Бо спадзявацца ўсяго можна;

За кожным ходзiць смерць-сляпiца.

I дзiўна рэч: цяпер драбнiца

Цi проста рысачка якая

Значэнне, сэнсу набывае

I з гэтай смерцю сувязь мае,

Цi куры ў хаце сваiм дурам

Падымуць часам шурум-бурум;

Цi абярэцца з iх якая,

Знячэўку пеўнем заспявае

Для большай важнасцi, вагi;

Цi дзесь крумкач разок, другi

У небе крумкне смутна-глуха;

Цi ў юшках песню завiруха

Зацягне жаласна, нудлiва;

Цi загугукае страхлiва

Злы гэты дух - сава-начнiца

Ў кустах альховых над крынiцай,

Гугукне так, што сэрца ные;

Або сабака той завые,

Ўсё гэта - дрэннае злучэнне,

Праявы страшнай абвяшчэнне,

I тую думку мiмаволi

На смерць наводзiць, як нiколi.

А прыйдзе ноч. Эх, ноч-цямнiца,

Зацятых страхаў таямнiца!

Глядзiш у вокны ты варожа

З свайго цямнюсенькага ложа

I за вуглом стаiш тулягай,

Вiдаць, з нядобраю развагай.

Ў мярцвячых лiсцях зiмняй стужы

Стаiўся месячык дасужы,

На шыбах белiць ён палотны,

Такi тужлiвы i маркотны.

Мiхал не спiць, а боль тупая

Яму пад сэрца падступае.