Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

- Ану, ты, мацi, iдзеш скора?

Мiхась з двара яе пытае;

I мацi хату пакiдае,

Бо ёй самой тут не цярпiцца,

I з плачам хрысцiцца, садзiцца,

Дзе дзецi дробныя сядзелi

I скарб быў зложан даражэйшы.

Алесь i Ўладзя, сын старэйшы,

Пайсцi пяхотам захацелi

I з дзядзькам лесам гналi статка.

Апошнi раз пустая хатка

З-за груш высокiх паказалась

Ды за узгорачкам схавалась;

I толькi комiнак гаротна

Над дахам высiўся маркотна

Ды студнi вочап адзiнока

Тырчаў над хатаю высока;

Гуменца смутна пазiрала

I быццам поглядам пытала:

"Куды яны ад нас з'язджаюць?

Чаму адных нас пакiдаюць?"

VI. КАЛЯ ЗЯМЛЯНКI

Я буду рады, калi ўдасца

Маiм людцам у вашай ласцы

Хоць на кароценькi часочак

Заняць хоць цесненькi куточак.

Жыццё iх, праўда, нецiкава,

Пра iх нiдзе не ходзiць слава,

Аб iх гiсторый не складаюць,

Пра iх i песень не спяваюць,

Апроч вятроў, што нудна ў плоце

Зiмой у горкай адзiноце

Халодны снег нясуць-здзiраюць

I бедным людзям байкi баюць

Аб жыццi, долi iх пахiлай

I плачуць-стогнуць над магiлай,

Дзе косцi iх у праху тлеюць

Адны вятры iх пажалеюць.

Але не кожны сцямiць мовы

I жальбы ветру мiж будовы:

Чаго ён жаласна спявае,

Каму ён песенькi складае?

I бацьку скора сын забудзе

Каротка памятка аб людзе,

Аб простым людзе.