Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Дзень добры, новая мясцiна!

Спаткай ты нас, як мацi сына

Па часе доўгае разлукi,

I разгарнi прыветна рукi

Для тых, хто змушаны ў няволi

Жывiцца хлебам твайго поля;

Зiрнi ты светлым вокам ласкi,

Авей крылом прыгожай казкi,

Каб гэта жыцце-пуцявiна

Была нам светлая часiна;

Узброй надзеямi нам грудзi,

Бо мы твае, зямелька, людзi!

На першы погляд нецiкава

Парэчча тое выглядала,

I смуткам сэрца калыхала

Старых бярэзiн гэтых лава,

Што на балоце мiж лясамi

Шумела голымi вярхамi.

Было ўсё тут параскiдана:

I праслы нiзкiя паркана

З трухлявых шул павыязджалi,

I трэскi кучамi ляжалi

Па ўсiм двары i на дрывотнi;

Стары хлявец без падваротнi,

Гумно са стрэшкай пасiвелай,

Абросшай мохам, абапрэлай,

Прыгрэбнiк, хата - ўсё дачыста

Казала ясна, галасiста

Аб непарадку, запусценнi,

Аб гаспадарскiм нерадзеннi.

Слязьмi Мiхашча залiлася

Такою ямаю здалася

Старая хата ў тры аконцы!

Парог яна пераступiла

О, Божа добры, як нямiла!

Цi свецiць тут калi хоць сонца?

Было так цёмна, непрытульна,

Ў гразi-балоце ўсё агульна:

Як печ, як столь, i сцены, лавы,

I дух пракiслы, дух трухлявы

З усiх куткоў дыхнуў сярдзiта.

Зямля на ямы ўся пабiта.

Было вiдаць, што тут лiпелi

Да часу людзi i не дбалi,

Гразi нiколi не знiмалi,

Рабiць парадку не хацелi,

Жылi па-свiнску, кацьмакамi

I ў добрай згодзе з прусакамi.