Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Ён быў настаўнiкам, суддзёю,

Калi, бывала, мiж сабою

Паспораць дзеткi цi паб'юцца,

Дык да каго тады звярнуцца,

Як не да дзядзькi, да Антося?

Ох, слаўна з дзядзькам iм жылося!

Яшчэ замецьце, што з малымi

Ён размаўляў, як са старымi,

I з iмi радзiўся, спрачаўся

Як роўны з роўнымi трымаўся!

Калi ж хто часам з iм не зладзiць,

То дзядзька толькi вус пагладзiць,

Але не скажа ён нiчога,

Бо ведаў, чым даняць малога,

Гаворыць з тым, з кiм дзядзька ў згодзе:

- Калi такi ён, ну, то годзе!

I дзядзька змоўкне, пачакае,

Кiсет дастане i закурыць

I вочы чутачку прыжмурыць,

Як бы i ў памяцi не мае

Таго, што з хлопцам пасварыўся.

- А як авёс наш урадзiўся?

Схадзiць бы ў Лiпава пабачыць!

Ўжо знаюць дзецi, што то значыць

Гаворка дзядзькава такая,

Куды ён вуды закiдае:

У Лiпава пайсцi з iм! Божа!

I хто ўстаяць прад гэтым зможа?

Ды гэта ж - свята, ягамосцi!

Набок тут норавы i злосцi!

I мяккiм робiцца паганы

Хоць ты яго кладзi да раны.

Адно вазьмi яго з сабою,

Усюды пойдзе за табою

I ўсё забудзе, ўсё даруе,

На дзядзьку больш не засярдуе.

А чым жа Лiпава так мiла?

Чым так дзяцей яно манiла?

I што за Лiпава такое?

А гэта - поле маладое

Сярод лясоў, як скiнуць вокам;

На тым абшары, на шырокiм,

Раскошна нiвы красавалi,

А ў iх мiльёны красак ззялi,

Як бы на небе тыя зоркi;

Лужкi, дарожкi, i пагоркi,

I купкi хвоек маладыя,

Дзе матылёчкi залатыя

На сонцы крыльцамi блiшчалi,

Жучкi i конiкi трашчалi

I ў стройны звон свой зык злiвалi.

Былi там пасекi. Штогоду

Тут сотнi блiзшага народу

Дзялянкi лесу карчавалi

I на трацяк iх засявалi

Капу да скарбу, дзве дадому...