Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

- Што адзiн хвост везьцi, садзiся ўвесьты.

Сеў воўк. Едуць далей. Сустракаюць мядзьведзя.

- Куды, кумы, едзеце?

- За трыдзевяць зямель, у трыдзесятае царства...

- Чаго?

- Там, кажуць, курэй i каршуны не дзяруць, - адказвае лiсiца.

- Там, кажуць, бараноў хоць гаць гацi, - падтаквае ёй воўк.

- А мёду там многа?

- Ды там, кажуць, мядовыя рэкi цякуць!

Мядзьведзь зарадаваўся:

- То вазьмiце i мяне. Хоць адну лапу падвязiце.

- Што адну лапу везьцi, садзiся ўвесь ты.

Уселiся ўтраiх, едуць далей. Аж раптам зламалася аглобля. Лiсiца кажа мядзьведзю:

- Схадзi, кум, прынясi аглоблю.

Пайшоў мядзьведзь у гушчар, знайшоў вывярнутую елку i прывалок да возу. Убачыла лiсiца, крыку нарабiла:

- Ах ты, мядзьведзiшча, ах ты, дурнiшча, цi-ж гэта лясiна для аглоблi!

I да ваўка:

- Схадзi, куме, прынясi тонкую аглоблю.

Пайшоў воўк i прынёс крывы яловы сук. Лiсiца i на яго накрычала, плюнула ды пайшла сама па аглоблю.

Тым часам мядзьведзь з ваўком зьелi бычка-трацячка, скуру саломай напхалi, на ногi паставiлi ды пайшлi сабе пасьмiхаючыся.

Вярнулася лiсiца, бачыць нi ваўка, нi мядзьведзя, толькi бычок стаiць. Прыладзiла яна аглоблю, села ў павозку, махнула пугаю на бычка, а той - брык! - i павалiўся.

Паглядзела лiсiца на бычка i аб усiм здагадалася.

- Пачакайце-ж вы ў мяне! Я вам гэтага не дарую! - пагразiла яна ваўку i мядзьведзю ды пайшла сваёю дарогаю.

Шмат часу iшла цi мала, а ў дарозе ўжо i восень яе застала.