Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

- Куды, сабака, iдзеш? - пытаецца воўк.

- Да цябе.

- Чаго?

- Зьеш ты мяне, воўча...

I расказаў ён ваўку пра сваю бяду.

Бачыць воўк, што сабака надта худы - яшчэ зубы паломiць, i кажа:

- Не, цяпер я цябе есьцi ня буду. Трэба, каб ты трохi патлусьцеў.

- Як-жа я патлусьцею, - кажа сабака, - калi мяне гаспадыня зусiм ня кормiць?

- Нiчога. Мы зробiм так, што яна цябе з ахвотаю будзе кармiць.

- Дзе там! - пакруцiў хвастом сабака. - Гаспадыня мая вельмi скупая.

- Слухай ты мяне, - кажа воўк. - Iдзi дадому i сядзi там на агародзе. Адвячоркам, як пачне цямнець, я прыбягу i ўхаплю лепшага гаспадаровага падсьвiнака. Ты наробiш брэху, пабяжыш за мною, i я табе аддам падсьвiнака. Гаспадар убачыць гэта i загадае гаспадынi добра кармiць цябе. А празь месяц, як патлусьцееш, - прыходзь да мяне, тады я цябе зьем.

Сабака падумаў i згадзiўся.

Адвячоркам прыбег воўк, ухапiў падсьвiнака i павалок цераз агароды.

Тут сабака як наробiць ляманту, як кiнецца за ваўком...

Пачуў гэта гаспадар, выскачыў з хаты, бачыць: воўк падсьвiнака валачэ цераз агароды, а сабака яго даганяе, адбiрае.

- Туйга! Туйга! - закрычаў гаспадар на ўсю сiлу. - Кусi яго, Лыска!

Воўк тым часам кiнуў падсьвiнака, а сам ходу ў лес.

- Малайчына, Лыска! - пахвалiў гаспадар сабаку, прывёў на кухню i загадаў жонцы кармiць яго.

Жыве Лыска прыпяваючы. А празь месяц зрабiўся такi тлусты, аж шэрсьць блiшчыць. I пра дагавор з ваўком забыўся.

Вось аднойчы сабралiся ў гаспадара госьцi.