Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

П'юць, гуляюць, песьнi сьпяваюць. Нямала тут i Лыску перапала - цэлую кучу касьцей пад стол яму накiдалi.

Наеўся Лыска ды выйшаў на двор - у сваю будку. Глядзiць - аж у будцы воўк чакае яго.

- Чаго ты тут? - зьдзiвiўся сабака.

- Па цябе прыйшоў, - адказвае воўк. - Памятаеш наш дагавор з табою?

Спалохаўся сабака - ня хочацца яму на воўчыя зубы трапляць. Вось ён i кажа:

- Ня еш ты мяне, воўк. Я цябе за гэта добра пачастую самаю смачнаю ядою.

- Адкуль-жа ты возьмеш?

- У майго гаспадара госьцi. Там пад сталом поўна касьцей - навет зь мясам. Хадзем!

- Баюся. Яшчэ заб'юць мяне там.

- Ня бойся, не заб'юць, - угаворвае сабака. - Я цябе правяду так, што нiхто i ня ўбачыць.

Згадзiўся воўк i пайшоў за сабакам.

Лыска пакiнуў яго ў сенцах, сам убег у хату, махнуў хвастом i патушыў лучыну.

- Цяпер бяжы пад стол, - паклiкаў ён ваўка. Воўк так i зрабiў.

Сабака накармiў ваўка, навет вiном напаiў. Сядзяць яны сабе пад сталом ды зюкаюць пацiху.

А тым часам госьцi засьпявалi вясёлыя песьнi.

Воўк слухаў, слухаў, ды кажа сабаку:

- Мне таксама сьпяваць хочацца.

- Маўчы лепш, - адказвае сабака.

Воўк памаўчаў крыху ды зноў за сваё:

- Ня вытрымаю, - кажа, - аж язык сьвярбiць, гэтак сьпяваць захацелася.

I зацягнуў на ўсю хату басам:

- Ау-ау!

А сабака таксама ня вытрымаў ды давай падпяваць яму:

- Гаў, гаў! Цяў, цяў!..