Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

Толькi вось празь некаторы час зноў зайшоў да iх той стары жабрак.

Ну, вядома, трэба пакармiць падарожнага чалавека. А ў братоў анi кавалка хлеба.

Стралец дакарае брата:

- Няхай-бы ты хоць якую людзкую рыбiну злавiў, каб было чым чужога чалавека прыняць.

Рыбак адказвае стральцу:

- Няхай-бы ты хоць якое казьлянё падстрэлiў...

Паслухаў iх жабрак i кажа:

- Дзякую вам, хлопчыкi, за клопат. Ёсьць у мяне хлеб, што добрыя людзi далi.

Дастаў ён з торбы хлеб, сала i пачаў частаваць стральца i рыбака. Сорамна iм прымаць пачостку ад жабрака, ды голад ня цётка.

Накiнулiся браты на жабракову торбу i як бачыш усю апрасталi.

- Чаму вы такiя бедныя? - пытаецца ў iх жабрак. - Хiба ў вас няшчасьце якое цi што?

Браты цяжка ўздыхнулi:

- Зусiм прапала наша гаспадарка...

- А як-жа вы раней жылi?

- Бацька гаспадарыў, дык хлеб i вёўся.

- А што ён, ваш бацька: малады цi стары?

- Ды зусiм стары ўжо...

- Вось бачыце, - кажа жабрак, - ён стары, ды гаспадаркаю кармiўся сам i вас кармiў. А вы маладыя, дужыя i бяз хлеба галееце...

Брыдка стала братом, радзей пачалi яны iз стрэльбай ды вудай цягацца, а больш гаспадаркай займацца.

Мiнуў год, i зажылi яны зноў, як трэба.

Тым часам вярнуўся бацька з гасьцей. Паглядзеў: гаспадарка як мае быць! Узрадаваўся ён i кажа да сыноў:

- Вось цяпер я магу спакойна i памiраць, бо бачу, што вы розуму набралiся: ловiце, страляеце i гаспадарку даглядаеце.