Так сказаы Заратустра (на белорусском языке)   ::   Ницше Фридрих Вильгельм

А там, унiзе, любая казань марная! Там "забыць i прайсцi мiма" - найлепшая мудрасць: гэтаму я цяпер навучыўся!

Хто хоча ў людзей зразумець усё, павiнен да ўсяго дакрануцца. Але на гэта ў мяне занадта чыстыя рукi.

Я ўжо не магу дыхаць з iмi адным паветрам; о, навошта я жыў так доўга ў шуме i ў iх смярдзючым дыханнi!

О шчаслiвая цiшыня вакол мяне! О чыстыя пахi! Як глыбока i чыста дыхае цiшыня! Як учуваецца яна, шчаслiвая!

А там, унiзе, - там усё гаворыць i ўсё застаецца не пачутым. Хоць званамi абвяшчай мудрасць сваю: гандляры на рынку ўсё роўна заглушаць яе звонам медзi!

Усё ў iх гаворыць, а разумець усе адвыклi. Усё ў iх валiцца з рук, але нiчога не трапляе больш у глыбокiя крынiцы.

Усё ў iх гаворыць, усё растурзана словамi. Тое, што яшчэ ўчора было цвёрдае i не па зубах самому часу, сёння - згрызенае i абгрызенае - звiсае з зяпы людзей цяпершчыны.

Усё ў iх гаворыць, усё агалошваецца. Тое, што калiсьцi было схавана i таямнiцай глыбокiх душаў, сёння належыць вулiчным трубачам i ўсякiм легкакрылым кузакам.

Дзiвосная рэч - чалавечая iстота! Ты, шум цёмных вулiц, ты зноў за мною! Найвялiкшая небяспека мая засталася за мною!

Шкадаваць i спагадаць - заўсёды было маёй найбольшай небяспекай, але ж усякая чалавечая iстота прагне, каб яе шкадавалi i спагадалi ёй.

З нявыказанымi iсцiнамi, з рукою дурня i сэрцам без розуму, багаты дробязнай хлуснёй спагады - так я жыў сярод людзей заўсёды.