Так сказаы Заратустра (на белорусском языке) :: Ницше Фридрих Вильгельм
Страница:
176 из 315
Сядзеў я сярод iх пераапрануты, гатовы не пазнаваць сябе толькi дзеля таго, каб трываць iх, i пераконваў сябе: "Дурань, ты не ведаеш людзей!"
Перастаеш разумець людзей, калi жывеш сярод iх: надта шмат на iх блiзiру, знешняга, - навошта тут дальнавiдныя, палка-разумныя вочы!
I калi яны не прызнавалi мяне, я, дурны, у сваёй апантанасцi прагнуў iх за гэта яшчэ больш, чым сябе: прывыклы быць жорсткiм да сябе, я часта помсцiў сабе за гэты жаль.
Пакусаны ядавiтымi мухамi i паточаны, як камень, процьмай кропляў злосцi, я сядзеў сярод iх i пераконваў сябе: "Не вiнаватае ўсё нiкчэмнае ў нiкчэмнасцi сваёй!"
Асаблiва ядавiтымi з усiх мух я лiчыў тых, што завуць сябе "добрымi": яны кусаюць, не ўсведамляючы сваёй вiны, яны хлусяць, не ўсведамляючы яе, - як маглi б яны быць са мною справядлiвымi!
Хто жыве сярод добрых, таго спагада вучыць хлусiць. Спагада робiць паветра затхлым усiм свабодным душам. Глупства добрых - бяздоннае.
Хаваць сябе самога i багацце сваё - гэтаму я навучыўся там, унiзе: бо я выявiў, што кожны з iх - убогi духам. У тым была хлусня маёй спагады, што пра кожнага я ведаў,
- ведаў, бачыў i нават носам чуў, што не толькi дастаткова, але нават занадта шмат духу дасталося яму!
Гэтыя iх надзьмутыя мудрацы, але не надзьмутымi, а мудрымi называў я iх: я так навучыўся глытаць словы. Гэтыя iх магiльшчыкi - я ж называў iх даследчыкамi i выпрабавальнiкамi: так я навучыўся падмяняць словы.
Самыя сабе капаюць далакопы гэтыя хваробы. Пагiбельныя выпарэннi дрэмлюць пад старым смеццем. Не трэба турбаваць балота. Лепей жыць у гарах.
|< Пред. 174 175 176 177 178 След. >|