JК
Палеския рабинзоны :: Мавр Янка
Страница: 142 из 173Калі яны зайшлі ў гушчар, Віктар узяў у руку рэвальвер і сказаў:
– У гэтых нетрах можна яшчэ напароцца на якога-небудзь насарога.
А праз хвіліну пачуўся такі тупат і грукат, нібы сапраўды імчыцца насарог. Не паспелі хлопцы апамятацца, як на іх наляцела вялікая рагатая жывёліна. Яна выгіналася, падскаквала і, здавалася, хацела растаптаць нашых герояў.
Мірон кінуўся ўбок, гаршчок вываліўся з яго рук. Віктар падняў рэвальвер, але жывёліна зачапіла яго бокам, і ён паваліўся на зямлю, стрэліўшы ў паветра. А пасля гэтага стрэлу нешта мільганула над галавой і зашуршала з другога боку. Тупат жывёліны зрабіўся раўнамерным і паступова аддаліўся. А праз хвіліну зноў усё было ціха, як і раней.
Хлопцы асцярожна паднялі галовы.
– Што ты бачыў? – запытаўся Віктар.
– Вярблюда.
– Не, без жартаў.
– Мусіць, нейкі алень ці лось, але чамусьці з гарбом.
– А ці ведаеш ты, што мы цяпер зноў заслужылі падзяку ад дзяржавы?
– Завошта?
– За тое, што выратавалі ад смерці лася.
– Якім чынам?
– Гэта быў ніякі не горб, а рысь. Драпежніца ўскочыла ласю на карак і, напэўна, загрызла б яго, каб не мой стрэл.
– Адкуль ты ўсё гэта ведаеш? – недаверліва спытаў Мірон.
– Хіба доўга зірнуць? Круглая кашэчая галава, кутасікі на вушах ды куртаты хвост – адразу можна пазнаць.
– Але ж, здаецца, і цябе зачапілі?
– Крыху штурханулі, але дарма: не кожнаму трапляецца так блізка пазнаёміцца з ласём.
– Вось табе і насарог! – засмяяўся Мірон.
– У гэтых нетрах можна яшчэ напароцца на якога-небудзь насарога.
А праз хвіліну пачуўся такі тупат і грукат, нібы сапраўды імчыцца насарог. Не паспелі хлопцы апамятацца, як на іх наляцела вялікая рагатая жывёліна. Яна выгіналася, падскаквала і, здавалася, хацела растаптаць нашых герояў.
Мірон кінуўся ўбок, гаршчок вываліўся з яго рук. Віктар падняў рэвальвер, але жывёліна зачапіла яго бокам, і ён паваліўся на зямлю, стрэліўшы ў паветра. А пасля гэтага стрэлу нешта мільганула над галавой і зашуршала з другога боку. Тупат жывёліны зрабіўся раўнамерным і паступова аддаліўся. А праз хвіліну зноў усё было ціха, як і раней.
Хлопцы асцярожна паднялі галовы.
– Што ты бачыў? – запытаўся Віктар.
– Вярблюда.
– Не, без жартаў.
– Мусіць, нейкі алень ці лось, але чамусьці з гарбом.
– А ці ведаеш ты, што мы цяпер зноў заслужылі падзяку ад дзяржавы?
– Завошта?
– За тое, што выратавалі ад смерці лася.
– Якім чынам?
– Гэта быў ніякі не горб, а рысь. Драпежніца ўскочыла ласю на карак і, напэўна, загрызла б яго, каб не мой стрэл.
– Адкуль ты ўсё гэта ведаеш? – недаверліва спытаў Мірон.
– Хіба доўга зірнуць? Круглая кашэчая галава, кутасікі на вушах ды куртаты хвост – адразу можна пазнаць.
– Але ж, здаецца, і цябе зачапілі?
– Крыху штурханулі, але дарма: не кожнаму трапляецца так блізка пазнаёміцца з ласём.
– Вось табе і насарог! – засмяяўся Мірон.