Палеския рабинзоны   ::   Мавр Янка

– Давай шнурок ад сваіх чаравікаў! – крыкнуў Мірон.

Прыладзіліся. Падрыхтавалі губу, драбнюсенькія трэсачкі. Пачалі шморгаць лукам. Справа пайшла іначай. Нават Віктар пачаў спадзявацца.

– Дынама-машына, ды і годзе! – засмяяўся ён.

Сучок круціўся, ямка паглыблялася.

– Поўны ход! Без перапынку! – камандаваў Мірон.

Віктар і без гэтага стараўся ваўсю. Але праз некалькі хвілін лук як тарганецца ды як скокне ўбок!… Ледзь Віктару вока не выбіў: гэта шнурок перапіліўся і парваўся.

– Вось няшчасце! – усклікнуў Віктар. – Чаму ж ты два шнуркі разам не скруціў?

– А чаму ж ты сам не сцяміў?

– Усё сам ды сам, а твая галава навошта?

– Няўжо ты забыўся, што гэты спосаб і шнуркі я прыдумаў, а не ты?

Тут Віктар убачыў, што даў маху. Але ж не ўступаць жа з-за гэтага! І ён, рыхтуючы шнуркі, усё ж такі бурчаў, абы толькі не маўчаць, абы толькі мець апошняе слова:

– Рана хваліцца новым спосабам – невядома яшчэ, што з яго выйдзе. А шнуркі знайсці на чужых нагах кожны здолее. Я і сам здагадаўся б, каб падумаў…

– …месяцы са два, – у тон яму прадоўжыў Мірон.

Віктар паглядзеў на яго і… шчыра зарагатаў.

Разарваны шнурок звязалі і скруцілі з цэлым. Але зноў бяда: вузялок перашкаджаў прыладзе рухацца!

Тады хлопцы накруцілі вакол шнуркоў тонкіх карэньчыкаў. Пасля таго ўся вяроўка зрабілася таўсцейшай, вузялок схаваўся і ў дадатак яшчэ наогул магутнасць машыны павялічылася ў шмат разоў.