Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

- Ото, брат, горад! от дамiшчы,

Ото дзе сыпалi грашышчы!

Якiя вежы i касцёлы!

Як толькi iх трымаюць долы!..

Зiрнi, зiрнi: гара якая!

На ёй i будка цагляная...

Ото б адтуль зiрнуць на горад!

Забыўся дзядзька i пра голад

I падбiвае сябра Грышку

Ўзысцi на тую гару-вышку.

Яна так пышна, так высока

I так ласкае тваё вока!

А гэты скат такi зялёны!

Там каштаны, там лiпы, клёны

Глядзяць здалёк адным кустом,

Адным вялiзарным шатром.

Прашпект, касцёл сябры мiнулi

I ў сквер зялёны павярнулi.

Ў цяньку развесiстых галiнак

Дарожкi ўюцца мiж раслiнак,

Такiя чыстыя, аж мiла.

I люду мноства тут хадзiла,

Найболей моладзь гарадская,

Ды худасочная, благая,

Ўсё панiчы-зухi, паненкi,

А станiк iх, бы ў восак, ценкi;

Iдуць, шнуруюць па дарожках,

А чаравiчкi на iх ножках

Так i паскрыпваюць, спяваюць,

Нiбы капыцiкi мiльгаюць;

Iдуць, спусцiўшы вачаняткi,

На погляд цiхi, як ягняткi.

А панiчы снуюць стрыжамi,

Ў паненак цэляцца вачамi,

Так от i льнуць, як рой да грэчкi,

Як матылi на тыя свечкi.

На доўгiх лаўках пажылыя

Сядзяць паны, як бы святыя,

Багата ўсе яны адзеты,

Чытаюць кнiгi ды газеты.

Антось на ўсё глядзiць уважна,

I сам iдзе ён трохi важна,

Крыху асвойтаўся з панамi,

Iдзе, пагруквае нагамi.