Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

- Не: не здаволiш чалавека,

I будзе вечна ён калека:

Чаго-нiбудзь, а будзе брак,

Ужо бо створаны ён так!

Твардоўскi пан быў - мо чувалi?

Яму ўсе чэрцi слугавалi

I ўсе выконвалi жаданнi,

I што ж? шчаслiвы быў? нiзвання!

Ды ўзяць хоць нас, не тое ж сама?

I мы, як тая багна-яма,

Ўвесь век варушымся, збiраем,

Канца ж патрэбам тым не знаем.

Сябры на верх гары ўзнялiся,

Аж упацелi, засаплiся,

I ногi iх спынiлiсь самi.

А слаўны вiд перад сябрамi

З гары высокай адчыняўся!

Хто вiдам тым не любаваўся?

Ўнiзу гары ляглi прыгожа,

Як бы разоркi памiж збожжа,

Дарожкi роўныя, крывыя.

Над iмi дрэвы маладыя

Ў сваёй пакоячай цiшы

Сплялi жывыя салашы.

Агромны горад, цесна збiты,

Ўвесь блескам сонейка залiты,

Займаў узгоркi i нiзiны;

Дамы стаялi, як вiцiны,

То ўдоўж, то ўпоперак радамi,

То закрывалiся садамi

Або дзе ўзгоркам крутабокiм;

А дзе васпанам адзiнокiм,

Расцерабiўшы сабе пляц,

Як горды пан, стаяў палац.

Будынкi цесна ў рад стаялi,

Як бы адны другiх трымалi

У часе нейкай небяспекi

I асталiся так навекi.

А мiж высокiх дамоў-градак,

Свой пэўны маючы парадак,

Вiлiся вулачкi так-гэтак

Густою тканню цёмных клетак.

Ўгары, высока над дамамi,

Пазалачонымi крыжамi

Блiшчалi цэрквы i касцёлы,

Узняўшысь к небу галавамi,

На сонцы ззяючы вярхамi;

I гоман iх званоў вясёлы

Ў паветры гуў таемна, злучна

I замiраў дзесь мiлагучна.

Налева, мiж гор крутабокiх,

У берагах сваiх высокiх,

Па камянях, бы тая змейка,

Вiлася шумная Вiлейка

I, закруцiўшыся дугою,

Знiкала зараз за гарою.