Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

У тым кутку, глухiм i дзiкiм,

Стараннем дзядзькавым вялiкiм

I цяжкайпрацай хлебароба

Набыта розная надоба;

Ўсё зацвiло, загаманiла,

Бы жыватворчая тут сiла

Ад сну прыроду абудзiла.

Гумно паўнела з кожным годам,

I багацеў хлявец прыплодам,

I грош стаў лiшнi завадзiцца,

Было што есцi, чым акрыцца,

I быў парадак, лад у хаце.

Ўжо з тым кутком зжылася мацi,

Даўно прывыкшы к адзiноце;

А цэлы рад збаноў на плоце

Казаў аб тым, што гаспадыня

Была ўжо ў моцнай каляiне

I што яе таксама справа

Вялася добра i рухава,

Бо тут збаны не так стаялi:

Яны за тое ўжо казалi,

Што малака было даволi.

Ў пастаўнiку, пры самым полi,

Свiння, як хворая, стагнала,

Хоць гэтай хворасцi не знала,

Яе такая ўжо натура:

Стагнаць i лыч трымаць панура,

Як бы ёй цяжка жыць на свеце.

А парасяткi, яе дзецi,

Ўсяму дзiвiлiсь несканчона,

Бо надта рохкалi здзiўлёна.

Другi гурток другой жывёлы,

Дзесятак кур, пявун вясёлы

Каля платоў чарвей шукалi;

Квактуха голасна квактала,

А кураняткi чарадою

Паслушна ўсюды йшлi за ёю.

Тут кожна рэч аб тым казала,

Што маладая гаспадарка

Iшла ўпярод паспешна, шпарка

I большы круг яна займала.