Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Часамi хмурнаю вясною

Цяплом павее, цiшынёю,

I хмарак сiвыя фальбоны

Падуць, апусцяцца нанiз,

I неба яснага абрыс

Зiрне скрозь цяжкiя заслоны,

I дзень тужлiвы, засмучоны

Аздобiць сонцаў агняпiс,

I ўсё вакол павесялее,

На момант сцiшыцца, замлее,

На ўсё адбiтак ляжа згоды,

I нiкнуць подыхi нягоды.

Зямельцы неба усмiхнецца.

Глядзiш - тады табе здаецца,

Што холад згiнуў назаўсёды.

Але цi ж так? Эх, негадана

Вятруга ўсходзiцца паганы,

I даль палёў маркотна стане,

Жалобы цень яна апране,

I ўсё нейк смутна пазiрае,

Чагось нядобрага чакае.

Так i ў жыццi: бягуць часiны,

Лiхiя, добрыя хвiлiны,

Адна змяняецца другою.

Не ўспеў Мiхал з сваёй сям'ёю

I пяць гадкоў спазнаць спакою,

Як сталi чуткi пачувацца

Ляснiчы сам даваў намёкi

Праз час не вельмi так далёкi

Ў другi куток перабiрацца.

I гэта вестка ўсiх смуцiла,

Рабiць ахвоту ўсю адбiла:

Рабi, працуй, кладзi ты сiлы

У гэты дол чужы, пастылы

I горкiм потам аблiвайся;

Зрабiў парадак - выбiрайся

Ды йзноў iдзi адсюль у госцi...

Эх вы, паны! Эх, ягамосцi!..

V. ПЯРЭБАРЫ

Вясны чакаў Мiхал з сям'ёю,

Чакаў з трывогаю: вясною

Ў ляснiцтве йшла ператасоўка

Служачых нiзшых, пераходы

Тут так вялося з году ў годы,

I як нi думае галоўка,

Нiчога выдумаць не можа;

Нiяка просьба не паможа,

Калi на чым ляснiчы ўпрэцца.

- А можа, дасць Бог, ператрэцца.

I тут гадок цi два пабудзем,

Сабе не верачы i людзям,

Мiхал так думаў, сумняваўся

I тут астацца спадзяваўся.