Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Вясна была яшчэ ўпачатку,

Але снягi ўжо раставалi,

I дружна ў полi балбаталi

Раўкi, рачулкi, i ў грамадку

Яны ваду сваю злiвалi,

Ад сну гаi, лясы будзiлi

I людзям душу весялiлi.

I ўсё патрошку ажывала:

На дрэве покаўка таўшчала,

Ў сабе лiсточак далiкатны,

Пахучы, свежанькi, прыўдатны

На добрым сонцы гадавала.

Старыя хвоi i ялiны,

Далёка кiнуўшы галiны,

Глядзелi хораша, любоўна,

Як iх патомкi згодна, роўна

Стаялi гожай чарадою,

Схiлiўшысь к сонцу галавою.

Ў лясах, гаях дразды спявалi,

Ў балотах кнiгаўкi крычалi;

А ў небе ўдзень i вечарамi

Высока роўнымi шнурамi

Злятаўся вырай жураўлiны,

I амярцвелыя далiны

Будзiлi звонкiм сваiм крыкам,

Як бы прыветным гэтым зыкам

Вiталi родныя балоты,

Густыя лозы i чароты.

I на душы нейк весялела,

I сэрца радасцi хацела,

А думкi цiхiя i мары

На душу клалi свае чары.

Хацелась жыць, ушыр разняцца,

За долю лепшую змагацца;

Ўзнiмалiсь грудзi: чулiсь сiлы,

I божы свет здаваўся мiлы.

Памалу, звольна i ў Парэччы

(Такая ўрода чалавеча)

Зжывалiсь з месцам, прывыкалi,

Гняздо старое забывалi,

I праз якiх дзве-тры нядзелi

Ўжо весялей на свет глядзелi

Будынкi гэтыя старыя

Яны зрабiлiсь як не тыя.

Агледзеў iх Антось, падправiў

I шулы новыя паставiў

Ў гнiлы паркан, i лом сабралi,

Ды шыбы ў вокны паўстаўлялi,

Бо не любiлi непарадку,

I пачалi жыць зноў спачатку.